ตอน554ประสบการณ์ความรัก

ตอนที่ 554 ประสบการณ์ความรัก

ตอนเด็กๆ ดุลยาลากเธอกับไวทย์ ตอนตกที่นั่งลำบากก็ ไปยืนเงินชาวบ้านเขา ยืมทั้งเพื่อนบ้านและญาติ บางทีก็ยืม หนึ่งพันสองพัน บางทีก็ยืมหนึ่งร้อยสองร้อย คนนพวกนั้น ตอน ที่ดุลยยานำเงินไปคืนก็มีสีหน้าแบบนี้

บอกว่าไม่ต้องคืนแล้ว ความหมายจริงๆก็คือ ต่อไปนี้ไม่ ต้องติดต่อพวกเขาไปอีก

ชีวภาสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังน้อยใจ “ฉันรู้ว่าเงินสี่แสนสำหรับคุณแล้วมันไม่ได้เป็นเงินที่สำคัญอะไร แต่สำหรับฉันมันเป็นเงินที่ต่อชีวิตแม่ฉัน คุณไม่สนใจก็ได้ แต่ ฉันทำไม่ได้ ฉันตั้งใจทำงานหาเงินมาคืนคุณ ไม่อยากให้ใคร มาดูถูก และไม่อยากให้คุณประเมินฉันไป ฉันรู้ว่ากำลังฉัน จำกัด แต่ตอนนี้ฉันทำได้เพียงน้ำมันออกมาเยอะๆ มันคือ ทั้งหมดของฉันแล้ว คุณยังอยากจะทิ้งมันไหม?”

ชนุดมเห็นขอบตาเธอแดงอย่างรวดเร็ว อารมณ์ที่คุมไว้ใน

ใจก็ชัดเจนยิ่งขึ้น เงินสำหรับเขานั้นก็แค่เป็นตัวเลข และใน สายตาเขามันเป็นแค่กระดาษ เธอรีบคืนเงินให้เขา ทำไมตัว เองต้องกังวลด้วย?

ได้ยินความหมายของเธอ เพราะว่าไม่อยากให้เขาประเมินค่าตัวเองเลยทำแบบนี้?

เสียงดังสะท้อนในหัวสมอง ทำให้ชนุตมรู้สึกสบายใจขึ้น มา เขาจ้องสายตาที่ผสมความโกรธคู่นั้น ยืนมือไปเชยคางเธอ ขึ้นมา “ความคิดของฉัน สำคัญกับเธอมากขนาดนี้เลยหรอ?”

ชนุดมนึกว่าเธอจะหลีกหนี จะลังเล ไม่คิดว่าเธอจะพยัก

หน้ายอมรับตรงๆ “ใช่ค่ะ สำคัญมาก

หัวใจเหมือนถูกสิ่งของบางอย่างทุบเข้ามา เขาขมวดคิ้ว อย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงหัวใจเต้นข้างหู

‘ตึก— ก—’

ชนุดมจ้องเธอ “ทำไม?”

ชีวภาอยากจะพูดว่า เพราะฉันติดเงินคุณ แต่พอสบ นัยน์ตา ลึกนั่น เธอก็เงียบในทันที ไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร

สองนาทีต่อมา ไม่ได้ยินคำตอบ ทั้งสองสบตากัน ดู เหมือนคนโง่

มือของเขาที่จับคางเธออยู่ออกแรงเล็กน้อย แต่เหมือนกับ จะทำเธอเจ็บ เธอจึงเปล่งเสียงขึ้นจมูกออกมา “อื้อ?”

“เพราะว่า…….” เสียงเล็กเธอเอ่ยออกมา ลังเลไปสักพัก หนึ่งเพื่อหาคำพูดที่ฟังแล้วไม่น่ากระอักกระอ่วน “ฉันไม่อยาก ให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราปนไปด้วยเรื่องเงินทองหรือพวก วัตถุนิยม”

ที่จริงเธอคืนเงิน ไม่ได้คิดอยากจะขีดเส้นแบ่งเขาเลย แต่อยากให้ระหว่างพวกเขานั้นดูเรียบง่ายสักหน่อย? คิดแบบนี้ แล้ว สีหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลงมาหน่อย

“ฉันกับเธอเราเป็นอะไรกัน สำคัญขนาดนั้นเลย

ชีวภาถูกเขาจ้องจนหนังศีรษะเสียวแวบขึ้นมา ไม่เข้าใจจุด ประสงค์ของคำถามเขา หัวใจที่เต้นขึ้นมาอย่างคุมไม่ได้ “คุณ อยากจะพูดอะไรกันแน่?

