ตอน533เป็นความห่วงใยแรกที่ได้รับ หลังจากที่เธอฟื้น

ตอนที่533เป็นความห่วงใยแรกที่ได้รับหลังจากที่เธอฟื้น

แค่แป๊บเดียวก็ผ่านไป2สัปดาห์แล้วใน2สัปดาห์นี้เตชิตอยู่ ในห้องตลอดเวลาแทบจะทำให้ห้องพักนี้เหมือนบ้านของเขา อยู่แล้ว โรงพยาบาลนี้ไม่ใช่ของรัฐบาลเป็นโรงพยาบาลเอกชน ตั้งแต่แรก โรงพยาบาลไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นผู้ ป่วยพิเศษแถมมีประกันอยู่ทางโรงพยาบาลไม่อยากตกลงก็คง ไม่ได้ก็เลยปล่อยเขาไป

บาดแผลที่ถูกเผาไหม้ของนัชชารักษายากอย่างที่ปรัณ คิดถึงแม้จะอยู่ภายใต้การดูแลของเขาบาดแผลไม่มีการอักเสบ หรือมีอาการอื่นแต่เพียงแค่แผลที่ถูกเผานี้ก็เจ็บเกินทนแล้ว

ปรัณ ใช้วิธีหนึ่งที่ทำให้ผิวเกิดใหม่คือการฉีดยาเข้าไปเป็น ยาที่บริษัทเตชิตผลิตออกมาฉีดครั้งละ5m ก็หมายความว่าถ้า จะฉีดให้เต็มหลังของนัชชาต้องฉีดทั้งหมด15เข็ม

ครั้งแรกที่ฉีดไม่มีความรู้สึกใดๆเพราะแผลหนักเกินไป ทำให้เนื้อแผ่นหลังชาไปหมดแต่หลังๆด้วยยิ่งฉีดเยอะก็ยิ่งรับรู้ ถึงความเจ็บปวดแค่หัวเข็มก็ใหญ่2MLแล้วทุกครั้งที่ฉีดยาต้อง กัดผ้าไว้ถึงจะทนได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเตชิตเลยเขามองดูข้างๆยิ่งรู้สึกทรมานมีหลายครั้งที่ไปที่ฉีดถึงครึ่งเขาก็จะเบือนหน้าไปทางอื่นแต่พอ หันไปทางอื่นได้ยินเสียงร้องของเธอก็หันกลับมาอีกครั้ง

พอฉีดเสร็จยานั้นก็เริ่มทํางานของตัวเองและผลเสียที่จะ ตามมาหลังจากการฉีดยา ก็คือจะคันมากๆ

นัชชาจำได้ว่ามีอยู่ปีหนึ่งเธอตื่นขึ้นเต็มตัวแดงไปทั่ว ร่างกายผนพวกนั้นตอนแรกเป็นสีชมพูอ่อนๆ จากนั้นก็เริ่มเป็นสี ม่วงแดงทุกช่วงเวลาที่เป็นสีม่วงแดงก็จะคันมากที่สุดเธอจำเป็น ต้องทายาถึงจะบังคับตัวเองไม่ไปเกาได้

แต่ตอนนี้อาการหนักกว่าฝันร้อยเท่าเป็นความรู้สึกที่คัน ใต้ผิวหนังตลอดเวลาและเธอก็ไม่สามารถที่จะทายาแก้คันได้ เลยไม่อย่างนั้นฤทธิ์ของยานี้ก็จะหายไป

เจ็บว่าทรมานแล้วแต่คันทรมานมากกว่า

พอถึงขั้นที่คันมากที่สุดเธอก็จะตัวสั่นขนลุกเต็มตัวครึ่ง

ชั่วโมงที่อยู่บนเตียงนี้ผ่านไปช้าเหลือเกิน

ส่วนเตชิตนั้นทำได้เพียงมองดูทำอะไรไม่ได้เลย

มีอยู่หลายครั้งที่เขาอยากจะบอกว่าไม่ต้องฉีดแล้วเขา ทำใจได้แล้วไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไงเขาก็รับได้เขาไม่อยากให้ เธอทรมานแบบนี้ส่วนตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

