ตอน522 ใช่เขามาแล้วรึเปล่า

ตอนที่522 ใช่เขามาแล้วรึเปล่า

“เพราะคำพูดประโยคนี้เมื่อภารกิจทั้งหมดดำเนินไปผมก็ บังคับตัวเองให้พุ่งไปข้างหน้าบังคับตัวไม่ให้สนใจความเป็น ความตายของตัวเองปรากฏว่าผมประสบความสำเร็จหลังจาก นั้นอุปสรรคในใจของผมได้ถูกทำลายหายไปแต่ว่าเขา….

หัวหน้าหน่วยยกมือขึ้นแล้วสูดเข้าไปอีกค่าหนึ่งไม่รู้เพราะ เขาสูดลึกเกินไปหรือว่าเพราะสำลักจู่ๆเขาก็ไอออกมาแผ่นหลัง ที่แข็งแกร่งพิงไปที่ขอบโต๊ะยักไหล่ขึ้นสองครั้งเสียงหายไปเป็น เวลานาน ไม่ได้กลับมา

เตชิตฟังออกว่าเสียงนั้นสั่นเล็กน้อยได้ยินเสียงหัวใจของ ชายที่เป็นหัวเรือใหญ่เขาไม่รู้วิธีที่จะปลอบโยนทุกคนมีหน้าที่ที่ จะอยู่รอดบนโลกใบนี้

ความสงบสุขและความเจริญอยู่ที่ไหนเมื่ออยู่ในพื้นที่ที่ มองไม่เห็นคนเหล่านี้ใช้ชีวิตเพื่อดูแลผืนแผ่นดินที่บริสุทธิ์เหล่า นี้เอาไว้

“ถ้าหากว่าเขาสามารถมองเห็นคุณในวันนี้ได้ก็คงรู้สึก ยินดีเป็นอย่างยิ่ง”เตชิตไม่ค่อยปลอบใจใครสักเท่าไรสำหรับ เขาการปลอบใจเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์แต่ในขณะนี้เขาทดไม่ ได้ที่เห็นชายคนนี้รู้สึกหดหู
หัวหน้าหน่วยพยายามสะกดอารมณ์ของเขาไว้อย่าง รวดเร็วเมื่อคิดถึงHawkเขาก็กัดฟันขึ้นมา “คุณวางใจเถอะผม สัญญากับคุณจะต้องช่วยภรรยาของคุณออกมาแน่นอน

“ความจริงแล้วเธอยังไม่ใช่ภรรยาของผมเรายังไม่ได้จัด งานแต่งงาน คิดถึงเด็กน้อยและรอยยิ้มของผู้หญิงที่แสนหวาน มุมของหัวใจก็จมดิ่งลงรอให้เธอกลับมาก่อนผมจะรีบจัดงาน แต่งในทันที

ไม่มีใครรู้วันคืนที่นัชชาหายตัวไปเขาทรมารสักเพียงใด ความเจ็บปวดความวิตกกังวลความหึงหวงและความสำนึก เสียใจทำไมถึงไม่ดูแลเธอให้ดีทำไมตอนนี้ถึงเพิ่งจะเริ่มมา เสียใจถึงสิ่งต่างๆ ที่ไม่ได้มอบให้กับเธอ

การเตรียมงานแต่งงานของพวกเขาถึงขั้นตอนสุดท้ายแค่ รอให้เธอกลับมาเขาต้องการมอบงานแต่งงานที่สวยที่สุดใน โลกแก่เธอ

หลายวันมานี้นี่เป็นครั้งที่หัวหน้าหน่วยได้เห็นความอ่อน

โยนในสายตาเตชิตต่อหน้าคนอื่นเขาเต็มไปด้วยความหนาว

เหน็บส่วนมากจะสงบนิ่งจนบางครั้งดูเหมือนว่าไม่ว่าอะไรจะ

เกิดขึ้นก็จะไม่จะไม่เสียการควบคุมตนทุกคนกลัวเขาอยู่สาม

ส่วนแม้แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้กล้าหาญก็ยังรู้สึกอิจฉาพวกเขา