“ไม่มีอะไร” ชนุดมดึงมือกลับมา สายตามองไปที่มือเล็กที่ ถือซองจดหมายไว้ ตอนแรกจะประนีประนอม ยื่นมือไปหยิบ ซองจดหมายนั่นมา แล้วยกมือขึ้นมาผ่านตาเธอ “ในเมื่ออยาก คืนก็ต้องคืนให้ตรงเวลา ทุกเดือนของวันนี้ เอาเงินให้ฉัน

ชีวภาอึ้งไปสักพักหนึ่ง พอได้สติขึ้นมาก็อดยิ้มไม่ได้ ได้ ค่ะ! แต่ว่า……..คุณมีบัญชีธนาคารที่สะดวกไหมคะ ฉันจะได้โอน เงินให้คุณ

“บัญชีธนาคารฉันค่อนข้างซับซ้อน เธอให้เงินสดฉันดี กว่า” เขาปฏิเสธอย่างไม่คิด

ชีวภารู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้วก็ ไม่ได้ยืนกรานอีก แต่ถ้าเป็นเช่นนั้นล่ะก็ พวกเขาก็ต้องมาเจอ กันทุกเดือนสินะ ตามความรวดเร็วที่เธอคืนเงิน คงจะยังเหลือ อีกนาน

เขาไม่รำคาญใช่ไหม?
สิ่งที่ชีวภาไม่รู้ก็คือ ถ้าชนุดมรำคาญ เขาคงไม่ให้เธอจ่าย ด้วยเงินสดหรอก

“สุดสัปดาห์หน้าว่าจะพาธีมนต์มาดูทะเลสาบที่เมือง Q ถ้า

เธอมีเวลาก็เตรียมตัวสักหน่อย” จู่ๆเขาก็พูดขึ้น

วภาคํานวณเวลาสักครู่ “สุดสัปดาห์หน้าโอเคค่ะ วันศุกร์ ฉันไม่มีเรียน”

เห็นว่าเธอตอบตกลง ชนุดมก็สบายใจ น้ำเสียงก็อบอุ่นขึ้น มาอย่างมาก “วันศุกร์ฉันไปรับเธอที่โรงเรียน

ทั้งๆที่เป็นประโยคะธรรมดา แต่พอชีวภาได้ยินก็รู้สึกเขิน ขึ้นมา เธอไม่ใช่คนที่เขินอายง่ายๆ แต่พอเผชิญหน้ากับผู้ชาย คนนี้กลับ……

ระหว่างที่ครุ่นคิด วิวข้างนอกรถก็มีร่างที่คุ้นเคยมากมาย ขึ้นมาทันที ชีวภานั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับแข็งที่อไปแล้ว นะ นั่น นั่นไม่ใช่ไวาทย์หรอ!?

ทันใดนั้น ไวทย์ก็หันศีรษะมองมาทางรถแวบหนึ่ง ในรถ มีฟิล์มกันไว้ เขาไม่เห็นตน แต่ก็เลี่ยงกระจกหน้ารถไม่ได้ ด้าน หน้ารถไม่มีฟิล์มน่ะสิ…….

รถหรูแบบนี้ของชนุดม ทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่ายจริงๆ

ชีวภาตกใจจนหัวใจจะหยุดเต้น การกระทำไวกว่าความ คิดหนึ่งก้าว วินาทีต่อมา เธอก็รีบโน้มตัวลง ทำท่านอนราบอยู่ ระหว่างคนขับ แต่บริเวณที่หน้าเธอพุ่งลงไป คือระหว่างขาของชนุดม ช่างน่ากระอักกระอ่วนจริงๆ ……..

อย่างเห็นได้ชัด ชนุดมถูกการกระทำกะทันหันของเธออึ้ง ไปเลย เขาขมวดคิ้วแล้วนำเธอขึ้นมา เมื่อจับถูกคอเธอ ได้ยิน เสียงทุ้มต่ำของชีวภา “อย่าๆๆ น้องชายฉันอยู่ด้านนอก ถ้าเขา เห็นฉัน ฉันตายแน่!

