ตอน430แผนซ้อนแผน

ตอนที่430แผนซ้อนแผน

“ไม่”เขาปฏิเสธค่าสารภาพรักของหล่อนอย่าไม่มีชิ้น ดี”หากผมไม่มีอะไรเลยคุณไม่มีทางที่จะรักผมหรอก”

เตชิตพูดอย่างชัดเจนประทินได้แต่คิดที่จะอยู่กับเขาอย่าง บ้าคลั่งไม่ใช่ว่าหล่อนรักตัวเองขนาดนั้นแต่ว่าหล่อนรับไม่ได้ กับสภาพที่ตัวหล่อนเองถูกทิ้งการไม่ได้อยู่ในสายตาเขา แหละตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงตอนนี้หล่อนรักแค่ตัวหล่อนเองเท่านั้น

ประทินได้แต่ส่ายหัวปฏิเสธไปมาอย่างเอาเป็น เอาตาย”ไม่ใช่นะเตชิตคุณไม่รู้หรอว่าฉันสนใจคุณขนาดไหน หากว่าไม่ได้รักจริงฉันจะทำแบบนี้ทำไม?”

นับตั้งแต่วินาทีที่หล่อนจับตัวธีมนต์หล่อนก็รู้ว่าไม่มีทาง หลบหนีไม่ว่าท้ายสุดแล้วจะจบยังไงก็ไม่ทางรอดพ้นโทษแน่ๆ

ประทินเลยสร้างเหตุผลให้ตัวเองขึ้นมาว่าเพราะหล่อนรัก เขามากหล่อนถึงรับได้กับสถานการณ์นี้

“คุณก็รู้ว่าฉันเกลียดนัชชาขนาดไหนไหมก่อนหน้านี้หล่อน ก็ไม่ได้อยู่เมืองก็เหนว่าคุณก็ยังคงระลึกถึงแต่มันตลอด เวลาตอนนี้มันกลับมามันทำให้สิ่งที่ฉันทำให้คุณตลอดระยะว เวลา3ปีที่ผ่านมานั้นมันกลายเป็นความพ่ายแพ้ไม่มีชิ้นดีเตชิต คะมันไม่ควรมาแทรกกลางระหว่างเราถ้าไม่มีมันเหตุการณ์ต่างๆก็ไม่มีทางกลับตาลปัตรมาเป็นแบบนี้หรอก!”เมื่อพูดถึง นังผู้หญิงคนนั้นถึงแม้ว่านัชชาจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าก็ตามประทิน ก็ยังเกลียดจนกัดฟันไปตามนั้น

เตชิตเห็นกองไฟความเครียดแค้นที่อยู่ดวงตาของเธอ กำลังลุกโชนไม่ว่าจะพูดยังไงเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิด ของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้แต่เพราะต้องถ่วงเวลาและ ทำให้เธอยอมแพ้ หากไม่มีนัชชาเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก เพราะผมคิดว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่คิดที่จะแต่งงานเรื่องพวกนี้ไม่ ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนัชชาเธอเลย

คำพูดประโยคทำให้ใจของประทินดีขึ้นหน่อยในดวงตา ของหล่อนมีประกายความหวังอยู่ ไม่ใช่หรอกค่ะเตชิตเมื่อก่อน ที่คุณคิดแบบนั้นเพราะว่ามสิบกว่าปีที่ผ่านมานั้นฉันยังไม่ปราก ฎตัวขึ้นแต่ตอนนี้ฉันอยู่ข้างๆคุณแล้วทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม แล้วอยู่กับฉันได้ไหม?ฉันจะดีกว่าคนอื่นๆของคุณ!

“เธอจับตัวธมนต์แล้วจะให้ฉันอยู่กับเธอได้ยังไง?”เตชิต พูดตามหลังประโยคที่หล่อนเพิ่งพูดเสร็จ “ตอนนี้วางมือก็ยังไม่ สายเกินไปนะ”

ประทินเห็นสายตาที่กำลังส่องประกายนั้นวูบลงไปหล่อน จ้องหน้าอันเหลาที่อยู่ด้านหน้าสีหน้านึกไม่ถึงประมวลผลการ สูญเสียสุดท้ายกลายเป็นความแน่วแน่ ไม่เตชิตตอนนี้ฉันจะอยู่ กับคุณ”

