ตอน485เริ่มความสัมพันดีๆกันใหม่

ตอนที่485 เริ่มความสัมพันดีๆกันใหม่

หลังจากลองชุดแต่งงาน นัชชาและเตชิตเห็นว่าเวลากำลัง ดี จึงขับรถไปรับธีมนต์ที่โรงเรียน รถจอดนิ่ง ทั้งๆ ที่สามารถรอ ในรถก็ได้ ส่วนใหญ่ผู้ปกครองก็จะรอกันในรถ แต่ทั้งสองลง จากรถ ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน กลัวคนอื่นไม่รู้ว่าคุณพ่อของธีม นมารับแล้ว

นัชชาอยู่ข้างๆเขา คิดว่าเด็กน้อยต้องประทับใจ ยังไงก็ แยกจากกันมานาน เขากลัวว่าเด็กที่โรงเรียนจะดูถูกโดนล้อว่า ไม่มีพ่อ

ธีมนต์ต่อแถวเดินออกมาที่หน้าประตูโรงเรียนก็เห็นเตชิต ที่ยืนอยู่ตรงข้าม เด็กน้อยตื่นเต้นสุดๆ วิ่งพุ่งมาจูงแขนทั้งสอง ตะโกนเรียกเสียงใส “พ่อครับแม่ครับ!

เตชิตอุ้มเขาขึ้นมา นัชชาที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตกใจร้องออกมา “โตขนาดนี้แล้วยังอุ้มอีก คุณวางลูกลงเถอะ!

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่หนัก จะโตแค่ไหนก็ลูกผมนี่หน่า” เขา ไม่ได้รู้สึกว่าอาย แถมยังรู้สึกภาคภูมิใจ

นัชชาจึงทำได้เพียงยอมแพ้ ตามเขาไป

มองเห็นพ่อลูกขึ้นรถไป นัชชาขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับเงียบๆ เห็นสีท้องฟ้ายังคงเข้าอยู่ เตชิตเอียงศีรษะมามองผู้ หญิงตัวเล็กข้างๆ ทันใดนั้นก็แนะนำขึ้นมา “เดี๋ยวไปเยี่ยมคุณ พ่อคุณแม่คุณไหม? หลังจากออกจากโรงพยาบาลก็มีแต่คุณ ที่ไป ผมยังไม่ได้ไปเยี่ยมอย่างเป็นทางการเลย

นัชชาคิดไม่ถึงว่าเขายังเป็นห่วงเมทนีอยู่ ค่อนข้างคาดไม่

ถึง “คุณอยากไปหรอ?”

ที่จริงตอนที่เขากับเมทนีอยู่ด้วยกัน มักจะค่อนข้าง กระอักกระอ่วนกัน อาจจะเป็นเพราะเป็นผู้ชายทั้งคู่ เลยไม่รู้ว่า จะต้องแสดงออกอย่างไร คนหนึ่งก็เป็นเธอ อีกคนก็เป็นคุณพ่อ เธอ ค่อนข้างกังวลกับสถานะนิดหน่อย

ดังนั้นเมื่อเขาเป็นคนพูดขึ้นมา นัชชาจึงรู้สึกดีใจ

“ไปเถอะ พาเมนต์ไปด้วยกันพอดี” พูดจบ เขาก็มอง ลูกชายที่นั่งอยู่เบาะหลังผ่านกระจก “คิดถึงคุณตาคุณยาย ไหม”

ธีมนต์กำลังเล่นรูบิคอยู่ในมือ แม้จะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ากทานเกี้ยวที่คุณ แต่ปากกลับพูดอย่างไว “คิดถึงครับ ผมอยากท ยายห่อให้ผม!”

นัชชาฟังแล้วก็อย่างอดไม่ได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด เบอร์ณัชชนม์ “งั้นลูกบอกคุณยายเองนะ”

ระหว่างทั้งคุยทั้งหัวเราะกันอย่างมีความสุข สี่สิบนาทีต่อ มา รถก็จอดที่ชั้นล่างของหมู่บ้านมีสุข นัชชาจูงลูกชายเตรียม เดินเข้าหน้าประตู เตชิตจู่ก็เปิดประตูหลังรถ ขณะที่เธอกำลังไม่เข้าใจ ทันใดนั้นก็เห็นเขาถือยาบำรุงจำนวนหนึ่งออกมา

เธออึ้งไปสักพัก ปล่อยมือลูกชายแล้วเดินเข้าไป เขากวางอ่อนชั้นดี รังนก ถังเช่าและอื่นๆ มองอย่างตกตะลึงพูด ไม่ออก “คุณเตรียมของพวกนี้ตอนไหนเนี่ย?”

