ตอน481ล้างมือและทำซุปให้เธอ

ตอนที่481 ล้างมือและทำซุปให้เธอ

นัชชาอายเกินกว่าจะมอง ก็เอาผ้าห่มปิดใบหน้าอีกครั้ง ไม่รู้ว่าขยับแรงไปหรือเปล่า ทำให้คนข้างๆตื่น แขนยาวยื่นมา โอบเธอเข้าอ้อมกอด “ตื่นแล้วหรอ?”

นัชชาเจ็บปวดไปทั้งร่าง ไม่อยากคุยกับเขา เอาผ้าห่มปิด ใบหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “อืม”

เตชิตมองผู้หญิงตัวเล็กที่เหมือนกับ “ผู้ที่หลบเลี่ยงปัญหา ก็อารมณ์ดีสุดๆ “ไม่ต้องปิดหน้าแล้ว เดี๋ยวก็หายใจไม่ออก หรอก”

ยิ่งเตชิตพูดแบบนี้นัชชาก็ยิ่งไม่อยากตอบเขา เพิ่งตื่น ศีรษะก็จะยุ่งนิดหน่อย จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ธีมนต์มีวิชาที่น่า สนใจที่โรงเรียน เธอมองดูนาฬิกาเกือบจะสิบโมงครึ่งแล้ว ทัน นั้นเธอก็ตกใจจนอายอย่างคุมไม่ได้ ยกศีรษะขึ้นมา “สายแล้ว”

เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ทำให้เตชิตสะดุ้ง กังวลว่า เธอจะไม่สบายตรงไหน โดยไม่รู้ตัว “เป็นอะไร?”

“ฉันลืมว่าวันนี้ธีมนต์ต้องไปโรงเรียน!

ที่แท้ก็เรื่องนี้?
เตชิตตกใจเธอจนใจหล่นไปตาตุ่ม แต่ก็ยังเอ่ยปลอบเธอ เสียงเบา “อย่าตื่นตระหนกไป เมื่อเช้าผมให้คนขับรถไปส่งเขา แล้ว น้ารินก็ไปด้วย

ได้ยินดังนั้น นัชชาก็ถอนหายใจออกมาทันที “ยังดีๆ……. พูดจบ จู่ๆเธอก็คิดอะไรขึ้นมา “ธีมนต์มีเรียนตอนแปดโมง คุณทำไมตื่นเช้าขนาดนั้น?

“ผมตื่นเจ็ดโมง”

นัชชาคำนวณเวลาดู เมื่อคืนเขาอยู่ทรมาณเธอจนถึงตี สาม ถ้านายคนนี้ตื่นเจ็ดโมงล่ะก็แปลว่าเขานอนไปได้แค่สี่ ชั่วโมง แข็งแรงอะไรขนาดนั้น……..

ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไรในใจ เตชิตก็พูดอย่างสงบ เยือกเย็นและภูมิใจในตัวเองสุดๆ “ผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือน กัน เรื่องแบบนี้ ผู้ชายจะยิ่งกระตือรือร้น

เธอถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธเคือง “คุณควรจะพอแล้วก็ ควรหยุด!”

พูดถึงเมื่อคืน เตชิตยังคิดถึงมันอย่างอดไม่ได้อยู่เลย ภาพ ที่ไม่สามารถอธิบายได้บินผ่านไปต่อหน้า สาตาเปลี่ยนเป็นร้อน ผ่าว “คุณไม่ได้ชอบมากหรอกหรอ”

“ใครชอบ!?” นัชชาหมดความอดทน เอื้อมมือไปปิดปาก ที่ระงับอารมณ์ไม่ได้ “ฉัน ตอนนี้ฉันยังเจ็บอยู่นะ……

เตชิตจูบเบาๆบนฝ่ามือเธอ ผู้หญิงตัวเล็กดึงมือออกมาราวกับถูกไฟช็อต เขาพูดอย่างน่าสงสาร “เจ็บมากหรอ? ให้ ช่วยทายาไหม?”