คิดว่าเขามีความเยือกเย็นอยู่ในกระดูกไม่เคยคาดคิดว่าภาย

ใต้ใบหน้าที่ไม่แยแสใครที่ซ่อนไว้ซึ่งหัวใจที่ร้อนระอุ

หัวหน้าหน่วยยิ้มเบาๆ ภายใต้บรรยากาศที่เงียบงัน ผมจะรอการ์ดเชิญจากคุณทั้งคู่

ในคำพูดนี้ไม่ต้องอธิบายอะไรมากการกระทำนี้เป็นคำ เชื่อมั่นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และตนเองก็จะมีชีวิตรอดกลับมา

หัวใจของเตชิตซาบซึ้งเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นยืนเขาก็ลุกตาม เขายื่นมือออกไปจับชายคนนั้นเอาไว้แน่นมืออันแข็งแกร่งทั้งคู่ ออกแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยและมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย เขาโค้งคำนับอยู่ในใจแน่นอน

เมื่อนัชชาตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเกือบจะถึงเวลาทานข้าง กลางวันแล้วเธอนอนหลับไม่สนิทไม่รู้ทำไมหลับๆตื่นๆ อยู่เสมอ หลังจากที่ลุกขึ้นล้างหน้าก็มีคนส่งอาหารกลางวันมาให้วันนี้ ไม่ใช่กะหล่ำปลีแต่เป็นผักใบเขียวชนิดหนึ่งเธอไม่รู้ว่าเรียกว่า อะไรคาดว่าน่าจะเป็นอาหารท้องถิ่นของคนที่นี่

หลับหูหลับตากินไปสองคำไม่เห็นเงาร่างของHawkเธอ นั่งอยู่ที่หน้าต่างและมองออกไปเมื่อยู่ในป่าหลายวันเกือบ ทำให้เธอเป็นออทิสติกหากไม่ได้พูดกับHawkสองสามคำเป็น ครั้งคราวเธออาจจะลืมไปแล้วว่าหน้าเรียกว่าอย่างไร

“ครืนเสียงดังพุ่งออกมาจากบนท้องฟ้าเมฆในเขตร้อน ลอยตัวเร็วมากไม่ถึงสิบนาทีกลุ่มก้อนเมฆใหญ่ก็ลอยตัวมา เหนือท้องฟ้า

ทันใดนั้นฝนก็ตกหนักฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วก็ตกลงสู่พื้นมี ลมพัดเข้ามาที่หน้าต่างนัชชาปล่อยให้ฝนชะล้างใบหน้าของเธอเธอไม่ความต้องการ

เธอรู้สึกเย็นสบาย สภาพอากาศร้อนอบอ้าวมันเป็น ของขวัญสำหรับเธอ

ตอนแรกว่ารอบจะตกเพียงแค่ครู่เดียวไม่ว่า มันจะยาวนานตั้งแต่บ่ายสองถึงสองเมฆท้องฟ้ามี แต่จะและขึ้นลอยเป็นชั้นใหญ่มหึมาที่เหนือ ศีรษะเธอเกิดเห็นภาพลวงเหมือน

นัชชาสวมเสื้อกันฝนเธอเดินไปเข้าห้องน้ำที่ด้านนอกภาย การเฝ้าของสองคน

กล่าวว่าเป็นห้องน้ำแต่มันคือกระท่อมกลางแจ้งที่ทำด้วย ไม้ฝนตกกระทบพื้นผิวพลาสติกของกันฝนเธอจัดการกับ ความต้องการทางร่างกายเร็วที่สุดเมื่อออก

ในทันที

นัชชามองทางแม่น้ำหลังจากฝนตกอย่างต่อเนื่อง ระดับน้ำในสูงก่อนหน้าขนาดของแอ่งก็ใหญ่เช่นกัน โคลนทราย ในแม่น้ำขยับเคลื่อนตัวมากระแส

เธออดไม่ได้จะเป็นกังวลฝนตกเช่นหากตกถึงวัน ขึ้นบ้านไม้

เมื่อกำลังจะละสายตาขณะกำลังถูกลากจูงใดนั้น เธอก็มองเห็นหญ้าตรงข้ามมีการเคลื่อนไหวเห็นได้ว่าไม่ใช่ความเคลื่อนไหวตามปกติเธอรู้สึกว่ามีความแตกต่างเล็ก น้อย

