ตอน586อย่างให้การเสียสละของเธอ ต้องไร้ความหมาย

ตอนที่586 อย่างให้การเสียสละของเธอต้องไร้ความหมาย

คำพูดของชนุดมทำให้ดุลยารู้สึกแปลกใจมาก แต่การ แสดงออกนี้ทำให้เธอรู้ชัดเกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง ชนุดมที่อยู่ตรง หน้าเธอคนนี้ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับชีวภาแค่เพียงฉาบฉวย พวกเขารักกันจริงๆ

เมื่อมันใจในจุดนี้ ภาระหนักอึ้งในใจของดุลยาก็รู้สึกเบา ลง เธอไม่ได้เห็นด้วยกับคำขอของชนุดม ในทันที แต่เธอบอก ว่าเธอจะพิจารณาเกี่ยวกับมัน

“คุณชนุดม — ก่อนที่เขาจะเดินไป ดุลยาตะโกนเรียก ชายคนนั้นไว้ “ชีวภาของบ้านเราเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ เธอเป็น คนเรียบง่ายแต่มีไหวพริบ แน่วแน่และมั่นใจในตัวเอง แต่เล็ก จนโตไม่เคยทำให้ครอบครัวเดือดเนื้อร้อนใจ พ่อของเธอไม่ได้ ทำหน้าที่รับผิดชอบครอบครัวด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันเองก็มา ป่วย ครอบครัวนี้มีเธอเป็นเสาหลักของบ้าน ถึงแม้พวกเราจะ ยากจน แต่ฉันรับประกันกับคุณได้ว่า ชีวภาไม่ได้ผู้หญิงที่ ต้องการสิ่งอื่นใด กว่าอาการป่วยของฉันจะหายดี ในที่สุดเธอ ก็ได้มีโอกาสกลับไปเรียนต่อให้จบ แต่กลับคาดไม่ถึงว่า…”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดุลยาก็พูดออกมาได้ไม่เป็นประโยค
เธอนึกถึงรอยยิ้มมีความสุขของลูกสาวในวันที่จะได้ไปเข้า เรียน หัวใจของดุลยาเหมือนโดนทอดอยู่บนกระทะร้อน เจ็บ ปวดอย่างซู่ซ่า

ทุกคำพูดของเธอคือมีดแทงไปที่หัวใจของชนุดม เขา กัดฟันและหลบสายตา “ผมรู้ เธอดีมาก ดีกว่าใครทั้งนั้น

แฟ้มของชีวภาอยู่ในการถกกันเรื่องการวิจัยและรักษา ทางด้าน โรงเรียน ชนุดม ให้ขอให้คนดำเนินเรื่องให้ ดุลยา เกือบจะเฝ้าอยู่ที่ข้างเตียงชีวภาอยู่ตลอดเวลา ปรัณจัดการ ตรวจสอบร่างกายของเธอ เขาตั้งใจทำเตียงเสริมในห้องให้อีก เตียงหนึ่งเพื่อที่จะได้ใช้พักผ่อนในตอนกลางคืน

ไวทย์ไม่ค่อยได้มาโรงพยาบาลยกเว้นเมื่อสองสามวัน ก่อน ไม่ได้เจอเขา ชนุดมกลัวว่าความอ่อนวัยของเขาจะทำให้ เขาทำเรื่องที่ไม่คาดคิด จึงส่งคนคอยติดตามเขาไว้ได้ความว่า เด็กคนนั้นทำงานนอกเวลาทุกวัน

วันที่มากที่สุด ทำงานพาร์ทไทม์ทั้งหมดห้าแห่ง สองแห่ง ในตอนเช้า ตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงตีสี่วันรุ่งขึ้น แม้แต่งานขาย ในบาร์เขาก็ยังรับทํ

ชนุดมคาดไม่ถึงจริงๆ วันหนึ่งชนุดมขับรถไปที่บาร์ที่เขา ทำงานในตอนกลางคืน เมื่อเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงดีเจที่ดัง หนวกหู มีชายหญิงเต้นอยู่บนฟลอร์ มีเวทีวงกลมอยู่ตรงกลาง ถัดจากเวทีก็เป็นโต๊ะเล็กๆ จากนั้นก็เป็นลานที่เป็นโซฟา
ด้านหลังชนุดมมีบอดี้การ์ดสองคน เขาเดินเข้าไปในห้อง ส่วนตัวห้องหนึ่ง ไม่นานนัก ผู้ช่วยเขาก็พบตัวไวทย์ซึ่งใส่เสื้อ เชิ้ตสีดำผูกโบว์สีขาว