ทายา……….ชาไม่เชื่อใจว่าเขาจะทายาให้อย่างเดียว สายศีรษะอย่างกระตือรือร้นทันที ไม่ต้องๆ ไม่ได้เป็นหนัก แค่ พักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว

“กลางวันอยากทานอะไร?”

เปลี่ยนเรื่องไวมาก นัชชาเกือบจะตามไม่ทัน นึกถึงหม้อไฟ เมื่อคืนวาน ตอนนี้อยากทานอะไรเบาๆ “อยากทานโจ๊ก

ใครจะรู้ว่าเขารับปาก “ได้ ผมจะไปต้มให้

“คุณทำเอง?” นัชชาค่อนข้างประหลาดใจ แม้ว่าจะเคย ทานอาหารที่เขาทำ แต่นานแล้วที่เขาไม่ได้จับมีด น่าจะไม่คุ้น ชินอยู่มาก ให้น้าในทำเถอะ “”

เตชิตดูออกว่าเธอไม่ไว้ใจ จึงจูบหนักๆลงไปบนปากเธอ ห่มผ้าให้เธอก่อนลงจากเตียง “คุณรอทานก็พอ

ด้านล่าง นารินกำลังเตรียมทำอาหารกลางวันนี้ ทันใดนั้น ก็เห็นคุณผู้ชายสวมชุดนอนเดินลงมา ผมยังเปียกน้ำอยู่เลย เพิ่งอาบน้ำมาอย่างเห็นได้ชัด

เธอนึกว่าคุณผู้ชายหิวแล้ว จึงอธิบายทันที “คุณผู้ชายคะ อาหารกลางวันต้องรอสักครู่ถึงจะเสร็จ ฉันคิดว่าคุณจะทาน สายหน่อย เลยเตรียมช้าน่ะค่ะ…….
เตชิตยกมือขึ้นขัดคำพูดเธอ “ข้าวสวยในบ้านอยู่ตรง

ไหน?”

“เอ๋?” น้าในอึ้งไปสักพัก ไม่รู้ว่าทำไมคนที่ไม่เข้าครัวมา ตลอดจู่ๆก็ถามขึ้น จึงชี้ไปที่กล่องสีขาวน้ำนมตรงมุม “อยู่ในนั้น

เตชิตเดินเข้าไป กดเปิดกล่อง ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วตักขึ้น มาสองซ้อนใหญ่ แล้วก็หันมาถามอีกครั้ง “ปลาอยู่ในช่องฟรีซ ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ค่ะ” น้าในมองเขาเอาปลาออกมาจากตู้เย็น ก็รีบ เข้าไปตรงหน้า “คุณผู้ชาย เดี๋ยวฉันทำเองเถอะค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ น้ารินไปพักผ่อนเถอะ ผมจะต้มโจ๊ก” เตชิต

ไม่อยากจะปฏิเสธ เปลือกตาไม่ได้ยกขึ้นมามอง ทำท่าอยากจะ

ทำกับข้าวเองอย่างเห็นได้ชัด

น้าในแม้จะอยากคอยบอกอยู่ข้างๆ แต่เห็นว่าเขาทำหน้า ยืนกรานมั่นใจก็ไม่ได้พูดอะไร จึงเดินออกมาจากห้องครัวอย่าง เชื่อฟัง

ประตูครัวปิดลง เตชิตมองปลาที่นำออกมาละลายน้ำแข็ง และใส่ข้าวลงในหม้อ นานแล้วที่เขาไม่ได้เข้าครัวมาฝึกทำ แต่ ค่อยๆคิดก็จําได้

หลังจากเขาใช้น้ำอุ่นละลายปลาก็ใช้มีดสไลด์ปลา เนื้อ ปลานั่นนุ่มง่ายที่จะสไลด์แต่ต้องใช้ความเป๊ะมาก เตรียมอะไร เสร็จแล้ว จู่ๆมือก็ไม่มั่นคง ใบมีดก็นั่นถูกนิ้วชี้จนเลือดสีแดงไหลออกมา

เขาขมวดคิ้ว หมุนหัวก๊อกน้ำให้ไหลลงมา พอเห็นว่าเลือด ไม่ได้ไหลต่อก็ไม่ได้สนใจมาก

ไข่ขาว พริกไทย และน้ำมันมะกอกทาบนปลา สุดท้ายผสม แป้งลงไปปริมาณพอดี ฉวยโอกาสตอนหมักซอสเขาก็เอาข้าว

