ตอน559เธอชอบธีมนต์มากสินะ

ตอนที่ 559 เธอชอบ มนต์มากสินะ

น้ำเสียงอ่อนโยนมีความไม่แน่นอน เธอไม่สามารถ ควบคุมลักษณะท่าทางของเขาได้ แต่พอเข้าไปในหูก็เหมือนกับ หนอนตัวเล็กคลานเข้าไป จั๊กจี้มาก

ชนุดมถูกเธอ ฉุดกระชาก เข้าไปในร้าน เถ้าแก่ร้านเห็นพวกเขาลังเลอยู่ไกลๆ เห็นพวกเขาเดินเข้า มา ก็รีบถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ทานอะไรดีครับคุณผู้หญิง?”

ตอนนี้

ชีวภาดูเมนูเล็ก “พวกเราดูสักครู่นะคะ”

“ได้จ้า~เมื่อกี้เห็นหนูลากสามีหนูเข้ามา เพื่อขอบคุณ ความเชื่อใจ เดี๋ยวเอาอาหารเรียกน้ำย่อยมาให้สองจาน เถ้าแก่นั้นหัวการค้ามาก รีบโบกมืออย่างกล้าหาญ

แต่ประโยคนนี้ทำให้ชีวภาหน้าแดง เธอมองไปที่ธมนต์ ก็ เข้าใจว่าทําไมอีกฝ่ายเข้าใจผิด รีบโบกมือ “นี่ นี่ไม่ใช่สามีของ ฉันหรอกค่ะ……

เห็นท่าทางเขินอายของเธอ เถ้าแก่ก็ยิ้มกริ่ม พูดออกมา อย่างตรงๆ “พวกเธอเป็นล่ะสิ โอเคๆ ไม่ถามแล้ว

พูดไป เขาก็ไม่ให้ชีวภาอธิบายสักนิด ก็กลับไปทำงานในร้านต่อ
ชีวภากลืนน้ำลาย รวบรวมความกล้ามองไปที่ผู้ชายข้างๆ เดิมที่ชนุดมก็ไม่อยากมาที่นี่อยู่แล้ว เธอกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ แล้วเดินออกไปจริงๆ

แต่ขณะที่เธอกำลังมองเข้าไปในดวงตาที่ยากจะคาดเดา นั้นอย่างสั่นกลัว ในนั้นมีเพียงความนิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินสิ่ง ที่เถ้าแก่พูด ไม่สั่นไหวสักนิด

ชีวภากลืนน้ำลายอีกครั้ง ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ฮ่าๆ เถ้าแก่นต้อนรับอบอุ่นดีจัง…….

พูดจบ ทั้งสามก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม้แต่ธีมนต์ก็มอง เธอด้วยความ เห็นอกเห็นใจ อย่างมาก เธอนำเมนูส่งให้ “คุณ คุณดูมีอะไรอยากทานไหม

ชนุดมเห็นนิ้วทั้งห้าที่ถือเมนูนั้นสั่นอยู่ เลยยกมือขึ้นไปรับ แล้วก็ส่งให้ยืมนต์ทันที “ธีมนต์สั่ง”

ธีมนต์รู้สึกถึงบรรยากาศกระอักกระอ่วน ดวงตากลมโต มองด้านบนหนึ่งรอบ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณอาครับ อากินปู ไหม มีต้มยำกุ้งแล้วก็หมี่ผัดทะเล

“ได้หมด สั่งเลย”

ได้ยินเขาผ่อนคลายลง ชีวภาก็วางใจ ยกมือไปลูบหัวม นต์อย่างรักใคร่ “ชอบก็สั่งให้หมดเลย น้าเลี้ยงเอง!

