ตอน576กัดนิ้วของเขา

ตอนที่576 กัดนิ้วของเขา

ชีวภารู้สึกชาไปหมดทั้งตัว สายตาดำดิ่งลง เธอไม่รู้ถึงการ เคลื่อนไหวใดๆทางด้านหลัง เมื่อตอนที่โดนเขาเตะด้านหลังจน ไถลล้มนั้น สายตาเธอพร่ามัว ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้สติกลับคืน มา

ในพริบตา เขาก็เห็นใบหน้าที่แสนเจ็บปวด เธอหดตัวลง พยายามหดตัวกลับไปด้วยสัญชาตญาณ

“ไม่ตาย” ทศพลหัวเราะ มุมปากของเขายังเปื้อนคราบ น้ำมันจากอาหารที่เพิ่งรับประทาน เขายกมือขึ้นลูบไปที่ใบหน้า มอซอของชีวภา เขาลูบหนักๆอีกสองครั้ง “หิวรึเปล่า”

นิ้วอันหยาบกร้านเมื่อถูกผิวหนังของเธอ ชีวภารู้สึก คลื่นไส้ และพยายามที่จะเบี่ยงหัวหลบ ดวงตาคู่โตจ้องมองไป ที่เขา เต็มไปด้วยความแตกตื่นและหวาดกลัว

“เหอะ ยังแข็งแรงดี!” การเคลื่อนไหวของเธอดูเหมือนจะ ทำให้ทศพลรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เขาไม่หยุดมือยังคงออกแรง ลูบไล้ใบหน้าเธออย่างไร้ยางอาย ตั้งแต่หน้าผากจมูกและลงไป เรื่อย จนกระทั่งนิ้วอันหนาแตะไปที่ริมฝีปากของเธอ ชีวภาถอน หายใจ เหมือนกระต่ายที่ถูกบังคับให้ติดอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง มันจน มุมจนปากต้องกัดลง
“อ้า!” ทศพลร้องโวยวาย เขาไม่คิดว่าจู่ๆเธอจะกัดจึง ไม่ทันได้ป้องกันตัว เขาถูกเธอกัดนิ้วชี้โดยไร้ความเมตตา แรง นั้นทำให้ฟันทั้งสิบสี่ตั้งอยู่ในเนื้อจนเป็นรูใหญ่ เลือดสีแดงเข้ม ไหลออกมาจากปากของเธอจนแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังตกใจ

เขาพยายามลุกขึ้น แต่ก็ตัวโค้งงอเพราะถูกรั้งไว้ด้วยนิ้วที่ ถูกเธอกัด เขาเงยหน้าขึ้นและพยายามโซเซไปฝั่งที่มืดมิด “หญิงแพศยา กล้าดียังไงมากัด ปล่อย ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!!

ชีวภาก้มหัวลง ฟันก็ยังคงกัด ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยสักนิด ดวงตาสีดำและขาวนั้นกลายเป็นสีแดงเลือดนก

กัดมันให้ตาย! กัดมันให้ตาย

เหมือนศีรษะเธอถูกทุบสองสามรอบ เธอเริ่มจะทนไม่ไหว และกลายเป็นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เธอมีเพียงศรัทธาเดียวที่ หลงเหลืออยู่ภายในใจ ขณะที่มือและเท้าทั้งคู่ถูกมัดไว้ เธอ สามารถกัดเขาด้วยปากเท่านั้น มือที่ช่างสกปรกน่ารังเกียจ เมื่อถูกเขาแตะต้องเธอรู้สึกว่าแทบจะต้องตายไป

ความกลัวและความซึมเศร้าอย่างรุนแรงภายในระยะ เวลาไม่กี่ชั่วโมงถูกระบายออกมาด้วยการหลั่งเลือดในครั้งนี้

เธอไม่มีเวลาคิดถึงผลที่จะตามมา ปฏิกิริยานี้เรียกว่าเป็น

สัญชาตญาณ

ทศพลรู้สึกเพียงว่านิ้วของเขาถูกกัด ไม่ต้องมองก็รู้ได้ว่า รอยนั้นลึกไปถึงกระดูก
ใบหน้าของเขาถูกชนุดมทำให้เป็นเช่นนี้ เขาไม่ต้องการ กลับไปพร้อมมือที่นิ้วหายไปนิ้วหนึ่ง

