ตอน575จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องขึ้นกับ เธอแน่ๆ

ตอนที่575 จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องขึ้นกับเธอแน่ๆ

ธีมนต์ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าประโยคนี้ส่งผลกระทบกับชนุดม

แค่ไหน เด็กไม่เข้าใจแต่นัชชาเข้าใจ แม้เธอจะไม่รู้ว่าความรัก ที่ชีวภามอบให้ชนุดมมันมากมายถึงระดับไหน แต่เมื่อได้ยิน ประโยคนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจ

คนคนหนึ่งรักจนสามารถยอมเสียสละได้มากขนาดนี้เชียว

หรือ

วันนี้ที่ได้เจอคุณชีวภา พวกเธอยังไม่ค่อยได้มีเวลาพูดคุย กันเท่าไร หล่อนช่วยธีมนต์เอาไว้อีกครั้ง โดยที่เธอยังไม่ได้ ตอบแทนหล่อนเลยสักนิด

แม้ว่าจะเป็นอานิสงค์จากการที่เธอรักชนุดมก็ดี หรือว่า เพราะสงสารเด็กก็ดี แต่สำหรับเธอนั้น เธอมองสิ่งนี้ว่าเป็น ความเมตตา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ยืนที่ออยู่ตรง หน้าและกระซิบเบาๆ “ไม่ต้องห่วงนะคะ เธอจะต้องไม่เป็นไร ค่ะ”

ชายคนนั้นปิดตาลงเบาๆและลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความวุ่นวายสับสนในแววตาได้จางหายไป แต่ไฟของความมุ่งมั่นนั้น ยังคงอยู่

เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้เธอต้องเป็นอะไร ไม่อย่างแน่นอน

เตชิตอยู่ในสำนักงานเพื่อร่วมมือกำกับตำรวจในการ ติดตามบนท้องถนน อีกฝ่ายมีไหวพริบมาก แต่ว่าเมืองเป็น ศูนย์กลางทางเศรษฐกิจ ตำรวจมีสายอยู่มากมาย ไม่นานก็ สามารถระบุยานพาหนะของผู้ต้องสงสัยสองคนได้

ตามทิศทางการเดินรถไป พวกเขาสามารถระบุได้ว่าหนึ่ง ในสองคันนั้นได้พาชีวภาไป และรถก็ได้หยุดที่ชุมชนชนตอนที่ ห่างไกล รถหยุดตรงกลางหุบเขา การติดตามได้ขาดช่วงไป แต่ แน่นอนว่าคนเหล่านั้นไม่ได้ไปไหนไกล จะต้องอยู่ในละแวกนี้ อย่างแน่นอน

“คุณเตชิตครับ ผมยังต้องการเวลาเล็กน้อยในการระบุตัว ตนของผู้ลักพาตัวครับ…

เมื่อเสียงตกกระทบ ประตูห้องสำนักงานก็ถูกคนที่ด้าน นอกผลักเข้ามา ชนุดมก้าวเท้าเข้ามา บนใบหน้ามีความเยือก เย็นระดับหนึ่ง ชายคนนั้นพยายามระงับอารมณ์ของตนเองเอา ไว้

เตชิตเงยหน้าขึ้นมอง ชนุดมเดินไปถึงที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว เขาโยนชิปสี่เหลี่ยมสีดำเล็กๆ ที่ในมือลงบนโต๊ะ “พวกที่มีปาก เสียงกับผมเมื่อเร็วๆนี้ ผู้ที่ลักพาตัวน่าจะอยู่ในบรรดาพวกเขาล่ะ ให้เวลาพวกคุณครึ่งชั่วโมงไปจับตัวมันมาซะ โอเคมั้ย”

เมื่อประโยคหนึ่งดังเข้าหูของผู้คน ทั้งห้องก็เงียบสงัด

โดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่ยโสโอหังมาก กล้าสั่งตำรวจ ให้ทำงานให้เสร็จภายในระยะเวลาเท่าใด

ทัศนคติเช่นนี้ทำให้คนอึดอัดใจ แต่อึดอัดแล้วจะทำอะไร ได้ เขากำลังช่วยเหลือจัดการกับคดี พวกเขาจึงไม่สามารถพูด อะไรได้

