ตอน685หวานเล็กน้อย

ตอนที่685 หวานเล็กน้อย

ต่อไปนี้เป็นเรื่องยากที่จะทำ อาจะถึงชีวิตได้

ชนัยรู้สึกทรมานมาก ทรมานมากๆ

เขาใจเข้าลึกๆแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือและพยายามที่จะบอก เธออย่างอ่อนโยน “คนดี ไม่เป็นไรนะ คนเราต้องมี ประสบการณ์ ผมจะทำเบาๆ

เมื่อพูดแล้วเขาก็รวบรวมพละกำลัง แค่กำลังที่จะ เคลื่อนไหว เขาก็ถูกหยุดด้วยประโยคหนึ่งของดราณี—

“ถ้าคุณบังคับฉัน ฉันจะเกลียดคุณ

บังคับรี

เมื่อครู่ใครกับที่ร่วมมือกับเขา

เกลียดรี

เขาถูกล้อเล่นเช่นนี้แล้วยังต้องถูกเกลียดอีก

เกิดมาสามสิบกว่าปีนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องประสบกับ เหตุการณ์เช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะไปต่อหรือว่ายอมแพ้

ร่างกายกำลังจะระเบิดอยู่แล้ว ตอนนี้เขาหยุดแล้ว เมื่อคิดถึงผลกระทบที่จะตามมาในภายหลัง แต่เมื่อเห็นสายตาของ เธอที่แสดงความไม่สบายใจ มันบังคับให้เขาต้องทำอะไรสัก อย่าง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถอดใจดึงมือกลับไปได้

เขาต้องเคารพความอดกลั้นของเธอในเรื่องนี้ อีกหน่อย ต้องร้องไห้แน่นอน

อากาศและเวลาเป็นเหมือนการควบแน่น ทั้งสองคนไม่ได้ พูดจา ใบหน้าของเขายุ่งเหยิงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มอง เธออย่างราวกับคาดหวังว่าจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆแล้วกัดกิน

ดราณีไม่กล้าพูดอะไร ความรักความปรารถนาต้องหาย ไปหลายแต้ม เธอได้สติขึ้นมานิดหน่อย แต่เหมือนกับยังไม่ได้ กลับมาแจ่มชัด ร่างกายแทบจะไม่มีอะไรปกปิด รู้สึก…อาย

“ดราณี คุณต้องการยั่วผมเล่นใช่ไหม” พูดด้วยความ โมโหและกัดฟัน

เมื่อถูกถามเธอก็ตอบด้วยความไร้เดียงสา “เปล่า…

เธอจะกล้ายั่วยวนเขาด้วยวิธีนี้ได้อย่างไรกัน ให้มีความ กล้าหาญกว่านี้เธอก็ยังไม่กล้า ครู่หนึ่งที่ลืมที่จะปฏิเสธ เท่านั้น ยังตามหลอกหลอน

ชนัยเคลื่อนตัวออกมา ขณะเดียวกันเขาก็ระมัดระวังแผล แต่ก็ต้องการแสดงให้เธอเห็นว่าเขามีพละกำลังมากมายเพียง ใด “ฉันไม่สน ไฟที่คุณก่อเองคุณก็ดับเอาเอง

ดราณีไม่กล้าแม้แต่จะมอง ทั้งตัวเธอนั้นแข็งทื่อ “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณจะไปอาบน้ำหรือเปล่า”

เธอคุ้นๆเหมือนว่าในนิทานเคยบอกว่าการอาบน้ำจะช่วย บรรเทาความรู้สึกนี้ได้

ชนัยรู้สึกหนาวเหน็บ “เรื่องนี้ไม่จำเป็นกับผมหรอก อาจจะ ได้ผลกับเด็กที่เพิ่งจะเริ่มมีขนน่ะ”

ดราณีไม่รู้จะทำอย่างไรดี ระหว่างที่ลังเลอยู่นั้น ทันใดนั้น มือซ้ายก็ถูกเขาดึงไป สายตาของเธอก็ไปปะทะกับดวงตาอัน

มืดมิด

ชนัยไม่ได้พูดอะไร การจับมือเธอนั้นได้เปิดเผยเจตนา

ทั้งหมด

ขนตาของดราณีตั้งขึ้น เธอพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว จน

ฝ่ามือเธอสัมผัสถูกสิ่งที่มีอุณหภูมิสูง…..

