ตอน441นี่สิคือท่าทางของผู้ชายเธอ

ตอนที่441 นี่คือท่าทางของผู้ชายเธอ

หลังจากเตชิตผ่านการฝึกทำกายภาพมาหกวัน ร่างกายก็ ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก ก่อนหน้านี้ปรัณยังได้เคยพูดว่า สอง สามวันนี้เป็นช่วงเวลาของการตอบสนอง การทำงานของ ร่างกายในแต่ละส่วนจะค่อยๆฟื้นฟูไปถึงสภาพที่ดีที่สุด

โดยเฉพาะเตชิตจัดการกับเรื่องนี้อย่างจริงจังมาก ในทุกๆ วันจะมีเป้าหมายทำกายภาพให้มากกว่าปกติ วันที่สี่ก็เริ่มเดิน ได้ปกติแล้ว ตอนนี้กำลังนั่งดูรูปแบบรายงานในโทรศัพท์อย่าง

สบายๆบนเตียง นัชชามองเขาที่ค่อยๆดีขึ้น ขณะที่ดีใจก็กังวลไปด้วย ทุก ครั้งที่เห็นเขาเหงื่อแตกพลั่ก ในหัวก็มีคำฝากฝังของปรณขึ้นมา

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ในชั่วพริบตา ระยะเวลาทำกายภาพได้ จบลงแล้ว สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เตชิตอารมณ์ ดีมาก ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำ และให้ผู้ช่วยนำชุดสูทใหม่มาให้ หนึ่งชุด สวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงเรียบๆ บอกไม่ได้ว่าน่า หลงใหลหรือดูดี แม้แต่หมอและพยาบาลที่เข้ามาก็อดไม่ได้ที่ จะอึ้ง ชายผู้หล่อเหลา ไม่เหมือนกับตอนที่ใส่ชุดผู้ป่วย ออร่ามี พลังก็ตีเข้าที่หน้า สั่นผวาคนไม่กล้าออกเสียง

เตชิตไม่ได้ใส่ใจกับสายตาคนอื่นมาโดยตลอด วันนี้กลับเพลิดเพลินเป็นพิเศษ รอคนออกไปหมด ตรวจสอบอะไรเสร็จ แล้ว มองนัชชาอย่างหลงตัวเอง “เป็นไง สามีคุณหล่อไหม?”

นัชชาคิดว่าไม่รู้จะพูดอะไรและทำด้วย แซวเขา เบาๆ “ขี้อวดอะไรนัก!!

“เพิ่งหายป่วยหน่า อารมณ์ดีมาก” ชายแก่ไม่ปิดบัง สอง มือล้วงเข้าไปในกระเป๋า ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาเธออย่างสบายๆ เสื้อเชิ้ตขาวถูกยัดเข้าไปในกางเกง บริเวณผ้าทั้งสองฝั่งเป็น หน้าท้องแบนราบแต่แข็งแรง “นอนเป็นคนป่วยมาตั้งอาทิตย์ กว่า จะพิการอยู่แล้ว”

พูดจบ เขาก็เอนตัวไปด้านหน้าเล็กน้อง ร่างกายสูงใหญ่ เกือบจะโอบบังนัชชาทั้งหมด เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ กลิ่นอ่อนๆ แถวปกคอลอยมา

เธอดมฟุดฟิด เงียบไปสองสามวินาที ยกสายตามามอง

เขาอย่างบังเอิญ “คุณฉีดน้ำหอมหรอ?”

“อืม นิดหน่อย”

ตอนนี้นัชชาอยากจะขาออกมาจริงๆ ไม่ใช่ว่าตรงกลับมา หรอ คุณจะฉีดน้ำหอมทำไม?”

“ก็อยากฉีด” เขาไม่ตอบเธอ นอนอยู่ที่นี่หลายวัน หลาย ครั้งแล้วที่รู้สึกว่าตัวเองเหม็น เดิมทีเขาเป็นคนรักความสะอาด ก็เลยทรมาณเป็นธรรมดา

ด้านหลังของนัชชาคือกำแพง เขายื่นมือไปดันบนกำแพงและกั้นลำตัวเธอไว้ หลังจากจัดระเบียบเรียบร้อยใบหน้าหล่อที่ น่าหวาดกลัว ตอนนี้ห่างกับเธอไม่ถึงหนึ่งกำปั้น“คิดถึงผม ไหม?”

