ตอน573ผู้หญิงมีความสำคัญกับผมมาก

ตอนที่573 ผู้หญิงมีความสำคัญกับผมมาก

สิ่งที่นัชชากลัวที่สุดก็คือการที่ทำให้ผู้คนรอบตัวเธอรู้ว่า เธอความจําเสื่อม บอกไปตรงๆเลยได้หรือไม่ ได้ แต่ว่าเธอไม่รู้ ว่าทำไมเรื่องนี้เธอถึงทำเช่นนี้

ดูเหมือนว่าเมื่อคนใกล้ชิดรู้ถึงการความจำเสื่อมของเธอ มันจะทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป เธอไม่ ชอบวิธีที่ทุกคนปฏิบัติกับเธอในฐานะคนอื่น ดังนั้นเธอจึงไม่ อยากพูดอะไรอีก ทางที่ดีปล่อยให้ความจำค่อยๆฟื้นคืนมา กว่า

ถึงแม้ว่าจะหลอกณัชชนม์และเมธได้ หลอกยืมนต์ได้ แต่ กลับหลอกชนุดมไม่ได้

ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เขาเข้าประตูมา ดวงตาอันแหลมคมของ เธอ ในใจก็มีเสียงแอบบอกว่าไม่ดี ประกายที่ออกมาจาก ดวงตาเหมือนรังสีเอ็กซ์เรย์ ที่ต้องการมองทะลุทุกคน

แต่กลับไม่คิดว่า เพราะเหตุนี้เธอถึงถูกจับได้

เธอเคยพบคุณชีวภาแล้ว เรื่องนี้เตชิตเองก็ไม่รู้ ดังนั้นก่อน ที่เธอจะพูดประโยคนี้ออกมา เขาจึงไม่ได้ห้ามเธอเอาไว้
นัชชาอ้าปากค้าง ผ่านไปสองวินาทีเธอถึงได้ยินเสียงตัว เอง “อ้อ ใช่แล้ว อาจจะเพราะฉันจากไปนานก็เลยลืม เมื่อสัก ครูมองก็รู้สึกว่าคุ้นหน้าแต่ว่านึกไม่ออก ฉันก็คิดว่าต้องเคยเจอ กันแล้ว แต่ว่า…”

“นัชชา” เขาไม่รอให้เธอพูดจบ ชนุดมขัดจังหวะขึ้นพร้อม หัวเราะขึ้น เพียงแต่ว่าเสียงหัวเราะนี้กลับไม่ใช่เสียงหัวเราะ อย่างผ่อนคลาย “พวกคุณพบกันที่บาร์ มันเป็นที่เฉพาะอย่าง มาก คุณไม่มีวันลืมผู้หญิงที่ปรากฏตัวข้างผม คุณประทับใจใน ตัวเธอมาก”

เขาพูดไม่กี่คำ นัชชาก็เถียงอะไรไม่ออก มือของเธอที่ถูก เตชิตจับไว้แน่นขึ้นจนคนนั้นรู้สึกได้ เขาจึงลดเสียงลง “คุณ ชนุดม เลิกถามเซ้าซี้เถอะ”

เขาไม่ได้อธิบาย แต่คำพูดประโยคนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับการ

ยอมรับ

ชนุดมหันมาเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่หน้าตาสดใสแต่แววตา ว่างเปล่าอีกครั้ง สุดท้ายแล้วเขาก็เข้าใจทุกอย่าง และด้วยเหตุ นี้เขาจึงหัวเราะไม่ออกอีกเลย

ระหว่างทางที่ขับรถมาเมื่อรู้ว่าเธอได้กลับมาประเทศจีน แล้วเขาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ตอนนี้ความตื่นเต้นนั้นกลับกลาย เป็นความกังวล เขากังวลถึงสภาพของเธอ ในปัจจุบัน เป็นห่วง ว่าเธออยู่ข้างกายเตชิตแล้วจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดี

ชนุดมมองดูท่าทีของชายที่อยู่ด้านข้าง เขาทำราวกับว่าต้องการจะปกป้องเธอเอาไว้ที่ด้านหลัง พวกเขาทั้งสองคนบุก ป่าฝ่าดงมาด้วยกัน ผ่านชีวิตหลังความตาย เรื่องร้ายใดๆก็ ผ่านกันมาหมดแล้ว แต่ก็ไม่สามารถพรากพวกเขาออกจากกัน ได้

