ตอน508สถานที่ที่ไม่มีใครสามารถ ค้นหาพบ

ตอนที่508สถานที่ที่ไม่มีใครสามารถค้นหาพบ

เมื่อนัชชาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าเธอสลบไปหนึ่ง คืนลืมตาขึ้นมามองเห็นหมอสวมเสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งยืนอยู่ ด้านข้างของเธอในมือของเขาถือขวดยาเล็กๆหยดเข้าไปในถุง น้ำเกลือที่กำลังให้เธออยู่

ทั้งร่างกายเธอเจ็บปวดไปหมดแผลที่ไหล่ของเธอร้ายแรง ที่สุดทำให้ตอนนี้แม้แต่คอก็หันไม่ได้เธอค่อยๆยนคิ้วเล็กน้อย ขยับข้อมือ “คุณหยดอะไรเข้าไปในน้ำเกลือ ให้ฉัน?”

เมื่อได้ยินเสียงสายตาของหมอก็มองมาที่เธอ ในสายตา นั้นเต็มไปด้วยความสงสารและเห็นอกเห็นใจ”คุณไม่ต้องกังวล ไปมันเป็นยาแก้อักเสบจะช่วยให้แผลของคุณหายไวขึ้น

นัชชาประเมินชายที่อยู่ด้านหน้า ใบหน้าของเขาดูมีเมตตา กว่าทุกคนในที่นี้ที่เธอเคยเห็นแต่กระนั้นเธอไม่อาจเชื่อใจได้ ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่เมตตาในจิตใจของเขาเป็นแบบ ไหน

“เมื่อคุณรู้สึกตัวแล้วผมจะไปเรียกhawkมา”เขาพูดพลาง กำลังหันหลังเดินไป
นัชชาตกใจไม่สนว่ากำลังเจ็บสาหัสอยู่หรือกำลังให้น้ำ เกลืออยู่รีบคว้าข้อมือของชายคนนั้นไว้ อย่าไป

เสียงของเธอแหบพร้าเพราะเพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงชื่อนั้น ในใจเธอก็ขัดขืน โดยสัญชาตญาณ”ฉันอยากจะพักผ่อนอีกสัก ครูไม่ต้องเรียกเขา”

หมอแกะมือของเธอวางกลับไปที่เตียงอย่างรวดเร็วมอง เห็นความกลัวในดวงตาของหญิงสาวแม้ว่าเขาอยากจะรับคำ กับเธอแต่ว่า…

เขาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง”ขอโทษครับผมต้องทำ ตามคำสั่งไม่เช่นนั้นผลที่ตามมามันสาหัสมากๆ

นัชชาค่อยๆมองขนตางอนงามสั่นระริกสักพักเธอเห็น หมอเดินออกไปนอกประตูปิดประตูลงเธอหลับตาผ่านไปไม่กี่ นาทีประตูก็ถูกเปิดออกเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นค่อยๆดังขึ้น เรื่อยๆเสียงเคาะประตูเหมือนดังมาจากนรก

ในที่สุดเสียงฝีเท้าก็หยุดอยู่ที่หัวเตียงแววตาที่ดุร้ายคู่นั้น จ้องมองมาที่เธอนัชชารีบหลับตาไม่ต้องการเห็นใบหน้าที่ ทำให้เธอหวาดกลัว

“ไหนเมื่อกี้บอกว่าฟื้นแล้วนิ

“เมื่อสักครู่เธอฟื้นแล้วแต่คนไข้บอกว่าเหนื่อยก็เลยคง หลับไปอีกรอบ”

นับตั้งแต่หมอเดินไปหาเขาแล้วเขาเดินมาถึงนี้ใช้เวลาเพียงสามถึงห้านาทีเท่านั้นเธอเพิ่งฟื้นจะหลับอีกได้อย่างไร

Hawkมองดูร่างที่แกร่งแข็งทื่ออย่างชัดเจนบนเตียงแล้ว โบกมือให้หมอที่อยู่ข้างหลัง “คุณออกไปก่อน”

“ครับ”

