ตอน682ผมจริงจังกับคุณ

ตอนที่ 682 ผมจริงจังกับคุณ

ดราณีไม่อยากจะตกปากรับคำกับเขาอย่างง่ายดาย มี หนึ่งก็ย่อมจะมีสอง ขยายแบบนี้ออกไปเรื่อยๆ คราวหน้าก็จะ เรื่องมายืดเวลาออกไปอีก ความตั้งใจเดิมของเธอก็คือการยุติ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและชนัยให้เร็วที่สุด

ไม่ใช่จะทำซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกลายเป็นพัวพันกันยุ่งเหยิง แต่เมื่อคิดว่าเขายึดเวลาออกไปก็เพราะตัวเธอเอง เธอก็ ปฏิเสธไม่ได้

ทันใดนั้นดราณีกู้รู้สึกว่าหากคนที่ถูกน้ำร้อนลวกนั้นก็คือ เธอ อย่างน้อยก็ไม่ต้องลำบากเท่าไร แค่เอาตัวอยู่บนเตาผิง แล้วก็ปิ้งเสียเลย

“ชนัย ฉันไม่อยากให้คุณมาหาฉัน ฉันคิดแล้วก็จะไม่มี ความสุข พวกเราจะทะเลาะและเถียงกัน แบบนั้นมันจะดีตรง ไหนล่ะคะ” เธอพยายามพูดเหตุผลกับเขา

แต่ชนัยได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ในเวลาปกติคุณก็ไม่

ต้องการเจอผม ไม่เป็นไร ผมชินแล้วแล้วล่ะ” ดราณีไม่มีทางเลือก เธอทั้งโกรธทั้งวิตกกังวล ในที่สุดเขาก็ปากไวพูดขึ้น “ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็อยู่ที่บ้าน ฉันจะมาหาคุณ เองดีไหม”

ใจจริงแล้วชนัยก็กำลังรอคำนี้อยู่ หลังจากที่ได้ยินแล้ว หัวใจก็ผลิบาน แต่ใบหน้าก็ยังต้องแสดงอาการสงบนิ่งเอาไว้ “คุณมาหาผม แน่นอน

ราวกับว่ากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ ในตอนท้ายเขาทิ้งท้าย เพิ่มไว้อีกประโยคหนึ่ง “ผมบอกคุณได้เลย ถ้าคุณหลอกผม ผม ก็จะไปหาคุณได้เหมือนเดิม

ดราณีปากไว้ไปหน่อย เมื่อพูดจบแล้วก็รู้สึกเสียใจ แต่คิด ว่าเขาต้องการถ่วงเวลาการรักษาร่างกายเพื่อที่จะให้เธอไปหา เธอก็ลังเลและกัดฟัน “คุณคิดว่าฉันเป็นเหมือนคุณหรือยังไง ฉันรักษาคําพูดค่ะ”

“โอเค” ชนัยพยักหน้า “พรุ่งนี้คุณก็ต้องมา ถ้าวันไหนผม ไม่ได้เจอผมก็จะไม่สบายใจ

“…พรุ่งนี้ฉันมีเรียน”

“ผมมีตารางสอนของคุณ ผมจะให้คนขับรถไปรอรับคุณ รอให้คุณเลิกเรียนก็รับคุณมาที่นี่ได้เลย

“…??” ดรามึนงง

“คุณมีตารางสอนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

ชนัยไม่อยากพูดถึงจึงทำเสียงเย้ยหยันขึ้น “แต่ผมอยาก

ได้ อย่าว่าแต่ตารางสอนเลย โทรศัพท์มือถือคุณผมก็แอบฟังได้”

ใช่แล้ว คุณลืมไปได้อย่างไรกัน ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนกับ คนธรรมดาทั่วไป เขามีอำนาจและอิทธิพล แค่อยากได้ตาราง สอนของเธอนั้นง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ

ก่อนหน้านี้เรารู้สึกรำคาญกับพฤติกรรมสอดรู้สอดเห็น ของเขา แต่หลังจากที่คบกันมานานเธอก็รู้สึกชิน เมื่อได้ยินเขา พูดเช่นนี้ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร

เขาแค่อยากทำความเข้าใจเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไร เธอเลย

