ตอน566วันแรกของพวกเรา

ตอนที่ 566 วันแรกของพวกเรา

แม้ว่าก่อนที่จะมาถึงคฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่มีความทรง จำเลยสักนิด แต่พอมีบ้านหลังนี้ปรากฏอยู่ต่อหน้าจริงๆ ขณะที่ ร่างเธอได้อยู่ในสิ่งแวดลอมแบบนี้จริงๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ล้นหลามอย่างคุมไม่อยู่

เตชิตปลอบอารมณ์เธอไม่ทัน อีกด้านหนึ่ง ประตูคฤหาสน์ ก็เปิดออกมาจากคนข้างในทันที น้าในเห็นทั้งสองกลับมา ก็ถึง วิ่งออกมาข้างหน้าทันที อายุเยอะจิตใจก็ดี แม้เป็นแค่เจ้านาย กับลูกจ้างแต่นัชชากับเตชิตดีกับเธอมาก รักใคร่เธออย่างมาก เห็นพวกเขากลับมาขอบตาก็แดงอย่างคุมไม่ได้ “คุณเตชิต คุณ นัชชา ในที่สุดพวกคุณก็กลับมาแล้ว!

นัชชาพอเห็นน้าในก็อึ้งไปสักพัก ตอนนี้มีภาพที่ปะติดต่อ กันฉายเข้ามามากมาย เหมือนตอนที่อยู่ประเทศ Y เธอเซเล็ก น้อย เตชิตขมวดคิ้วเข้าไปประคองเธอ “นัชชา?”

“ฉันไม่เป็นอะไร……. เธอยืนได้ มือขวายกขึ้นจับขมับ ใน สมองเหมีนอมีคนดึงเส้นเลือดไม่หยุด ปวดอย่างมาก

เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดครั้งสองครั้ง เตชิตรู้ความคิด ของเธอทั้งหมด นึกอะไรได้ขึ้นมา ทุกครั้งที่เห็นท่าทางเจ็บปวด ขอเธอ อีกด้านหนึ่งก็ดีใจที่เธอจะจำเรื่องราวของพวกเขาได้ อีกด้านหนึ่งก็อดกังวลกับสุขภาพเธอไม่ได้ ทรมาณเหลือเกิน

ประคองเธอเข้าบ้านไป สายตาก็เห็นของตกแต่งที่คุ้นเคย ในห้อง นัชชาก็อึ้งไป ราวกับกดปุ่มให้ช้าลง จากห้องนั่งเล่นไป ห้องอาหารไปจนถึงห้องครัว จากชั้นหนึ่งไปชั้นสองไปจนถึงชั้น สาม สุดท้าย เธอเปิดประตูห้องนอนใหญ่เข้าไป เห็นห้องนอนที่ เรียบง่ายแต่หรูหรา ในใจบิดเบี้ยว ไม่มีทางจำได้ ค่อนข้างว่าง เปล่า

เหมือนกับก้นบึงหัวใจขาดอะไรไป เหมือนกับจิ๊กซอว์ที่ หายไปหนึ่งชิ้น ขณะที่เสียใจก็รู้สึกหงุดหงิด

ในตอนนี้ ด้านหลังก็มีแขนอันแข็งแกร่ง ฝ่ามืออุ่นแห้งปิด ตาของเธอไว้ บังทุกอย่างตรงหน้าเธอไว้ทั้งหมด

เตชิตรู้สึกถึงแรงกะพริบตาที่ฝ่ามือ มืออีกข้างก็ดึงเธอมา

ไว้ในอ้อมกอด “อย่ากังวล เดี๋ยวก็จำทุกอย่างได้ ไม่ต้องกดดันนะ”

“ฉันจำไม่ได้….. นัชชาพูดออกมาอย่างเศร้าใจ นึกอยาก จะดึงมือเขาออก แต่กลับถูกเขาหมุนไหล่ให้หันมา

