ตอน513การลงโทษที่รุนแรง

ตอนที่513การลงโทษที่รุนแรง

“อ้า”

นัชชากรีดร้องและลืมตาขึ้นสีขาวสวยงามทุกอย่างถูก ทำลายลงเบื้องหน้าปรากฎเห็นหลังคาไม้ทรงแหลมและผนัง บ้านไม้ที่เลอะเทอะ

นัชชายังไม่ตื่นจากฝันร้ายที่เธอเพิ่งเห็นในดวงตายังเห็น เป็นสีเลือด “ธีธีธีธี…

นัชชาผ้าห่มแน่นดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อตะโกน ร้องชื่อธีมนต์

หมอยืนอยู่ที่นอกประตูเขาได้ยินและรีบเดินเข้าไปคนที่ ตามติดเข้ามายังมีเตชิต

เมื่อเห็นใบหน้านั้นนัชชาเริ่มรู้สึกเครียดและตื่นกลัว โดย จิตใต้สำนึกเธอขดตัวไหล่กระตุกอารมณ์ที่ถูกสะกดเอาไว้ดู เหมือนว่าจะถูกทำลายลงในความฝันครั้งนี้เธอหยุดร้องไห้ไม่ ได้

แพทย์ยืนอยู่ข้างขอบเตียงด้วยความลำบากใจHawkจับ มือของเธอไว้ชายคนนั้นรีบถอยออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่ลักพาตัวเธอมาจนถึงตอนนี้เป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วนอกจากเวลาที่เขาใช้ความรุนแรงต่อเธอแล้ว หญิงคนนี้ก็ไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าเขาเลยเธอดูเหมือนจะอ่อนแอ แต่กลับเผชิญการนองเลือดโดยไม่หลั่งน้ำตาเธอเข้มแข็งกว่า ผู้ชายด้วยซ้ำแต่ในเวลานี้เธอกลับร้องไห้โดยไม่ได้รับความ เจ็บปวดนั่นทำให้Hawkได้รู้ว่าถึงแม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งเพียง ใดแต่เธอก็เป็นเพียงหญิงที่ไม่มีพิษมีภัยคนหนึ่งเท่านั้น

เขามองดูไหล่ที่อ่อนแอขยับขึ้นและลงอารมณ์ของชายผู้ นั้นถูกทำให้หงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาของเธอเขาไม่สนใจ ว่าเธอจะป่วยอยู่หรือไม่หยิบซิการ์ในซองที่วางอยู่บนโต๊ะดูด เข้าในปากอย่างรวดเร็ว”คิดถึงลูก

เมื่อได้ยินร่างเล็กบนเตียงก็แข็งที่อเธอหันกลับมามองเขา ผมเปียกปอนไปด้วยน้ำตาแก้มยับยุ่งเหยิงนัยน์ตาสีดำและขาว เอ่อเล้นไปด้วยน้ำตา

Hawkเดินไปที่เตียงและนั่งลงเขายกมุมปากขึ้นและ ยิ้ม”ธีธีหรือชื่อลูกของคุณ ผมเกือบจะลืมเจ้าตัวน้อยคนนั้นไป แล้ว”

เมื่อตรวจสอบนัชชาเป็นครั้งแรกก็ได้ตรวจสอบเด็กไป ด้วยโดยปริยายแต่ว่าเขาไม่ได้รวมเด็กเข้าอยู่ในแผนการณ์ ของเขาด้วยถ้าเธอไม่ได้พูดขึ้นมาเขาก็เกือบจะลืมไปแล้ว

อย่างไรก็ตามคำพูดนั้นเมื่อกระทบถึงหนัชชาทันใดก็ได้ กลิ่นที่เปลี่ยนไปตอนนี้เธอหวาดกลัวเหมือนเม่นที่มีหนามแหลม เต็มไปหมดถึงแม้ว่าHawkจะเพียงแค่เอ่ยถึงธีมนต์แต่ว่าเธอกลับรู้สึกเยือกเย็นไปหมด