ประตูถูกปิดในห้องนอนเหลือแค่เขาและเธอ

นัชชามองไม่เห็นเขาดังนั้นความรู้สึกที่เธอสัมผัสได้ถึง ชัดเจนมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อปลายนิ้วมือที่หยาบกร้านของ ชายหนุ่มลูบไปที่แก้มของเธอทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเหมือนฉาก ภาพยนตร์ฉายซ้ำไปซ้ำมา

สำหรับเธอมือของเขาเหมือนกับหางจระเข้เย็นยะเยือก หยาบแข็งน่าขยะแขยงทำให้อยากอาเจียน

Hawkมองดูเธอค่อยๆยนคิ้วถึงแม้จะเพียงแวบเดียวก็ถูก สายตาที่เฉียบขาดจับได้เขายิ้มเยาะไม่รีบแฉการแสดงละคร ของเธอแต่ยังคงลูบคลำใบหน้าของเธอเล่น

ผิวของผู้หญิงคนนี้ดีจริงๆมีชาวเอเชียอยู่พวกหนึ่งเกิดมาก็ ผิวละเอียดเรียบเนียนเหมือนกับผิวไข่ต้มที่เพิ่งปอกเสร็จทำให้ ไม่อาจละมือไปได้หากเมื่อคืนนี้เธอไม่ยั่วโมโหเขาเขาก็คงไม่ ลงมือลงไม้แรงแบบนี้

น่าเสียดายไหล่ซ้ายที่จนขึ้นแดงเป็นปืนโดนเขาตบจน มุมปากแตก

แววตาของhawkมองไปที่ริมฝีปากที่แห้งผากนึกถึงเมื่อคืนที่เขาทับไปบนร่างกายของเธอในขณะเดียวกันที่เขาใช้นิ้ว ลูบไปที่มุมปากของเธอริมฝีปากคู่นั้นก็เม้มแน่นขึ้นเขาถอดใจ เบาๆเห็นเธอยังพยายามแสดงละครต่อไปเขาจงใจยัดนิ้วกลาง เข้าไปในปากของเธอเกี่ยวลิ้นที่พยายามหลบของเธอไว้…

นัชชาทนไม่ได้จนต้องลืมตาขึ้นมองชายที่ยิ้มเยาะด้วยแวว ตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเขารู้ว่าเธอไม่ได้หลับนานแล้ว แต่เขากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แกล้งหยอกเธอ

“แสดงต่อสิทําไมไม่แสดงต่อล่ะ?”เสียงเย้ยหยันของเขา ใครได้ฟังก็อยากชกหน้าให้เต็มหมัด

นัชชากัดนิ้วของเขาอย่างเต็มแรงอย่างไม่ยั้งจนเลือดไหล

คาดไม่ถึงว่าเธอยังมีแรงต่อต้านเขาอีกดวงตา ของhawkหรี่ลงเอามืออีกข้างหนึ่งบีบแก้มของเธอเธอให้ ปล่อยปาก

ข้อนิ้วชี้และนิ้วกลางผิวเปิดเลือดไหลออกมาซิบๆเหลือ รอยฟันที่เรียงตัวเป็นระเบียบปากนี้ไม่เคยเชื่อฟังเลยสักครั้ง ทําให้เขาบาดเจ็บเสมอ

คิดว่าบทเรียนที่เธอได้รับเมื่อคืนยังไม่สาสมพอไม่คิดว่า เธอเงยขึ้นมามองเขาแววตาสีแดงคู่นั้นดวงตาโตสีดำนั้นถูก คลุมไปด้วยหมอกเป็นแววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

กลัวแต่กล้าหาญกล้าหาญแต่กลับแทรกด้วยความหวาดผวา
อารมณ์เหล่านี้ช่างขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิงแต่เมื่ออารมณ์ ทั้งหมดผสมอยู่ในแววตาของเธอมันช่างมีเสน่ห์เหลือเกิด นี่ไม่ใช่แมวลายตัวเล็กนี่คือแมวป่าตัวน้อยเป็นแมวป่าที่