“ซะ ชนัย…”

ชายคนนั้นต้องเข้าไปในดวงตา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไป ด้วยความเซ็กซี่ เสียงเบาๆเหมือนสายไวโอลินหรือเชลโล่กำลัง เคลื่อนไหวช้าๆ “คนดี”

ดราณีอายจนไม่กล้าเปิดหน้า “คุณทำเองได้ไหม…

“ไม่ได้” ไม่รอให้เธอพูดจบ ชนัยก็รีบพูดกลับไปก่อน “ถ้า ทางเพศก็ปฏิเสธ คุณอยากให้ผมกลายเป็นคนหมดสมรรถภาพทางเลย”
แม่แต่คำนี้ยังพูดออกมาได้

หนทาง

ตราณีคิดจะปฏิเสธก็หมด

ใบหน้าเล็กๆแดงระเรื่อขึ้นมา เธอเป็นเหมือนเสต็กที่ถูก ทอดอยู่บนแผ่นเหล็ก เกือบจะสุกได้สักห้านาทีแล้ว

ครึ่งชั่วโมงของความทรมาน ตราณีไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมัน ไปได้อย่างไร เธอรู้สึกเมื่อยมือมาก จนในที่สุดเธอไม่มีพละ

กำลังเหลือได้แต่ตามเขาไปเท่านั้น

มันยากที่จะจบ เธอลุกขึ้นจากเตียงและพุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ รีบหมุนเกลียวก๊อกน้ำ สายตานั้นไม่กล้ามอง เหมือนกับล้างมือ ให้สะอาดโดยอัตโนมัติ

ชายที่ถูกทิ้งอยู่บนเตียงก็อ้าปากค้างเล็กน้อย แม้ว่าจะ สามารถแก้ไขได้แล้วแต่ว่าเขาก็ยังไม่มีความสุข เขารู้สึก สงสารเธอ ที่สุดท้ายต้องมาทำเช่นนี้

ชนัยหันไปมองฟ้าในกระจกห้องน้ำ เขาจ้องไปที่เงาดำ เล็กๆ หัวใจเหมือนดอกไม้บานสีชมพู รู้สึกถึงความหวานเล็ก

น้อย

ชายคนนั้นละสายตา ได้แต่ส่ายหัว เขาไม่ได้สังเกตเห็นมา ก่อน ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเหมือนเป็นนักโทษ

สัปดาห์ที่สองหลังจากเจ็ดวันแรกของเขา ชีวิตเหมือนถูก กดปุ่มหยุดชั่วคราว ทางโรงพยาบาลมีข่าวดีของชีวภา
หลังจากที่ได้รับการรักษาเป็นระยะเวลาหนึ่ง คนก็ฟื้นขึ้น มาตอนสิบโมงเช้า

ในตอนแรกชีวภาได้รับบาดเจ็บเพราะว่ามนต์ ควรที่จะ พูดว่าเธอได้รับความทุกข์ทรมานนี้แทนเมนต์ ดังนั้นไม่ว่าต่อ ชนุดมหรือว่าชีวภา ใจของเตชิตและนัซซาก็รู้สึกผิดด้วยทั้งนั้น

และด้วยเหตุนี้ ปรัณจึงอุทิศตนอย่างเต็มที่เพื่อการรักษา แม้ว่าเขาเองก็ไม่แน่ใจ แม้ว่าเทคโนโลยีปัจจุบันจะยังไม่ สามารถรับรองได้ว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา แต่เขาก็พยายามอย่าง หนัก

ปรัณโทรหานัชชาเป็นการส่วนตัว ในสายยังได้ยินเสียง ตื่นเต้นดีใจของเขา “นัชชา บอกอาเคเรื่องนี้ด้วยนะ ผมกลัวว่า เขาจะตื่นเต้นจนเกินเหตุ จึงบอกคุณก่อน

