ตอน669อย่าไปจากฉัน

ตอนที่669อย่าไปจากฉัน

เตชิตรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเธอแล้วจะปล่อยให้เธอไป แบบนี้ได้ไงเขาไม่ใช่เพียงไม่ปล่อยมือแต่กลับกอดเธอแน่นกว่า เดิม”อย่าไปอย่าไปจากฉัน

จากเดิมในใจของนัชชาก็รู้สึกโกรธอยู่แล้วแต่พอได้ยิน เขาพูดแบบนี้เธอจะโกรธต่อได้ยังไงน้ำตาก็ไหลออกมาอีก ครั้ง ฉันไม่เคยคิดที่จะจากไปแต่นายต่างหากที่หลบตลอด

“ไม่ได้คิดจะหลบเธอฉันแค่ไม่รู้จะต้องเผชิญหน้ายังไงกลัว ว่าอารมณ์แย่ๆจะลามไปถึงตัวเธอ…………ถึงนี่เขาหยุดพูด ไปสักแป๊บถึงจะพูดต่ออีกครั้ง ฉันไม่กล้าเชื่อว่าคนดีๆทั้งคนอยู่ ดีๆก็ไม่มีแล้ว………..

ใช่สิก่อนหน้านี้สุขภาพร่างกายของคุณท่านดูแข็งแรงมาก สุขภาพทุกด้านก็ดีแต่ใครจะคิดว่าเวลาไม่กี่เดือนเขาก็ไปจาก โลกใบนี้แล้ว

นัชชาไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ขัดขืนต่อปล่อยให้เขากอด ตัวเองแบบนี้ข้างๆคือกอไม้ไผ่ที่มืดมนแค่ดูก็รู้สึกเย็นในใจ

“ไม่มีใครอยากจะเห็นเรื่องเป็นแบบนี้ยังมีเรื่องมากมายที่ รอให้ฉันไปจัดการ” ครั้งต่อไปที่เขาพูดนั้นน้ำเสียงดูมั่นใจกว่า เดิม เธอพูดถูกฉันไม่สามารถที่จะเป็นแบบนี้ได้อีกต่อไป
ชีวิตต้องเดินต่อเขาไม่มีวิธีที่จะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านได้ ดังนั้นต้องใช้ชีวิตตัวเองให้ดีวันไหนที่ไปเจอกับเขาจะได้ไม่โดน เขาบ่น

พอได้ยินคำพูดคำนี้ปมในใจของนัชชาก็หายไปเธอหัน หลังไปมองหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วย ความโศกเศร้าทำให้คนไม่กล้ามองดู

“ฉันรู้ว่านายรู้สึกผิดมีเรื่องมากมายที่ทำให้นายไม่ สบายใจแต่ความจริงนั่นเป็นแบบนี้พวกเราไม่มีใครที่สามารถ จะแก้ได้เตชิตชีวิตยังจะต้องเดินต่อไปฉันกับธีมนต์และตระกูล ของนายต้องการนายนะ”

ริมฝีปากที่บางๆของผู้ชายยิ้มอ่อนๆ “โอเคฉันจะเข้มแข็ง

ขึ้น”

นัชชาอยากจะพูดมากถ้านายไม่เข้มแข็งขึ้นมาก็มาพึ่งพา ฉันเถอะแต่พอคิดอีกด้านหนึ่งเธอก็ไม่ได้พูดอะไร

ถึงเวลาที่ควรจะเผชิญหน้าแล้ว

ทั้งสองคนยืนอยู่ที่สวนนานมากนานจนนัชชารู้สึกลมที่พัด มานั้นเย็นจนทำให้เธอสะดุ้งเตชิตรับรู้ได้ก็เลยถอดเสื้อกัน หนาวมาคลุมไว้ที่ไหล่เธอ เขาเป็นคนพูดก่อนและจูงมือของเธอไปเถอะตอนนี้ควร

จะกลับบ้านแล้วจริงๆ

นัชชามองดูคนที่อยู่ตรงหน้าที่จูงมือตัวเองไว้หัวใจที่ไม่อยู่เป็นสุขมาตลอดหลายเดือนก็ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

ดีที่เขายังทนได้

เธอแค่คาดหวังนิดเดียวแค่อยากให้เขาผ่านจุดลำบากนี้

เร็วๆ

ระหว่างทางที่กลับไปนัชชาบอกว่าจะขับรถเองสภาพของ เตชิต ในตอนนี้ไม่เหมาะสมที่จะขับรถเธอนั้นไม่ไว้ใจ

เวลาที่สามทั้งสองกลับไปถึงที่วิลล่าน้าในกล่อมเด็กหลับ ไปแล้วเธอเองก็ไม่ได้หลับสนิทพอได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบ คลุมเสื้อแล้วเดินลงมา

“คุณผู้ชายคุณผู้หญิงกลับมาแล้วหรอคะ?”น้าในยังเบลอๆ อยู่ยังไม่ตื่นหมดถามด้วยความเป็นห่วงเหมือนครั้งที่แล้ว ว่า “คุณท่านไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

และทุกครั้งที่ทั้งสองกลับมาจากโรงพยาบาลเธอก็จะถาม แบบนี้เหมือนกลายเป็นนิสัยไปแล้วและพวกเขาก็จะตอบคำว่า ไม่เป็นไรเป็นนิสัยไปแล้ว

แต่วันนี้พอเธอถามเสร็จกลับไม่ได้รับคำตอบนารินถึงจะ ได้สติกลับและตื่นอย่างเต็มตัว

ดูจากการตอบสนองนี้แล้วทางโรงพยาบาลเกิดเรื่องนั้น หรอ?