พร้อมจะโจมตีซะด้วยสิ เขาก็มองว่าผู้ชายอย่างเตชิตจะมองผู้หญิงธรรมดาๆแบบ นี้ได้อย่างไรที่แน่ๆนิสัยที่เข้าไปถึงกระดูกนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

แน่นอน

Hawkค่อยๆเอียงร่างของเขาออกแขนทั้งสองยันไว้บนบน เตียงด้านหลังท่าทางของเขาขี้เกียจหนักหนาราวกับว่า บาดแผลความเจ็บที่เธอได้รับไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด”อย่ามอง ฉันแบบนั้นมันจะทำให้ฉันมีอารมณ์กับเธอขึ้นมา”

นัชชาได้ยินดังนั้นรู้สึกอยากอาเจียนตอนนี้ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากเข้าห้องน้ำไปบ้วนปาก

เธอไม่พูดอะไรดวงตาเย็นชาเหมือนกับเตชิตไม่มี ผิดhawkถามเธอเบาๆ “เกลียดผมไหม?”

“ไม่” ในที่สุดนัซซาก็เปิดปากพูดแววตาที่เป็นปรปักษ์ของ เธอซึ่งไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน”ฉันสงสารคุณมากกว่า”

รอยยิ้มบนใบหน้าของhawkค่อยๆจางหายไป”คุณรู้ว่าจะ ใช้วิธีไหนที่จะยั่วให้ผมโมโห

“เพราะสิ่งที่ฉันกําลังพูดมันคือความจริงแต่คําพูดพวกนี้ ไม่มีใครกล้าพูดกับคุณ”
“ใช่แล้ว”hawkประหลาดที่ไม่โมโหเขาสงบลงมาก เหมือนไม่มองอะไรอยู่ในสายตา”สงสารผมแล้วยังไงต่อ? คุณก็ ยังเป็นมดตัวเล็กๆ ที่ยังต้องอยู่ภายใต้การคุ้มครองของผม อยู่ดี”

นัชชาไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับคนป่วยทางจิตเช่นนี้ได้อย่างไร ค่านิยมทางโลกของเขานั้นเกินกว่าความเข้าใจของคนทั่วไป ในสายตาของเขาทุกคนและทุกสิ่งล้วนคิดเป็นผลประโยชน์ทั้ง สิ้นไม่มีความรู้สึกใดๆ

“ผู้ชายของคุณกำลังตามหาคุณอย่างบ้าคลั่งไม่ถึงสองวัน เขาน่าจะหาที่นี่พบ”

เมื่อได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเตชิตใจของนัชชาก็ชะงักไปชั่วครู่ มือที่ไม่ได้ให้น้ำเกลือ กำแน่นเธอมองไปที่สีหน้า ของhawkประเมินอารมณ์ของเขา ใบหน้าอันสมส่วนนั้นไม่มี ความหวาดหวั่นใดๆ แม้แต่อารมณ์ที่เคลื่อนไหวสักนิดก็ไม่มี เหมือนว่าพูดเรื่องที่เป็นปกติไม่ได้สำคัญอะไร

“คุณไม่กลัวว่าเขาจะตามมาพบที่นี้? “นัชชาไม่ได้เอ่ย ปากถามเขาตรงๆแต่ใช้พูดลอยๆ”คุณคิดแล้วว่าจะรับมือยัง ไง”

คิ้วงามของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อยไม่ตอบคำถามของเธอ ได้แต่หยักไหล่”คุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด”

พูดจบเขายึดตัวตรงมือทั้งของข้างยันไว้ที่หน้าตักของตัว เองเอนตัวเข้ามาใกล้เธอ”เพราะฉะนั้นคุณต้องหายดีไวๆเราต้องรีบหนีก่อนที่เขาจะมาพบที่นี่ผมไม่อยากให้เกมจบเร็ว ขนาดนี้มันน่าเบื่อเกินไป”

นัชชากลืนน้ำลายกัดฟันแน่น”คุณจะพาฉันไปที่ไหน?

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอhawkก็เหมือนคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมา ได้เขาหัวเราะอย่างมีความสุข”สถานที่ที่ไม่มีใครสามารถ ค้นหาพบ”