ตอน686ชีวภาฟื้นขึ้นมา

ตอนที่686 ชีวภาฟื้นขึ้นมา

เตชิตและนัชชามาถึงหน้าโรงพยาบาลตอนสิบเอ็ดโมง ระ หว่างทางนัชชาก็แวะร้านดอกไม้เพื่อเตรียมกล่องใส่ดอกไม้มา ด้วย มันเป็นการแสดงความยินดีกับชีวภาที่ฟื้นขึ้นมา

ทั้งสองออกจากลิฟต์และตรงไปที่ห้องพักผู้ป่วย เมื่อถึง หน้าประตูก็เห็นเงาดำนับไม่ถ้วนยืนอยู่ มีหมออยู่ในชุดกาวน ขาว พยาบาลในเครื่องแบบสีน้ำเงิน นอกจากนั้นยังมีคนในชุด สูทสีดำ เมื่อเห็นก็รู้แน่ชัดว่าเป็นชนุดม

เตชิตโอบนัชชาไว้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินเข้าห้องผู้ ป่วย ผู้คนรอบเตียงเกือบจะเป็นด้านนอกสามวงด้านในสามวง ปรัณและครอบครัวของชีวภาอยู่ด้านใน ชนัยอยู่ติดขอบเตียง

ร่างกายที่แข็งแรงสูงใหญ่ เต็มไปด้วยความคับข้องใจ มองดูแล้วเศร้าและน่าขัน

เมื่อเห็นคนทั้งคู่มา ทุกคนก็กล่าวทักทาย เตชิดพยักหน้า เล็กน้อย สายตาแห่งความกังวลตกลงสู่กลางเตียง ที่ชีวภาซึ่ง สวมชุดผู้ป่วยสีขาว “อาการเป็นอย่างไรบ้าง

“ได้สติกลับมาแล้ว แต่อยู่ในอาการโคม่ามานาน พอตื่น ขึ้นมาก็อาจจะทำให้มึนหัวบ้าง ไม่มีการสูญเสียความทรงจำ” ปรัณอธิบายรายละเอียดให้ทุกคนฟังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเขากลัวว่าทุกคนจะไม่วางใจ

“ทุกอย่างปกติ ไม่ต้องกังวลแล้ว ตอนนี้รอแค่ให้ชีวภา ขึ้นก็พอ…

เสียงยังไม่ทันตกลง ชีวภาที่แต่เดิมนิ่งเงียบอยู่นั้นก็มองไป ที่ดุลยาซึ่งอยู่ทางด้านข้าง เสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินไหล ล้นออกจากริมฝีปาก “แม่…

ดุลยาตั้งแต่เข้ามาในห้องผู้ป่วยจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่ได้ ขยับออกจากข้างเตียงชีวภาเลย แม้ว่าเสียงนี้จะเบามาก แต่ เธอก็ไม่พลาดที่จะได้ยินแน่

หญิงชราที่อายุเกินครึ่งร้อยเมื่อได้ยินก็ตื่นเต้นและดวงตา เป็นสีแดงในทันที “หนู หนูเรียกแม่หรือลูก ภาเรียกแม่ แล้ว!”

เมื่อได้ยิน ปรัณก็สูดหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าเขา ดูสด ในขึ้นมาก “คุณป้าครับ ผมไม่ได้หลอกคุณป้า เดี๋ยวก็จะจำ ได้เอง”

เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นของทุกคน ชีวภาหน้าซีดและทำ อะไรไม่ถูก

เธอมองดูคนที่อยู่กันเต็มห้อง เธอเจ็บหัวเล็กน้อย รูปภาพ ในหัวกับที่มองเห็นไม่ตรงกัน ต้องใช้เวลาสักครู่ในการปรับ ปฏิกิริยาสัมพันธ์ แค่เรียกคำว่า “แม่” เธอก็ใช้แรงออกไปมาก ขณะที่นัยน์ตาของเธอมองข้ามฝูงชนอย่างคล่องแคล่วทันใดนั้นเธอก็จำเสียงของผู้ชายที่คุ้นหูได้ “เจ็บคอหรือเปล่า อยากดื่มน้ำไหม”