หล่อนเข้าใจอย่างชัดเจนว่าเพียงแค่หล่อนได้ตัวเขามาถึงแม้ว่าจะเปลี่ยนอะไรไม่ได้อย่างน้อยก็สร้างรอยแผลในใจให้ นัชชาหากว่าไม่ได้ขึ้นมาหล่อนก็จะใช้วิธีการที่ทำให้ทุกคนลืม ไม่ลง

พูดเสร็จประทินก็เงยหน้าจูบเขาเตชขมวดคิ้วและพยายาม หลบหลีกเขาพยายามที่จะควบคุมตัวเองแต่ว่าร่างกายของเขา กลับไม่สามารถควบคุมได้

การสัมผัสของประทินทำให้เขารู้สึกขยะแขยงที่สุดขนาดที่ ว่าตรงไหนเข้าใกล้หน่อยมันทำให้กระดูกยังรู้สึกถึงการต่อต้าน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรยิ่งเขาอยากหลบความต้องการของ ประทินยิ่งทวีคูณขึ้นหล่อนเอื้อมมือไปกระชากเสื้อเชิ้ตของเขา ปลดกระดุมแต่ละเม็ดด้วยปลายนิ้วมือทั้งสี่เม็ดหล่อนยื่นมือไป ยังเสื้อเชิ้ตลูกบรเสณหน้าอกของเขาที่อยู่ด้านล่าง…….

กล้ามหน้าอกเป็นก้อนผิวหนังที่เรียบเนียนไร้รอยเตชิตได้ แค่รู้สึกว่ามือคู่นั้นมันเป็นมืออาบยาพิษที่กำลังพ่นพิษบน ร่างกายของเขาเขารีบกำมือข้างนั้นที่กำลังวุ่นวายอยู่บนกล้า หน้าอกเขาประทิน!”

ประทินเองก็ยังไม่รับรู้ถึงอาการปฏิเสธของเขากระซิบข้าง หูของเขาพลางพูดว่า “เตชิตจูบฉัน”

หล่อนจำได้ดีว่าเตชิตเคยดึงนัชชาแล้วจูบอันดื่ม ใน อ้อมกอดทุกครั้ง ในยามค่ำคืนดึกดื่นหล่อนมักจินตนาการให้ ตัวเองว่าเขาก็ทำแบบนั้นกับหล่อนเหมือนกัน

ก่อนหน้านี้เตชิตก็เตรียมใจไว้แล้วแต่ว่าเรื่องก้มาถึงขนาดนี้แล้วมองใบหน้าที่ทำให้เขาเกลียดยิ่งกว่าเกลียดร่างกายเขา เหมือนโดนสะกดจุดไว้ขยับไม่ได้เขาทำเรื่องที่จะสนิทสนมกับ ประทินไม่ได้อย่าคิดถึงการจูบเลย

เขามองนาฬิกาที่แขวนบนผนังห้องอย่างเงียบๆเขามาที่นี่ เกินสิบห้านาทีแล้วตอนนี้เองที่ดทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น

สักพักก็ถูกตัดสายทิ้งประทินหันไปหาเสียงที่ดังขึ้นมา

เตชิตเอาโทรศัพท์ออกมาไว้ในมือคิดว่าจะหันหลังไปรับ โทรศัพท์แต่ก็ถูกเกาะไว้รอยยิ้มอันนั้นแทรกไปด้วยความขุ่น เคือง รับสายที่นี่แหละ

เขามองเบอร์ที่ปรากฏขึ้นเขากดรับสายสายตายังคงจับ จ้องผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่รอให้ทางนั้นได้เอ่ยอะไรพลางรีบ โพล่งออกไปสั้นๆไม่พูดยาว

คำพูดของชนัยหยุดชะงักที่ปากเป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขา เข้าใจความรู้สึกกับคำพูดนี้เขาไม่สะดวกที่จะพูด

“เด็กหาเจอแล้วบนตัวมีระเบิดจับเวลาแต่ว่าไม่ใช้ระเบิดที่ สามารถควบคุมได้ในระยะไกลนักกู้ระเบิดก็หาได้แล้วความ ยากของการกู้ก็ไม่ใหญ่มากสามารถควบคุมได้”ชนัยค่อยถอน หอยใจได้อารมณ์ของเขาขึ้นๆลงๆเขาเปิดหน้าจอและเห็น ตำแหน่งของเตชิตแล้ว “คนของเราน่าจะใช้เวลาประมาณสิบห้า นาทีก็จะไปถึงตำแหน่งของแกนเตแกไม่ต้องอดทนแล้วผู้หญิง คนนั้นจะไม่ข่มขู่อะไรแกได้อีกแล้ว”