นัชชาจู่ๆก็ถูกเขาเข้ามาใกล้จนหน้าแดง แม้ว่าจะอยู่กันมา ตั้งนาน แต่เธอก็รู้สึก……หน้าแดง

เอื้อมมือไปผลักไหล่ผู้ชายเบาๆ “ไม่ได้เจอกันทุกวัน หรอ…..…..

“แต่วันนี้ไม่เหมือนกันนี่” เขาหัวเราะขึ้นมา มุมปากยกขึ้น น่าหลงใหล แสงนอกหน้าต่างส่องเข้ามาจากด้านหลัง เกิดเป็น เค้าโครงร่างเขา “รูปลักษณ์ผมวันนี้เป็นรูปลักษณ์ที่ผู้ชายของ คุณควรมี”

ประโยคเดียว ทำให้ใจนัชชาเต้นจนถึงลำคอ แต่ไหนแต่ ไรมาเขาไม่ใช่คนที่เป็นคนปากหวาน ดังนั้นทุกครั้งที่ได้ยินเขา พูด จะรู้สึกใจเต้นเป็นพิเศษ

ปฏิเสธไม่ได้ วันนี้เขาหล่อมากจริงๆ เพราะว่าป่วยสีผิวเลย ขาวกว่าแต่ก่อน สายตาคู่นั้นก็ยิ่งเซ็กซี่

พื้นที่เงียบสงบ ท่ามกลางบรรยากาศคือความกำกวม ระหว่างทั้งสอง เขาอยู่ใกล้มาก ใกล้จนเห็นภาพสะท้อนใน ดวงตาชัดเจน ราวกับใช้พลังดึงออกมาจากนัยน์ตา เขาค่อยๆ โน้มศีรษะลงมาเข้าไปใกล้แววตาประกายสีแดง

รับรู้ถึงความตั้งใจของเขา แม้ว่าจะเป็นอายในสถานที่ แต่ นัชชาก็เงยศีรษะขึ้นตอบรับเขา……..
‘แอ๊ด’

ขณะที่ริมฝีปากทั้งสองกำลังประกบกัน ประตูห้องด้านหลัง

ก็พลันมีเสียงคนเปิดเข้ามาจากด้านนอก และมีเสียงที่คุ้นเคย

“ดำเนินการออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว นี่ยาที่

ควรเอาไปด้วย……

พูดได้ครึ่งเดียว เสียงของเขาก็หยุดลงทันที มองเห็นภาพ ชายผู้ที่กำลังโอบกอดเข้าใกล้ตรงหน้า แม้แต่ขาอีกข้างที่ยังไม่ ได้ก้าวเข้ามาก็หยุดลง

นัชชาเกือบจะผลักคนตรงหน้าออกทันที ใบหน้าแดง เหมือนลูกมะเขือเทศ โดยเฉพาะตอนที่เขาเห็นคนที่มาชัดๆ เกือบจะอยากหนีออกไปจากตรงนี้ “พี่ป………

อย่างชัดเจน ปรัณคิดไม่ถึงว่าจะปรากฏภาพที่ กระอักกระอ่วนและผิดเวลาตตรงหน้า พูดออกมาอย่าง ตะกุกตะกัก “คือ คือประตูนี้….พี่ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พวกเธอทำ พวกเธอทําต่อได้เลยฮ่าๆ…….

นัชชาจะไปทำต่อได้อย่างไร รีบโบกมือ “ไม่ ไม่ค่ะ พี่มี เรื่องอะไรพูดได้เลย”

“พี่ให้คนเขียนใบสั่งยาให้แล้ว ตามไปดูไหม?” ในขณะที่ ปรัณพูดอยู่ สายตาก็หรี่เล็กน้อย ไม่ชัดนัก แต่กลายเป็น สัญญาณลับในการสนทนาระหว่างสองคน
นัชชาเห็น ความรู้สึกเขินอาย ในใจก็กลับมาอีกครั้ง “โอเค งั้นตอนนี้พวกเราไปกันเถอะ”

เทียบกับความเป็นของเธอแล้ว เตชิตเป็นผู้ที่ใจกว้าง สี หนน้าไม่เปลี่ยนเลย เห็นเธอจะไปก็จะไปด้วยทันที “ผมไปเป็น เพื่อน”

“ไม่ต้อง!” เธอไม่อยากจะปฏิเสธหรอก “คุณรอฉันที่นี่

เถอะ!”

