ตอน470ทนมาครึ่งปีทนไม่ไหวแล้ว

ตอนที่470 ทนมาครึ่งปีทนไม่ไหวแล้ว

ทั้งแปลกและคุ้นเคย เหมือนถูกไฟช็อต เธออ่อนแรงล้มลง กับเตียง เธอจึงเข้ากับหมอนนุ่ม เขาทับอยู่บนตัวเธอ เหมือน กลัวจะตัวหนักเกินไป เขาเอาแขนเท้าไว้บนเตียง ร่างกายห่าง จากเธอไม่ถึงคืบ

เตชิตจ้องเธอ สายตาเป็นประกาย นัชชารับสายตา คมกริบของเขาไม่ไหว เธอหัวใจเต้นแรง กลืนน้ำลายลงคอ “เต

ไม่พูดไม่เท่าไหร่ พอเปิดปากพูดทีเสียงอ่อนหวานของเธอ

ทําให้เตชิตขนลุก

เตชิตมองตาเธอ “ฉันอยู่นี่

“ฉันคิดถึงคุณมาก” เธอเขินอายแต่ก็ทนไม่ไหว พูดแล้ว พูดอีก ถึงจะพูดแต่ทุกครั้งเป็นความจริงใจของเธอ

“ฉันรู้ ฉันรู้ทุกอย่าง” เขายกมือปัดผมให้เธอ เขาไล่จูบตั้ง ตั้งหน้าผากจนถึงจมูก ครึ่งปีที่ผ่านมานี้เธอผ่านอะไรมาบ้างเขา รับรู้ทุกอย่าง แต่เพราะแบบนี้เขาถึงมีแรงสู้ต่อ

แต่เตชิตไม่อยากพูดออกมา กลัวเธอจะไม่สบายใจ เพียง แค่เรียกชื่อเธอ “นัช ของฉัน………….
นัชชามองดูหน้าเขา เธอหูแดง เธอเห็นเงาตัวเองใน ดวงตาของเขา มีเธอคนเดียว

“อย่าไปไหนอีกเลย……….

“ครับ”

เตชิตปวดใจ เขาจูบเธอช้าๆ ผู้หญิงที่เป็นของเธอคนเดียว ร่างกายที่คุ้นเคย อารมณ์ร้อนแรงของทั้งสองทำให้ต่างคนต่าง ลืมตัว

นัชชาลืมตัว จนกระทั่งเขาเอื้อมมือมาปลดกระดุมของเธอ เธอเหมือนตื่นจากฝัน รีบมาจับมือเขาค้างไว้ “ไม่ได้ คุณยังไม่ หายดี”

เวลาสำคัญแบบนี้ เธอกังวลห่วงสุขภาพของเขา

เขาตามืดมัว ครึ่งปีที่ผ่านมาไม่ได้ปลดปล่อย ตอนนี้ได้ สัมผัสโดนตัวเธอ เขาหักห้ามใจไม่ได้ มือที่จับเอวเธอไว้ ออกแรงบีบเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ฉันทำเบาๆ

นัชชาได้ยินดังนี้ หน้าแดงไปถึงหู “คุณ คุณใจเย็นๆ หมอบอกคุณต้องดูแลตัวเองดีๆไม่ใช่หรอ ตอนนี้ร่างกายคุณไม่ เหมือนเมื่อ..

“ไม่เหมือนเมื่อก่อนหรอ” เตชิตหรี่ตามอง เป็นผู้ชายไม่ อยากได้ยินคำนี้ เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอ “ดูถูกฉันหรอ”

“เปล่า” นัชชามองค้อนเขา “ฉัน ฉันแค่เป็นห่วงไง” “แล้วเธอคิดว่าการที่ฉันอดไว้แบบนี้ดีต่อร่างกายแล้วหรอ” เขาไม่ได้ถามความเห็นจากเธอ แต่เป็นการบอกว่าเขาจะ ไม่หยุดกลางคัน

นัชชาไม่มีอารมณ์ เพราะพ่อของเธอยังนอนป่วยอยู่ห้อง ข้างๆ แต่ไม่รู้เป็นอะไรไป พอสัมผัสโดนตัวเขาเธอก็ห้ามตัวเอง ไม่อยู่

เตชิตมองหน้าขาวเนียนของเธอ เธอเป็นแม่เด็กอายุห้า ขวบแล้ว แต่หน้าของเธอยังอ่อนโยน บอกว่าเป็นแค่นักศึกษา เชื่อ

นัชชาไม่ได้สวยมาก ส่วนใหญ่เป็นแบบใสๆมากกว่า

เหมือนทุกอย่างลงตัวพอดี อ่อนโยนน่ามอง เป็นสไตล์ที่เขา ชอบ โดยเฉพาะตอนที่เธอมองดูเขาเงียบๆ สายตาอ่อนโยน

เหมือนกวางน้อย ทำให้คนอยากปกป้อง เก็บไว้รังแกเอง

เตชิตมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายร้อน นัชชาแทบจะ สุก เธอยกมืออยากไปปิดตาเขาไว้ “หยุดมองได้แล้ว…….….…….

