ตอน701ผู้ชายที่กำลังมีความรัก

ตอนที่ 701 ผู้ชายที่กำลังมีความรัก

นัชชาอึ้งไปสักพัก กว่าจะคิดได้ว่า คุณดราณี” จากปาก เขาหมายถึงใคร ก่อนแต่งงานกันเธอเคยเจอดราณี ตอนนั้น กลัวว่าเธอจะพาชนัยที่ดื่มหนักกลับบ้าน เธอกลัวว่าจะเกิดอะไร เลยโทรศัพท์ไปหา

“ฉันมีค่ะ เอาให้พี่ตอนนี้เลย?

“ครับ ขอบคุณครับ

“ไม่เป็นไร” พูดจบ เธอก็ถามออกมาอย่างสบายๆ “พี่ปรัณ อยากได้เบอร์โทรศัพท์ของดราณีไปทำไม?

พอพูดถึงตรงนี้ ปรัณก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ เพราะ เจ้าชนัยน่ะสิ เขาไม่รู้ว่าแล้วยังไปพูดไม่ได้ดีกับได้แตงกวาอีก ทั้งสองทะเลาะกัน เมื่อวานดื่มหนักมาก แล้วก็ปวดท้องรุนแรง พี่คิดว่าพี่โน้มน้าวไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ดีเท่าได้คุยกับดราณี เสียหน่อย”

ในสองคนนี้ ถ้ามีคนหนึ่งเข้าใจก็ไม่มีปัญหาแล้ว

นัชชาพยักหน้า “ดูออกว่าชนัยชอบเธอมาก พี่ก็ไปพูดกับ เธอดีๆนะ หญิงสาวคนนั้นก็ดูเป็นคนที่มีเหตุผลมาก

“โอเค ค่อยคุยกันะ เธอยังอยู่ด้วย
หลังจากวางสาย ปรับก็กดเบอร์โทรศัพท์ไปหาตราณี ทันที ด้วยท่าทางที่กำลังใช้ความคิดอย่างมากเหมือนกับลุง แก่ๆ

หกโมงเช้า เสียงรอสายดังอยู่นานมากไม่มีคนรับ จนใน ปลายสายมีเสียง ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถ ติดต่อได้ในขณะนี้ ดังขึ้น ปรัณเลยวางสายไป

ในเวลานี้ เธออาจจะหลับอยู่

ขณะที่เขาเตรียมวางโทรศัพท์ไว้ข้างกาย ขณะที่ค่อยโทร ไปตอนสายกว่านี้ จู่ๆ โทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้นมา ก้มลงมองดู มันคือเบอร์ที่เพิ่งโทรออกไปเมื่อครู

เขารับแล้วแนบ โทรศัพท์ไว้ข้างหูทันที “ฮัลโหล ดราณีใช่

ไหม?”

ดรากำลังเฝ้าไข้อยู่ที่โรงพยาบาล คุณพ่อป่วยโดยฉับ พลัน ยังไม่ได้เอาของมากมายเอากลับมาจากโรงแรม ร่างกาย ของเสนานคอนข้างอ่อนแอ เลยให้น้าไปเอาแทน เธออยู่ข้าง เตียงเป็นเพื่อนคุณพ่อในคืนแรกหลังผ่าตัด

เกือบข่มตาไม่หลับทั้งคืน เธอจิตใจเซื่องซึม ในตอนนี้ ได้ยินเสียงผู้ชายในลำโพงก็รู้สึกตื่นขึ้นมานิดหน่อย “สวัสดีค่ะ ฉันดราณี ไม่ทราบว่านี่ใครพูดคะ?”

