ตอน650ชีวิตกำลังไหลผ่าน

ตอนที่650ชีวิตกำลังไหลผ่าน

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเอง ใช้การตัดสินใจยิ่งใหญ่แค่ไหนถึงจะ ทำเป็นไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ขนาดนั้นแต่ตอนนี้ไม่มีความอยากนอนเลยแม้แต่น้อย

ตัวเธอนอนอยู่บนเตียงแต่จิตใจลอยไปที่ห้องทำงานแล้ว เมื่อนึกถึงสภาพของเขาที่กำลังร้องไห้หัวใจของเธอเหมือนถูก น้ำมันร้อนลวกใส่

เธอสงสารเขาแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยมองดูคนรอบข้าง ของตัวเองเริ่มเดินไปสู่ความตายเป็นใครก็ลำบากและทรมาน ทั้งนั้น

ถึงแม้เตชิตจะเคารพคุณท่านตลอดดูไม่ค่อยสนิทสนมแต่

เธอรู้ว่าในใจลึกๆ ของผู้ชายคนนี้มีพื้นที่ส่วนหนึ่งสำหรับให้ คนในครอบครัวเขาไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจ แต่ชีวิตมีคลื่นปัญหาซัดเข้ามาไม่หยุดทำให้เขามีความ

กดดันตลอดมันไม่ยุติธรรมเลยแม้แต่น้อย

ถ้าเลือกได้เธอก็อยากให้ความเจ็บปวดนั้นแบ่งมาทางเธอ

เวลาผ่านไปทีละวิและนาทีฬาก็ค่อยๆสว่างคนหนึ่งอยู่ในห้องนอนอีกคนอยู่ที่ห้องทำงานทั้ง2ก็ไม่มีใครหลับตาเลยจน กระทั่งถึงตี5เตชิดถึงจะเปิดประตูแล้วเข้ามาในห้องนอน

หลังจากที่นัชชาได้ยินเสียงก็รีบหลับตากลัวว่าเขาจะดู

อะไรออกแถมยังเอาหน้ามุดเข้าไปในผ้าห่ม เตชิตถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำจากนั้นถึงจะไปนอนข้างๆเธอ เขาดูบุหรี่มาทั้งวันที่ตัวมีกลิ่นแรงเกินไปกลัวว่าจะเข้าจมูกเธอ

ถึงแม้จะทรมานขนาดนี้เขาก็ยังไม่ลืมที่จะแคร์ความรู้สึก ของเธอ

เตชิตนอนอยู่บนเตียงหันข้างมองไปทางผู้หญิงที่นอนอยู่ ข้างๆท่านอนของเธอดูสบายลมหายใจเข้าออกเบาๆอย่างเป็น ธรรมชาติ

โชคดีที่มีเธออยู่ข้างๆตัวเองถ้าไม่มีแม้กระทั่งเธอเขาไม่รู้

ว่าจะต้องทำยังไงเวลาเจอปัญหาพวกนั้น

ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงพยาบาลไหล่ของเขาเหมือนมี ก้อนหินพันต้นมาทับไว้เขารู้สึกแน่นอกจนหายใจไม่ค่อยออก ตอนที่เห็นหน้าเธอถึงรู้สึกว่าความกดดันนั้นหายไป

ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีท่าทีที่จะท้อแท้เตชิตรู้ว่า เธอไม่ใช่ไม่เสียใจแต่แค่ไม่อยากแสดงออกมาต่อหน้าเขาและ เอาความเสียใจทั้งหมดนี้เก็บไว้คนเดียวค่อยๆบรรเทาคนเดียว

เขารู้สึกสงสารเธอที่เป็นแบบนี้แต่ก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะ มาปลอบใจเธอเลย
หัวใจของเขาเหมือนมีอะไรมาห้อยไว้มากมายแม้กระทั่ง พูดเขาก็ยังรู้สึกเหนื่อยเลยจะให้เขาพูดคำว่าไม่เป็นไรออกมา ง่ายๆได้ไง

“ขอโทษ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆด้วยความที่สูบบุหรี่มาวันหนึ่งจึง ทำให้เสียงของเขานั้นแทบ

ขอโทษที่ให้เธอมาเผชิญเรื่องพวกนี้กับเขาเตชิตคนนั้นที่ แข็งแรงในกลางวันแต่พอกลับถึงบ้านก็ให้เธอเห็นแต่เตชิตที่ อ่อนแอ

ลุกขึ้นเอามือสองข้างไว้รอบตัวเธอจากนั้นก้มตัวไปจูบที่ หน้าผากเธอแล้วพูดเบาๆว่า “ฝันดี”

หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่งงานปรัณก็ยุ่งกับงานจนถึงสุดขีด หนึ่งเป็นเพราะเรื่องของคุณท่าน คือแผลเป็นที่หลังของนัชชา รักษาถึงขั้นสุดท้ายแล้วแล้วยิ่งน่ากลัวกว่านั้นคือต้องสังเกต อาการของชีวภาตลอด

ถึงแม้ชีวภาจะไม่มีท่าทีที่จะดีขึ้นแต่ก็ดีที่ร่างกายไม่มีการก ระทบต่ออย่างอื่นอวัยวะส่วนอื่นก็ปกติดีและนี่เป็นสิ่งเดียวที่ ทำให้รู้สึกดี

