ตอน699รางวัลของเธอ

ตอนที่699 รางวัลของเธอ

ไม่ มันเป็นความเมตตามากกว่าความช่วยเหลือ เธอชิน กับการเผชิญหน้ากับความกดดัน โดยลำพัง ครอบครัวเธอ ยากจน แต่หยุติและเสนานี้ก็ไม่เคยสั่งสอนเธอให้ไปหยิบยืม จากใคร

ที่บ้านไม่มีเงินก็ไม่ทำให้เธอล้มลงได้ นักเรียนคนอื่นก็ เรียนนอกเวลากัน เธอก็เช่นกัน และด้วยเหตุนี้ หลังจากที่เธอ จบมัธยมปลายจากเมืองปแล้ว ดราก็ไม่ได้พึ่งเงินจากทาง บ้านอีกเลย

เธอต้องทำงานจึงไม่ได้อยู่ในโรงเรียน ออกมาเช่าบ้าน ซอมซ่ออยู่ด้วยตัวเอง หลังจากเลิกเรียนก็ทำงานสองกะอย่าง ไม่รู้จักเหนื่อยล้า

แต่มันก็เป็นเพียงเศษเสี้ยว เมื่อเทียบกับค่ารักษาพยาบาล

เงินที่เธอหามาได้นั้นเป็นเพียงน้ำบ่อน้อยเท่านั้น

ถ้าหากครั้งนี้ไม่ได้ชนัยออกหน้าช่วยเหลือ เธอก็ไม่รู้ว่าจะ ผ่านช่วงเวลายากลำบากนี้ไปได้อย่างไร

ความช่วยเหลือของเขาทำให้เธอซาบซึ้งใจมาก พูดตาม ตรง เธอไม่คิดว่าชนัยจะช่วยเหลือเธอ คนอย่างเขาและคนธร รมดาๆอย่างพวกเธอเมื่อเทียบกันแล้วแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เมื่อคิดไม่ถึง ความรู้สึกต่างๆก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีอะไรที่สามารถคืนให้แก่เขาได้

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เมื่อชนัยเลือกที่จะช่วยเหลือเธอ

เธอไม่สมควรได้รับมัน เธอไม่สามารถทำเหมือนว่าไม่มีอะไร เกิดขึ้นได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดราณีก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เรื่องที่

เธอต้องเผชิญหน้านั้นมากมายนัก ไม่มีเวลาให้หยุดพัก

เธอหันหลังกลับและเดินไปยังห้องพักของทยุติ เธอรู้ว่า ชนัยกำลังรออยู่ที่หน้าห้อง

และนั่นเอง เมื่อถึงในระยะห่างอีกห้าหรือหกเมตร ชนัย ลุกจากม้านั่งเดินตรงมาที่เธอ

รูปลักษณ์บนใบหน้าของเธอนั้นดูสง่างาม เมื่อเขาเห็นก็

เลิกคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยถาม “เป็นอย่างไร หมอว่าอย่างไรบ้าง

“ไม่มีอะไร” ดราก้มหน้าลงเพื่อที่จะต้องการหลบสายตา ของเขา “ค่อยๆพักฟื้น ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร

เมื่อพูดจบ เธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ส่วนเรื่อง

“หึม” ชนัยเห็นท่าที่ลังเลของเธอ เขาคิดว่าเธอมีเรื่องบาง อย่างปกปิดเขาอยู่ จึงทำเสียงเคร่งขรึม “เรื่องอะไรกันแน่

ดราณีเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ เธอยื่นมือออกไปถึง ชายเสื้อของชายคนนั้น “พวกเราเปลี่ยนที่พูดกันเถอะ”
ชนัยรู้สึกแปลกใจ เขาไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรทำไมต้องเปลี่ยน สถานที่พูดคุยกันด้วย

แต่เขาก็ให้เกียรติเธอ “โอเค ไปคุยที่โรงอาหารกัน

เขาหันไปบอกผู้ช่วยทางด้านหลัง ว่าไม่ต้องให้ใครตาม เขาไป คราณีต้องการที่จะห้าม เธอมองไปที่เงาร่างสูง ไม่รู้ว่า อารมณ์ของตัวเองเปลี่ยนไป หรือเพราะเหตุผลใด จู่ๆเธอก็รู้สึก ว่าชนัย บุคคลที่ช่างมีน้ำใจกับเธอเป็นพิเศษ

ก่อนหน้านี้ เธอมักจะเพ่งมองไปแต่ที่น้ำเสียงและ พฤติกรรมที่แสดงอำนาจของเขา แต่ภายใต้ลักษณะภายนอก หยาบๆนั้น เขากลับมีความละเอียดอ่อนเสมอมา

ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงอาหารตามกันไป ห้องนั้นเล็ก มาก อยู่ตรงกลางทางเดิน สะดวกสำหรับมาจากห้องพักผู้ป่วย ทั้งสองด้าน เครื่องทำน้ำร้อนถัดจากบ่อน้ำเล็กๆช่วยสำรองน้ำ ได้ไม่น้อย

ชนัยรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย มือทั้งสองข้างของเขาซุกอยู่

ในกางเกง “มีเรื่องอะไร พูดมา

ดราณีเปิดปากอย่างเอียงอาย “ค่าผ่าตัดและรักษา พยาบาลของพ่อ หมอบอกว่าคุณจ่ายไปแล้ว

ชนัยนิ่งไป แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะปกปิดอะไร จึงพยัก หน้ารับอย่างรวดเร็ว “อื้อ แล้วยังไง”

เขาถามอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ว่าดราณีไม่ใส่ใจไม่ได้
เธอหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่ชายคนนั้นด้วยสายตาที่ จริงจังมาก “หมอบอกว่าค่ารักษาพยาบาลรวมๆแล้วเป็นแสน เงินมากมายขนาดนั้น ในเวลาอันสั้นฉันยังหาไม่ใช้คุณไม่ได้ แต่ฉันจะขยันทำงานหาเงินมาคืนคุณ ฉันอาจจะกลับไปทำงา นที่มูตี้คลับเฮาส์โดยไม่รับเงินเดือน ทุกเดือนให้คุณหักไป แต่ ตอนนี้ที่ฉันทำได้ก็คือ—-

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็หยุดชะงัก ในตอนท้าย เธอใช้เวลา เกือบครึ่งนาทีในการจะกระซิบประโยคให้สมบูรณ์ “ยึดเวลา การคบของเราออกไป

ชนัยรู้ว่าเธอรักศักดิ์ศรีตนเองมาก เขาไม่คิดว่าเธอจะพูด ประโยคนี้ สีหน้าเขาแข็งทื่อ คาดไม่ถึงสิ่งที่เขารู้สึกคือขายหน้า ตัวเอง

เขาทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลายเป็นอะไรไปแล้ว กลายเป็นข้อตกลงทางการเงิน หรือเป็นเงื่อนไขในการ พนันอย่างนั้น

ชนัยไม่รู้เลยว่าเขาจะสูญเสียการควบคุม ชัดเจนว่าเขา โกรธที่ไม่สามารถมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอได้ ตอนนี้เขา ต้องการรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ภาพลักษณ์ของเขาในใจเธอเป็นเช่นไร ทำไมถึงพูดจา แบบนี้ออกมาได้

มิน่าถึงต้องการพูดในที่ลับตาคน คำพูดเหล่านี้ทำให้เขา อายยิ่งกว่าโดนตบหน้า
ถึงแม้ขนัยจะหน้าด้านต่อหน้าเธอจนชินแล้ว แต่เขาก็ไม่ เคยแสร้งทำสิ่งใด แต่ตอนนี้เขากลับรับไม่ได้

เขาไม่มีหน้าที่จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจคำพูดนี้

ดราณีไม่คาดคิดว่าเขาจะคิดมากขนาดนี้ จิตใจเธอสับสน มากเช่นกัน เธอแค่อยากจะบอกเขาในสิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ แต่ในความหมายเป็นนัยที่ลึกซึ้งของเธอก็คือ เธออยากให้เขา รู้ว่าเธอไม่ได้ต่อต้านเขา

เป็นที่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเข้าใจความนัยนั้น เขา รู้สึกเหมือนว่าหัวของเขากำลังถูกแผดเผาด้วยความร้อนจาก ในอก

“ดราณี” เขาเอ่ยปากและยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณกำลัง เอาซิปที่ผมหยิบยื่นให้คุณมาเป็นธุรกรรม ใครเป็นคนให้สิ่งนี้ กับคุณ”

ดราณีเจอกับคำพูดประโยคนี้ถึงกับสมองตื้อ ธุรกรรม อะไร ชิปอะไร เธอไม่เข้าใจ “ฉันไม่มี…

“คุณไม่มีอะไร” หน้าอกชนัยหายใจขึ้นลง “เท้าหน้าของ ผมเพิ่งจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับพ่อของคุณ เท้าหลัง โสเภณีอย่างคุณกลับมาบอกผมว่าจะยืดระยะเวลาการคบกับ ผมอย่างนั้น”

ดูเหมือนจะน่าขัน ชนัยพูดอีกรอบ “น่าขันนัก ระยะเวลา ที่คบกันสามารถใช้คำคำเดียวที่บอกว่ายืดออกไป เท่านี้ก็ได้ แล้วรึ!”
ดราณีตกใจในความโกรธของเขา เธอรู้ว่าเขาเข้าใจ ความหมายเธอผิดไป เธอจึงรีบคว้าแขนของเขาเพื่อที่จะ อธิบาย “คุณเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉัน แค่… ฉันแค่อยากจะอยู่กับคุณ

“อื้อ” ชนัยเงยหน้าขึ้นและมองออกไป น้ำเสียงเคร่งขรึม ถ้าหากเธอพูดเช่นนี้ในเวลาปกติ เขาคงจะมีความสุขมากและ แทบอยากจะซื้อทั้งโรงพยาบาลนี้ให้เธอ

แต่เมื่อได้ฟังคำพูดก่อนหน้านี้ไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถเชื่อ ได้ เขาดึงมือเล็กๆของเธอออก สายตาเต็มไปด้วยความประชด ประชัน “ไม่จําเป็น คุณคิดว่า ผมไม่ต้องการแล้ว

เขาไม่ต้องการผู้หญิงที่อยู่กับเขาเพราะเงินจำนวนหนึ่ง ถ้า หากเป็นเช่นนั้น เขาจะหาใครก็ได้ จะต้องทนให้เธอดูถูกทำไม

ชนัยยิ่งคิดยิ่งโกรธ ยิ่งคิดยิ่งทนไม่ได้ เขาคิดว่าภาพ

ลักษณ์ของเขาถูกทำลาย เขาไม่อยากอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป เขา เดินผ่านไหล่เธอและตรงออกจากตรงนั้นไป ดราณีก้าวตามไปสองก้าว เธอรู้สึกว่าไม่สามารถระงับ

ความมุ่งมั่นของเขาในตอนนั้นได้ เธอไม่กล้าที่จะหยุดเขาเอาไว้ เธอได้แต่ยืนนิ่งกับที่ และมองชายคนนั้นหายลับไปกับมุมอาคาร