นัชชาไม่รู้ว่าหลังของตัวเองเป็นสภาพแบบไหนถึงแม้ทุก คนจะไม่พูดถึงเรื่องนี้แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าหลังของเธอนั้นต้องแย่ มากแน่ๆเลยไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครไม่บอกเธอหรอก
มันต้องร้ายแรงแน่ๆเลยทุกคนถึงไม่บอกเธอ

มีอยู่วันนึงมีตำรวจมาสอบปากคำเกี่ยวกับเรื่องนี้เตชิตไม่ อยากให้เธอได้ยินก็เลยเดินออกจากห้อง

“มีอะไรก็รีบพูดฉันไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้น เขามองไปทาง

คนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาน้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยดีนัก

ตำรวจที่อยู่หลังหัวหน้าไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นและไม่รู้ฐานะ ของเขาก็เลยไม่พอใจกับการกระทำของเขาลูกน้องกำลังจะ ว่าเตชิตแต่โดนหัวหน้าห้ามไว้ก่อน

“จับhawkได้แล้วแต่เขาไม่ยอมที่จะสารภาพเรื่องราวที่เขา ทำถึงแม้ในมือของพวกเราจะมีหลักฐานที่เพียงพอแต่ก็ยังมี มากมายที่ไม่ตรงกับที่เขาพูดมาสอบสวนไปหลายวันก็ไม่มีข้อ สรุปอะไรเลยเขาพูดแต่อย่างเดียวว่า…”พูดถึงตรงนี้หัวหน้า หยุดพูดแล้วมองไปทางเตชิต

เตชิตพูดขึ้นว่า”ไหนๆก็มาแล้วทำไมไม่พูดล่ะ?”

หัวหน้าเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วมองไปทางเขาอีกที เขา บอกว่าอยากจะพบนาย

พอได้ยินคำนี้เตชิตก็หัวเราะออกมาแต่เสียงหัวเราะของ เขานั้นเลือดเย็นมาก “คนก็ถูกจับแล้วคนที่เกี่ยวข้องก็โดนจับ เช่นกันแต่ละเรื่องที่เขาทำผิดกฎหมายทั้งนั้นแค่พูดมาสักเรื่อง ก็พอที่จะให้เขาถูกประหารแล้วแต่ตอนนี้นายบอกฉันว่าไม่มีวิธี งั้นหรอ?”
“วิธีอ่ามีแต่การให้ปากคำเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ ที่เขารู้ นั้นเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับคนอื่น

ต้องรู้ไว้ว่าคนอย่างเขาไม่ใช่ว่าใครก็จะจับได้ต้องการ เวลาและวันที่เหมาะสมขาดอย่างใดอย่างหนึ่งก็ไม่ได้เขาเป็น คนดังที่ก่อเรื่องบ่อยที่สุดในเมืองเขารู้ความลับที่คนอื่นไม่รู้ แน่นอน

คำนี้พอเตชิตได้ยินเขาก็เข้าใจในตาของเขาก็ยิ่งเยือก เย็นกว่าเดิม

“นายอยากจะให้ฉันไปหลอกให้เขาพูดจะรอดูว่าเขาจ ยอมหรือไม่ยอมพูดถึงคนสำคัญงั้นหรอ?”

หัวหน้าไปสบกับตาของเขาที่มองมาทั้งๆ ที่ต้องพูดแค่คำ เดียวแต่เขากลับต้องใช้แรงที่มีอยู่ในตัวทั้งหมดพูดออกไป ไป“ครับ”

เตชิตไม่ได้พูดอะไรทำเพียงมองไปทางเขาเตชิตไม่จำเป็น ต้องพูดอะไรผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ก็เข้าใจ

เพื่อคดีนี้เขาเกือบจะเอาชีวิตของนัชชาไปด้วยแต่ตอนนี้ พวกเขากลับจะให้ตัวเองไปทำงานต่อ?