ขอแค่หาเด็กเจอทั้งหมดก็พูดง่ายขึ้น
ได้ข้อสรุปที่เตชิตอยากได้ที่สุดแล้วได้รู้ว่าเด็กปลอดภัยใจ เขาค่อยผ่อนคลายลงริมฝีปากบางก็เริ่มขยับขึ้นมานิด“ฉันรู้ แล้ว”

คำพูดง่ายๆไม่กี่คำอะไรก็บอกไม่ได้แต่ประทินได้ยินกับหู ในใจหล่อนเต้นอย่างหนักหน่วงหรือว่า ในสถานการณ์คับขัน เช่นนนี้ทำให้มันยิ่งหนักหน่วงขึ้นหล่อนคิดว่าแค่ไม่กี่คำนั้น มันคือข่าวร้ายที่สุด

หรือว่าหาธีมนต์เจอแล้ว

สิ่งที่หล่อนวิตกกังวลนั้นถูกพิสูจน์ในทันทีเพราะวินาทีหลัง จากนั้นเตชิตบีบคอเธอไม่ได้มีความพยายามที่จะอดทนเหมือน ก่อนหน้านี้เลยในดวงตานั้นมีแต่ความเกลียดและความอาฆาต

ต้นคอมันเจ็บปวดประทินรู้สึกได้ว่าอากาศที่ปากยิ่ง เบาบางลงเธอถูกตรึงไว้ติดกับผนังกำแพงผนังกำแพงสีขาว ด้านหลังมันทั้งแข็งทั้งเยือกเย็นเธอพยายามดิ้นรน เตเตคะ…”

“อย่ามาเรียกก!” เสียงคำพูดของเขาไม่กี่คำนั้นเล็ดลอด ออกมาจากไรฟัน”หน้าอันหล่อเหลาของเขามันกลายเป็นสีแดง กล่าเต็มด้วยความโกรธเสียงที่ดังอยู่รอบตัวนั้นเหมือนเสียง ของปีศาจในขุมนรก”เธอควรจะขอบคุณเด็กนะที่ไม่เป็นไรไม่ งั้นแกก็จะกลายเป็นหมาที่ตายในมือฉัน!”

เขาไม่ใช้คำว่าคนมาเปรียบเทียบอะไรแล้วยิ่งใช้คำว่า หมามาเปรีบเทียบนี่ก็ถือว่าเป็นการดูถูกอย่างหนึ่งแล้ว ทุกอย่างที่เสแสร้งมาทั้งหมดถูกทลายลงเมื่อเจอธีมนต์ประทินถึงได้ตั้งสติได้แต่ว่าความฝันอันสั้นนี้หล่อนไม่อยากให้ จบแบบข้อสรุปนี้

หล่อน ใช้สายตามองไปยังประตูที่มีขวดเล็กๆสีเงินวางอยู่ นึกถึงวิธีเวลาและวิธีการใช้งานหล่อนวางมือทับมือของเขาที่ คอของตัวเอง เตชิตคุณอยากฆ่าฉันใช่ไหมดีเลยใช้แรงอีกแค่

ฉันตายเรื่องทุกอย่างก็จบหากฉันมีชีวิตอยู่ต่อฉันจะไม่ปล่อยให้

คุณกับนัชชาสุขสบายแน่!

มาถึงจุดนี้สถานการณ์แบบนี้เตชิตที่เกลียดหล่อนยิ่งกว่า อะไรประทินที่พยายามใช้ชีวิตตัวเองยั่วโมโหเขามันทำให้เต ชิตมีแรงเกลียดขึ้นมาอีก

นิ้วมือทั้งห้านิ้วที่บีบแรงยิ่งขึ้นอีกโดยไม่รู้ตัวในดวงตาดำ นั้นมันมืดมิดมืดขนาดเหมือนบ่อหน้าที่ไม่เห็นกันบ่อเขาเห็น ใบหน้าของประทินยิ่งแดงขึ้นเรื่อยและก็ซีดขาวแรงที่ปลายนิ้ว มือนั้นก็เพิ่มขึ้นเช่นกันขณะที่พละกำลังนั้นใช้เกือบถึงที่สุดแต่มี ผลข้างเคียงเกิดขึ้น

ร่างกายของเขาไม่รู้เป็นอะไรอยู่ดีๆก็ไม่มีแรงสมองก็มึนๆ เขาพยายามที่ใช้แรงอีกแต่ใจกลับสั่นยืนไม่ได้….