ตอน495ร่วมมือกันแสดง

ตอนที่495ร่วมมือกันแสดง

ด้านนอกห้องผ่าตัดโรงพยาบาลธัญมนชีวภานั่งอยู่บนม้า

นั่งข้างทางเดินจ้องมองพยาบาลและหมอเดินเข้าๆออกๆอย่าง ใจจดใจจ่อเป็นทุกข์เกือบห้าชั่วโมงในที่สุดประตูห้องผ่าตัดก็ เปิดออก

คุณหมอติสรณ์เดินพลางปลดหน้ากากอนามัยพลางดูออก ว่าการผ่าตัดทำให้เขาเหนื่อยล้าเพียงใด

ชีวภารีบเดินไปหาใจร้อนแทบไหม้”หมอคะแม่ฉันเป็นยัง

ไงบ้าง?”

“การผ่าตัดประสบความสำเร็จอย่างมากคุณวางใจได้อีก สักพักก็จะย้ายคนไข้ไปห้องพัก”คุณหมอติสรณ์ยกมือขึ้นกดที่ หัวคิ้วของเขา “ตอนนี้คุณวางใจได้แล้ว”

ชีวภาถอนใจด้วยความโล่งอกรู้สึกว่าหินก้อนขนาดมหึมา หนักพันชั่งที่อยู่บนอก โดนยกออกเธอคำนับหมออย่างรู้สึก ขอบคุณอย่างล้นพ้น”ขอบคุณมากๆคะขอบคุณจริงๆ”

“ไม่เป็นไรอีกสักพักคุณก็เข้าเยี่ยมคนไข้ได้

อีกยี่สิบนาทีต่อมาธิษณาก็ถูกย้ายไปไว้ที่ห้องพักคนไข้ ยาสลบยังไม่หมดฤทธิ์จึงยังไม่ฟื้นพยาบาลบอกถึงเรื่องที่ต้องระวังแล้วก็จากไปในห้องพักคนไข้มีเตียงทั้งหมดหกเตียงแต่ละ เตียงก็มีคนไข้นอนอยู่ทุกเตียงจึงไม่ค่อยเงียบสงบสักเท่าไร

ชีวภามองไปที่ร่างอ่อนแอของผู้เป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียง เป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ช่วง ก่อนหน้านี้เธอยังเครียดว่าจะหาเงินที่ไหนมาใช้ในการผ่าตัด แต่ตอนนี้ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนยังไม่ค่อยรู้สึกตัวถึงแม้ว่าในอนาคตค่าใช้ จ่ายในการรักษาจะสูงมากแค่ไหนแต่คงมีความกดดันน้อยกว่า เงินสี่แสนเพียงแต่…

ชีวภานึกถึงชายที่เจอหน้าไม่กี่ครั้งก็ให้เงินเธอหลายแสน พวกเขาเจอหน้าไม่กี่ครั้งมือข้างเดียวก็นับครั้งได้แต่แววตา สีหน้าของเขาเหมือนสลักอยู่ในสมองของเธอยังไงก็ลืมไม่ลง

เขาให้เงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้กับเธอหลังจากนั้นก็ไม่ ปรากฏตัวให้เห็นอีกคนๆนี้ต้องการอะไรจากเธอกันแน่?

หรือมันเป็นแค่เพียงการเล่นสนุกของคนรวย?

หล่อนมองดูว่าแม่หลับสนิทแบบนี้ความเกียจชังชายคน นั้นในใจเธอก็เบาบางลงเธอรู้สึกขอบคุณเขาซะด้วยซ้ำแม้ว่า ชายคนนั้นจะให้ความทรงจำที่ไม่ดีสักเท่าไรกับเธอจนขนาด ทำให้เธอรู้สึกกลัวแต่ถ้าไม่ได้เงินก้อนนี้ของเขาแม่ของเธออาจ จะไม่ได้รับการรักษา

ไม่มีใครรู้ว่าหากเวลาผ่านไปเรื่อยๆ สภาพร่างกายของ ธิษณาจะเป็นอย่างไรเรื่องของโรคภัยไข้เจ็บไม่ใช่ว่าจะหยุดกันได้เพราะมีหรือไม่มีเงินสำหรับธิษณาเวลาก็เท่ากับชีวิต เวลาผ่านไปในแต่ละวันชีวภาวิ่งไปวิ่งมาระหว่างโรง