เตชิตไม่ได้ตอบ แต่หยิบกล่องที่เบาที่สุด ให้เธอ “ช่วยผม ถือหน่อย”

พูดจบ เขาก็เดินตรงเข้าไป

มองดูแผ่นหลังของผู้ชายร่างสูง แล้วหันมามองที่ยาบำรุง

ที่วางอยู่บนพื้นกล่องหนึ่ง นัชชาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ช่วยเขาถืออะไรกันล่ะ เขาแค่คิดอยากจะเปลี่ยนเรื่องไม่ตอบ คำถามเท่านั้นเอง นึกถึงที่เขาทำเป็นถามขึ้น โดยบังเอิญ ตอนอยู่บนรถที่

จริงเตรียมการไว้ตั้งนานแล้ว “ทำเป็นหญิง” เธอยิ้มแล้วเม้มปาก ในใจก็รู้สึกมีความสุข

เหลือล้น

ทั้งสามขึ้นไปชั้นบน ธีมนต์อยู่หน้าสุด เมื่อไปถึงชั้นสี่ ยัง ไม่ทันได้เคาะประตู ณัชชนม์ก็ผลักประตูออกมาพอดี เห็นหลาน ชายคนโต ใบหน้าที่มีความสุข “โอ้ เข้ามาให้คุณตาดูเร็วว่า ใครมาเอ่ย?”

ธีมนต์ส่งเสียงเข้าไปในห้อง คุณตา ผมมาแล้วครับ!!
พูดเสียงดังมากลัวว่าคนอื่นไม่รู้ว่าเขาเจอคุณตาคุณยาย นัชชาสายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ พาเตชิตเข้าไปในห้อง “พ่อคะ แม่คะ”

ณัชชนม์มองเห็นในมือทั้งสองหอบของมา ก็รีบเข้าไปรับ มาวางไว้ข้างกำแพง “มาก็มาสิ ทำไมต้องหอบอะไรมาด้วยล่ะ มองฉันกับพ่อเป็นคนอื่นคนไกลไปได้

นัชชาก็รีบให้เครดิตเตชิตทันที “หนูไม่ได้ซื้อนะคะ เขา เตรียมคนเดียวเลย”

ณัชชนม์มองเตชิต “ฉันรู้ว่าเธอหาเงินได้มาก แต่ก็ใช้จ่าย แบบนี้ไม่ได้นะ ยาบำรุงที่ซื้อให้ก่อนหน้านี้ยังทานไม่หมดเลย ในบ้านมีเยอะอยู่แล้ว วันหลังก็มาอย่างเดียวไม่ต้องซื้อของมา แล้ว”

เตชิตชอบความประหยัดของตระกูลแดนโพธิ์ จึงไม่ สามารถพูดอะไรได้อยู่แล้ว ยังไงเขาก็เต็มใจ นอกนั้นก็ไม่ เป็นไร

ทั้งสองเดินมาถึงห้องนั่งเล่น บนโต๊ะมีชาที่แช่ไว้ก่อนหน้านี้ และผลไม้นานาชนิด ธีมนต์เล่นอยู่รอบๆเมทนี ครึ่งบนทับอยู่ บนตัวของเมทนี นัชชามองอย่างตกใจ

“ธมนต์ ท่าอะไรเนี่ย อย่าทับคุณตาสิ

เมทนียังไม่ปล่อยมือ มองดูหลานชายอย่างมีความสุข “ไม่เป็นไรๆ หนักเท่าไหร่เอง”
“พ่อคะ สุขภาพเป็นยังไงบ้างคะ?”

“ดีขึ้นมาเลย เหมือนกับตอนก่อนผ่าตัดไม่เท่าไหร่แล้ว เพราะตอนนี้อาหารการกินก็อ่อนลงเยอะเลย

นัชชาก็มาเยี่ยมอยู่สองสามครั้ง เห็นสีหน้าเขาดีขึ้นไม่ น้อย ก็รู้สึกสบายใจ

“นัชชา ฉันเพิ่งทำแป้งเสร็จ เลือกไส้เรียบร้อยแล้ว มีเนื้อ แกะใส่แครอทกับเนื้อใส่ผักชีฝรั่ง มาช่วยฉันหน่อย” ณัชชนม์ เรียกเธอจากในครัว

