ตอน542หาเบาะแสของเธอ

ตอนที่542หาเบาะแสของเธอ

วันที่2ตอนเช้าชนุดมก็ขึ้นเครื่องกลับประเทศข้างๆของเขา มีชีวภาอยู่ตั้งแต่ที่ได้รับจากเมื่อคืนเขาก็อ่อนไหวมากกว่าเดิม

ที่จริงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนี้เธอรู้สึกว่าเธอรู้จักผู้ชายคนนี้ แล้วแต่ตอนนี้มาดูอีกทีทั้งหมดนั้นเป็นเพียงสิ่งที่เธอคิดไปเอง

ชีวภาอดที่จะนึกถึงหน้าผู้หญิงที่เจอหน้าในผับวันนั้นไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อนัชชาสำคัญกับเขามากเกินไปแล้วแค่เรื่อง เล็กน้อยก็สามารถทำให้เขาเป็นบ้าได้

ชนุดม ในตอนนี้เป็นคนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ในใจมีความรู้สึกแปลกๆแม้กระทั่งเธอเองก็ไม่เข้าใจได้ แต่บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปคิดเยอะ

เครื่องบินขึ้นแล้วลงสู่พื้นดินอีกครั้งก็เป็น9:30พอดี

เธอนอนหลับไปพอตื่นมามองไปทางนอกกระจกก็ยังไม่รู้ สึกตัวจนกระทั่งแอร์โฮสเตสบอกถึงรู้ว่าเครื่องลงได้แล้ว

ชนุดมเดินก้าวใหญ่อยู่ตรงหน้าเพิ่งออกจากสนามบินก็รีบ โทรให้จินต์ “ฉันถึงเมืองแล้วเธอพาธีมนต์มาที่โรงแรมเลย

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์จินต์รู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่า เขาจะมาไวขนาดนี้” โอเคถึงแล้วจะโทรหานาย
ชีวภาเอากระเป๋าเดินทางให้กับผู้ป่วยที่ยืนอยู่ข้างๆรอเขา เอากระเป๋าขนเข้าไปในรถหมดเขาถึงจะมองมาทางเธอแล้ว เดินมาทางเธอเช่นกัน

เธอเรียกเขาอย่างลังเล คุณชนุดมฉันฉันต้องไปกับคุณ ไหม?”

“เธอมีอย่างอื่นที่ต้องทำหรอ?”

“ยังไม่มี” กลับมากะทันหันขนาดนี้เธอยังไม่มีเวลามาจัด งานทางโรงพยาบาลเขาก็ไปบอกแล้วว่าออกไปทำงานต่าง จังหวัดถ้าเธอกลับไปกะทันหันก็อาจจะทำให้คนอื่นตกใจกัน หมด

ชนุดมเดินไปหน้ารถขึ้นรถ

รถขับเร่งไปทางโรงแรมตลอดทางผู้ชายที่นั่งข้างๆไม่ได้ พูดอะไรทั้งนั้นความกดดันก็เต็มไปที่รอบตัวเธอแม้กระทั่งคน ขับรถและผู้ช่วยที่ดีด้านหน้าก็รับรู้ถึงการผิดปกติได้

หลังจากที่ถึงโรงแรมก็เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ในห้อง จากนั้นชีวภาก็เดินเข้าไปในห้องดูพร้อมกับเขาชนุดมตั้งใจเปิด ห้องที่มี2ห้องชีวภาเก็บของเสร็จก็เดินไปในร้านกาแฟพร้อมกับ เขา

เขาตั้งใจให้ผู้ช่วยเตรียมที่ที่ไม่ค่อยมีคนเยอะเพิ่งนั่งลงไม่ นานจินต์กับธีมนต์ก็มาถึงแล้ว
ประตูถูกเปิดผู้หญิงสวยๆจูงมือเด็กผู้ชายที่น่ารักเข้ามา ปรากฏในสายตาของชีวภาเธออึ้งไปสักพักรีบลุกขึ้นแล้วไป ต้อนรับ

ตอนที่จินต์เห็นนเธอก็ตกใจเหมือนกันแต่ไม่นานก็กลับ เป็นปกติยังไม่ทันพูดอะไรธีมนต์ก็หลุดจากมือเธอแล้ววิ่งไปทาง

ตัวน้อยๆของเขาวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายชนุดม โดนเด็กวิ่งเข้ามาชน ใส่แต่เขาไม่มีท่าทีที่จะโกรธเลย คิดถึงลุง ไหมครับ?”

ค่านี้ออกจากปากของชนุดมก็ยิ่งทำให้คนฟังตกใจโดย เฉพาะชีวภาเธอไม่เคยเห็นเขาอ่อนโยนกับใครมาก่อนเลย

ธีมนต์ทิ้งอารมณ์แย่ๆ ที่ผ่านมาแล้วพูดดังๆว่า “คิดถึง

ครับ!”

ชนุดมมองไปทางเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแค่ไม่เจอกันสัก แป๊บก็สูงขึ้นอีกแล้วเทียบกับตอนที่อยู่อังกฤษแล้วสูงขึ้นเยอะ มากเลย”สูงขึ้นเยอะเลยนะ

“อยู่ที่โรงเรียนเพราะผมวิ่งทุกวันเลยครับคุณครูบอกว่าถ้า วิ่งก็จะสูงขึ้นครับ”

นัยน์ตาของชนุดมเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย อืม เธอต้องขยันขันแข็งนะโตขึ้นมาต้องสูงเหมือนลุงนะครับ”

….จินต์ที่อยู่ข้างๆเห็นทั้งสองสนิทสนมกันขนาดนี้ในใจของเธอก็รู้สึกอิจฉานิดนึงก็เลยพูดขึ้นว่า “ธีมนต์เมื่อกี้บ่น ว่าหิวไม่ใช่หรอครับรีบลงมากินอะไรหน่อยเร็ว