พยาบาลและที่ทำงานอาชีพของเธอเป็นพนักงานขายไม่ว่าจะ ยากลำบากขนาดไหนเธอก็ไม่เคยหวั่นถ้าสามารถหาเงินได้ทุก อย่างไม่ใช่ปัญหา

คืนหนึ่งหลังเลิกงานชีวภาลากร่างกายที่เหนื่อยล้ามาที่ โรงพยาบาลเพิ่งจะเดินเข้าประตูโรงพยาบาลผู้จัดการบาร์ก็ โทรหาเธอเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหยุดฝีเท้าแล้วรับโทรศัพท์ ทันที”ผู้จัดการ?”

“ชีวภาเสียที่เธอเคยพูดถึงเขามาอีกแล้วเธอรีบกลับมา หน่อย…”

ชีวภากโทรศัพท์ไว้แน่นต่อมา ใจเธอเต้นไม่เป็น

จังหวะ”ได้คะฉันจะกลับไปทันที

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาชีวภาลงจากรถแท็กซี่หน้าประตูบาร์ เต็มไปด้วยรถยนต์คันหรูเธอไม่มองสักนิดรีบเดินเข้าประตูบาร์ ไปพนักงานที่สนิทกันพาเธอไปหาผู้จัดการ

ชีวภาหายใจไม่เป็นจังหวะเพราะความรีบเร่งพลางถามผู้ จัดการคะเขาอยู่ไหนคะ?”

“เธอไม่ต้องรีบตามฉันมาก่อน “ผู้จัดการพาเธอไปที่ห้อง ทำงานแยกออกมาจากเสียงเพลงอึกทึกข้างนอกมองเธอหัวจรดเท้าอย่างเห็นได้ชัดจากนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “พอฉันเห็น เขาเดินเข้ามาฉันก็โทรหาเธอแล้วรอแต่เธอมาเท่านั้น ใครจะไป รู้อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ออกมาดูๆไปก็น่าจะอายุประมาณ ยี่สิบกว่าๆ การแต่งตัวดูดีสงสัยว่าครั้งนี้ที่เขามาคงจะมากับคู่ขา ของเขาล่ะมั้ง!”

ตอนแรกผู้จัดการคิดว่าครั้งนี้ชนุดมมาที่บาร์ถ้าเรียกชีวภา กลับมาน่าจะได้ค่าคอมมิดชั่นเยอะแน่ๆ ใครจะไปรู้อยู่ดีๆก็มีผู้ หญิงที่ไหนโผล่เข้ามา

ได้ยินดังนั้นชีวภาชะงักไปชั่วครู่แต่ก็ดึงสติกลับมาอย่าง รวดเร็ว”ไม่เป็นไรค่ะพอดีว่าฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเขาพอดีคุณ บอกฉันหน่อยว่าเขาอยู่ที่ไหน?

“นี่…”ผู้จัดการไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ปกติเห็นเธอ เงียบๆเรียบร้อยๆไม่คิดว่าถึงเวลาเอาจริงจะดูเอาเรื่องขนาดนี้ ยังไงสําหรับหล่อนแล้วก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย

ผู้จัดการกลอกดวงตาไปมา”เอาอย่างนี้แล้วกันอีกพักหนึ่ง ฉันให้บาร์เทนเดอร์ทำค็อกเทลให้สองแก้วเธอเดินเอาไปส่งให้ ลูกค้าบอกว่าเป็นเครื่องดื่มพิเศษให้ลูกค้ารายใหญ่ของบาร์เ รา”

ชีวภาขมวดคิ้วเธอไม่อยากทำให้มันซับซ้อนอะไร มากมาย ไม่ต้องหรอกคะฉันไปคุยกับเขาไม่กี่คำเท่านั้นเรื่อง ส่งเครื่องดื่ม…”

“เฮ้ย!”ผู้จัดการโบกมือขัดจังหวะเธอ” เธอต้องฟังฉันเชื่อฉันสิ”

พูดจบไม่ว่าชีวภาจะเต็มใจหรือไม่ก็ตามผลักเธอไปที่บาร์เ หน้าทันทีหยิบถาดสวยงามมาถาดหนึ่งส่งให้เธอไป

