ตอน452ความจริงที่พวกเธอพยายาม ปกปิดไว้

ตอนที่452 ความจริงที่พวกเธอพยายามปกปิดไว้

Lee เอาใบเก่าที่ได้มาจากเขาออกมาเทียบตัวเลขให้เขา “ตัวเลขไม่เหมือนกับที่แกไปตรวจที่ปรัณมา และมันต่างกัน มาก เต ฉันไม่รู้ว่าทางโน้นเขาบอกอะไรแก แต่จากที่ฉันเห็น ของฉัน ร่างกายแกไม่ได้เป็นเพราะความผิดปกติธรรมดาที่เกิด จากการฟื้นตัวของร่างกาย ในร่างกายแกมีตัวยาหลงเหลืออยู่ มันเป็นตัวยาที่ทำให้เสพติดชนิดหนึ่ง ไม่ได้มีขายทั่วๆไป Leeหันไปมองหน้าเตชิต “ตอนนี้ร่างกายแกมีอารมณ์ปฏิกิริยา โต้ตอบแบบรุนแรงใช่มั้ย”

เตชิตใจหล่นไปตามคำพูดของเขา เขาหลับตาลงช้าๆ ย้อนนึกว่าที่ผ่านมาทำไมร่างกายขาดการควบคุม เขาเข้าใจขึ้น มาทันที “ใช่”

ถึง Lee ไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้ แต่ก็ต้องบอกความ จริงกับเขา “มันเป็นยายาระงับที่มีผลข้างเคียงทำให้เสพติด มันไม่ได้ร้ายแรงถึงแก่ชีวิต แต่มันเป็นตัวยาที่มีส่วนผสมแรง อาจทำให้ร่างกายแกมีปัญหาเสพติดที่ค่อนข้างแรง

แววตากังวล “โอกาศเลิกได้กี่เปอร์เซ็นต์

Leeยกมือมาดันแว่น “50%”
พอมาถึงันนี้เขารู้เหตุผลที่นัชชากับปริญปิดเงียบไม่ยอม เปิดปากบอกเขาเพราะอะไร เขาเข้าใจแล้ว

50%

เขายกยิ้มอย่างเศร้าๆ แสดงว่ามีโอกาสหายขาดแค่50% นั่นแสดงว่าเขามีโอกาสสูงที่จะต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ไป ตลอด

เขานึกถึงสภาพตอนที่อาการกำเริ่ม เขายังจำภาพเล่านั้น ได้ชัดเจน มันไม่เหมือนกับที่ปรัณเคยบอกเขาไว้และนัชชาก็รู้ เรื่องทุกอย่าง

“ถ้าระยะสุดท้ายมันจะเป็นยังไง” เสียงเขาอ่อนล้า หมด หวัง ไม่มีพลัง

“ก็เป็นได้หลายแบบ อาการที่แกแสดงออกตอนกำเริ่มมัน จะหนักและร้ายแรงขึ้นกว่าเดิมไปเรื่อยๆ แล้วสติก็จะค่อยๆหาย

ไป”

สติหรอ

เตชิตหลับตาลง “จะถึงขั้นทำร้ายนัชมั้ย”

“ถ้ามันร้าย…………………..หยุดชะงักแล้วพูดต่อ

“ทําร้าย”

เป็นคำตอบที่โหดร้ายมากสำหรับเขา ถึงเขาจะรู้สึกว่า ปรัณกับนัชชามีท่าทีแปลกๆไป แต่ก็นึกไม่ถึงว่ามันจะร้ายแรง ขนาดนี้
ตอนนี้มันก็เลวร้ายขนาดนี้แล้ว ถ้าหลังจากนี้จะร้ายแรงขึ้น มันไม่ได้เป็นผลแค่กับตัวเขาเองแต่มันจะส่งผลให้นัชชากับลูก ถูกทำร้ายไปด้วย ทั้งหมดนี้เป็นภาพที่

เตชิตไม่อยากเห็น

เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายภรรยากับลูกของเขา แม้ กระทั่งตัวเขาเองก็ไม่ได้

เขาทั้งคู่เงียบไปนาน จนLeeรู้สึกได้ว่าเขากำลังเศร้า เสียใจ

เขากับเตชิตรู้จักกันมานานกว่าแปดปี เพราะเตชิตช่วย เหลือเขาไว้เลยทำให้เขามีวันนี้ได้ ตอนนั้นไม่มีใครเชื่อในตัว เขายกเว้นเต ต

ที่ผ่านมาLee ไม่เคยเห็นเตชิตสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน ตอน นี้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังหมดหวัง สับสน ทำอะไร ไม่ถูก

คนที่ใหญ่โตแข็งแกร่งอย่างเขาก็คงจะมีความรู้สึกแบบนี้

ได้เหมือนกัน

เขารู้สึกไม่ดี แต่ก็พูดปลอบเขา “เต แกจะเอายังไงต่อ เอายังไงต่อหรอ

เตชิตถอนหายใจ ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกมากมาย เขา ไม่รู้จะเผชิญหน้านัชชากับลูกยังไงในตอนนี้

ไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรี เขากลัวว่าจะขาดสติแล้วทำร้ายพวกเธอ
ถ้าให้จากไปมันก็เป็นทางที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เขากำมือ แน่นพยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้

เงียบไปสักพัก เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั้นๆ “เตรียม ห้องพักเดี่ยวไว้ให้ฉันห้องหนึ่งละกัน

เขาพูดแบบนี้เพราะตัดสินใจแล้ว Leeดีใจที่เขาไม่ยอมแพ้

พยักหน้า “ได้ เดี๋ยวฉันจัดการให้ แกสบายใจได้

เตชิตหายไปหลายชั่วโมง นัชชารอตั้งแต่เช้าจนถึงบ่าย เขาส่งมาเพียงข้อความเดียวว่าตอนบ่ายจะไม่กลับมากินข้าว

นัชชานึกว่าเขางานยุ่งเลยไม่ได้โทรไปรบกวนเขา

แต่เวลาค่อยๆผ่านไป แล้วจากบ่ายถึงเย็น จนถึงรับธีมนต์ กลับมาจากโรงเรียนแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นเขา จนในที่สุดนัชชาก ทนไม่ได้รู้ว่าทำแบบนี้คงไม่ดี แต่ก็กดเบอร์โทรหาธนัท

ไม่นานสายก็ถูกรับ “ฮัลโหล พี่ธนัทใช่มั้ยคะ

“ใช่ ว่าไง” ธนัทกับนัชชาไม่ค่อยติดต่อกันเป็นการส่วนตัว ปกติจะติดต่อกันผ่านทางเตชิต แต่วันนี้เห็นเธอโทรมาเขาค่อน ข้างแปลกใจ

“พี่ธนัท ตอนนี้พวกพี่ยังยุ่งอยู่หรอคะ เมื่อกี้นัชส่งข้อความ หาเตชิตเขาก็ไม่ตอบ” นัชชากังวลว่าอาการเขาจะกำเริ่มอีก

และแล้วคำตอบของธนัทก็ทำให้ความกังวลกลัวของเขาเธอเป็นจริง
“เตหรอ เขาจะมาหรอ ฉันอยู่นี่ทำไมไม่เจอเขาล่ะ”

นัชชาหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม มือเริ่มเย็นสั่น เสียงหายพูด ไม่ออก “พี่………เตชิตไม่ได้ไปหาพี่หรอ

ธนัทได้ยินเสียงตกใจ ไม่ค่อยเข้าใจ “ฉันอยู่บริษัททั้ง

วัน แต่ก็ไม่เห็นเตนะ เตมันออกจากบ้านตอนไหน

“เมื่อเช้านี้” นัชชามือไม้สั่น วันนี้ทั้งวันที่เธอกังวลมันเริ่ม กลับมาอีกครั้ง

ได้ยินดังนี้ ธนัทเริ่มขมวดคิ้ว เงยหน้ามองนาฬิกา ใกล้ก โมงเย็นแล้ว ถ้าออกมาตั้งแต่เช้ามันไม่ทางที่ตอนนี้ยังมาไม่ถึง

คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกใช่มั้ย

ความคิดนี้ผุดขึ้น นัชชาเริ่มกลัว เธอรีบวางสาย กดเบอร์ โทรหาเตชิต แต่มีเสียงคนปลดล็อคประตูมาจากหน้าประตู

นัชชามองตามเสียง เธอจ้องมองตรงประตู ประตูค่อยๆ เปิดออก จนเห็นหน้าคนปิด ในที่สุด

เป็นเขา

นัชชาโล่งใจ เธอสบายใจขึ้น อารมณ์ขึ้นๆลงๆ จนตาเธอ

“นัชชา เป็นอะไรรึเปล่า” ธนัทเห็นเธอเงียบไปนาน

นัชชาหลับตาลง “เปล่าค่ะ เขากลับมาแล้ว”

“งั้นก็ดีแล้ว มีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด
หลังจากวางสาย นัชชาเงยหน้ามอง สบตากับผู้ชายที่ยืน นิ่งอยู่หน้าประตู

น้ารินรู้สึกเหมือนจะไม่ค่อยปกติ พาธีมนต์ที่นั่งดูทีวีอยู่ขึ้น ไปชั้นสอง เหลือเพียงพวกเขาสองคน

นัชชา ใจร้อน ไม่รอให้เขาเดินมา เธอบเดินเข้าไปอยู่ตรง หน้าเขา แล้วถามไปแบบตรงๆ “คุณไปไหนมาทั้งวัน

เขาไม่ตอบ หน้านิ่ง ริมฝีปากอันมีเสน่ห์ยกขึ้นเล็กน้อย สายตาจ้องมองเธอแบบไม่กระพริบเหมือนมีตัวหนังสือติดอยู่ หน้าเธอ

ทำให้เธออารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม “เตชิต ฉันถามได้ยินมั้ย”

รู้สึกได้ถึงอารมณ์ของเธอ เตชิตไม่ได้เปิดปากพูด แต่ยื่น กระดาษเอกสารให้เธอ “เปิดดูซิ”