เมื่อวานก่อนที่เธอไปสนามเด็กเล่นกับเขายังไม่เห็นใจ

ขนาดนี้เลยเขาที่เป็นแม่บุญธรรมก็เริ่มอิจฉาขึ้นมาทันที

ธีมนต์ถึงลงจากตัวของชนุดมตาโตของเขามองเห็นชีวภา ที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วเรียกอย่างมีมารยาทว่า “น้าคนสวยสวัสดี ครับ”

เผชิญกับเด็กที่น่ารักและปากหวานขนาดนี้คงไม่มีใครไม่ ชอบหรอกชีวภายิ้มอ่อน “สวัสดีครับเด็กน้อย

จินต์มองไปตามเสียงแค่ดูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่ มากอย่างน้อยก็เด็กกว่าพวกเขาเธอก็คงจะประมาณ20ต้นๆ หน้าตาของเธออ่อนโยนมากไม่เหมือนคนที่มีแผนร้ายอะไรใน ใจนัก

ที่จริงเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจกับคนแปลกหน้าแต่ถ้า เป็นผู้หญิงที่เข้าใกล้กับชนุดมแล้วเธอก็เห็นเป็นครั้งแรกก็เลย อดที่จะดูหลายครั้งไม่ได้

4คนนั่งลงไปในระหว่างนี้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกแต่ดีที่ชนุดม กับธีมนต์ยังเล่นกันอยู่ก็เลยทำให้ไม่ได้อึดอัดขนาดนั้น

จินต์เองก็ไม่สนิทสนมกับชนุดมอยู่แล้วเป็นเพราะนัชชา เธอถึงได้พบเจอกับเขาก็เลยไม่ค่อยมีอะไรพูดกัน

ดูเวลาก็ใกล้จะเที่ยงแล้วนัชชนม์โทรมาถามเธอว่ายังไม่กลับเหรอจินต์มองไปทางเด็กที่กำลังมีความสุขก็เลยพูดไป ว่า “กลางวันและกลางคืนก็ไม่กลับแล้วยากที่ธีมนต์จะมีความ สุขให้เขาเล่นเยอะหน่อยเถอะค่ะ”

เด็กอยู่กับจินต์ทั้งสองก็วางใจได้ก็เลยไม่ได้พูดอะไรมาก

“ตอนเย็นเธอกลับไปก่อนเด็ก ให้อยู่กับฉัน”ชนุดมก็ไม่ เกรงใจดูว่ากาแฟของตัวเองจะหมดแล้วก็เลยไล่เธอกลับ

จินต์เหลือกตาใส่เขา “ฮ่าๆๆ นายแน่ใจว่านายดูแลได้?”

“ตั้งแต่เขาเกิดจนอายุ5ขวบฉันก็เป็นคนดูแลมีปัญหาอะไร หรอ?”

“ใช่ครับแม่บุญธรรมวางใจได้เลยลุงดูแลผมดีแน่นอน ครับ!”ท่าทางของธีมนต์ที่เห็นชอบกับชนุดมทำให้เธอรู้สึก เสียใจมาก

ก็ได้เด็กก็พูดแบบนี้แล้วเธอก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อแล้ว

หลังจากที่จินต์พูดอะไรเสร็จก็หยิบกระเป๋ากำลังจะเดินไป ส่วนชีวภาก็อยู่ในห้องกับธีมนต์ชนุดมเดินไปกับจินต์ถึงหน้า ประตูโรงแรม

กลางวันแสกๆ พระอาทิตย์แสงจ้าแต่ในใจของจินต์ไม่มี ความมั่นใจเลยเธอรู้ว่าที่เขาตามมาต้องมีคำถามอยากจะถาม เธอแน่

เป็นอย่างที่คิดก่อนจะขึ้นรถเขาก็ถามขึ้นมา”ตกลงนัชชา เป็นอะไร?”
เมื่อกี้ในห้องมีเด็กน้อยอยู่เขาไม่อยากจะถามตอนนี้มีกัน สองคนเขาก็ไม่อยากจะแกล้งอีกแล้ว

จินต์ขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจยาวๆ “คุณชนุดมฉันรู้ว่าคุณ อยากจะทำอะไรแต่ที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่านัชชาเกิดอะไรขึ้นและอยู่ ที่ไหนแต่สิ่งที่ฉันสามารถบอกได้คือตอนนี้ตัวเธอไม่ได้อยู่ใน ประเทศและก็ไม่มีอันตรายด้วย”

“ไม่มีอันตรายแต่ไม่กลับมา?”ชนุดมยิ้มอย่างประชด ประชันคำพูดนี้เธอเองเชื่อไหมล่ะ?”

“ฉันเชื่อไม่เชื่อแล้วจะทำอะไรได้ความจริงเป็นยังไงไม่มี ใครรู้นอกจากนัชชากับเตชิตแต่ตอนนี้ติดต่อทั้งสองไม่ได้เลย นอกจากเชื่อแล้วจะทำอะไรได้อีก?”

ดูหน้าตาของเธอแล้วไม่เหมือนคนเสแสร้งหรือเธอไม่รู้ อะไรจริงๆ

หรือว่าเธอหายไปกะทันหันแม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทก็ไม่รู้ เรื่องถ้าเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ชนุดมรู้สึกเรื่องมันหนักขึ้นเรื่อยๆ

นัยน์ตาของผู้ชายดูหมองลงทันทีมีความรู้สึกที่อ่านไม่ ออก”ฉันจะให้คนไปสืบหาเบาะแสถ้าทางเธอมีปัญหาก็ขอให้ คุณจินบอกความจริงมา