จะใช้ฝ่ามือใหญ่ออกแรงหยุดไว้ มองไปนอกหน้าต่างรถ ด้านนอกผู้ชายตัวเล็กทั้งสูงและผอมยืนเฉยๆไม่ได้ทำอะไรอยู่ นอกหน้าต่างรถจริงๆ

นั่นคือ……..น้องชายของเธอหรอ?

ตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ก็ขยับปลายนิ้วโดยไม่รู้ตัว ปลาย นิ้วสัมผัสถูกผิวต้นคอของหญิงสาว ปลายนิ้วผิวขาวเนียนของ เธอ เขายิ่งคิดมากขึ้นอีก

“เขาเดินไปหรือยัง?!” หน้าของชีวภาแดงไปถึงคอ เลย

ถามอย่างรีบร้อน แต่ไม่กล้าลุกขึ้นมา

ชนุดมมองไวทย์ที่กำลังถือโทรศัพท์มือถือเดินไปอีกทาง พูดโกหกอย่างหน้าตาย “ยังไม่ไป

ชีวภากังวลเหลือเกิน รับรู้ถึงฝ่ามือที่กำเริบอยู่บนคอตน อยากพูดอะไรก็ไม่กล้าพูด กลัวว่าชนุดมจะไล่เธอลงจากรถ หน้าแดงอย่างทนกับความรู้สึกแปลกๆนี้ไม่ได้

ไม่นาน โทรศัพท์ในกระเป๋าเธอก็สั่นขึ้นมา หยิบออกมาดู ด้วยท่าทางลำบาก ไวทย์โทรมา
เธอยากเลลดก่อนรับ พยายามทำให้เสียงตนไม่แปลก มากที่สุด “ฮัลโหล ไวทย์หรอ?”

“พี่ อยู่ไหนเนี่ย? ไม่ได้อยู่ร้านขนมหรอ นานแล้วทำไมยัง ไม่กลับบ้านอีก แม่รอพี่มาทานข้าวอยู่นะ” เสียงเร่งเร้าของ ไวทย์ดังเข้ามาในลำโพง

ชีวภายิ้มแห้ง “อ๋อ พี่ซื้อเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวกลับไป ไม่ต้อง

รอฉันหรอก ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว

พี่น้องสองคนโตมาด้วยกัน ไวทย์รู้นิสัยของเธอมาก ถามถึงเล่นๆกึ่งลองใจ “พี่ ไม่ใช่ว่าแอบออกไปหาใครใช้ ไหม?”

เสียงไวทย์ดังมา ความดังในโทรศัพท์ปรับให้ดังที่สุดอีก ประโยคนี้ดังเข้ามาในหูของชนุดมทุกถ้อยทุกคำ มือที่สูบลำคอ เธออยู่จู่ๆก็ออกแรงเพิ่ม

ชีวภา ใจเต้น ตึกตัก” หัวใจเหมือนกับจะหลุดออกมาจาก คอ ทำได้เพียงแกล้งทำเป็นสงบนิ่ง “พี่จะไปหาใครได้ล่ะ ออก มายังไม่ถึงสิบนาทีเลย ไปละ ไม่พูดกับแกแล้ว คิดเงินเสร็จ เดี๋ยวไปแล้ว”

“อืม งั้นผมไปรอที่บ้านนะ

พูดจบ ชีวภาก็รีบวางสายไป มือที่โทรศัพท์อยู่เหงื่อ แตก ถอนหายใจออกมาก่อนจะได้ยินเสียงผู้ชายที่อยู่บนศีรษะ “ชีวภา เธอมีแฟนหรือยัง?”
คำถามที่ฉับพลันนี้ ทำให้ชีวภาอึ้งหน่อยๆ ตอบกลับไป อย่างตะกุกตะกัก เคยคุย”

“หืม?” ชนุดมไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมา เหงกหัวเธอไม่เบาไม่แรงสองที แล้วออกมาเจอฉันจะหลบซ่อน ทำไม?”

……………” ชีวภาจ้องเงียบๆ ถูกเขาหยุดไว้พูดไม่ออก

ชนุดมไม่เห็นใบหน้าเธอ แต่ก็สัมผัสความขมขื่นของเธอ จากด้านหลังของศีรษะ แถมยังน่าสงสัย “มันเป็นประสบการณ์ ความรักของเธอหรอ?”