11

ชีวภาไม่มีทางเลือกเธอเดินถือถาดค็อกเทลไปที่ชั้นสองถึง ประตูทางเข้าเธอใช่มือเคาะประตูไม่ได้เลยต้องใช้ปลายเท้า เคาะประตูแทน

“เข้ามา”

เสียงเคร่งขรึมของชายหนุ่มดังขึ้นมาน้ำเสียงไม่ค่อย เหมือนครั้งที่แล้วที่เคยได้ยินแต่ไม่เหมือนตรงไหนเธอก็พูดไม่ ออกเพียงแต่ว่ารู้สึกว่าเขาค่อนข้างสุภาพขึ้นไม่ค่อยเหมือนเมื่อ ครงก่อน

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเดินหันข้างเข้าไปข้างในห้อง สายตาไปจับอยู่ที่ชายหนุ่มเขาทั้งคู่ชะงักไปชั่วครู่โดยเฉพาะชน ดมเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาเขาหรี่ตาลงแววตานั้นเต็มไปด้วย ความอันตรายเพียงครู่เดียวเขาก็อำพรางแววตาได้อย่าง รวดเร็ว

ชีวภาถอนสายตาจากเขาก่อนเธอค่อยๆประคองถาด เครื่องดื่มวางไว้ข้างหน้าสังเกตดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟา

งดงามงดงามมากจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือการสวมใส่เสื้อผ้าสองคำนี้พูดถึงเธอชัดๆจริงๆแล้ว ในห้องแสงสว่างไม่มากเลยแต่ผิวกาย ของเธอขาวใสราวกับสามารถเรืองแสงได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคลิกท่าทางความมีเสน่ห์ของผู้หญิง ที่ดูเป็นผู้ใหญ่ส่วนชีวภาตอนที่เธออยู่โรงเรียนความสวยของ เธอเข้าขั้นดาวโรงเรียนแต่พอยืนเทียบกับผู้หญิงคนนี้แล้วเธอ ดับไปเลย

เธอกระแอมทีหนึ่งกำลังจะพูดเรื่องส่งค็อกเทลให้ลูกค้า เป็นพิเศษยังไม่ทันที่เธอจะอ้าปากพูดข้อมือของเธอถูกบีบด้วย แรงมหาศาลทันใดนั้นเพราะแรงบีบทำให้เธอล้มกองไปอยู่ที่ โซฟา

ก้นของเธอกระแทกไปที่โซฟานุ่มๆถาดค็อกเทลในมือชีว ภากระเด็ดหกไปเล็กน้อยเธอหันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ด้าน ข้าง”คุณ…”

“ฉันบอกแล้วว่าวันนี้คุณจะไม่มาก็ได้”ไม่รอให้เขาเอ่ยปา กชนุดมก็ตัดบท

ชีวภามองเขาอย่างงวยงงแววตาลึกสีดำคู่นั้นมีสัญญาณ เตือนอยู่เป็นนัยๆเธอจับถาดค็อกเทลในมือแน่นขึ้นวินาทีต่อมา เธอก้มหัวเบาๆแล้ววางถานลงบนโต๊ะมองนัชชาที่อยู่ฝั่งตรง ข้าม”ฉันคิดถึงคุณมากเลยนะเมื่อกี้ขอค็อกเทลชั้นล่างมาสอง แก้วคิดว่ามีเราแค่สองคนไม่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย..”

พูดจบเธอก็มองไปที่นัชชาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม”เธอคือ?”

“เธอไม่จําเป็นต้องรู้”เสียงของชนุดมเย็นชาแต่ชีวภารู้สึกได้ในน้ำเสียงนั้นว่ามีความตื่นเต้นอยู่ในนั้น

“คุณอย่าทำแบบนั้นสิ”นัชชาพูดอย่างอ่อนโยน”ฉันชื่อนช ชาเป็นเพื่อนของชนุดมมาหลายปีแล้วสวัสดี”

ในตอนแรกชีวภาคิดว่าทั้งสองคงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ สะดวกพูดออกมาได้ดังนั้นเขาถึงส่งสัญญาณให้เธอด้วย สายตาให้เธอช่วยเขาแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า….