พูดจบ และไม่เปิดโอกาสให้เขาพูด ก็รีบตรงดิ่งเดินออก ไป เตชิตเมื่อเห็นแบบนี้แล้วก็แค่รู้สึกว่าเธอเขิน และไม่ได้ คิดมาก เอาตามที่เธอว่า

หลังจากปรัณพานิชชาไปที่ห้องทำงาน ตรงหน้าเพิ่งเห็น ภาพที่ไม่คาดคิด แต่คำพูดต่อมาค่อนข้างจริงจัง เขาแกล้งไอ ขากเสมหะ แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “วันนี้ออกจากโรง พยาบาลหมายความว่าจะเริ่มการถอนสารเสพติดอย่างเป็น ทางการ สองวันแรกไม่เกิดปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ แต่หลังจาก ผ่านไปสี่สิบแปดชั่วโมง จะค่อยๆปรากฏอาการไม่ค่อยดี รวม ถึงเวียนศีรษะ อาการเกร็งกระตุก อาเจียน ความร้ายแรงอาจจะ มีลมบ้าหมูตามมาด้วย ถึงตอนนั้นเดาว่าเตชิตก็อาจจะรู้ ดังนั้น เพื่อให้เขามีความมั่นใจ ทางที่ดีอย่างเพิ่งบอกความจริงกับเขา ให้บอกว่าเป็นผลข้างเคียงของการรักษา ทางพี่ก็จะช่วยอธิบาย เดี๋ยวจะฉีดวัคซีนให้เขา ไม่ถึงกับฉับพลันเกินไป

นัชชาไม่ได้ฟังเรื่องพวกนี้จากปรับเป็นครั้งแรก แต่วันนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน หลังจากออกจากโรงพยาบาลอย่างเป็น นทางการจะต้องเผชิญหน้ากับการเสพติดที่น่ากลัวจริงๆแล้ว

“พี่ปรัณ อาการเสพติดรุนแรงขนาดไหนกันแน่ ยากที่จะ

ถอนมากไหมคะ?” เธอไม่ได้เรียนแพทย์มา เลยยากที่จะนิยาม

ได้ยินดังนั้น ปรัณก็หยุดคิดไปสักพักก่อนจะตอบอย่าง ระมัดระวัง “ยากกว่าเฮโรอีน ความซับซ้อนของสารเสพติด เป็นหนึ่งในสารเสพติดที่เลิกยากที่สุด”

ประโยคนี้เหมือนกับเป็นหินก้อนใหญ่กดทับในใจเธอ อย่างไม่ต้องสงสัย พลันทำให้เธอหายใจอย่างหดหูขึ้นมา “ถ้า เขารู้สึกแย่มากๆจะต้องทำยังไงคะ?”

คำถามนี้เกือบทำให้ปรัณสับสน

ทําอย่างไร?

“ทําได้เพียงอดทน”

คำพูดกล่าวออกมาแล้ว เห็นสีหน้าท่าทางที่หดหูของนัช ชา ก็ใจไม่แข็ง “วางใจได้ พี่จ่ายยาจำพวกควบคุมและช่วย เสริมอยู่ ปริมาณยาที่เคยบอกเธอไปแล้ว ช่วยได้อย่างแน่นอน แต่ทำได้เพียงบรรเทาอาการ ถ้าอยากจะเลิกจริงๆ จะต้องขึ้น อยู่กับความตั้งใจของเขา แต่เธอไม่ต้องกังวล ไม่อันตรายต่อ ชีวิตเขาอย่างแน่นอน”

ก็เหมือนกับการเลิกยาเสพติด วิธีการช่วยทั้งหมดก็ทำได้

เพียงช่วย เมื่อเสพติดขึ้นประสาทร่างกายก็จะทำการตอบสนองต้องอดทน ในส่วนที่ยากลำบากที่สุดด้วยตัวเอง

นัชชาฟังแล้วหนักใจ “พี่ปรัณคะ ความเป็นไปได้ในการ เลิกมีเท่าไหร่?”

แต่ก่อนกลัวว่าความกดดันในใจนัชชาจะมาก เขาเลยไม่ กล้าพูดมาก โชคดีที่เธอก็ไม่เคยถาม แต่ตอนนี้นัชชาถามขึ้น

มา เขาไม่บอกก็ไม่ได้

ปรัณยื่นฝ่ามือออกไปทำเป็นรูปร่าง จากนั้นก็พูดเสริม “ห้า สิบเปอร์เซ็น”