เมื่อคิดเช่นนี้ ชายคนนั้นก็ข่มใบหน้าสีแดงเอาไว้ ไม่สนใจ ความหนักเบา ยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าและโขก ลงที่หัวเธออย่างแรงในทันที

“โอ๊ย” เสียงหนึ่ง เสียงกระทบของเนื้อและเลือด เมื่อได้ยิน ก็จินตนาการถึงความเจ็บปวดที่ได้รับได้

ชีวภารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงมาก ความเจ็บปวดแผ่ กระจายไปทั่วศีรษะในวินาทีถัดไป ครู่หนึ่งความเจ็บปวดที่มี หายไปกลับกายเป็นความรู้สึกวิงเวียนเท่านั้น

ปากของเธอผ่อนแรงลง โดยไม่รู้ตัว ร่างกายของเธอก็ทรุด ลงอย่างนุ่มนวล

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบนิ่ง

ทศพลรีบดึงนิ้วออกจากปากของเธอ มันยังเปื้อนน้ำลาย ของเธออยู่ แต่สีเลือดที่ผสมกับน้ำลายนั้นช่างน่าตกใจยิ่ง เขา พยายามที่จะงอนิ้ว แต่กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ ดูเหมือนว่า มันจะไม่ใช่นิ้วของเขาอีกแล้ว

ขาดรี

เขารู้สึกกลัวขึ้นมา และไม่ได้สนใจที่จะจัดการกับผู้หญิงที่ หน้าผากบวมเป่ง ซึ่งกำลังนอนกองอยู่ที่พื้น เขาสบถออกมา และเดินตรงออกไป รีบร้อนเพื่อที่จะไปดูแผล
ชายสองคนที่ตามติดเข้ามาหันมองหน้ากัน หนึ่งในนั้น โน้มตัวลงไปที่ร่างของเธอ เขายกมือขึ้นและยังไปที่จมูกของ เธอเพื่อเช็คลมหายใจ หลังจากที่ลมหายใจที่อ่อนแอถูกฉีดไปที่ ปลายนิ้ว เขาก็รู้สึกโล่งอก

“โชคดี ยังไม่ตาย!”

“จริงปะ”

“จริง ยังหายใจอยู่!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี”

ทั้งสองมองไปที่รอบๆห้องซีเมนต์ที่ไร้แสงสว่าง พวกเขา ไม่พูดอะไรและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

การถูกตีอย่างรุนแรงนี้ทำให้ชีวภามึนงงจนไม่ได้สติ แม้ว่าเธอจะยังมีลมหายใจอยู่ แต่มันก็ค่อยๆอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ละใบหน้าของเธอก็เริ่มที่จะแย่ลงเรื่อยๆ ตั้งแต่ขาวซีด ในตอน และ ต้น ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีฟ้าทีละน้อย

นิ้วของทศพลไม่ได้เป็นอะไร แต่มีชิ้นเนื้อเล็กน้อยที่หายไป เขาไม่กล้าไปหาหมอ ทำได้แค่พยายามนำสิ่งที่มีติดตัวมาฆ่า เชื้อเท่านั้น นิ้วชี้เริ่มบวมขยายเหมือนไส้กรอก ชิ้นส่วนที่หายไป ดูตลกและน่ากลัว

คืนนี้ คนทั้งสามพักผ่อนได้ไม่ค่อยดี ทศพลนอนไม่หลับ ด้วยอาการปวดนิ้ว ส่วนอีกสองคนกังวลกลัวว่าผู้หญิงในห้อง คอนกรีตนั้นจะตายไป
พวกเขาผลัดกันเข้าไปดูเป็นครั้งคราว เว้นห่างนานที่สุดก็ คือสามชั่วโมง พวกเขาไม่อยากให้ตัวเองต้องแปดเปื้อนกับ ชีวิตของมนุษย์

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง ทศพลลุกขึ้นและทาน อาหารแห้งที่เตรียมมา เขาหันตัวกลับมาเรียกอีกสองคนที่ กําลังนอนหลับอยู่

“ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว!” ทศพลถ่มน้ำลายไปทั่วและออก คำสั่งกับคนทั้งคู่ด้วยเสียงอันโหดเหี้ยม “ไม่มีน้ำ พวกแกสอง คนไปซื้อน้ำขึ้นมาซะ!”