เขาจำได้ว่าเคยเห็นประโยคหนึ่งบนอินเตอร์เน็ตมาก่อน ชีวิตคนคนหนึ่งจะอยู่กับใครนั้น ตั้งแต่วินาทีแรกที่เกิดมาก็ได้ ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว เขาไม่เคยเชื่อคำพูดเหล่านี้ มันเป็นแค่ เรื่องไร้สาระ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกมีศรัทธาขึ้นมา

นัชชาและเตชิตจะยังคงดำรงอยู่เช่นนี้ ราวกับว่าพวกเขา เกิดมาเพื่อกันและกัน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถแยกพวกเขา ออกจากกันได้

สําหรับเขา ตั้งแต่ต้นจนจบเป็นเพียงผู้รับชมเท่านั้น ผู้ชมก็คือผู้ชม เขาแค่เพียงหวังว่านัชชาจะมีความสุข

ชนุดมเข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันของเธอ หลังจากที่ ทำให้เรื่องต่างๆชัดเจนขึ้นแล้ว เขาก็ไม่ต้องการที่จะบีบบังคับ อีกต่อไป จึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอาการปัจจุบันของธีมนต์และการ รักษาของเธอในระยะนี้แทน

เวลาผ่านไปทีละน้อย เขาเหลือบมองไปดูก็เห็นว่าเกือบจะ ครึ่งชั่วโมงแล้ว เก้าอี้ที่ด้านข้างก็ยังคงว่างเปล่า

ไม่ใช่บอกว่าแค่ออกไปเล่นกับเด็กน้อย ทำไมยังไม่กลับ เข้ามาอีก
ความจริงแล้วเพื่อต้องการหลบเขา ถึงไม่ยอมกลับเข้ามา

ล่ะสิ

เมื่อคิดเช่นนั้น ชนุดมก็กำลังจะก้มหน้าลงกดโทรศัพท์โทร หาเธอ ทันใดนั้นผู้จัดการร้านน้ำชาก็รีบผลักประตูเข้ามา

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล แม้แต่ประตูก็ไม่ได้ เคาะ ดวงตาของเขาเบิกกว้างและหายใจหอบ “เต ประธานเต เกิดเรื่องแล้ว ลูก ลูก..…….

เขาวิ่งมาตลอดทาง ลมหายใจติดขัด พูดออกมาได้ไม่เต็ม

ชนุดมฟังด้วยความอดทน เขารู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ เขาก้าว ไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อผู้จัดการขึ้น “ตอนนี้คนอยู่ที่ไหน พูด ให้ชัดเจน!”

“สวนด้านหลัง อยู่ที่สวนด้านหลังครับ…

เมื่อคำพูดออกมา ผู้จัดการรู้สึกเพียงว่ามีลมหอบหนึ่งผ่าน หน้าไป เงาดำที่ด้านหน้าเขาก็หายลับตามไปด้วย เตชิตตามไป อย่างติดๆ มือที่จูงนัชชาอยู่ทำให้ช้าลงบ้างเล็กน้อย

ชนุดมก้าวขาออกมาจากร้านน้ำชา มุ่งไปที่ประตูไม้ทางไป สวนหย่อมด้านหลัง เมื่อเปิดประตูออก ยังไม่ทันที่เขาจะก้าว เข้าไป ธีมนต์ซึ่งอยู่ด้านข้างก็กระโดดออกมา “คุณลุง!”

เสียงนั้นค่อนข้างแหลม นั่นเพราะความตื่นเต้นและความกลัว
เขาดึงตุ๊กตาน้อยไปกอดไว้ในอ้อมอก แสดงออกถึงด้านที่ อ่อนโยน “ลุงอยู่นี่”

“คุณน้า…” เสียงของเด็กดังมาจากที่ข้างหู

ชนุดมค่อยๆปล่อยเขาออก เขาใช้มือทั้งสองจับไหล่ของ เด็กน้อยอย่างเบามือและจ้องไปที่เขา “ธี คุณน้าอยู่ที่ไหนครับ

