ตอน469 โอบกอดและจูบ

ตอนที่469 โอบกอดและจูบ

ทั้งสองนั่งอยู่ข้างบนสักพัก รอจนอารมณ์กลับมาเป็นปกติ เตชิตโอบนัชชาเดินลงมาที่ห้องพักของเมทนี

ณัชชนม์อายุเยอะแล้ว เลยหลับไม่ลึก ไม่ว่าการกระทำจะ เบาแค่ไหน แต่ก็ทําให้เธอตื่นได้

“นัชหรอ” ณัชชนม์เพิ่งตื่น มองเห็นเพียงเงาดำ

นัชชาชะงัก “แม่ หนูทำแม่ตื่นรึเปล่า”

“นี่มันกี่โมงยามแล้ว ทำไมเพิ่งกลับมา” ณัชชนม์มองดู เวลา ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว

เธอเงยหน้า เห็นเงาดำที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ “เขา

เตชิตเดินออกมาจากหลังนัชชา เขา

ของเธอ “ป้าครับ ผมเอง เตชิต”

จับมือน้อยที่ตื่นกลัว

เพียงแค่ไม่กี่คำ ทำให้บรรยากาศในห้องเงียบสนิท เตชิต หายใจช้าลง ถูกมองด้วยสายตาไม่พอใจ

สักพัก ณัชชนม์เดินเข้าไปยืนอยู่หน้าพวกเขาสองคน ไป ไปคุยกันข้างนอก อย่ารบกวนเวลาพักของพ่อ”
ทั้งสามคนเดินออกมาอยู่ที่ระเบียง แสงไฟที่ส่องมาโดน หน้าของเตชิต หน้าเขาดูผอมซีด

ณัชชนม์อยากจะเอ่ยปากต่อว่าแต่ก็พูดไม่ออก บรรยากาศเหมือนจะเริ่มตึงเครียด นัชชาเลยพูดขึ้นก่อน

“แม่ ครึ่งปีที่ผ่านมา เตชิตเข้ารับการรักษา เพราะเรื่องที่ ธีมนต์โดนจับตัวไปครั้งนั้น ทำให้ร่างกายของเขาได้รับสารพิษ เข้าไป แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง

ณัชชนม์เคยได้ยินจากเธอมาบ้าง แต่เรื่องเป็นมายังไงเธอ ไม่รู้ ตอนนี้เธอเห็นเขาผอมลงไปมาก เธอก็สบายใจขึ้นมา

คงจะทรมานมาก ผอมลงไปมากขนาดนั้น

เตชิตหนีไปรักษาตัวคนเดียว ถึงจะเป็นเพราะธีมนต์ แต่ เป็นแม่พอรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เธอพบเจอปัญหามากมาย ใน ใจเธอก็แอบห่วงไม่ได้ แต่ในความเป็นจริง เตชิตก็ไม่ได้มีชีวิต ที่ดี แถมดูเหมือนจะลำบากกว่านัชชาอีก

เส้นทางความรักระหว่างพวกเขาสองคนค่อนข้างลำบาก บางคู่ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยพบเจอปัญหาแบบนี้ แต่สองคนนี้กลับพบ เจอทุกอย่าง

เดินมาถึงทุกวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่าย

ณัชชนม์ถามขึ้น “แล้วหลังจากนี้จะทำยังไงกันต่อ

นัชชาอึ้ง เพราะเธอไม่คิดเรื่องนี้มาก่อน แต่เตชิตที่ยืนอยู่ ข้างๆพูดขึ้น “ตอนนี้ต้องรอให้ลุงหายดีก่อน ผมอยากจัดงานแต่ง แล้วให้นัชชาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามขั้นตอน

เรื่องงานแต่งเขาไม่เคยพูดถึง นัชชารู้เพียงแค่ว่าอายุ ขนาดนี้แล้วจะพูดเรื่องนี้คงไม่ค่อยดี แต่ไม่นึกว่าเขาจะคิดการ วางแผ่นไว้แล้ว

ณัชชนม์ได้ยินดังนี้ เธอก็ดีใจ เพราะช่วงนี้มีเรื่องไม่ดีเกิด

ขึ้นมากมาย พอได้ยินข่าวดี เธอก็รู้สึกอุ่นใจ

เธอพูดขึ้น “หลายปีที่ผ่านมานี้ มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นแต่ก็ ไม่ได้เลิกรากัน ฉันคิดได้แล้ว คงเป็นเพราะฟ้ากำหนดมาให้คู่ กัน ไม่มีใครแยกพวกเธอออกได้ ถ้าเป็นแบบนี้ หลังจากนี้ก็ต้อ งมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม รักกันดูแลกันมากๆ

นัชชาคิดว่าเธออาจจะไม่พอใจเตชิต แต่ไม่นึกว่าเธอจะ พูดแบบนี้ อยู่ๆเธอก็ซาบซึ้ง น้ำตาไหล …….….….……..