หญ้าสูงกว่าหนึ่งเมตรหากมีใครบางคนหมอบอยู่ก็ไม่ สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

หัวใจเธอเต้นรัวบางทีการหยุดของเธออาจจะนานเกินไป

คนที่ด้านหลังของเธอร้อนใจและเรียกขึ้นสองสามครั้งไปไป

จังหวะการเต้นของหัวใจนัชชาขึ้นอย่างกระทันหันเธอละ สายตาในทันทีราวกับไม่เห็นอะไรหันตัวกลับและเดินไปทาง บ้านไม้

เมื่อเธอเข้าไปในบ้านกอหญ้านั้นขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง หนึ่งหลังจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ตอนสามทุ่มครึ่งHawkเดินออกไปทางด้านนอกไม่รู้ว่าเกิด

เรื่องอะไรขึ้นใบหน้าของเขาตึงเครียดกว่าปกติก่อนหน้านี้

“มีอะไร”นัชชามองออกไปที่นอกประตูแค่ถามออกไป เท่านั้นในห้องก็ตกอยู่ในความมืด

ขนคิ้วของเธอนขึ้นเล็กน้อยรู้สึกว่าชายคนนั้นกำลังเดิน มาที่เธอหัวใจเธอตื่นตัว เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่มีอะไร” ในความมืดเสียงของHawkเงียบสงบกว่า ปกติ ฟ้าผ่าแรงเกินไปเลยต้องดับเครื่อง

แม้ว่าพวกเขาจะมีอุปกรณ์ง่ายๆเพื่อป้องกันฟ้าผ่าในป่า ลึกแต่ก็ไม่ถือว่าใช้การได้ดีมากนักวันนี้ฟ้าแลบเยอะมากป้องกันเอาไว้ก่อน

แต่ว่า….มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องฟ้าผ่าทำไมเขาถึงมีท่าทาง สง่างามเช่นนี้

นัชชารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากหลังจากที่Hawkเดิน เข้ามาเธอก็เห็นเขาหยิบแว่นตาขึ้นมาเธอเชื่อมั่นในการคาด เตาของเธอมากขึ้นเขาไม่ได้สายตาสั้นสายตาเขาดีจนสามารถ ยิงนกที่บินอยู่บนท้องฟ้าให้ตกลงมาได้เขาหยิบสิ่งนี้มาเพื่อ อะไรคำอธิบายเดียวก็คือมันไม่ใช่แค่แว่นสายตาแต่มันมีความ สามารถอื่นในแว่นนั้นด้วย

ความเงียบสงบในบ้านไม้เสียงของสายฝนที่ซัดเข้ามา จากทางด้านนอกนัชชารอเขาอย่างนิ่งเงียบทันใดนั้นเขาก็ก้าว ไปข้างหน้าและคว้าแขนของเธอเอาไว้และอุ้มตัวเธอขึ้นมา

เขาลดเสียงลงน้ำเสียงที่ดุร้ายและโหดเหี้ยมดังขึ้นไป

นัชชาไม่เข้าใจไปที่ไหน

Hawkก้าวเท้ายาวเดินไปที่กลางบ้านเขาผลักโต๊ะวางเป็น แนวตั้งจากนั้นก็ลูบมือแตะไปที่ขอบออกแรงเพื่อค้นหาตำแหน่ง แผ่นไม้ถูกทุบออกมา!

นัชชายกมือขึ้นปิดปากกลัวว่าตัวเองจะร้องออกมาเธอไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกแค่ถนนทางลับที่อยู่ทางด้านหน้าก็ ทำให้เธอขนลุกแล้ว

Hawkไม่ลังเลอีกต่อไปเขาดึงตัวเธอมาด้านล่างของทางลับนี้คือฝั่งแม่น้ำเขาผลักเธอย่างแรงเพื่อให้เดินไปร่างของเธอ แข็งที่อเมื่อถูกน้ำเย็นของแม่น้ำ