“ผมเอง ปรัณ ก่อนหน้านี้เธอเคยเจอพี่ที่งานแต่งของนัก ชา จำได้ไหมครับ?” พูดจบ กลัวว่าเธอจะนึกไม่ออก ปรัณ พยายามจะชี้ทางต่อ “ตอนนั้นเธอหาชนัยไม่เจอ แล้วพี่พาไปนะ”

หกโมงเช้า สมองของดราณียังคงอื่นๆ เธอคิดอยู่นานสัก พักถึงได้เจอความทรงจำเล็กน้อยจากส่วนลึกของสมอง

“อ๋อ……ฉันพอจำได้ค่ะ” ดราณีถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อ เครึ่ง “พี่คือคุณหมอใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ” ปรัณเห็นว่าเธอยังจำตนได้ ก็โล่งอก และไม่ได้ พูดอะไรอ้อมค้อมมาก เขาเอ่ยออกไปตรงๆ “นั่นแหละครับ พี่ มารบกวนเราแต่เช้าตรู่ เพราะว่าอยากจะมาคุยเรื่องชนัยกับ เธอ”

ชนัย?

ดราณีค่อนข้างประหลาดใจ “เขาเป็นอะไรหรอคะ?”

“เมื่อวานหลังเขาทะเลาะกับเธอก็ไปกินเหล้เมา วันนี้ก็ปวด ท้องตั้งแต่ก่อนรุ่งสาง ตอนนี้ร่างกายแย่มาก ใครพูดก็ไม่ฟัง พี่ เลยหวังว่าเธอจะไปเจอเขาหน่อย ช่วยพี่หน่อยนะ

ดราณีกัดปาก แล้วมองพ่อที่อยู่บนเตียง น้าบอกว่าวันนี้จะ มาแทนที่เธอพร้อมอาหารเช้าตอนเจ็ดโมงเช้า ถึงตอนนั้นเธอก็ ไปพักผ่อนได้

สามารถออกไปจากโรงพยาบาลได้ชั่วคราว แต่เราก็ เกิดความลังเล “ตอนนี้เขายังโอเคไหมคะ?”

“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ปรัณพูดเรื่องของชนัยให้ร้ายแรงขึ้น นิดหน่อย ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะหลอกลวง แต่ใครผูกเรื่องไว้ก็ต้องเป็นคนแก้เอง เขาหมดหนทาง

สุดท้ายในใจของตราณีก็รู้สึกผิด นึกถึงเรื่องค่ายาของคุณ พ่อและการทะเลาะกันเมื่อคืนวาน เธอพึมพำกับตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะรับปาก “เดี๋ยวตอนเช้าญาติฉันมาโรงพยาบาลแทนที่ ฉัน แต่ฉันต้องขอพักผ่อนก่อนสักครู่นะคะ ตอนบ่ายต้องไป ตรวจเป็นเพื่อนคุณพ่อ ตอนเย็นถึงจะมีเวลา

ปรัณเห็นว่าเธอรับปาก ก็เหมือนหินร่วงออกจากในใจ เวลาในตอนเย็นดีที่สุด ยังไงก็ดื่มมาทั้งคืน ชนัยตื่นขึ้นมาก็น่า จะเป็นช่วงเวลาพลบค่ำ

“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวสองทุ่มพี่ไปรับที่โรงพยาบาล ไม่เสีย เวลาเธอทานข้าว”

“ได้ค่ะ เจอกันตอนเย็น

ทางฝั่งดราก็ตัดสินใจไม่ได้ง่าย ปรัณกลัวว่าฝั่งชนัยจะ ไม่ยอมฟังเหตุผล เดี๋ยวเย็นนี้สักหกโมงกว่าโทรศัพท์ไปหาเขา

ก่อน

“อยู่ไหนเนี่ย?”

ในตอนนี้ ชนัยกำลังนั่งอยู่ในร้านโจ๊กเฉาซ่านเพื่อสุขภาพ แห่งหนึ่งไม่ไกลจากที่ทำงาน เขามองโจ๊กสีขาวในชาม แล้ว ทานเข้าไปอย่างไม่แยแสอย่างมาก “กินข้าว

“กินอะไร?”

“กินโจ๊ก”
“ดี ตอนนี้ท้องไส้นายติดเชื้อ อย่ากินอะไรที่มันหนักๆเด็ด

ขาด”

“ไม่กินหรอก” ชนัยวางซ้อนไว้ข้างๆ ยังคงปวดหัวอยู่นิด หน่อย “มีอะไรหรือเปล่า?”

