ตอน438ไม่อนุญาตให้แกล้งเธอ

ตอนที่438 ไม่อนุญาตให้แกล้งเธอ

หันศีรษะกลับไปเห็นท่าทางหยอกล้อของเขา นัชชาก็ไม่ อยากจะอธิบายอะไรโดยทันที ให้เขาได้รับรู้รสชาติ ให้คนที่ ขยับไม่ได้แบบเขาไม่มีคนปกป้อง

ปรัณพอเห็นเธอยอมรับโดยปริบาย ยิ่งพูดอย่าง กระตือรือร้น “อย่าบอกว่าที่บ้านเป็นยังไง นี่คือที่โรงพยาบาล โดยเฉพาะเป็นโรงพยาบาลของฉัน ฉันไม่ให้แกร่งแกคนใน ครอบครัวหรอกนะ”

อย่างอื่นเตชิตทนได้ แต่นี่ปรัณมันยกระดับตนต่อหน้า ภรรยาเขา เขาทนไม่ได้แม้แต่น้อย พบว่านัชชาเชื่อฟังและเคา รพปรัณเกินกว่าจะบรรยายตั้งนานแล้ว ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามัน มาจากไหน

ทั้งหมดล้วนเป็นความโอเวอร์ไร้ยางอายของตน

“นายเห็นฉันรังแกเธอหรอ?” ชายแก่อดไม่ได้ที่จะขมวด คิ้ว ความเหยียดหยามและดูถูกแปะอยู่ที่แววตา

“อยากให้ฉันหยิบผลบังคับใช้หรอ”

เตชิตไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับคล้อยตามค่าพูดเขา “ฉันแกล้ง เธอ เธอก็รู้ตัวไหม เมื่อกี้เธอยังคุยกับฉันอยู่เลย ”
นัชชาพอได้ยินคำนี้ ไม่รอให้ปรัณพูดก็รีบชิงตัดหน้าก่อน “เตชิต คุณอย่าเอาเปรียบแล้วอวดฉลาดซักที!

ปรัณพูดแทนตน เธอไม่ให้อีกฝ่ายอับอายเด็ดขาด

“นายก็ต้องพึ่งพานิชชาที่ทำดีกับนาย ซึ่งเป็นผลดีกับนาย เอง” ปรัณไม่สนใจเขา ในเมื่อเขาป่วยอยู่ ทุกอย่างก็ตามๆนั้น อาการป่วยสำคัญที่สุด

หลังจากกำชับปริมาณยากับนัชชา ปรัณก็ยื่นบัตรทาน อาหาร VIP ของทางโรงพยาบาลให้นัชชา “สองสามวันนี้ต้อง ทานอาหารอ่อนๆ อาหารข้างนอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ VIP อันนี้ เป็นห้องครัวเดียวทั้งหมด นักโภชนาการเป็นคนจัดให้เหมาะ สม เธอเอาบัตรนี้ไปใช้ได้

นัชชารับมา “ขอบคุณค่ะพี่ปรัณ”

“ไม่เป็นไร” ปรัณหันตัวเดินออกไปข้างนอก ก่อนไปก็ไม่ ลืมหันมาส่งสายตาให้นัชชา “ถ้าโรคเขากำเริบเธออย่าทำอะไร นะ ให้มาบอกฉันก็พอ

ประตูห้องเปิดออก แล้วปิดลง ในห้องเหลือคนสองคนมอง

หน้ากันอย่างช่วยไม่ได้

ดวงตาสีข้าง สายตาสองคู่จ้องมองกันอย่างเงียบสงบ ไม่รู้ ทำไม ในใจนัชชารู้สึกว่า เธอไม่นึกอยากจะละสายตาออกมา มุมปากกระตุกขึ้นอย่างอดกลั้น