เมื่อไวทย์เข้าไปในห้องก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า แต่เมื่อเขาเห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟา กลับได้แต่โค้งค่านับเท่านั้น

“เป็นเธอได้อย่างไรกัน” เด็กอายุยังไม่ถึงสิบแปด อารมณ์ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า คำพูดนี้เปิดโปงความตื่นตระหนกและ ความไม่สบายใจของเขาในตอนนี้

แต่ชนุดมมองไม่เห็นอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ท่านั่งบน โซฟาของเขายังไม่เปลี่ยนแปลง สายตาของเขาตกลงบน ใบหน้าอันเขียวคล้ำของเด็กหนุ่มคนนั้น “นี่มันปกเสื้ออะไรกัน คิดว่าตัวเองเป็นHello Kittyอย่างนั้น

ประโยคนั้นเมื่อเข้าหูไวทย์ มันเป็นการดูถูกครั้งยิ่งใหญ่

ใบหน้าของวัยรุ่นนั้นทั้งเป็นสีน้ำเงินและแดงปนกัน เขา ต้องเผชิญหน้ากับชายที่ทรงพลังเช่นนี้ เขาได้แต่กลั้นหายใจ ตอบกลับไป “นี่เป็นงานของผม

“ผมรู้” ชนุดมพูดโทนเสียงกลางๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองดู การตกแต่งในห้องรอบๆ และในที่สุดก็หันมามองหน้าเขา “การเปิดห้องนี้ก็เป็นหน้าที่ของเธอด้วยสินะ”

มันเป็นเรื่องดี ที่จริงห้องนี้ก็ราคาไม่ถูก เปิดห้องได้ก็แสดงว่ามีเงินไม่น้อย ไวทย์กำลังพยายามหาวิธีให้คนจองห้องอยู่ พอดี ซึ่งตอนนี้ชนุดมก็ได้ทำสิ่งนี้แล้ว แต่เขากลับรู้สึกละอายใจ ผนังเก็บเสียงนี้ไม่เลว เมื่อปิดประตูก็ไม่ได้ยินเสียงรบกวน จากทางด้านนอก

ชนุดมมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาโมโห สักครู่ ก็ลุกขึ้นเดินไปหาเขา ฝีเท้ามั่นคง เสียงของรองเท้าราคา แผงกระทบลงบนพื้นส่งเสียงคมชัด “ต๊อก ต๊อก ต๊อก” นำพามา ด้วยความรู้สึกกดขี่อย่างมองไม่เห็นอย่างหนึ่ง

ไวทย์เห็นเขากำลังก้าวเข้าใกล้หาตนเอง ยิ่งเดินก็ยิ่ง ใกล้เข้ามา พลังในตัวของชายคนนั้นช่างแข็งแกร่งอย่างชัดเจน เมื่อเขาเดินมาถึงข้างไหล่ของตน ไวทย์ก็แทบจะกลั้นหายใจ

ชนุดมกวาดตามองเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปเปิดไฟติด กำแพงข้างห้องให้สว่างขึ้นทั้งหมด

ห้องส่วนตัวที่แสงสลัวๆกลายเป็นสว่างจ้าขึ้นในทันที ผ้า ไม่มีวอลเปเปอร์สีแดงเข้มด้านหลังแล้วล่ะก็ อาจจะไม่มีใครคิด ว่านี่เป็นห้องส่วนตัวในบาร์

“มาทำงานที่นี่ แม่เธอรู้รึเปล่า” หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว ชนุดมก็ยืนอยู่ตรงหน้าไวศท เอ่ยขึ้นอย่างสุขุม

เมื่อพูดถึงดุลยา ไวทย์ก็กระวีกระวาดขึ้นมา “อย่าบอก แม่ผมนะ!”

“จะให้บอกหล่อนว่าวันนี้ผมมาหาคุณ นั่นก็ไม่ใช่ผมแล้วล่ะ”

ไวทย์มองไปที่ชายข้างหน้า ที่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ได้ทั้ง นั้น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกขวยเขิน อาจเป็นเพราะว่า ลึกๆแล้วเขาก็ไม่ต้องการให้คนที่พี่สาวตัวเองรักเห็นตัวเอง ทำงานประเภทนี้ก็เป็นได้

เมื่อเห็นเขาเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา ชนุดมก็พูดขึ้นอย่าง จริงจัง “คุณรู้ไหมว่าเมื่อก่อนพี่สาวคุณหาเงินอย่างไรเพื่อให้ คุณได้ไปเรียนหนังสือ

ชายหนุ่มก้มหน้าลง เสียงเล็กๆลอดออกมาแผ่นอก ครับ”