ในคืนที่มืดมิด ดราณีกลับไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด เธอนอน ไม่หลับเมื่อเปิดเปลือกตาขึ้นก็เห็นชายคนนั้นนอนอยู่ข้างๆเธอ

หลังจากที่พยายามและไม่เป็นผลอยู่สองสามครั้ง เธอก็ ยอมแพ้ง่ายๆ ร่างกายเธอนิ่งสงบลง ผ่านแสงสลัวยังคงมอง เห็นเปลือกตาที่เปิดอยู่เล็กน้อยของชายคนนั้น เธอรู้ว่าคนที่อยู่ ด้านข้างนั้นก็ไม่ได้นอน บางทีมันก็น่าเบื่อ อาจจะเป็นอย่างอื่น ทันใดนั้นดราณีก็คิดอยากที่จะชวนเขาคุยขึ้นมา “คุณเรียนจบ มหาวิทยาลัยจากที่ไหนคะ”

ชนัยกำลังคิดว่าจะให้ใครมาเป็นประธานตัวแทนการ ประชุมในวันรุ่งขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงแว่วมาที่ข้างหู เขารู้สึกเสียสมาธิ “มหาวิทยาลัยรี

“ใช่ค่ะ คุณเรียนที่ไหนคะ”
“โรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย” ชนัย โพล่งชื่อมหาวิทยาลัยที่ฟังดูน่ากลัวออกมา “ถามทำไม

เดิมทีเราคิดว่าชนัยผู้ชายคนนี้ แต่เล็กคงไม่ค่อยชอบ เรียนหนังสือ ได้แต่ตั้งตารอคอยที่จะสืบทอดการเป็นลูกชาย ของครอบครัวที่มีเงินมีธุรกิจ ซึ่งจะว่าไปแล้วอิทธิพลของตระกูล ชนัยก็เป็นที่ประจักษ์ต่อทุกคน

ในใจของเธอคิด ว่าผู้ที่มีการศึกษาระดับสูงทำไมถึงเลือก เดินทางนี้

อย่างไรก็ตามจินตนาการของเธอก็พังทลายลง โรงเรียน วอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย โรงเรียนอันทรงเกียรติ ที่ติดอันดับทั่วโลก โรงเรียนได้ปลูกฝังคนดังมาหลายต่อหลาย คน หลักสูตรบริหารธุรกิจที่มีชื่อเสียงในสารธารณชนก็ล้วนมา จากโรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย

แต่ว่าชายคนนี้เมื่อสักครู่พูดว่าอะไรนะ

เขาจบการศึกษามาจากโรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัย เพนซิลเวเนีย ใช่หรือไม่

ดราณีรู้สึกประหลาดใจจนไม่อยากจะเชื่อ เธออดไม่ได้ที่ จะถามขึ้นอีกครั้ง “คุณ…พูดจริงรึ

ชนัยยิ้มอย่างเบาๆ “ผมต้องโกหกคุณด้วย หรือว่าจะต้อง เอาประกาศนียบัตรการจบการศึกษามาให้คุณดู คุณถึงจะเชื่อ”

เมื่อพูดแล้ว เขาก็ทำท่าพลิกตัวเหมือนจะลุกขึ้น
ดราคว้าแขนของเขาไว้และพูดเบา เบามาก “ไม่ ไม่ต้อง ฉันเชื่อค่ะ”

เขาไม่น่าจะโกหกเรื่องนี้ พูดให้ชัดเจนก็คือเขาไม่มีความ จำเป็นอะไรที่จะต้องโกหกเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโรงเรียนที่ เต็มไปด้วยคนระดับหัวกะทิก็ตาม…

ทันทีที่ดราณีรู้ตัวว่าเธอมองชนัยผิดไปมาก ดังนั้นข้อได้

เปรียบเดียวที่เธอมีตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว…..