เธอมองตามเสียง และมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลา ไม่ใช่ หล่อประเภทที่นุ่มนวลไม่ก้าวร้าว

แต่เป็น ใบหน้าที่ตลอดชีวิตชีวภาไม่มีวันลืม

สติเธอค่อยๆฟื้นตัวอย่างช้าๆ มีภาพที่ทั้งดีและไม่ดี

ปรากฏขึ้นในหัว ในที่สุดก็หยุดพักในคืนนั้นอย่างชัดเจน

วินาทีถัดไป เธอหลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับแสงไฟอันสว่างจ้า เธอยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยและพูดเบาๆ “ไม่ต้อง

อารมณ์ขัดแย้งของเธอชัดเจนมาก สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็น บนเครื่องมือตรวจวัด จากภาพบนจอมอนิเตอร์แสดงให้เห็นว่า คลื่นสมองของเธอกำลังขึ้นๆลงๆ จะต้องมีอะไรบางอย่างที่กวน ใจเธอ

คนเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา เห็นว่าปลอดภัย ปรัณพยายามที่จะ เชิญชนุดมออกไป

คนทั้งคู่ยืนอยู่ที่โถงทางเดิน คนหนึ่งชุดคลุมสีขาวยาว อีก คนหนึ่งชุดสูทสีดำ เป็นสองสไตล์ที่แตกต่างกันมาก แต่ก็ ลมกลืนกันอย่างน่าแปลก

ไม่อยากถูกคนรบกวน ปรัณพาเขาไปที่ห้องสูบบุหรี่ที่

ปลายสุดของทางเดิน

เขาหยิบซองบุหรี่ที่ยังไม่ได้เปิดออกมาจากกระเป๋าเสื้อเขายื่นให้ “สูบไหม”

ชนุดมเลิกคิ้วขึ้น เป็นยี่ห้อนำเข้ายี่ห้อหนึ่ง เขาชอบมัน เขา ยื่นมือออกไปจุดบุหรี่ให้กับคนด้านข้าง “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร ปกติผมไม่สูบเวลางาน แต่ตั้งใจเอามาเพื่อ

ชนุดมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยิ้ม “ทำไม” คิดถึงเมื่อเธอเห็น เขาก็เหมือนถูกกระตุ้นขึ้นเช่นนั้น

“นี่กลับไม่ใช่ที่คิด เมื่อเธอเห็นคุณกลับมีอารมณ์รุนแรงขึ้น มา” ปรัณพูดอย่างตรงไปตรงมาเพื่อให้เขาได้มีกำลังใจ “คุณ เป็นคนพิเศษที่สุดสำหรับเธอ ความประทับใจจึงลึกซึ้งมาก นี่ ไม่ได้นับว่าเป็นเรื่องเลวร้าย ผมแค่คิดว่าคนเพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่ ควรได้รับแรงกระตุ้นมากเกินไปจึงได้เรียกคุณออกมา

ชนุดมดูควันเข้าไปหนึ่งคำและคายออกมาช้าๆ ควันสีขาว พวยพุ่งออกมาจากปากของมนุษย์ “เธอจะต้องใช้เวลาฟื้นตัว นานแค่ไหน”

“ปกติแค่หนึ่งสัปดาห์ก็เพียงพอแล้ว ถ้าดีหน่อยก็สามหรือ วัน แต่สิ่งสำคัญก็คือเธออยู่ในอาการโคม่านานเกินไป แม้ว่า คนจะโอเคแล้ว แต่สมองส่วนลึกยังอยู่ในภาวะกึ่งหลับ เป็นการ ดีที่จะค่อยๆปรับอย่างช้าๆ