และมองชายของเธอก็เป็นเหมือนกัน ปากบางกระตุกขึ้นด้วยใบหน้ามีความสุข

อีกด้านหนึ่ง บรรยากาศที่ไม่เหมือนกับโรงพยาบาล ประทินถูกขังไว้ที่ห้องชั้นใต้ดินเป็นวันที่สี่แล้ว เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ เป็นเวลากี่โมง และไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน ในห้องไม่มีแสงไฟแม้แต่นิดเดียว สายตาเห็นแต่ภาพสีดำสนิท

เธอถูกชนัยจับตัวมา ตั้งแต่ช่วยชีวิตธมนต์และเตชิตออก มาได้ เธอก็เหมือนถูกตัดสินประหารชีวิต ชนัยใช้วิธีของเธอ ทำให้เธอรู้ผลสรุปของเรื่องนี้

เขาใช้ของที่เธอใช้กับเตชิตมาใช้กับเธออีกครั้ง ด้วย ปริมาณยาที่เพิ่มขึ้น ให้สารเสพติดพวกนั้นลอยเข้าสู่โพรงจมูก เธอ ให้ตามหลอดลมลงไปยังภายในปอด แล้วก็แพร่สู่ทั้งร่าง

แรกเริ่ม เธอรู้สึกเจ็บปวด แต่เป็นไปอย่างช้าๆ เธอเห็น ภาพหลอน เธอเห็นเตชิตในความมืด เห็นว่าเขาโอบกอดเธอ เธอหัวเราะอย่างมีความสุข ในใจกระโดดโลดเต้นอย่างหาที่ เปรียบไม่ได้ แต่ตอนที่เธอรู้สึกว่าความสุขกำลังจะมา ทั้งหมดก็ กลับไปสู่เหวลึกในพริบตา

เธอเสพติดมันแล้ว แต่ชนัยไม่ให้เธอสูดดมแก๊ซนั้นต่อ หลังจากเธอเสพติดมันก็ถูกจับมาขังไว้ที่ห้องใต้ดินอย่างไร ความปราณี

ตอนนี้ ประทินเพียงรู้สึกเหมือนมีมดหมื่นตัวกำลังคลาน อยู่ในร่างกาย ขาสีดำเล็กๆนับไม่ถ้วนกำลังเดินบนผนังหลอดเลือดเธอ เดินอยู่ใน

เธอเริ่มรู้สึกหนาวเย็น น้ำลายไหล ไม่สามารถควบคุม การมองเห็นได้ ม้วนตัวอยู่มุม สองมือโอบกอดร่างกายตนเอง นึกการทำแบบจะช่วยลดความเจ็บปวดลง เวลาผ่านอย่างๆ ซึ่งไม่ได้ช่วยอะไร

ความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ขอบเขตมีสิ้นสุด

ก่อนหน้าประทินว่า แม้จะรับประโยชน์ เต ชิตต้องใช้ชีวิตเสพติดแบบมาก่อนว่าวันหนึ่งตัวเองจะประสบเหตุการณ์แบบ

ค่อยๆ ร่างกายเริ่มควบคุมไม่ได้ เธอทนไหวกับทร มาณที่จู่โจมมา ทั้งสองสั่นอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าจะเป็นแบบยังพยายามสุดคลานที่ประตู เคาะบานประตูไม่ หยุด เข้า มา…….

เธอสติไป ร่างกายก็เหมือนกับสิ่งของอยู่ แต่ ทั้งไม่อะไรเลย เพียงภาพหลอนจากเส้นประสาท

ความเจ็บปวดหาย

น้ำลาย ไม่อย่างอื่น

ประทินเริ่มใช้ศีรษะแทนสองมือ กระแทกบานประตูอย่าง

แรง เสียงโครมคราม ดังก้องในห้องชั้นใต้ดินน่า หวาดกลัวเป็นพิเศษ
เธอรู้สึกว่าหน้าอกตนเหมือนมีอะไรกดทับอยู่ เปลี่ยนเป็น หายใจถี่ขึ้นมา

ดวงตาสองข้างแดง ร่างกายบิดเบี้ยว แม้แต่หน้าผาก ถูกชนจนเกิดรอยเลือดสีแดง กะโหลกเหมือนจะแตกออกมา แต่เธอไม่สามารถหยุดมันได้ กระแทกต่อไปอย่างบ้าคลั่ง……..