เขาควรจะมีอารมณ์แบบไหน?

ตำรวจที่อยู่ด้านหลังถึงแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ตอนนี้ใน ห้องเต็มไปด้วยแรงกดดันทำให้พวกเขารู้สึกคอแห้ง

หน้าของหัวหน้าแทบจะซีดขาวผ่านไปนานมากก็ก้มหัวลงทันใดนั้นก็มือเท้าใส่เอวแล้วพูดว่า “ช่างเหอะสำหรับนายแล้ว เป็นเรื่องที่ยอมรับได้ยาก

ถึงแม้เขาจะพูดแบบนี้แต่สายตาของเขาก็เต็มไปด้วย ความหวังจนกระทั่งเตชิตไม่มีการตอบใดๆ แม้กระทั่งสีหน้าก็ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงหัวหน้ารู้สึกหมดหนทางแล้วหันไปมอง ผู้ชาย2คนที่อยู่ด้านหลัง ครั้งนี้ถือว่าไม่ได้มาละกันกลับกัน เถอะ”

กลับไปในห้องผู้ป่วยอาการคันหลังของนัชชาเพิ่งผ่านไป เธอพักอยู่บนเตียงพึ่งได้พักหายใจก็เห็นคนๆนั้นเปิดประตูแล้ว เดินเข้ามา

หางตามองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงมองเห็นสายตาและ สีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเขาในใจของนัชชาคิดว่าทำไมเขาถึงทำ หน้าเหมือนไม่มีความสุขนะแค่ไปแป๊บเดียวนี้ใครไปหาเรื่อง เขาเนี่ย

ถึงแม้ช่วงเวลานี้จะไม่มีสักวันที่เขามีความสุขแต่นี่ก็เป็น ครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้

หน้าของเขาจะดำเหมือนเถ้าถ่านอยู่แล้ว

ทีแรกนัชชากะว่าจะไม่สนใจเขาแต่ไม่รู้ทำไมเห็นเขาอยู่นิ่ง ไม่พูดอะไรแบบนี้ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายตามไปด้วย อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลานี้เขาดูแลคนอย่างละเอียดมากเกินไปตั้งหัวใจของทุกคนก็ทำมาจากเนื้อไม่ว่าจะมากหรือน้อย เธอก็ทำไม่ได้ที่จะทำเหมือนคนแปลกหน้ากับเขา

คิดไปคิดมาเธอก็ไม่ควรทำแบบนั้นนัชชาก็เลยลองถามดู

ว่า “นายเป็นอะไรอารมณ์ไม่ดีหรอ?” เตชิตมัวแต่คิดเรื่องของคดีพอเธอถามแบบนี้สติก็กลับมา เขามองไปตามเสียงก็ไปสบกับตาคู่นั้นที่สดใสและนิ่งไปสัก

แบบ

นัชชาเห็นเขาไม่พูดมองมาทางตัวเองอย่างเดียวก็เลย ถามไปว่า “ตกลงเป็นอะไรเนี่ยคงไม่ใช่เหนื่อยจนโง่ไปละมั้ง?”

วินาทีต่อไปผู้ชายที่กำลังนั่งเหม่ออยู่เมื่อกี้ก็ก้มตัวลงมา กะทันหันหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึง5เซนติเมตรลม หายใจไปพ่นไปยังหน้าของเธอเสียงที่สั่นกำลังบ่งบอกอารมณ์ ของเขาว่าตอนนี้เขาดีใจมาก เธอกำลังเป็นห่วงฉัน?”

หลายวันที่ผ่านมาเขาอยู่แต่เคียงข้างเธอนอกจากกินข้าว และนอนตาของเขาก็มองแต่เธอนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นคนถาม ถึงอารมณ์ของเขาหลังจากที่ฟื้น

เขาจะไม่ดีใจได้ไง?