“ขอบคุณครับน้า!”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก อย่าถูกทิ้งไว้ล้างจานทีหลังล่ะ” ชนดมยกแก้วบนโต๊ะขึ้นมาดู ดูเหมือนจะไม่ค่อยสะอาด เลยวางลง ไปอีกครั้ง

ชีวภาหยิบเหยื่อน้ำชาเทน้ำร้อนแล้วส่งให้เขา แอบกรอก ตาเบาๆ “ร้านนี้ฉันขอเลี้ยงได้ไหม……

พูดขึ้นมา เมื่อครู่เธอดูราคาแล้ว นอกจากปูที่แพงหน่อย นอกนั้นก็ไม่ถือว่าแพงมาก อยู่ในขอบเขตที่รับได้

ชนุดมเห็นว่าเธอยืนกรานมาก ท่าทางที่อยากจะสอยดวง จันทร์มาให้ธมนต์ ก็ไม่ได้หัวเราะเยาะเธออีก เพียงแต่ยกน้ำ ร้อนที่เธอรินให้ขึ้นมาดื่ม

ธีมนต์สั่งใหญ่มาสามตัว ต้มยำกุ้งหนึ่งชาม ผัดกระเพรา หนึ่งจาน ชีวภาเพิ่มหอยนางรมผัดกระเทียมอีกหนึ่ง และหอย แมลงภู่ อาหารจานหลักก็คือผัดหมี่ทะเล

ไม่ถึงสิบนาที ปูก็มาเสิร์ฟ ยังร้อนๆอยู่เลย เถ้าแก่ให้ถุงมือ

พลาสติกใช้แล้วทิ้งมาให้แล้วก็หันไปดูแลลูกค้าอื่นต่อ

เห็นปูทะเลตัวใหญ่สีส้ม ชีวภาก็แกะเปลือกก่อนอย่าง โชกโชน เห็นคนตัวใหญ่ตัวเล็กไม่ขยับ เธอแปลกใจอย่างอด ไม่ได้ “รีบกินตอนร้อนๆ เย็นแล้วเดี๋ยวจะแกะยาก

ปูที่เพิ่งนึ่งนั้นนุ่มที่สุด ถ้าเนื้อที่เย็นมันจะไม่แน่นแล้ว

ธีมนต์ใช้มือแกะอย่างยากลำบาก “น้าชีวภาครับ มันแกะยังไงอ่ะ?”

ชีวภาถึงเข้าใจแล้วว่า ทั้งคู่ก่อนหน้านี้เวลากินปูน่าจะถูกแกะมาอยู่แล้ว ไม่เคยกินแบบมีเปลือก เธออดไม่ได้ที่จะถอน หายใจ ระหว่างคนรวยและคนธรรมดา ช่างมีความแตกต่างกัน อย่างมาก

แม้จะเป็นเช่นนี้ เธอจึงยื่นให้ยืมนต์ แกะให้อย่างตั้งใจ แล้วก็ขอกรรไกรจากเถ้าแก่ นำเนื้อขาวด้านในออกมา “ได้แล้ว กินอย่างนี้แล้วกัน”

“ขอบคุณครับน้า!” ธีมนต์พูดจบก็ไม่ลืมคนข้างๆ ร้องขอ ด้วยควา เห็นใจ อย่างมาก “น้าครับ ช่วยแกะให้อาผมหน่อย สิ ดูเหมือนว่า…….อาก็ทําไม่เป็น

ชีวภายิ้มอย่าอ่อนโยน ได้สิ

ข้างๆร้านนจะมีไฟถนนที่อยู่สูง แสงไฟของพลบค่ำผสม ผสานเข้ากับไฟขาวของที่ร้าน แสงไฟสองชนิดกระทบเข้าที่ร่าง เธอ มือเล็กที่ขาวสะอาดนั้นยังตั้งแต่ต้นจนจบ

หญิงสาวก้มมองในมือ ทั้งๆที่ไม่ได้สวยอะไร แต่ชนุดม รู้สึกว่าชีวภา ในตอนนี้ สวยงามมาก ตั้งแต่เขารู้จักเธอมา เป็น ช่วงเวลาที่มีเสน่ห์ที่สุด