หัวหน้าผู้รับผิดชอบคดีนี้หยิบการ์ดนั้นขึ้นมา เขาใส่เข้าไป ในคอมพิวเตอร์เพื่ออ่าน มีคนบุคคลหนึ่งชื่อธนุสเป็นพ่อค้าชาว จีนที่อยู่ในอังกฤษ ทำการค้าขายระยะขาว เป็นคนที่มีอำนาจ มากในท้องที่ ครึ่งปีที่ผ่านมาเนื่องจากมีความขัดแย้งกับชนุดม ในตลาดล่าง ทำให้ธนุสต้องสูญเสียเงินมูลค่าเกือบหมื่นล้าน เหรียญ

แต่ว่าบุคคลที่มีสถานะเช่นนี้ ไม่น่าจะใช้การแก้แค้นที่เต็ม ไปด้วยช่องโหว่ ทำให้คนอื่นบาดเจ็บหนึ่งพันตัวเองเสียหาย แปดร้อย มันไม่คุ้มค่า

ดังนั้นสายตาของหัวหน้ากองจึงจับจ้องไปที่คนที่สอง

แทน—

ทศพล อายุ43ปี ชายเมือง หย่าร้าง ไม่มีงานประจำ เคย เป็นผู้รับเหมาวัสดุก่อสร้าง หย่าร้างเมื่อหนึ่งปีก่อนลูกสาวได้ยก ให้อดีตภรรยาเป็นผู้ดูแล ตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลายเป็นคนว่าง งาน จากฐานข้อมูลแสดงว่าเขาเดินทางไปอังกฤษเมื่อหกเดือนก่อน เขาไปกับบริษัทนำเที่ยวแต่ว่าอยู่ต่อจนวีซ่าหมดอายุ ภาย หลังจึงถูกส่งตัวกลับประเทศ กลับเข้าอังกฤษไม่ได้อีกตลอด ชีวิต

“ตรวจสอบทศพลคนนี้อย่างละเอียด หาตำแหน่งของเขา ให้เร็วที่สุด” หลังจากที่หัวหน้ากองดูข้อมูลแล้วเขาก็แน่ใจว่า ฝ่ายนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลักพาตัว จึงสั่งกระจายกำลังเพื่อ ตรวจสอบอย่างรวดเร็ว

“คุณชนุดม ข้อมูลนี้เป็นประโยชน์มากสำหรับเรา ขอบคุณ มากครับ” เขาหยิบการ์ดหน่วยความจำให้และส่งคืนให้ชนุดม “แต่ผมมีคำถามข้อหนึ่งอยากทราบ คุณเป็นคนธรรมดา ไปรู้จัก กับทศพลได้อย่างไรครับ

ชนุดมรับเอาการ์ดเล็กๆนั้นมา ขนคิ้วบรรจบกันเล็กน้อย เขาใช้ปลายนิ้วออกแรงเล็กน้อยเพื่อหักการ์ดเสียและโยนมัน ทิ้งลงถังขยะโดยไม่แม้แต่จะมอง การเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง ทําให้หน้าอกคนเต้นรัว

เขายกสายตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่ซ่อนความกระหาย เลือด เขาไม่ตอบคำถามของหัวหน้ากอง แต่กลับถามเขากลับ ไปว่า “คุณวางแผนว่าเมื่อพบทศพลแล้วจะเจรจากับเขาอย่างไร ครับ”

ครั้งหนึ่งในวัยหนุ่ม เขาติดต่อกับตำรวจไม่น้อย เขารู้เกี่ยว กับขั้นตอนการเตรียมการต่อไปของตำรวจดี เขาค่อยๆเปิด ปาก “ล็อคเป้าหมายและที่ตั้งไว้ ส่งทีมออกไป ผู้ต้องหาจะถูกล้อมด้วยด้านในสามชั้นและด้านนอกสามชั้น เจรจาต่อรอง หว่านล้อม ถ้าเจรจาไม่ได้ก็จะทำการจู่โจม?”

หัวหน้ากองได้ยินเขาพูดก็ตกตะลึง เขาฟังเสียงอันเหยียด หยามของผู้ชายคนนั้นออก เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ “คุณ ชนุดม ผมเข้าใจสภาพจิตใจตอนนี้ของคุณ แต่ทุกครั้งที่เราจะ ปฏิบัติภารกิจพวกเราต้องมีการวางแผนอย่างรัดกุม ดังนั้น…

“หากว่าชีวภาอยู่ที่ข้างกายทศพล การบุกจู่โจมเข้าไปอาจ ทําให้คนได้รับบาดเจ็บจะทำอย่างไร” ริมฝีปากของชนุดม กำลังจะเคลื่อนไหว ทุกคำเป็นเหมือนลูกเห็บที่เทสาดลงมา