“เธอถูกคนสองคนพาตัวไป ตอนแรกผมเล่นอยู่ในสวน หลังร้าน อยู่ๆก็มีคนสองคนเดินเข้ามาจากข้างนอก ดึงมือจะ ลากผมไป คุณน้าชีวภาผลักพวกเขาให้ผมหนีไป ผมเห็นคุณลุง ผู้จัดการก็เลยบอกเขา แต่ตอนที่ผมกลับไปก็ไม่พบแล้ว คุณน้า หายตัวไปแล้ว” ในที่สุดก็เป็นเด็กหกขวบ การแสดงออกทาง ภาษาทั้งชัดเจนและทั้งทำให้เห็นถึงความตกใจต่อเหตุการณ์ ดังกล่าว

เตชิตที่ตามมาทางด้านหลังและได้ยินคำพูดเหล่านั้น คิ้ว หนาทั้งคู่ก็กดลงตรงกลาง เขามองดูผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าที่เพ่งเล็งไปที่ผู้จัดการนั้นแย่มาก “ให้ผมดูกล้อง วงจรปิดของสวนด้านหลังเดี๋ยวนี้ ครึ่งชั่วโมงก่อนจนถึงตอนนี้

ผู้จัดการรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ได้แต่รับคำ “ได้ครับคุณเต ชิต ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

ห้านาทีหลังจากนั้น ภายในสำนักงานของร้านชา เตชิตและชนุดมมองไปบนจอมอนิเตอร์ซึ่งกินเวลาประมาณห้านาที สีหน้าของพวกเขาก็เริ่มเสีย

ชีวภาถูกพาตัวไป ไม่ ถ้าจะพูดให้ชัดคือถูกใครก็ไม่รู้ ลักพาตัวไป

เห็นได้จากภาพขาวดำ ตอนแรกชายสองคนต้องการที่จะ เอาตัวธีมนต์ไป แต่เมื่อชีวภาเผชิญหน้ากับพวกเขาไม่รู้ว่าเธอ พูดอะไร เธอเอาตัวเองแลกเปลี่ยนกับพวกเขาแทน

สิ่งที่สามารถแน่ใจได้ในตอนนี้ก็คือ ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ ตั้งใจมาหาเด็ก มิเช่นนั้นธีมนต์จะไม่ถูกปล่อยออกมาแน่ ถ้า เช่นนั้นมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว ว่าฝ่ายตรงข้าม ต้องการเล่นงานชนุดม

“แจ้งความซะ” เตชิตมองไปที่ชายที่เยือกเย็นทางด้านข้าง เวลาผ่านไปไม่นาน ให้พวกเขาตรวจสอบกล้องวงจรปิดบน ท้องถนน ก็สามารถสะกดรอยตามได้ทัน

เมื่อเรื่องราวมาถึงขั้นนี้ แม้ว่าชนุดมอยากจะให้คนของตัว เองเป็นคนตรวจสอบ แต่ว่าที่นี่คือเมือง ไม่ใช่ลอนดอน วิธีที่ เร็วและมีประสิทธิภาพที่สุดก็คือการโทรหาตำรวจ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้คัดค้าน เตชิตจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นและ กดโทรศัพท์ไปหาคนรู้จักในงานตำรวจโดยทันที

ชนุดมนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหลังจอแสดงภาพ สายตาไม่ละ จากจอมอนิเตอร์แม้เพียงนิดเดียว แม้แต่ตอนที่นัชชาเข้ามา ปลอบใจ คนคนนี้ก็ยังไม่เงยหน้ามอง
ดูเหมือนกำลังมีไฟลุกโชนอยู่ในสายตาคู่นั้น เขารู้สึก เกลียดที่ไม่สามารถมองออกได้จากหน้าจอมอนิเตอร์นี้และช่วย เหลือผู้หญิงที่อยู่ในจอภาพได้

หลังจากที่เตชิตแจ้งตำรวจเสร็จเรียบร้อย เขาก็ยังคงอยู่ ในท่าทางเดิม

ผู้ชายเป็นคนเรียบง่ายและตรงไปตรงมา จะพูดไปแล้วก็มี ความรับผิดชอบต่อพวกเขา เขาตบไหล่ชนุดม “วางใจเถอะ จะ ต้องหาเจอแน่”

บุคคลนี้ลุกขึ้นโดยไม่คาดคิด เขาพูดออกมาคำหนึ่ง “เรื่องนี้รบกวนคุณด้วย ผู้หญิงคนนี้สำคัญกับผมมาก ความ ช่วยเหลือครั้งนี้ผมจะจดจำไว้