เธอพยายามต่อสู้กับความอ่อนแอและลุกขึ้นจากเตียงไม่ สนใจที่จะสวมรองเท้าลุกขึ้นยืนตรงหน้าผู้ชายคนนั้นหน้าของ เธอชีตและพยายามหายใจด้วยลมหายใจที่หนักหน่วง “แกจะ ทำอะไรก็ทำกับฉันอย่ายุ่งกับลูกฉันเขาเพิ่งจะอยู่ประถมหนึ่ง เท่านั้นยังเล็กมากเขาไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ว่าความพอใจอะไร ก็แล้วแต่เด็กไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง

Hawkตอบโต้ด้วยการหยุดสูบซิการ์ในปากเขาชั่วขณะ หางตาของเขาเหล่มองไปที่เธอ”คุณกลัวว่าผมจะทำอะไรลูก ของคุณ ”

เขาค่อยๆพ่นควันสีขาวออกมาทางปากควันสีขาวปกคลุม และบดบังท่าทีของชายผู้นั้นไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่เขาเต็ม ไปด้วยความอึดใจ”ถ้ารู้อย่างนี้น่าจะจับเด็กมาตั้งแต่ทีแรกใช้ วิธีนี้คุณกับเตชิตก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว

นัชชาเบิกตาโตกลัววิตกกังวล โกรธอารมณ์ทั้งหมด ถาโถมเข้ามาในใจในตาเธอเหมือนจะปรากฏสีแดงฉาน เหมือนในฝันเมื่อสักครู่หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วงเธอ สามารถแบกรับอะไรก็ได้มีเพียงธีมนต์เท่านั้นที่เป็นเหมือนฟาง เส้นสุดท้ายของเธอ

“เพียะ”

เสียงอันคมชัดจากลมหอบหนึ่งซึ่งฟาดเข้าที่ใบหูใบหน้า ของชายคนนั้นหันเอียงไปทางซ้ายเล็กน้อยลายนิ้วมือสีแดงอ่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้า

หญิงสาวยืนอยู่กับที่เธอมองไปที่ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียง ด้วยความโกรธมือขวาที่ห้อยต่องแต่งอยู่ด้านข้างของร่างกาย สั่นไหวขึ้นมา

Hawkยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้ายเขาวางซิการ์ลงบนพื้นและ บดขยี้ควันสีขาวพวยพุ่งออกมาเขาตวัดลิ้นขึ้นเขายกมือขึ้นและ ใช้เล็กสัมผัสไปที่โหนกแก้มของเธอเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขา ถูกผู้หญิงตบความรู้สึกตอนนี้ไม่สู้ดี

นัชชาโมโหจนไม่คำนึงถึงเหตุผลอะไรทั้งนั้นหลังจากที่ตบ เขาเสร็จแล้วเธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝ่ามือจึงได้สติว่าตัวเอง ทําอะไรลงไป

เธอตบเขาไปแล้วจริง

ในห้องมีกลิ่นไอของความตายHawkเลียริมฝีปากที่โค้ง เว้าอย่างช้าๆเบ้าตาของเขาลึกเหมือนชั้นน้ำแข็ง “คุณเป็นคน แรกที่กล้าทำเช่นนี้

ลำคอของนัชชาถูกสะกดเอาไว้เธอจ้องไปที่ห้อเลือดที่ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาเธอรู้สึกว่ากำลังจะถูกเป็นชิ้นๆ เพื่อเป็นอาหารสุนัข

ชัดเจนอยู่แล้วว่าHawkต้องทำเช่นนั้น

เขาออกแรงเล็กน้อยกดคนทั้งตัวลงบนเตียงมือที่ แข็งแกร่งบีบไปที่ลำคออันบอบบางของเธอตำแหน่งของนิ้วเขาล็อคไปที่คอแรงกดนี้ทำให้อากาศไม่สามารถไหลเวียนและ เธอก็เริ่มจะขาดอากาศ

นัชชากับขาของเธอด้วยจิตใต้สำนึกเอวที่แข็งแกร่งของ เขากดลงที่ขาของเธอทันใดนั้นเธอก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนมือ ทั้งสองข้างถูกเขารวบเอาไว้ออกแรงต้านเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์ เขาไม่ปล่อยให้เธอเคลื่อนไหวแม้เพียงครึ่งจุด

“กล้าดียังไงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่!”ลมหายใจ ของเขาดูเหมือนกำลังโกรธจนสามารถเผาไหม้ผิวหนังของเธอ ทุกตารางนิ้ว