ชนุดมกลับเย้ยหยัน “คุณไม่รู้”

เมื่อพูดจบ เขาก็ทิ้งความผ่อนคลายบนใบหน้า คิ้วลง อย่างทุกข์ใจ “เพื่อคุณและแม่ของคุณ พี่สาวคุณเคยเร่ขายของ ทุกอย่างในบาร์ ถูกผู้ชายดูถูก ถูกลูกค้าลวนลาม ถ้าหากเธอรู้ ว่าน้องชายที่เธอพยายามปกป้องด้วยความยากลำบากกลับมา ทำงานพวกนี้ที่บาร์ คุณคิดว่าเธอจะมีความสุขหรือไม่”

ไวทย์คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ เขาตกใจและ ประหลาดใจจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง “ว่าไงนะ!”

ก่อนหน้านี้เขาเคยถามพี่สาว ว่าเธอทำงานเหนื่อยไหม ว่า วันนี้ทำงานพาร์ทไทม์อะไร พรุ่งนี้จะทำงานพาร์ทไทม์อะไร แต่ เธอก็ไม่เคยบอกว่าทำงานที่บาร์… สถานที่นี้คืออะไร! แม้แต่ เขาซึ่งเป็นผู้ชายยังทนไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเลย
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ไวทย์เห็นว่าพวกผู้ชายพวกนี้ ปฏิบัติกับผู้หญิงเซ่นไรหลังจากที่พวกเขาดื่มเข้าไปมาก เมื่อคิด ว่าพี่สาวของเขาต้องประสบกับเรื่องพวกนี้ เขาก็ไม่สามารถ กลั้นน้ำตาอีกต่อไปได้

“เธอไม่เคยบอก เธอไม่เคยบอกผม…..

“เธอจะบอกคุณได้อย่างไรกัน” ชนุดมพูดทุกอย่างให้เขา ได้ฟัง “ต่อหน้าคุณ เธอแค่อยากเป็นพี่สาวที่ดี ก็เท่านั้น”

ไวทย์พยายามรวบรวมความแข็งแกร่งที่มีเหลือภายใน ร่างกาย แต่ทันใดนั้นมันก็เหือดหายไป เขาทรุดตัวลงช้าๆ ปกปิดใบหน้าด้วยมือของเขาเอง และร้องไห้ออกมาเบาๆ

“เธอทำเพื่อคุณมากมายขนาดนี้ เธอหวังว่าคุณจะได้เป็น คนที่ดีขึ้นสูงส่งยิ่งขึ้น แทนที่จะเอาตัวเองมาจมอยู่ในสภาพ แวดล้อมเช่นนี้” ชนุดมจ้องมองเด็กผู้ชายที่กองอยู่บนพื้น เขา ลังเลสักครู่ก่อนที่จะเอามือตบไปที่ไหล่อันสั่นไหว “ไวทย์ คุณ ต้องชดเชยให้กับพี่สาวของคุณ อย่าให้สิ่งที่เธอเสียสละเพื่อ คุณนั้นสูญเปล่า”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ ร่างของชายหนุ่มภายใต้ฝ่ามือของ เขาก็แข็งทื่อ

จากนั้น เขาก็เต็มไปด้วยเสียงอู้อี้ในจมูก “แต่ว่าผม ต้องการเงิน ผมอยากให้พี่สาวผมฟื้นขึ้นมา…

หัวใจของชนุดมเหมือนกิ่งไม้ที่ถูกกระตุก ทั้งเจ็บและทุกข์ ใจ “ผมช่วยคุณได้ ตราบใดที่คุณเต็มใจ ผมก็จะไม่ยอมแพ้
เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ ไวทย์เป็นเหมือนปุ่มที่ถูกกด และปล่อยออกมา อารมณ์ที่อยู่ในอกพลุ่งพล่านออกมา เขา คว้าแขนของชายคนนั้นและพูดออกมาไม่เป็นคำ

คืนนั้น ไวศทยออกจากบาร์ตอนตีสอง ด้วยความช่วย เหลือของชนุดม เขาดื่มเหล้าเข้าไปมาก พูดเรื่องในใจออกมา มากมาย ปลดปล่อย และเมา

เที่ยงของวันรุ่งขึ้น ไวทย์เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่และกลับ ไปที่โรงพยาบาล เขาเดินเข้าห้องผู้ป่วยไป เมื่อเห็นใบหน้าชรา ของดุลยา ประโยคแรกที่เขากล่าวก็คือ “แม่ พวกเรายอมรับข้อ เสนอของคุณ นุดมเถอะ”