ผู้เชี่ยวชาญที่รับผิดชอบคุณท่านให้เขาไปประชุมสุดท้าย พวกเขาไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยพูดกับเขาว่า “ผู้อำนวยการปรัณครับทั้งคุณและพวกผมก็ทำอาชีพนี้อาการของคุณท่านเป็นยัง ไงคุณก็เข้าใจดีถ้ามีวิธีรักษาเราก็จะทำเต็มที่แต่ตอนนี้ไม่มีวิธี จริงๆ……

ปรัณได้ยินแบบนี้ก็เกิดอาการอึ้งผ่านไปเป็นค่อนวันก็ไม่รู้ จะตอบยังไง

ที่จริงเขารู้อาการของคุณท่าน ในตอนนี้ดีแต่เขาแค่ไม่ อยากจะยอมรับรู้สึกว่ายังมีวิธีอยู่และต้องมีวิธีด้วยที่โรง พยาบาลเขามีเครื่องมือแพทย์ใหม่ๆตั้งมากมายทำไมถึงไม่มี วิธี?

ปรัณยังหวังอยู่เล็กน้อย ไม่มี………วิธีอื่นอีกแล้วจริงๆ หรอ?”

“ผู้อำนวยการปรัณครับถึงเราจะมีเครื่องมือแพทย์ใหม่ๆ

มากมายแต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของคนได้นะครับ”

คำๆเดียวก็สามารถอธิบายทุกอย่างอย่างละเอียดและ เข้าใจหมด

ปรัณรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นหมอเป็นผู้ดูแลคุณท่านเขาควรที่จะ ยอมรับความจริงกระทั่งเขายังเป็นเหมือนเด็กๆแบบนี้แล้ว ครอบครัวของคุณท่านจะยอมรับได้อย่างไร

“พยายามเถอะ” ผ่านไปครู่หนึ่งแล้วค่อยพูดขึ้นอีกครั้ง แค่ มีโอกาสสักนิดเราก็ต้องพยายามส่วนทางครอบครัวนั้นฉันจะ ไปพูดเอง”
พอหมอได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็รู้แล้วว่าเขานั้นยังมีสติเหลือ อยู่ก็เลยถอนหายใจ” โอเคครับคุณวางใจได้ผมจะทำอย่างเต็ม ความสามารถครับ

ปรัณโบกมือจากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องผู้ป่วยของ คุณท่าน

ระหว่างทางนั้นท่าทีของเขาดูเคร่งเครียดมาก ในใจก็ คิดถึงเรื่องที่สนทนาเมื่อกี้รอบข้างเกิดอะไรขึ้นเขาก็ไม่มีเวลาจะ มาสนใจแม้กระทั่งสุวีราเดินผ่านเขาก็ไม่รู้สึกตัว

หลังจากงานแต่งสุวีราโกรธเขามากพอเห็นเขาที่นี่ก็ทำ เป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านไปโมโหจนจะบ้าตายอยู่แล้วอยาก จะดึงเข้ามาแล้วค่ากลางทางเดินนี่เลย

ถึงแม้เธอจะโมโหมากๆก็ต้องดูสถานที่ด้วยตอนนี้อยู่ที่

โรงพยาบาลเธอคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปชี้หน้าด่าผู้อำนวยการ

โรงพยาบาล

สมัยวัยรุ่นเธอยังท่าแบบนั้นได้อยู่แต่ตอนนี้ท่าแบบนั้นไม่ ได้แล้วไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นด้วย

ช่างเถอะปล่อยเขาไปเหอะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปเขาก็ไม่ ฟังอยู่ดีแล้วจะไปหาเรื่องทำไม

ตอนที่ปรัณเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วยคุณท่านกำลังดื่ม น้ำอยู่ตอนนี้การกลืนกินของเขาก็ได้รับการกระทบแล้วก็เลย ต้องเสียบหลอดอาหารหลอดใสเข้าไปที่กระเพาะไม่ว่าจะดื่มน้ำ หรือกินอะไรก็ต้องผ่านหลอดนี้มันยากลำบากและทรมานมาก
ปรัณยืนอยู่ข้างๆรอพยาบาลฉีดน้ำเข้าหลอดอาหารเสร็จ ถึงจะเดินไปข้างเตียงปกติจริยาก็ไม่มีอะไรทำก็เลยมาอยู่เป็น เพื่อนคุณท่านตอนนี้พอเห็นเขาเข้ามาก็รีบลุกขึ้นป……….

“คุณน้านั่งก่อนครับผมแวะมาดูอาการของคุณปู่หน่ะครับ ปรับไปตบไหล่ของจริยา

จริยามองไปทางผู้ป่วยที่อยู่บนเตียงตาของเธอก็แดงไป หมด”ปู่ของลูก…..เฮ้อ

เธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดทำเพียง

ถอนหายใจออกมา

อาการของคุณท่าน ในตอนนี้แค่ดูทุกคนก็รับรู้ได้เธอพูด หรือไม่พูดก็ไม่มีความแตกต่างอะไร

“ดีที่ลูกมาช่วยเฝ้าแป๊บนึงเดี๋ยวน้าไปเอาน้ำมาให้ลุงก่อน

ระหว่างพูดจริยาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ในห้องเหลือเพียงคุณท่านปรัณและพยาบาลอีก3คน

ปรันเดินไปใกล้ๆ พยายามยิ้มอย่างเบิกบาน คุณไม่ต้อง เป็นห่วงนะครับผมมาเยี่ยมคุณปู่แล้วทางด้านสุขภาพร่างกาย หมอทุกคนจะทำสุดความสามารถไม่ต้องกลัวนะครับ