นัชชายกแขนเสื้อขึ้นเดินเข้าไปทันที “ได้ค่า เดี๋ยวหนูช่วย ห่อ”

ทั้งสองยุ่งกันอยู่ในครัว ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือธีมนต์

เมทนีและเตชิตสามคน บรรยากาศระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองเด็ก

นั้นเข้าไม่ถึง เลยสนใจกับรูบิคในมือ

เตชิตจึงดูโทรทัศน์อยู่ตลอด ไม่ได้เริ่มบทสนทนากับเมทนี ก่อน เขาแสดงออกไม่เป็น และไม่เก่งในการมีความสัมพันธ์กับ ผู้ใหญ่ เพราะเขาห่างจากครอบครัวตั้งแต่เด็ก และพ่อแม่ก็เลิก กน

เมทนีเล่นกับธีมนต์พักหนึ่ง แล้วลูบหัวเขา “หลานไปนอน เล่นที่ห้องตาสักพักนะ เดี๋ยวทานข้าวแล้วตาไปเรียก

ธีมนต์พยักหน้า แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที เมื่อเด็กไม่อยู่ เมทนีก็มองคนข้างๆที่ไม่พูดอะไรสักคำไปที่ถ้วยชาบนโต๊ะ “ดื่มสักค่าสิ ชาเขียวที่เพื่อนส่งมาให้ ว่าเป็นยังไง” ลองดู

เตชิตยกขึ้นมาดื่มโดยไม่พูดอะไร “ไม่เลวเลยครับ

จากนั้น เมทนีก็ไอหนึ่งที สุดท้ายก็เข้าเรื่อง “ฉันได้ยินมา ว่าเธอกำลังเตรียมแต่งงานกับนัชชาหรอ?”

“ครับ แต่ว่ายังต้องเตรียมเรื่องอีกเยอะเลยครับ ตอนนี้ ต้องเตรียมการสักพักหนึ่ง

เมทนีพึมพำกับตัวเองครู่หนึ่ง แล้วถามอีกครั้ง เรื่องที่ พวกเธอจะแต่งงานกับ ที่บ้านเธอรู้เรื่องไหม?”

“พวกเขาเห็นด้วยครับ เมื่อก่อนเตชิตเคยพูดความคิด เห็นนี้กับพ่อแม่เขาของตระกูลจิวะพงษ์ ทั้งสองท่านตั้งแต่เรื่อง ของประทิน หลังจากได้ผ่านเรื่องราวนั้นมา ก็ยิ่งประเมินนัชชา ขึ้นมาก และไม่ได้อคติเหมือนแต่ก่อน ยังไงอายุปูนนี้แล้ว หวัง ว่าเตชิตจะมีความสุขในชีวิตที่เหลืออยู่ สายเลือดของตระกูลจิ วะพงษ์จะได้ถูกหลักธรรมนองคลองธรรม

“นี่เป็นเรื่องที่พวกเธอทั้งคู่วางแผนกันไว้ พวกผู้ใหญ่ไม่ยุ่ง อยู่แล้ว แต่ก่อนแต่งงานทั้งสองบ้านน่าจะมาเจอหน้ากันหน่อย เธอว่างั้นไหม?” เมทนีคิดปิดมาก็พูดในสิ่งที่ควรพูดออกไป อีก ฝ่ายต้องเข้าใจว่าไม่ควรให้นัชชาเป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว ที่จะ แต่งงานอย่างสะเพร่า

เตชิตไม่ได้คิดถึงประเด็นนี้ เมทนีได้พูดเตือนเขา “ก่อน

หน้านี้ผมคิดเรื่องนี้น้อยเกินไป เพียงคุณพ่อยอม อาทิตย์นี้ผมจะเตรียมการเลยครับ”

ได้รับการยืนยันจากเขา ในที่สุดเมทนี้ก็ไม่ได้หนักใจ “งั้น ก็โอเค เรื่องนี้ก็ระวังหน่อยนะ

พูดจบ เขาก็ยืนขึ้นทันที เตชิตรีบยืนขึ้นตา เขาโบกมือ “ฉันจะไปเอาเหล้าดีๆที่ตู้ เย็นนี้ทานเกี่ยวกันเธอกับฉันดื่มกัน น้อยหน่อย”

พูดจบไม่รอให้เตชิตตอบรับก็หันร่างเดินไปที่ตู้ทันที เตชิต มองแผ่นหลังที่อายุมาก ก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อย สายตาบิด บังความสุขไม่มิด