ผ่านไปครึ่งนาทีเท่านั้น สำหรับเธอเหมือนผ่านไปครึ่งปี

ตอนที่เธอกำลังจะหายใจไม่ออก ในที่สุดประตูตรงหน้าก็

มีคนเปิดประตูจากด้านนอก

มีแสงสะท้อนเข้ามา ตรงมาที่ตาของเธอ ปกติชินกับความ มืดตอนนี้เลยโดนแสงจนปวด ประทินปิดตาลงอีกครั้ง มองไม่ เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ท่ามกลางความเลือนรางได้ยินเสียง ร้ายกาจพูดขึ้น “ฉีดยาให้เธอ

รับประกบตัวทันที แขนถูกอะไรบางอย่างมัด มีของเหลว เย็นฉีดเข้าสู่ชีพจร ร่างกายก็ค่อยๆสงบนิ่งคล้อยตาม

เธอไร้เรี่ยวแรงจนนอนลงอยู่บนพื้น เหมือนสุนัขดิ้นรนเอา ตัวรอด มีชีวิตรอดไปวันๆ

เธอเห็นผู้ชายสวมรองเท้าสีดำไร้รอยเปรอะเปื้อนเดินเข้า มาในห้อง เดินตรงมาตรงหน้าเธอ ผ่านไปสักพักหนึ่ง หลังจาก ปรับตัวเข้ากับแสงไฟแล้ว ประทินก็ออกแรงยกศีรษะขึ้นมา ก็ เห็นใบหน้าที่มีเงานับไม่ถ้วน

ประทินคว้าที่ข้อเท้าของเขา “ให้ฉัน ให้ยาฉัน…….
ชนัยได้ยินเสียงเธอที่แหบพร่าอย่างมาก รู้สึกถึงแรงตรง ช่วงขา ก็รู้สึกขยะแขยงทันที แล้วเตะขาออกไป “ให้ยาเธอ?” ประทินพยักหน้า แต่กลับพบเสียงหัวเราะเยาะของเขา “มี

สิทธิ์อะไร?”

“แกทำให้ฉันติดยา แกมีสิทธิ์อะไรไม่ให้ฉัน

“เพราะฉันอยากทรมาณเธอไง” ชนัยไม่ได้ปิดบังความ ตั้งใจของตนแม้แต่น้อย ให้เธอมีความสุข ฉันไม่สบายใจเอา ซะเลย”

พอนึกถึงที่ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับเตชิตไว้บ้าง ด้วยความ เป็นพี่น้องกันเขาอยากจะฉีกหนังเธอออกมา

ประทินรู้สึกว่า ใบหน้าหล่อและอ่อนโยนนี้แท้จริงคือปีศาจ ดวงตามองเขาอย่างรังเกียจ “ชนัย แกไม่กล้าฆ่าฉัน รอฉันออก ไปได้นะ ฉันจะบอกให้หมดแล้ว ให้แกโดนลงโทษ ไม่ให้แกใช้ ชีวิตอย่างมีความสุข!”

“ก็ได้นะ” ชนัยขมวดคิ้ว สองมือแผ่ออกไปเล็กน้อย ไม่มี ความกลัวสักนิดเขาย่อตัวลงช้าๆ บนรองเท้าราคาแพงเกิดรอย ขึ้นมา เขาไม่ได้แต่ตัวเธอ มันสกปรกเกินไป “จู่ๆ ไม่รู้เหมือนกัน นะว่าสภาพเธอตอนนี้ถ้าพ่อแม่เธอมาเห็นจะทำหน้ายังไง

พอได้ยินคำว่าพ่อแม่ ส่วนที่อ่อนไหวที่สุด ในใจของ ประทินกระตุก “แกคิดจะทำอะไร!”