ตั้งแต่ที่ตาเฒ่าเสียชีวิต ผู้คนรอบข้างก็ดูแลเตชิตเป็น

พิเศษ กลัวว่าจะเกิดความแปรปรวนในอารมณ์ของเขา

แต่นัชชาถือเป็นคนข้างกายเขา เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เดิน ออกมาจากจุดที่ไม่ปกติ

เมื่อเธอได้ยิน ก็อดยิ้มไม่ได้ “ปรัณ คุณวางใจเถอะ ตอนนี้ อาเอกลับออกมาแล้ว ทุกคนไม่ต้องกังวลจนเกินไป เป็นเหมือน เมื่อก่อนได้แล้ว”

ปรัณตกใจจนอ้าปากค้าง “ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกคุณรีบมา ผมรออยู่ที่โรงพยาบาล
“อีกสักครู่พบกันค่ะ”

นัชชาวางสายลง เธอกำลังเตรียมลงไปชั้นล่างเพื่อพูดกับ เตชิต ไม่คาดคิดเมื่อเธอหันหลับกลับเห็นคนยืนอยู่ทางด้าน หลัง เธอรู้สึกตกใจมือจับที่หน้าอก “คุณเดินไม่มีเสียง ทำให้ฉัน ตกใจ”

เตชิตถือนมร้อนๆหนึ่งแก้วในมือของเขา เตรียมเอาไว้ให้ เธอ “ใครโทรมา”

“ปรัณ มีข่าวดีค่ะ” นัชชาพูดถึงตรงนี้ก็หยุดนิ่ง เธอตั้งใจที่ จะสังเกตท่าทีของเขา

คิ้วของผู้ชายย่นขึ้นเล็กน้อย เขามีปฏิกิริยาอย่างรวดเร็ว “ชีวภาฟื้นแล้ว”

นัชชาไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะคาดเดาได้ทันที เธอรู้สึก

แปลกใจ “คุณรู้ได้อย่างไรคะ

“ตอนนี้ข่าวดีที่ทำให้ปรัณโทรหาคุณเป็นการส่วนตัว นี่น่า จะเป็นเรื่องเดียวเท่านั้น” เขายื่นแก้วพอร์ซเลนให้กับเธอ “ดื่ม นมสิ แล้วจะได้ไปโรงพยาบาลกัน

นัชชายื่นมือออกมาหยิบถ้วย ปลายนิ้วสัมผัสกับความ ร้อนที่ส่งผ่านออกมาจากถ้วย แม้แต่ใจก็รู้สึกอบอุ่น เธอยิ้ม อย่างอ่อนหวาน “สนิทกันจังนะ

เตชิตค้อนผู้หญิงที่อยู่ทางด้านข้าง ดูเหมือนว่าปีที่ผ่านมีจะ ไม่ทิ้งรอบแผลเป็นไว้บนร่างกายเธอเลย นอกจากอารมณ์ที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้ว เธอกลับยิ้มออกมาเหมือนกับเด็กนักเรียน อย่างนั้น

นี่เป็นชายร่างเล็กผู้ซึ่งดูอ่อนโยน แต่ว่าฝ่าฟันเรื่องยาก ลําบากมากับเขา

เขามองดูเธอดื่มนมในรวดเดียว ริมฝีปากสีชมพูเปื้อนรอย จางๆสีขาว นัยน์ตาของชายคนนั้นจ้องเขม็ง เขาโน้มตัวลงและ จูบลงไป “ยั่วยวนผมหรอ”

นัชชายกมือขึ้นแตะบ่าของเขา “คุณคิดไปเองแล้วยังมา โทษฉัน”

ชายคนนั้นเลิกคิ้วอย่างหน้าไม่อาย เขายอมรับอย่างโดย ดีว่าเขามีความปรารถนาเธอ “น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่มีเวลา

นัชชามองเขาอย่างเอียงอาย “ฉัน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไม่สนใจคุณแล้ว!”