ความเป็นตายของทศพล และความเป็นตายของผู้สมรู้ ร่วมคิดรอบตัวเขา เขาไม่สนใจ ปัญหาสำคัญข้อเดียวของเขาก็ คือชีวภา

บรรยากาศในสำนักงานค่อนข้างตื่นตัว เตชิตเงยหน้าขึ้น จากจอมอนิเตอร์ เขาอยากจะให้คำแนะนำสักเล็กน้อยแต่ว่า ทันใดนั้นก็ได้ยินเจ้าคนนี้พูดว่า “ผมจำได้ว่าทศพลมีลูกสาวที่ กำลังเรียนอยู่มัธยมต้น

ตำรวจเคลื่อนไหวเร็วมาก คนของทศพลทางนั้นไม่ทัน สังเกตเห็นเลย เป็นเวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงหลังการลักพา ตัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงการเคลื่อนไหวของ ฝ่ายตรงข้าม เขายังใจจดจ่ออยู่กับการรอให้ชนุดมติดต่อมา

ชีวภาถูกขังอยู่ในห้องเล็กๆนั้นโดยตลอด พวกเขาไม่ได้ทําอะไรกับเธอเลย แค่ขังเธอเอาไว้ และก็ไม่ได้ให้อาหารและ น้ำดื่มกับเธอด้วยเช่นกัน

“ผู้หญิงคนนั้นไม่เป็นไรใช่ไหม ทำไมไม่ได้ยินเสียงอะไร เลย ขออย่าให้ป่วยเป็นอะไรเลย หรือว่าจะตายอยู่ข้างในแล้ว!” เมื่อสายตาเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดลง หนึ่งในพวกเขาก็อดไม่ได้ที่ จะกังวล

เป็นเรื่องจริงที่ว่าผู้หญิงคนนั้นเงียบเกินไป เงียบราวกับว่า ไม่ได้อยู่ตรงนั้น

ทศพลหัวเราะเย้ยหยัน “ไม่ตายหรอก ความอยากที่จะมี ชีวิตรอดของคนคนนี้มีมากว่าที่พวกแกคิดไว้เยอะ

“แต่เธอ…” ชายคนที่ดูเหมือนจะอายุราวยี่สิบต้นๆ ยกมือ ขึ้นและเกาหัว เขารู้สึกไม่สบายใจ “ทำไมไม่ได้ยินเสียง เคลื่อนไหวอะไรเลย”

จะว่าไปแล้ว เขาก็เป็นเพียงลูกจ้างที่ทศพลจ้างให้มา “ทำงาน” รับผิดชอบแค่เฝ้าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้น เขาไม่ ต้องการทำมาหากินโดยการทำลายชีวิตใคร ในเวลานั้นเขา เองก็แบกภาระชีวิตของคนอื่นเอาไว้อยู่แล้ว นั่นไม่ดีเลย

“พี่ทศพล พวกเราไปดูซะหน่อยดีไหม

เมื่อถูกกระตุ้นเขาจึงรู้สึกอารมณ์เสีย จนในที่สุดทศพลลุก ขึ้นจากเก้าอี้เดี่ยวและด่าขึ้นอย่างโมโห เขาเดินมุ่งไปทางห้อง คอนกรีตทางด้านหลัง
พวกเขาหยุดเท้าลงตรงที่เนินเขา ที่นี่อยู่ห่างจากหมู่บ้านที่ ใกล้ที่สุดห้าหรือหกกิโลเมตร ไม่มีผู้พักอาศัยคนอื่นๆ ในละแวก นี้ มีเพียงกระท่อมมุงจากเพียงหลังเดียวเท่านั้น ด้านหลังบ้านมี ผนังซึ่งด้านในเป็นเล้าหมู ที่นั่นถูกเขาฉาบซีเมนต์สร้างขึ้นเป็น ห้องห้องหนึ่ง

ชีวภา ถูกขังไว้อยู่ที่นั่น

เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีหรือเห็นแสงจากทางด้านนอก ทศพลตั้งใจออกแบบให้ห้องเป็นลักษณะนั้น เขาสาวเท้ายาว เพื่อก้าวไปเปิดประตู เมื่อประตูเปิดออกก็มองเห็นเธอที่นอนขด ตัวเป็นลูกบอล ผู้หญิงคนนั้นนั่งคุกเข่างอตัวอยู่บนพื้น

รูปลักษณ์ที่ดูอ่อนแอทำให้ทศพลรู้สึกพึงพอใจ เขาใช้ ฝ่าเท้าเตะไปที่แผ่นหลังเธอ และตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง “ลุก ขึ้น!”