วินาทีต่อไปคำพูดของนัชชาก็ทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นถูกแล้ว”ไม่เป็นไรแล้วค่ะน้าในนารินกลับไปพักก่อนเถอะค่ะ”

น้ารินรู้สึกว่าสถานการณ์ในตอนนี้แปลกก็เลยรีบพยัก หน้า”โอเคค่ะน้าจะกลับไปพักตอนนี้แหละค่ะมีอะไรพวกคุณก็ เรียกน้าได้เลยนะคะ

“โอเคค่ะ”

พูดคุยกันเสร็จน้ารินก็กลับไปที่ห้องของตัวเองที่ห้องโถง กลับสู่ความเงียบอีกครั้งผู้ชายที่กำลังก้มตัวเก็บรองเท้าเหมือน ไม่ได้ยินการสนทนานี้ทำแต่เรื่องของตัวเองอย่างเดียว

นัชชาเดินตามหลังเขาจนกระทั่งเข้าไปในห้องนอนเห็นเขา หยิบเสื้อผ้าแล้วไปที่ห้องน้ำเธอถึงจะยกมือห้ามเขามีคำพูด มากมายที่อยากจะพูดกับเขาแต่สุดท้ายก็พูดออกไปเพียงสั้นๆ ว่าไม่ต้องอาบแล้ว”

“เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลขออาบแป๊บเดียว”ไฟที่ส่อง ลงมาทำให้เห็นเงาของเขาวางใจเถอะฉันไม่เป็นไร

พูดจบเหมือนกลัวว่าเธอจะเป็นห่วงเขาก็เดินเข้าไปจูบที่ริม

ฝีปากเธอเบาๆ

นัชชากลัวว่าเขาจะอยู่ด้านในทำอะไรที่ไม่คาดคิดแต่พอ เห็นเขาเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆปิดประตูแล้วถึงจะโล่งอก

เธอก็ควรจะทำให้ตัวเองสบายลงไม่อย่างนั้นสภาพที่ ตึงเครียดแบบนี้จะทำให้เขายิ่งออกจากความโศกเศร้าได้ยาก เตชิตอาบน้ำนานมากปกติภายใน10นาทีก็เสร็จแต่ครั้งนี้เขาอยู่ข้างในนั้นครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่ออกมา

นัชชารู้ว่าเขากำลังปรับอารมณ์ของตัวเองอยู่และอยากจะ

อยู่คนเดียวเธอก็ไม่ได้ไปเร่งแค่หันหน้าไปมองทางกระจก บ่อยๆเพื่อให้แน่ใจว่าเขานั้นไม่เป็นอะไร เข็มนาฬิกาเริ่มเดินไปที่4:00ช้าๆเธอไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่

น้อย

และในตอนนี้ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะจากด้านนอก

เธออึ้งไปเล็กน้อยคิดว่าเป็นน้าในแต่ไม่คิดว่าตอนที่เปิด ประตูนั้นจะเจอเด็กตัวน้อยๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง

เธอรู้สึกประหลาดใจ “ธีมนต์ทำไมยังไม่นอนลูก?”

เด็กน้อยยกมือไปขยี้ตาน้ำเสียงนั้นฟังแล้วรู้สึกน่า สงสารแม่ครับผมฝันร้ายหลังจากที่สะดุ้งตื่นผมก็นอนไม่หลับ แล้วครับ”

นัชชาอุ้มเด็กน้อยเข้าไปในห้องมองดูมือของเขากำลังจับ ตุ๊กตาของตัวเองแน่นๆหัวใจของเธอนั้นอ่อนโยนไปหมด ลูก ฝันว่าอะไรเล่าให้แม่ฟังหน่อยได้ไหมครับ?”

“ผมฝันว่ามีคนจับพ่อกับแม่ไปจับเข้าไปในป่ามีแต่ผมคน เดียวที่ด้านนอกไม่มีใครสนใจผมแล้วก็ไม่รู้จักผม ระหว่างที่ พูดอยู่เขาเหมือนนึกไปถึงภาพที่น่ากลัวนั้นแล้วพุ่งเข้าไปใน อ้อมกอดของนัชชา”แม่ครับผมกลัว….…….

นัชชาไปลูบที่ผมของเขาปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยนว่า “ธีมนต์ครับความจริงกับความฝันตรงข้ามกันนะครับไม่มี ใครจะจับพ่อกับแม่ไปครับ”

เสียงเล็กๆถามกลับอย่างไม่ค่อยเชื่อจริงหรือ?”

นัชชาจึงตอบอย่างมั่นใจว่า “จริงครับ

“งั้นก็ดีสิครับ!”เด็กน้อยไปกอดที่เอวของเธอ ผมจะได้อยู่

กับพ่อและแม่ตลอดไป!

พูดจบเหมือนจะคิดอะไรได้เขาออกจากอ้อมกอดเธอแล้ว เงยหน้าขึ้น ใช่แล้วครับแม่แล้วคุณทวดล่ะครับท่านจะอยู่ที่โรง พยาบาลนานเท่าไหร่ครับ?”

วันนี้โรงพยาบาลโทรมากะทันหันเกินไปตอนที่ไปยังไม่ทัน ได้คุยกับลูกเลยตอนนี้อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมานัชชาไม่รู้จะต้องทำยัง