ชนุดมฟังอยู่เงียบๆ แม้ว่าคนจะอยู่ในห้องสูบบุหรี่ แต่ใจ กลับวิ่งกลับไปที่ห้องผู้ป่วยแล้ว เขาเกลียดที่ไม่สามารถมอง เห็นเธอได้ แต่ว่าไม่ได้ เมื่อเธอเห็นเขาแล้วทำให้อารมณ์ผันผวนเกินไป การดำรงค์อยู่ของเขาทำให้เธอกลัวอย่างนั้น หรือ

ปรัณรับรู้ได้ถึงความอ่อนไหวของชายคนนี้ เหมือนตอนที่ เตชิตสูญเสียนัชชาไปในตอนนั้น ใจเขาทนไม่ได้ เขาจึงเอ่ย ปากแนะนำ “คุณไม่ต้องเสียใจไป ถ้าหากว่าเป็นคุณ เมื่อคุณ ลืมตาขึ้นมาและเห็นชีวภา ก็ต้องมีความผันผวนทางอารมณ์ อย่างมากแน่นอนเหมือนกัน”

“จริงเรอะ” ชายคนนั้นยังคงยิ้ม แต่ว่ารอยยิ้มนี้ไม่ได้อยู่ใน ดวงตา “ในใจเธอผมคงจะน่ากลัวมากสินะ นำความลำบาก มากมายมาสู่เธอ”

“อย่าพูดอย่างนั้นเลย คุณทำด้วยใจทุกคนล้วนมองเห็น ไม่อย่างนั้นคุณป้าคงไม่เห็นด้วยกับคุณ” ปรัณตบไหล่ผู้ชายคน นั้น

แม้ว่าครั้งหนึ่งชนุดมจะเคยเป็นคู่อริซึ่งเจ้าเล่ห์ พวกพี่น้อง ของเขาล้วนไม่ต้องการที่จะเห็นหน้า แต่ว่าในตอนนี้ขณะนี้ เมื่อ เห็นว่าเขากำลังทุกข์ เขาก็รู้สึกเห็นใจ

เขาดีกับชีวภาจริงๆ ดีเท่าที่คนอย่างเขาสามารถทำได้

ปรัณเป็นผู้ชมอยู่ข้างๆ เขาจึงได้เห็นความสัมพันธ์ของ พวกเขาได้อย่างชัดเจน หากว่าชีวภาประสบอุบัติเหตุครั้งนี้เพื่อ ไม่ให้ชนุดมได้รับบาดเจ็บ ถ้าอย่างนี้ความเสียสละของชนุดม ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเธอ

แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นเพียงคนนอก เรื่องทางอารมณ์คนจะต้องรับรู้ด้วยตนเอง คนอื่นพูดอย่างไรก็ได้เพียงแต่นำ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เขาหวังว่าชายคนนี้จะมีกำลังใจขึ้นมา เผชิญหน้ากับ อารมณ์ความรู้สึกของตัวเอง ไม่หลบซ่อน

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็พักอยู่ในห้องสูบบุหรี่อยู่ครู่หนึ่ง ปรัณ เดินออกไปก่อน เขายังต้องการดูรายละเอียดเกี่ยวกับร่างกาย

ของชีวภา

คนออกไปเกือบยี่สิบนาที เพื่อให้ผู้ป่วยมีสภาพแวดล้อมที่ ดีขึ้น เตชิตและนัชชาไปที่ห้องทำงานของปรัณ ให้ในห้องเหลือ แต่ครอบครัวของชีวภาเท่านั้น

เมื่อทุกคนออกไปจากห้องแล้ว ในห้องผู้ป่วยก็เหลือเพียง ดุลยาและไวทย์เท่านั้น เมื่อมองดูคนที่สนิทสนมคุ้นเคยอยู่ที่ ด้านข้าง จิตวิญญาณของชีวภาก็รู้สึกผ่อนคลาย “แม่”

“โอ้ ลูกสาวคนดีของแม่ ในที่สุดหนูก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว…. เมื่อดุลยาพูดพลางเธอก็อดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตา ไวทย์ก็ยืนนิ่ง เหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย “แม่ พี่ฟื้นขึ้นมาแล้ว เป็นเรื่องดี ไม่ต้อง ร้องแล้วนะ”