สายตาลึกซึ้งของเขากดลงมา “นัชชา มองผมนะ

น้ำเสียงอ่อนโยนดังเข้ามาในหู โทนเสียงค่อนข้างแข็งนิด หน่อย ให้เธอต้องมองมาที่เขา

“ไม่มีใครสั่งให้คุณต้องคิดอะไร แล้วก็ไม่ได้มีเงื่อนไขว่า คุณต้องใช้เวลาเท่าไหร่ในการจำได้ทั้งหมด สำหรับผม การที่คุณกลับมาได้เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว คุณเข้าใจไหม?” เขาพูด ทุกคำอย่างชัดเจนเหลือเกิน

นัชชาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

เขาใส่ใจดูแลเธอมาตลอดหลายเดือน แถมยังเห็นอก เห็นใจในทุกเรื่อง ล้วนแล้วเป็นการส่งสัญญาณให้เธอ

เพียงแค่พูดคุยกัน ในใจเธอก็ไม่รีบร้อนสักนิด หนึ่งวัน ไม่ได้ ชีวิตของเธอก็ขาดไปหนึ่งวัน เธอไม่อยากขาดความจำที่ เต็มไปด้วยสีสัน โดยเฉพาะเวลาที่ผ่านไป สำหรับเตชิต เธอไม่ ได้มีความขัดแย้งเหมือนแต่ก่อน เธออยากรู้จักผู้ชายคนนี้ให้ มากขึ้น แต่ตอนนี้ยังไม่มีทาง

นัชชาลังเลที่จะสบสายตาเขา ปิดปากลงอยู่นานกว่าจะพูด ออกมาประโยคหนึ่งอย่างล้ำๆอึ้งๆ “แต่แบบนี้มันไม่ยุติธรรม กับคุณ คุณทำเพื่อฉันมามาก แต่ฉันกลับจำไม่ได้……

หลังจากได้ยินเธอพูดประโยคนี้ สีหน้าเตชิตก็หมองลง พูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มต่ำลง “ผมเคยบอกแล้วไงว่า ผมดี กับคุณ ไม่ได้หวังให้คุณมาตอบแทนผมกลับ คุณแค่สบายใจที่ จะรับมันไปก็โอเคแล้ว

“แต่ฉันทำไม่ได้” นัชชายกมือขึ้นมาลูบบริเวณหัวใจด้าน ซ้าย “มันบอกฉันว่า ฉันทำแบบนี้ไม่ได้ มันบอกฉันว่าคุณคือคน สำคัญ”

ถ้าเมื่อก่อนได้รับเฉยๆหลังจากตื่นมา ตอนนี้ เธอคืออยาก จะเปลี่ยนเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าตอนนี้ เธอไม่สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลของเขาอย่างเต็มใจอย่างสมบูรณ์ แต่ถ้าไม่ตอบรับนิด เที่ยงคืน เธอไม่สามารถเห็นแก่

นัชชาไม่ว่าแสดงความในของตัวเองทั้งหมดได้ อย่างไร แต่ว่าเตชิตจะเข้าใจ

เขาเธอทุกอย่าง และเข้าใจความของ

ทั้งหมดในตอนนี้อยู่แล้ว

“กลัวทำให้ผมน้อยใจหรอ” หลังจากเข้าใจเธอ เตชิต สายตาอ่อนโยนมือใหญ่เชยคางเบาให้หันมองตน ถ้าคุณอยากชดเชยให้ผมทางอื่น

เขาพูดจาคลุมเครือ นัชชามองดวงตาดำสนิทอย่างเข้าใจ จึงถามออกไป “ทำไม”

ๆสายเปลี่ยนเป็นเฉียบคม จ้องมองเธอราวกับแสง ระยิบระยับท่ามกลางท้องฟ้ามืดสนิท ฝ่าเข้าในดวงเธอ ผ่านอุปสรรคทางอากาศ เข้ามานหัวใจเธอ ได้ยินริมฝีปาก เขาขยับอย่างชัดเจน

“รักผมอีกครั้งหนึ่ง”

เสียงดัง ปัง’