ชายคนนั้นมองไปที่โทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง เพิ่งจะตีห้าครึ่ง ในเวลานี้แม้แต่ชาวบ้านก็ยังไม่ลุกออกมา พวกเขาจะหาได้ จากที่ไหน

แต่เมื่อเห็นสายตาที่จ้องด้วยความรุนแรงของชายผู้นั้น แล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากบ่น ได้แต่ขยี้ใบหน้าตัวเองเล็ก น้อยและเดินออกไป

มีทางออกไปข้างนอกเพียงทางเดียวเท่านั้น รถไม่สามารถ เข้ามาได้ ความกว้างของทางเดินเท่ากับเพียงคนสองคนเดิน เบียดคู่กัน มันแคบมาก

พวกเขาหาว บนร่างสวมใส่เสื้อยืด เดินไปสบกไป “แม่ง ชนุดมมันสมองมีปัญหารึเปล่าวะ เวลานี้ให้ไปหาน้ำ จะให้ไป หาที่ไหนวะ ถ้าหิวน้ำจริงๆ ก็กินเยี่ยวตัวเองไปก่อนแล้วกัน”

“แต่จริยธรรมของเขา ก็คงไม่น่าจะเป็นไรหรอก!!
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่แล้ว!” ชายคนนั้นยกมือขึ้นลูบหน้า ว่าแต่ เขาตั้งใจจะลักพาตัวจริงๆ ดูไปดูมาเหมือนเขาตั้งใจที่จะ

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุด แต่สายตาที่มองออกมากลับ สื่อให้เห็นได้อย่างชัดเจน

ฆ่าคน

สองคำที่อยู่ในใจ พวกเขาคิดแล้วก็หวาดกลัว ทันใดนั้น ความเจ้าเล่ห์และความเกียจคร้านบนใบหน้าของพวกเขาก็ หายวับไป กลายเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดเข้ามาแทนที่

“ไม่หรอก เขาไม่น่าจะกล้า นี่เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจนะ ไม่ใช่จะทำได้ง่ายๆ

“พูดยาก” อีกคนหนึ่งส่ายหัว และมองไปที่เนินเขาที่ห่าง ไกล “นิ้วของเขาเจ็บขนาดนั้น คนคนนี้โมโหร้ายจะตาย

หัวข้อนี้เครียดเกิดไป พวกเขาไม่ต้องการที่จะคุยกันเรื่องนี้ ต่อไป พอดีที่กำลังจะเดินถึงทางแยกตรงปากภูเขา ที่นั่นมีร้าน ค้าเล็กๆร้านหนึ่ง เป็นของชาวบ้านในท้องถิ่น พวกเขามองเห็น ชาวบ้านที่ไกลๆ กำลังลงจากรถมอเตอร์ไซด์เพื่อเตรียมตัวที่จะ ลงมาเปิดประตูร้าน

“ใช่แล้ว พวกเราตามทั้งคู่นั้นไปกัน

ทั้งคู่เดินไปไม่กี่ก้าว ผลักประตูเข้าไปและเดินไปที่ ตำแหน่งเคาน์เตอร์ สายตาพวกเขามองเห็นซองบะหมี่กึ่ง สำเร็จรูปและน้ำแร่ และยกมือชี้ไปที่ขวดน้ำสีน้ำเงิน “เอานี่สามขวด”

เจ้าของร้านเป็นชาวท้องถิ่นที่เรียบง่าย เขาสวมเสื้อคลุมสี เทาอ่อนมีผมสีดำแซมด้วยสีขาวเล็กน้อย ไว้หนวดเครา ใบหน้า ค่อนข้างดำคล้ำ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ก็ตัวเกร็งอย่างเห็น ได้ชัด “อันนี้หรอ”

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ความหวาดระแวงเป็น เวลานานทำให้พวกเขาสังเกตเห็นท่าทีที่มีพิรุธของเจ้าของร้าน ได้อย่างรวดเร็ว ในใจพวกเขาคิดว่าไม่ได้การณ์แล้ว รีบหัน กลับและวิ่งหนีเถอะ แต่กลับปรากฏมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้า ผาก

“ยกมือขึ้น อย่าขยับเขยื้อน!”