ตอน555รกจูบเขา

ตอนที่ 555 รุกจูบเขา

ถูกเขามองทะลุปรุโปร่ง ใบหน้าชีวภาก็เห่อร้อน ปากก็ไม่ ยอมรับ “วิธีรักของทุกคนมันไม่เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นคุณ ไม่ใช่แฟนของฉัน!”

ลมหายใจตอนเธอพูดนั้นรดใส่กางเกงของเขา ชนุดม เสียงหัวเราะเยาะ ดึงเธอออกไปจากบนขาเขา ชีวภาก็รีบมอง ออกไปนอกหน้าต่างรถ

เขาเอ่ยเสียงเรียบที่ข้างหู “เขาไปนานแล้ว

ชีวภาถึงถอนหายใจออกมา เปิดประตูรถโดยไม่พูดอะไร มาก “ฉันไปก่อนนะ เจอกันสุดสัปดาห์ค่ะ!”

พูดจบ กระโดดลงรถไปด้วยความเร็วแสง เหลือเพียงแผ่น หลังที่ตื่นตระหนก ชนุดมที่มองอยู่ก็อดจะไม่ได้

แต่ก่อนเห็นแต่ท่าทางที่เชื่อฟังของเธอมาตลอด ดูเหมือน จะไม่เป็นแบบนั้นทั้งหมด ก็ยังมีตอนที่ปล่อยๆบ้าง

คิดอย่างนี้แล้ว เขาก็รอคอยวันสุดสัปดาห์ขึ้นมา หัวใจที่ ตายด้านก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาเป็นครั้งแรก ความรู้สึกนี้ ดูเหมือน จะไม่เลวเลย
พลบค่ำ ณ โรงพยาบาล ประเทศ Y

เตชิตส่งกระบวนการทางกฎหมายที่เกี่ยวกับคดีทั้งหมด ส่งต่อไปดำเนินการจนเสร็จสิ้น เรื่องทั้งหมดในที่สุดก็มาถึงขั้น ตอนสุดท้าย เพราะมันเกี่ยวโยงกับคดีความเบื้องบน ดังนั้นค่า ตอบแทนจะไม่เยอะ แต่เบื้องบนสั่งให้เขาถามเพื่อทนายความผู้ ปรึกษาของทางตำรวจ ความมีเกียรตินี้มีค่ากว่าเงินทองมาก

ประรมถูกควบคุมดูแลทางไกล โดยเขาที่บริษัท เต นัทลอว์เฟิร์มมีธนัทอยู่ก็ไม่ต้องกังวล แม้ว่าผู้ช่วยจะคอยส่งข่าว ในประเทศให้เขา ส่วนใหญ่จะพูดว่าเขาหายไปหลายปีกว่าจะ กลับมา และยังชนะคดีอย่างสวยงาม หุ้นของเดนัทก็พลิกกลับ เพราะการสนับสนุนจากสังคม แต่เรื่องพวกนี้สำหรับเตชิตแล้ว ไม่ได้สำคัญเท่าคนที่นอนอยู่โรงพยาบาล

ไม่กี่วันมานี้เตชิตหมกมุ่นอยู่กับการที่จะบอกหรือไม่บอก เอกสารการรักษาให้เธอมาโดยตลอด แม้ว่าในใจจะอยากปิด บังมากๆ แต่พอคิดถึงเมื่อก่อนที่บาดเจ็บก็เพราะความ เผด็จการของเขา เขาเลยต้องถามความเห็นของนัชชาก่อน

ผลที่ได้คือรักษาด้วยแสงเลเซอร์ อย่างที่คิดไว้

“ถ้าใช้วิธีนี้ คุณต้องผ่านทุกกระบวนการ ปรัณเคย สารภาพกับผม ผู้ชายหลายคนที่ได้รับการรักษาแบบนี้ทนไม่ ไหวกัน ทำได้ครึ่งเดียวก็ยกเลิกกันเป็นจำนวนมาก สุดท้ายก็ล้ม เหลวเนื่องจากขาดความพยายามครั้งสุดท้าย………

“ฉันทนได้” เธอแทรกคำพูดของเขา แม้ว่าในใจจะกังวลมาก แต่ความคิดมั่นคงเหลือเกิน แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ เพียงหนึ่ง ฉันก็อยากจะทำ ฉันไม่อยากยอมแพ้แบบนี้ ยิ่งไป กว่านั้น มันจะรักษาแผลไฟลวกฉันด้วย

เตชิตมองสายตาอันแน่วแน่ของเธอ คิ้วเข้มขมวดแน่นขึ้น มา “นัชชา..……..

“ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน” เธอยกมือขึ้นมากุมหลังมือใหญ่ เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มอ่อนโยนให้เขา “แต่ฉันก็ต้องทำแบบนี้ ถือว่าอย่างน้อยก็ได้ยอมรับความผิดพลาด ไม่อยากมานั่งนึก ทีหลังแล้วเสียดาย

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ใช่คนที่ขี้ขลาด เตชิตก็รู้มาตลอด ถ้าเป็นคนอื่น เขาจะไม่แย้งเลย แต่นี่เขาสงสารเธอจริงๆ เห็น เธอเจ็บปวด เขาก็อยากให้ความเจ็บปวดของเธอมาอยู่ที่เขา แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ เธอตัดสินใจไปแล้ว

เห็นเขาขมวดคิ้วไม่ยอมปล่อย นัชชาก็พูดปลอบ “ไม่ต้อง เป็นห่วงฉัน ฉันทนได้ ทุกอย่างจะต้องโอเค”