ไปล้างให้สะอาด หั่นขิงใส่ลงไป ค่อยๆ ต้มด้วยไฟกลาง

สิบห้านาทีผ่านไป กลิ่นหอมของข้าวก็หอมขึ้นมา เขาหยิบ ชามที่หมักปลาไว้ ใช้ตะเกียบค่อยๆวางปลาลงไปในโจ๊กอย่าง ระมัดระวัง

สองนาทีผ่านไป เขาก็ปิดไฟ ปรุงรส ชิมแล้วรสชาติไม่เลว แม้ว่าภายนอกจะไม่ได้ดูสวยงามสดใส แต่ก็ดูตรงไปตรงมา

เขาพยักหน้าอย่างพอใจ พอใส่จานแล้วก็รู้สึกว่ามัน เหมือนขาดอะไร จึงหยิบหอมที่อยู่ข้างๆ มาหั่นเล็กๆ ใส่ลงไป ตกแต่ง

หลังจากทําสําเร็จแล้ว เขาก็ยกโจ๊กไปวางไว้บนโต๊ะ นาริน ได้กลิ่นมาแต่ไกล เดินมาดูภายนอกดูไม่เลว ก็รู้สึกคาดไม่ถึง “คุณผู้ชาย ที่แท้ฝีมืออาหารดีขนาดนี้!!

เตชิตฟังแล้วไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป แต่ในใจกลับ คุมไม่อยู่ ให้น้าในขึ้นไปเรียกนัชชา

สิบนาทีผ่านไป นัชชาเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่าง เดินเข้า มาในห้องอาหารก็ได้กลิ่นหอม เธอรีบก้าวเร็วๆเข้าไป เห็นบนโต๊ะมีโจ๊กปลาสองชามวางอยู่ และมีสลัดผักวางอยู่หนึ่งจาน และมองผู้ชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะที่ใบหน้านิ่งเฉยที่รอรับคำชม อย่างปิดไม่มิด

เธอนั่งลง แล้วตั้งใจเอ่ยปากชม “ว้าว นี่คุณทำเองหรอ เนี่ย?!”

ใครจะไปคิดว่าเหนื่อยทำอาหารแล้วอีกฝ่ายชอบบ้างล่ะ? เตชิตก็ไม่เว้น ได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้วก็รู้สึกความเหนื่อยที่ทำ อาหารก็หายไปเลย จึงพูดออกมาเบาๆ “อืม ผมทำเอง

เขาไม่ได้แสดงออกมา เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะแสดงออก อย่างไร แต่ในใจก็หวังให้อีกคนให้ความสำคัญ นัชชา เธอหยิบซ้อนสีขาวข้างกายขึ้นมาตักซิม รสชาติไม่เลวเลย

ข้าวต้มกำลังดี ต้มไปถึงชั้นของน้ำมันข้าว แล้วก็ไม่ได้เละจน

เกินไป ความอุ่นของโจ๊ก โอบล้อมความเค็มของปลา เค็มกำลัง

“อร่อยมากจริงๆ คุณเรียนมาจากไหนเนี่ย?” นัชชาวาง ช้อนไม่ลง ส่งเข้าปากอย่างต่อเนื่อง แป๊ปเดียวก็ทานไปครึ่ง ชาม

เตชิตเห็นเธอทานอย่างมีความสุขถึงจะขยับตะเกียบ “เมื่อ ก่อนที่ผมพาคุณกับธีมนต์ไปร้านอาหารสไตล์กวางตุ้ง เถ้าแก่ ให้สูตรผมมา แต่ไม่ได้ใช้หมด”

น้าในก็เอ่ยชมอยู่ข้างๆ “ใช่ค่ะ ทั้งหมดนี่คุณผู้ชายทำเอง คนเดียวเลย ฉันอยากจะเข้าไปช่วยแต่คุณผู้ชายก็ไม่ยอม บอกว่าจะทำให้คุณทานเองน่ะค่ะ”