สำหรับสายตาที่โฟกัสของเขา ชีวภาไม่ได้รับรู้ถึงมันสัก นิด เธอสนใจแต่ปู ใช้แรงมหาศาลกว่าจะแกะเนื้อออกจาก เปลือก วางเนื้อลงข้างๆอย่างระมัดระวัง “เสร็จแล้ว ทานเถอะ”

เห็นเธอเงยหน้าขึ้นมา ชนุดมก็ดึงสายตากลับมา หยิบ ตะเกียบที่ใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้งขึ้นมา แล้วหยิบใส่ปาก รสชาติ อร่อยมาก
ชีวภาจ้องเขา ดวงตา ใสสีอัลมอนด์กระทบกับแสงด้านบน ส่องประกายแวววาว “เป็นไงๆ อร่อยใช่ไหม??

เธอรีบเอาค่าตอบ อยากให้คำแนะนำตัวเองได้การ

ยอมรับ

ปากเย็นชาพูดออกมาสามพยางค์ “ก็ไม่เลว

สำหรับคนอย่างชนุดม ชีวภาไม่ได้หวังคำพูดสวยหรูจาก ปากเขาอยู่แล้ว ดังนั้นถึงแม้ว่าจะพูดว่าก็ไม่เลว สำหรับเธอนั้น ก็เป็นเกียรติมากแล้ว

เธอจึงวางใจได้หยิบปูตัวเองขึ้นมา ที่ยังไม่ได้ฉีกหรือตัด ออก ฉีกขาออกมาแล้วเอาใส่ปาก ใช้ฟันและเนื้อออกมา

พวกเขาตั้งใจดู ตัวเธอเองก็ไม่ได้ลำบากอะไร กินอย่างไร ก็ได้ เอาที่สะดวก

อาหารทยอยมาเสิร์ฟ ทุกจานมีรสชาติดั้งเดิมของอาหาร ทะเล ผัดหมี่ทะเลจานสุดท้ายชนุดมไม่ได้แตะเลย อาจจะคิดว่า มันน้ำมันเยอะเกินไป ชีวภากับธีมนต์กินไปไม่น้อย พุงยื่นแล้ว

สุดท้ายก็เช็คบิล กลัวว่าเขาจะแอบจ่ายเงินแบบคราวที่ แล้ว ชีวภาถือโอกาสตอนเปลี่ยนจานก็แอบไปโอนเงินให้ เถ้าแก่

เห็นเธอดูสนิทง่าย เถ้าแก่เลยแอบแซวเบาๆ “ดูเหมือนที่ บ้านเธอจะเป็นคนจัดการทุกอย่างสินะ!”

ลืมเรื่องเมื่อครูไปเลย ตอนนี้เขาพูดขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าที่ร้อนขึ้นมาอีกครั้ง ชีวภาไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จึงได้แต่ยิ้ม โบกมือออกมา

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทั้งสามก็ไม่ได้รีบกลับไปที่ โรงแรม ด้านหลังของร้านอาหารเดินไปห้านาทีก็ถึงชายหาด พวกเขาก็เดินเล่นย่อยอาหารกัน

กลัวว่าเมนต์จะหนาว ชีวภาถอดเสื้อกันหนาวของตัวเอง

สวมบนร่างเขา “ระวังหนาว อย่าวิ่งไปไกลนะ

“รู้แล้วคร้าบ ผมไปดูข้างหน้าหน่อย!

เห็นร่างเล็กพุ่งไปข้างหน้า สายตาชีวภาก็จ้องอย่างใกล้

ชิด กลัวว่าจะล้ม

ชนุดมจ้องหน้าเธอที่อมยิ้ม เลยพูดขึ้นเสียงจมูก “เธอชอบ ธีมนต์จริงๆสินะ?”

ชีวภาไม่ได้ตั้งใจฟัง จึงหันไปมองเขา “อะไรนะคะ?”