ผู้ชายคนนี้ดีกว่าที่เธอคิดจริงๆ แม้ว่าการเข้าเรียนใน มหาวิทยาลัยที่ดีจะไม่ใช่ตัวตัดสินว่าใครเป็นคนดี มีคุณธรรม สูงส่ง แต่โรงเรียนวอร์ตันแห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียไม่ใช่ โรงเรียนทั่วไป ความจริงแล้วคนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปเรียน

ได้

“คุณสอบเข้าด้วยตัวเอง”

“นี่โรงเรียนวอร์ตันนะไม่ใช่โรงเรียนทั่วไป

“คุณได้รับมอบประกาศนียบัตรและใบปริญญาหนังสือ รับรองการศึกษามารึเปล่า”

เมื่อชนัยได้ยินคำถามเป็นชุดจากผู้หญิงตัวเล็กๆ ถึงจะ รู้สึกปวดหัวหน่อยๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ต้องการให้บอกว่าผมใช้ เส้นสายใช่หรือไม่ ตัวผมเองไม่มีความสามารถอะไรเลย คุณถึง จะเชื่อใช่ไหม”
ชนัยไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขานอนอยู่บนเตียงกับผู้หญิงที่ เขาชอบทั้งคืน เรื่องที่คุยกันกลับเป็นเรื่องการเรียน

อย่าพูดถึงคนอื่นเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังดูถูกตัวเอง

แย่จัง

มันแย่มากจริงๆ

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ชนัยก็ต้องการที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย “ผม เรียนจบมาจะเป็นสิบปีแล้ว แทนที่จะคุยกันเรื่องนี้ ทำไมไม่คุย เรื่องที่ว่าคุณอยู่มายี่สิบกว่าปีทำไมถึงยังไม่เคยมีแฟนจะดีกว่า”

“…ฉันยังอายุไม่ถึงยี่สิบนะ”

“ได้ งั้นก็สิบเก้าปี”

ดราณีรู้สึกอายเล็กน้อยที่ถูกถามเช่นนี้ แต่เธอก็ยังคงตอบ เขาอย่างจริงจัง “ฉันยังไม่เจอคนที่ชอบ

“เธอไม่เคยคบแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าชอบหรือไม่ชอบ

สาวน้อยร่างเล็กสายหัวอย่างจริงจัง “ฉันต้องแน่ใจจริงๆ ก่อนว่าชอบถึงจะคบ ไม่อย่างนั้นจะไม่เป็นการรับผิดชอบต่อผู้ อื่น”

ชนัยรู้สึกไม่เห็นด้วย “ไม่เริ่มคุณก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าตัว เองชอบหรือไม่ ความรู้สึกจะรับรู้ได้เมื่อสัมผัสมันเท่านั้น แค่ อาศัยความคิดคุณจะรู้อะไรได้อย่างไร เสียดายความหน้าตาดี ของคุณ ความคิดช่างหัวโบราณ
ดราณีแสยะยิ้ม เธอไม่เห็นด้วยกับวิธีพูดของเขา “เพราะ คุณมักง่ายเกินไปรึเปล่า

“คุณบอกว่าคนที่จบมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียเป็นคนมัก

ง่าย นี่ถือเป็นการดูถูกตัวเอง คุณรู้ตัวรึเปล่า” เมื่อพูดจบ ดราก็เงียบเสียง คุยกับคนที่มีการศึกษา ระดับทองคำเช่นนี้ เธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะแสดงความคิด

เห็น

“แต่ว่านะ “ชนัยมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ ทันใด นั้นคำพูดเขาก็เปลี่ยนไป “ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยมีความรักมา ก่อน แต่ว่าตอนนี้ก็เจอผมแล้วนี่ พี่สอนน้องได้นะ สอนวิธีที่จะรัก ใครสักคนหนึ่ง”

“คุณจะสอนฉันว่าทำอย่างไรให้กลายเป็นคนมักง่ายนะ”

ชนัยแผดเสียง “เฮ่อ ผมบอกคุณแล้วนะคราณี อย่ามาว่า ผมหยาบคายอยู่เรื่อยๆ คนอื่นจะพูดแบบนี้ก็ได้ แต่ว่าสำหรับ คุณไม่ได้ ผมจริงจังกับคุณนะ”

“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจริงจัง…

นัยน์ตาของชายคนนั้นส่อแววอันตราย “ถ้าหากว่าผมไม่ จริงจังกับคุณ ทั้งคืนผมไม่ได้ทำอะไรคุณ ผมยังไม่บริสุทธิ์ใจ กรึไง”