เตชิตจับข้อมือเขาไว้ พูดแซวเธอ “ทำไม ไม่เจอกันแค่ครึ่ง ปีแค่ฉันมองเธอก็กลัวแล้วหรอ

มันไม่ใช่สิ่งที่ดี ต้องให้เธอรีบๆใน

คิดได้ดังนั้น เตชิตก้มไปที่ปากเธอ ยังไม่ทันได้พูดต่อ ต้องกลืนทุกอย่างลงคอ เขาดันลิ้นเข้าไปในปากของเธอ กลืน กินเธอ
อุณหภูมิในห้องค่อนข้างต่ำ แต่ทั้งสองคนเหงื่อออก เสื้อ ไม่รู้ถูกถอดออกไปตอนไหน สำหรับเตชิต นัชชาเป็นพิษที่ทำให้ เธอเสพติดได้กว่าพิษไหนๆ เพียงแค่มองดูเธอเฉยๆก็ทำให้เขา อาการ เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่

ห่างกันครึ่งปี เขาทนทุกข์มานาน ตอนนี้เดินกลับมาหาเธอ ด้วยร่างกายที่หายเป็นปกติ เขาคิดถึงเธอทุกเช้าและทุกคืน ตอนเข้ารักษา

ก่อนนอนเป็นเธอ ตื่นมาก็ยังเป็นเธอ

ไม่เห็นหน้าเธอ เขาแทบจะบ้า

ถ้ายังไม่ได้เจอเธออีก เขาสู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ดีที่ฟ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง ตอนจบไม่ได้เลวร้ายมาก ให้ เขาได้กลับมาหาเธอ

เตชิตทําด้วยความระมัดระวังและใจเย็นกว่าครั้งไหนๆ ให้ ความสนใจความรู้สึกเธอ มองดูเธอ บรรยากาศเร้าร้อน ริมฝี ปากร้อนจูบทั่วร่างกายเธอ

นัชชาที่ถูกเขาทํา ตอนนี้ละลายเป็นน้ำ ร้องเรียกชื่อเขา “เต เด………

ไม่ได้เจอกันมาครึ่งปี และระหว่างเขาและเธอเคยร่วมรัก กันมาหลายครั้ง อย่าแต่อย่างอื่นเลย แค่เข้าใกล้กันนิดเดียวก็ สามารถรับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายแล้ว ตอนนี้ร่างกาย ของเธอรู้สึกแปลก แต่ก็เป็นร่างกายของเขา เลยไม่ได้ให้เขาทำตอ

เตชิตขมวดคิ้ว เสียงแหบพูดขึ้น “หมอบอกว่าถ้าไม่ ออกแรงมาก ก็ไม่เป็นไรแล้ว

Leeพูดเตือนเขาก่อนมา อย่าออกกำลังกายหนัก แต่เรื่อง บนเตียงเขาสามารถรับมันไหว

นัชชาหน้าแดง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเขินอาย “คุณแน่ใจ

“อืม” เขาตอบ แกล้งดันตัวไปใกล้เธอ “อย่าห้ามฉันเลย

เขาพูดกระซิบอยู่ข้างหนัชชา ยิ่งเห็นเธอหน้าแดง เขายิ่ง

ได้อารมณ์

และนัชชาก็ชอบที่เขาเป็นแบบนี้

เธอหันหน้าหลบด้วยความเขินอาย เตชิตรู้ว่าเธอจะกับ เรื่องพวกนี้ รู้ว่าเธออนุญาตแล้ว ก็ไม่ได้รอคำตอบจากเธอ เขา ดันตัวเข้าใกล้เธอ เหมือนสัตว์ป่าที่มีอารมณ์ความต้องการ

ตอนต้องการเธอ เตชิตไม่เคยปิดบัง เพราะเขาอยากให้ เธอรู้ว่าเขาต้องการเธอมากขนาดไหน

ฟ้าข้างนอกมืดสนิท เสียงลมหายใจหอบๆของทั้งคู่ ความ รักที่คอยอดทนมาครึ่งปีที่ผ่าน คืนนี้เหมือนได้กลับไปมอบให้ เจ้าของ