ปรัณถึงได้พูดประเด็นหลักออกไป “เย็นวันนี้ฉันนัดตราณี ให้ไปเจอ ตอนสองทุ่ม ฉันพาเธอไปที่บ้านนาย คุยกันดีๆนะ”

“ใครนะ?” ชนัยยกมือขึ้นมาลูบหู นึกว่าตัวเองฟังผิด “เมื่อ กี้พี่ว่าใครนะ?”

“ดราณี”

“ไอเซี?!” ชนัยลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เกือบปัดน้ำข้างมือ หก “พูดจริงพูดเล่น? “พูดจริง ฉันไม่เคยล้อเล่นกับนาย” เทียบกับความ ประหลาดใจของเขาแล้ว ปรับกลับใจเย็นมาก “มาบอกไว้ก่อน

พอเธอไปถึงก็อย่าทําตัวแปลกๆล่ะ”

ชนัยฟังคำพูดที่ดูใจเย็นเหลือเกินของปรัณ เขาเกือบจะ ระเบิดออกมา พี่ก็ไม่เว้นหรอก “ใครใช้ให้พี่พาเธอมาเนี่ย?!

ท่าทางของเขาเหมือนโดนเหยียบหางสุดขีด ปรัณรู้ว่า ชนัยไม่ได้โกรธตน แต่กำลังกลัวที่ต้องเผชิญหน้าเท่านั้นเอง แม้ว่าเขาจะทำตัวร้ายกาจ แต่กลับกลัวที่จะเจอดราณี ปรัณรู้ความคิดถี่ถ้วนในใจเขา เลยไม่ทะเลาะกับเขาอยู่ แล้ว “มีอะไรจะพูดก็พูดด้วยตัวเอง อย่าไหลไปเรื่อย ทำตัวเป็นคนขี้ขลาดตาขาว

พูดจบ ไม่รอให้นัยตอบ ปรัณ วางสายทันที

ได้ยินเสียง ตุ๊ดๆ ข้างหูดังขึ้นมา ชนัยก็รู้สึกแย่ โดย เฉพาะประโยคสุดท้ายอย่า “ขี้ขลาดตาขาว” มันทำให้หน้าเขา เห่อร้อนขึ้นมา

เขารู้ได้อย่างไรว่าเขาคิดที่จะออกจากคลับเฮาส์เย็นนี้

ชนัยกังวลมาก กังวลอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ยกข้อมือ นาฬิกาข้อมือแสนแพง ใกล้จะสองทุ่มแล้ว เหลืออีกชั่วโมงกว่า ก็จะได้เจอเจ้าจิ้งจอกขาวตัวน้อยอย่างเรา แล้ว

ผู้ช่วยมองดูเจ้านายตัวเองที่ดูเหมือนซีกไม้ยาวๆ เขามอง โจ๊กในชาม แล้วเอ่ยถามเบาๆ “ท่านชนัย โจ๊กจะเย็นหมดแล้ว

พอสายตาแหลมคมเหมือนมืดของชนัยจ้องมา ในวินาที ต่อมา เขาก็ยกโจ๊กบนโต๊ะขึ้นมาทันที แล้วแหงนหน้าดื่มโจ๊ก ครึ่งหนึ่งที่เหลือจนหมดในคราเดียว

ท่าทางแบบนี้ ราวกับว่าในชามนั้นไม่ใช่โจ๊ก แต่เป็นวิสกี้ ครึ่งแก้ว

ผู้ช่วยมองจนอึ้งไปเลย รีบลุกขึ้นส่งผ้าไปให้ “ท่านชมัย ทานช้าๆหน่อยครับ เดี๋ยวก็สําลัก…….

ชนัยวางชามว่างเปล่าลง แล้วก้าวเท้าออกไปนอกร้านด้วยความรู้สึกเศร้าสลดใจ

ผู้จัดการมองร่างสูงใหญ่นั่น อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วย ความอาลัย ความรักนะ ทำให้คนเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิม แต่ชนัยที่เปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิมเนี่ย……..น่ารักจริงๆ