เรื่องราวผ่านไปหลายวันแล้ว เธอก็ไม่หวังใดๆกับ บาดแผลของตน ตอนนี้ได้ยินมาว่ามีความหวังในการฟื้นฟูนิด หน่อย เธอก็ทั้งตื่นเต้นและดีใจ ถึงแม้ว่าเธอที่รอนั้นจะเจ็บปวด และทรมาณมานับครั้งไม่ถ้วน ก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย

“ถ้าอยากรับการรักษาด้วยแสงเลเซอร์ ถ้างั้นพวกเราต้อง กลับไปที่เมือง J เทคโนโลยีนี้มีแค่โรงพยาบาลประจำตระกูล ของปรัณเท่านั้นที่ทำได้ ที่นี่ดำเนินการไม่ได้” เตชิตกุมนิ้วมือเรียวทั้งห้าไว้ในฝ่ามือของตน

นัชชาอึ้งไปสักพัก อยู่โรงพยาบาลที่ประเทศ Y ตั้งนาน จู่ๆ ก็บอกให้กลับไป เธอจึงรู้สึกกลัว

ความทรงจำของเธอขาดหาย ความรู้สึกเกิดช่องว่างมาก ถ้ากลับไปเธอต้องเผชิญกับอะไร?

“ฉัน……. นัชชาอ้าปากอยู่นานกว่าจะพิมพ์ออกมา “ถ้า กลับไปล่ะก็ ต้องไปเจอเด็กคนนั้นใช่ไหม?”

นัชชาก้มศีรษะลง รู้สึกโดดเดี่ยว “แต่ฉันจำไม่ได้แล้ว…….

“ไม่ต้องกังวล เตชิตมองความกังวลเธอออก “มีผมอยู่ ผมจะเตือนคุณเอง รับรองว่าคนอื่นจะไม่รู้ โอเคไหม?”

อายุสามสิบกว่าปี ไม่เคยมีตอนไหนที่อดทนขนาดนี้

นัชชา ใจเต้นอย่างสับสนเพราะประโยคที่เขาพูดนั้นสงบ นิ่งมาก แม้ว่าจะจ่าอดีตของพวกเขาไม่ได้ แต่เธอก็เชื่อใจเขา

การหนี ไม่ได้แก้ปัญหาใดๆได้ อะไรที่ควรเผชิญก็ต้อง เผชิญ

ในใจก็ตัดสินใจเงียบๆ นัชชาหายใจเข้าลึกๆ “โอเค ฉัน จะกลับไปกับคุณ”

นานมากแล้ว ต้องกลับไปเมืองที่คุ้นเคอีกครั้ง เตชิตรู้สึก ประทับใจกว่าเธอ เพราะว่า hawk และคดีความนี้ พวกเขาได้ทุ่มเทไปเยอะมาก

เขาอยู่ข้างเตียง ยื่นมือเธอเข้าในอ้อมกอด ร่างก็เกร็งตัวขึ้นมาทันที การยกมาหลังพยายามพูดปลอบเธอ ไม่ต้อง กังวลนะ ผมทำร้ายคุณ

“ฉันรู้นัชชาผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย แนบคางบน

ไหล่ของเขา เตชิต ขอบคุณนะคะ”

เพราะความใส่ใจของเขา เธอมาจากหลุมได้

“ขอบคุณอะไร เป็นผู้หญิงของผมแล้ว” เขาเป็นแบบตลอด แม้ว่าความรักจะลึกซึ้งแต่เขาเผด็จการโดยอัตโนมัติ

นัชชาเม้มปากแอบยิ้ม แต่ตอนนี้ฉันลืมคุณไปแล้ว ยัง เป็นผู้หญิงของคุณอยู่ไหม”

ถึงชีวิตคุณจำได้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงคุณๆก็ตึงเครียดวินาทีต่อมา หรือคุณหาโอกาสหา ชายอื่น?

นัชชาอยากร้องไห้ให้กับความอิจฉาไร้เหตุผลของเขา ตื่นผู้ชายเลิศขนาดนี้ เปลี่ยนรสชาติน่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายนะ……

เธอถอนหายใจหนึ่งที อึ้งไปสักพักกับคำพูดของเตชิตถึง

จะโต้กลับ เขาค่อยๆคลายคนตัวเล็ก ในอ้อมกอด นัยน์ตาเรียวหรี่ลง

ได้กล้าแหย่ผมแล้วนะ”

นัชชาตั้งใจหลบสายตามองไปยังนอกหน้าต่าง แล้วพูด ออกมาอย่างระมัดระวัง “ใครจะไปรู้ว่าที่คุณพูดกับฉันนั้นคือ เรื่องจริงหรือโกหก ถ้าคุณหลอกฉัน ฉันต้องเป็นคนที่เสีย หาย?”

เข้าใจดีว่าเธอตั้งใจจะพูดมัน แต่พอฟังแล้วก็รู้สึกกังวล อย่างอดไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะกลัวเธอจะคิดอย่างนั้นจริงๆ

นัชชาเห็นความกังวลในสายตาเขาขึ้นมา ก็ค่อนข้างไม่

คาดคิด แต่ก็รู้สึกสงสาร เธอเลยพูดออกมาสบายๆหนึ่ง

ประโยค แต่เขากลับจริงจังกับมัน เพียงเพราะเขาใส่ใจตนมาก

ขณะที่เตชิตกำลังจะเอ่ยปากพูดอะไร ยังไม่ทันได้เปิดปาก พูด บนริมฝีปากก็สัมผัสอะไรนุ่มๆ ร่างเขาแข็งทื่อ ดวงตาลึก จ้องเข้าไปใกล้ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้า

แต่เพียงสองวินาทีผ่านไป เขาก็ค่อยๆ โน้มตัวลงไปที่หลัง คอเธอ กดจูบให้ลึกซึ้งขึ้น…….