“ฉันกับพ่อก็ไม่ได้หวังอะไรมาก ขอแค่ให้พวกเธอสองคน มีความสุข ถ้าพ่อแกผ่าตัดเสร็จ เราก็คงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้อง คอยเป็นห่วงอีก” เธอพูดยิ้มๆ “พ่อต้องรีบๆหาย ไม่งั้นคงไม่ทัน งานแต่งแก”

เธอพูดแบบนี้เพื่อจะบอกว่าเธออนุญาตให้เตชิตแล้ว ยก ลูกสาวสุดรักให้เขาแล้ว เขารู้สึกขอบคุณที่เธอไม่ถือโทษโกรธ กับเรื่องที่ผ่านมา

เขาพูดขึ้น “คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลนับเป็นอย่าง
ณัชชนม์หันหน้าหลบ แอบยกมือเช็ดน้ำตา “ดีแล้ว ดีแล้ว

คืนนั้น เตชิตกับนนัชชาพักอยู่ข้างห้องของเมทนี ตอนอาบ น้ำในห้องน้ำไม่มีที่ไว้เสื้อผ้า นัชชาเลยยื่นมันให้เขา

หลังจากที่เขาสวมกางเกงเสร็จ นัชชาเปิดประตูยื่นมัน เข้าไปให้เขา ตอนแรกเธอกะจะแค่แง้มๆเอาเข้าไปให้เขา แต่ สายตาเธอสะดุดเข้ากับรอยแดงๆเต็มแผ่นหลังของเขา

บางจุดแดงเข้มมาก บางจุดอ่อน เป็นเพราะเวลาที่ต่างกัน ดูก็รู้ว่าบางรอยเป็นรอยใหม่บางรอยเป็นรอยเก่า ดูเหมือนเขา จะต้องมีรอยพวกนี้เพิ่มขึ้นทุกวัน กล้ามเนื้อแข็งแรงที่มีตอนแรก ตอนนี้หายไปแล้ว เหลือเพียงเนื้อบางๆ ที่หุ้มกระดูกไว้

เขาค่อนข้างจะเป็นคนดูแลหุ่นตัวเอง ตอนรู้จักเขาแรกๆ เขาออกกำลังกายทุกเช้า

คิดไม่ถึงว่าร่างกายที่ผอมและเต็มไปด้วยรอยแผลจะเป็น

นัชชาตกตกใจ เผลอร้องออกมา “แม่เจ้า..

เธอมองดูรอยพวกนี้ ในหัวเธอมีภาพมากมายเกิดขึ้น เธอ เดินเข้าไป ใช้มือจับรอยแผลเบาๆ เธอไม่กล้าออกแรงกลัวว่า เขาจะเจ็บ “ทำไมกลายเป็นแบบนี้…

เตชิตมองดูเธอในกระจก เขาหันหลังตอบแบบยิ้มๆ “ไม่ เป็นอะไรแล้ว ทุกอย่างผ่านไปแล้ว
ใช่มันผ่านไปแล้ว แผลก็เริ่มดีขึ้นแล้ว แต่ที่ผ่านมาเขาต้อง ทนทุกข์ทรมานอย่างมาก

นัชชาดึงมือกลับ เธอไม่ได้อยากรื้อฟื้นเรื่องพวกนี้ แต่เห็น ภาพพวกนี้ เธอทนไม่ได้อีกต่อไป

“เต ครึ่งปีที่ผ่านมาคุณต้องเจออะไรบ้าง เล่าให้ฉันฟังได้

เตชิตดึงเธอเขามากอด เอาคางวางไว้บนหัวเธอ หลับตา ลง “ไม่ใช่เรื่องดี ไม่ต้องพูดถึงมันหรอก”

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอตัวสั่น เธอพยายามหยุดร้องไห้ เตชิตกุมหน้าเธอขึ้น ก้มจูบใต้ตาที่มีน้ำตาไหล ตอนแรกแค่กะ จะจูบเบาๆ แต่พอได้สัมผัส ร่างกายที่เงียบเหงามาครึ่งปีก็ร้อน ขึ้น อดไม่ได้ที่จะทำมากกว่านี้

ไม่ได้เป็นความต้องการ เหมือนจะเป็นไปตามธรรมชาติ มากกว่า

สัตว์ป่าที่บาดเจ็บทั้งสองตัว กำลังรักษาให้ซึ่งกันและกัน นัชชาอึ้งไปสักพัก พอรู้ตัวอีกทีเธอก็เอื้อมมือไปคล้องคอ เขาไว้แล้ว เงยหน้าไปตอบรับเขา