ราวเหล็กเคาะอยู่ในหัวอย่างหนักหน่วง สั่นไหว จนเธอรู้สึกเวียนหัว
อีกครั้งหนึ่ง

รักเขา

สองคำในที่สุดก็ออกจากปากเขา ราวกับเป็นมนตร์คาถา ที่ถูกมอบหมาย วนเวียนดังก้องในหูเธออีกครั้งและอีกครั้ง

เตชิตมองดวงตาที่ประหลาดใจและถอยหลังกลับไปอย่าง ชัดเจน ดวงตาเป็นประกาย ยกมือขึ้น โอบบริเวณหลังศีรษะเธอ แล้วล็อคเธอไว้ ไม่ให้โอกาสเธอหนีไปไหน “ในเมื่อคุณกลับมา แล้ว ผมก็อยู่ที่นี่ แล้วจะไปจมปลักกับความทรงจำในอดีตทำไม พวกเรามีเวลาตั้งมากมาย อนาคตก็ยังมีอีกมากให้วางแผน จากนี้ไปก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ผมมั่นใจ ผมจะทำให้คุณยอมรับ ผมอีกครั้ง ให้รักผมอีกครั้ง”

คำพูดเดียว เขาพูดด้วยความมั่นใจเหลือเกิน ถึงขั้นมี ความเป็นอีโก้สูง ราวกับว่าเรื่องที่พวกเขาต้องใช้ชีวิตร่วมกัน ตลอดชีวิตเป็นเรื่องที่ถูกต้องและเหมาะสม

จนกระทั่งตอนเขาพูดประโยคสุดท้ายว่า “ผมมั่นใจ ผมจะ ทำให้คุณยอมรับผมอีกครั้ง ให้รักผมอีกครั้ง เธอไม่เพียงไม่ ชอบมัน แต่กลับใจเต้นแรงด้วยซ้ำ

“นัชชา” สองมือเขาเชยหน้าเธอขึ้นมา ด้วยท่าทางจริงใจ ร่างสูงใหญ่โน้มตัวเข้าไปใกล้เล็กน้อย ลมหายใจอุ่นร้อนในรด อยู่บริเวณใบหน้าเห่อแดงของเธอ “ไม่ว่าระหว่างพวกเราจะเกิด อะไรขึ้น จะเริ่มใหม่อีกครั้ง พวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน ผมไม่เคย เชื่อเรื่องโชคชะตาอะไรพวกนั้น แต่เพื่อคุณ ผมจะยอมเชื่อสักครั้งหนึ่ง แม้ว่าคุณจะลืมผม แม้ว่าทั้งชีวิตนี้คุณจะจำเรื่องราว เมื่อก่อนไม่ได้เลย แต่ผมมั่นใจว่า จากวันนี้เป็นต้องไปพวกเรา มาสร้างความทรงจำกัน มันต้องดีกว่าเมื่อก่อนแน่นอน

เขาพูดประโยคนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ นัชชารู้สึกว่าเขาบ้า บินไปแล้ว เขาถึงพูดว่าแม้ว่าทั้งชีวิตนี้เธอจะจำเขาไม่ได้ เขาก็ ไม่ใส่ใจ

แต่ว่า……

เธอเงยหน้าขึ้นมองสายตาที่ชัดเจน เห็นแววตาตนเอง สะท้อนในดวงตา ลึก เชื่อว่าในสายตาเขาต้องมีภาพแบบ เดียวกัน ในตอนนี้

จิตใจมีชีวิตชีวา ความน้อยใจหายไป เธอยิ้มด้วยน้ำตา สองมือยกขึ้นวางไว้บนไหล่กว้างของเขา ออกแรงเขย่งเท้าเล็ก น้อยขึ้นไปจูบริมฝีปากบางที่เซ็กซี่และเย็น……..

สัมผัสอันเบาบางก็แยกออก ใบหน้าแดงของเธอเข้ามา ใกล้ แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ด้วยแววตาสดใส “งั้นวันนี้ถือว่าเป็น วันแรกของพวกเรา”