นัชชาพูดไม่ออกชีวิตน้อยๆของเธออยู่ในกำมือของเขา เจ็บคอจนเหมือนจะอ้วกออกมาเป็นเลือดแต่ยังพยายามที่จะ ส่ายหัวสุดชีวิตอย่างสิ้นหวัง

มือเล็กทั้งคู่ตีไปที่หลังมือของเขาเขามองไปที่ใบหน้าที่ชุด จางลงลงหายใจที่ตกกระทบที่หลังมือค่อยอ่อนระรวยลง เรื่อยๆ Hawkยังคงไม่ปล่อยมือ

“ไม่มีใครกล้าทำสิ่งนี้กับผมทำไมคุณชอบทำตัวเองให้ เป็นข้อยกเว้นอยู่เรื่อย”

“ถ้าผมอยากจะลงมือกับเด็กนั่นแล้วล่ะก็คุณก็ปกป้องเขา ไว้ไม่ได้คุณคิดว่าทำไมผมถึงปล่อยเขาไปล่ะ

Hawkกัดฟันอยู่เหนือหน้าผากของเธอนัชชาหายใจไม่ ออกไม่รู้ว่าเป็นภาพมายาหรือไม่เธอมองเห็นความเจ็บปวดและ ความรู้สึกโดดเดี่ยวในแววตาของชายผู้นั้น
นัชชามองอย่างตั้งใจดวงตาคู่นั้นกลับกลายเป็นความบ้า คลั่งกระหายเลือดขึ้นมา

ใช่แล้วคนใจคอโหดร้ายเช่นนี้จะรู้สึกถึงความโดดเดี่ยว ได้อย่างไรมันต้องเป็นภาพหลอนที่เธอเห็น

ออกซิเจนถูกดูดเข้ามาเล็กน้อยนัชชาเป็นเหมือนปลาที่ เกยตื้นการอ้าปากกว้างเพื่อหายใจของเธอนั้นไร้ประโยชน์ ราวกับมีมือใหญ่กำปอดเธอเอาไว้ยิ่งนานเข้าร่างกายของเธอก็ หมดแรงต่อสู้ดวงตาเหลือกขึ้นอย่างหมดหวังขณะที่เธอเปลือก ตาเธอปิดลงและรอโทษประหารครั้งสุดท้ายมือทั้งคู่ก็คลาย

“แก๊กแก๊กแก๊ก…”

อากาศบริสุทธิ์ไหลเข้ามาเธอเจ็บคอจนแทบทนไม่ไหวเท้า ข้างหนึ่งก้าวเข้าประตูนรกและจู่ๆก็หันกลับไปเป็นครั้งแรกที่เธอ รู้สึกมีความสุขในการได้หายใจอย่างปกติ

ผู้ชายคนนี้เกือบจะฆ่าเธออีกนิดเดียวเท่านั้นเธอก็จะตาย แล้ว………

Hawkปล่อยมือของเขาแต่ว่ายังไม่ได้ลงมาจากบนตัวเธอ เขายังคงกดร่างของเธอไว้

นัชชาจ้องมองขณะที่เขาเคลื่อนมือไปที่หน้าอกด้านซ้าย ของเธอฝ่ามือครอบคลุมเอาไว้ทั้งหมดถูอยู่สองครั้งไม่ได้มี ความปรารถนาทางเพศเหมือนเป็นการนวดซะมากกว่า
“จำเอาไว้อย่าพยายามคาดเดาความคิดของผมอย่า ทำให้ผมรำคาญใจไม่อย่างนั้นครั้งต่อไปสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคุณจะ เป็นศพของเด็กคนนั้น

มือของนัชชาที่กำลังจะต่อสู้เหมือนกับถูกสะกดเอาไว้เธอ นึกถึงธีมนต์เธอไม่กล้าที่จะต่อต้านเขาอีกต่อไปเธอกัดฟันขบ กันและหลับตาลงน้ำตาไหลจากปลายตาไปถึงเส้นผม

Hawkไม่มีความสงสารดึงเสื้อผ้าของเธอเปิดออกจนถึง ไหล่เขาอ้าปากและเอนกายลงไปเพื่อสัมผัสที่ผิวหนังวินาทีถัด ไปฟันอันแข็งแกร่งก็ออกแรงกัดเลือดพุ่งกระฉูด