ตอน426ข้อกําหนดที่พิลึกพิลั่น

ตอนที่426ข้อกำหนดที่พิลึกพิลั่น

หลังจากที่ประทินได้ยินคำว่าเมียถึงแม้จะได้มาจากการ ข่มขู่แต่เวลานี้ในใจเธอก็เต็มไปด้วยความดีใจเธอโน้มตัวลง เพื่อเตรียมจะแกะผ้าเทปจากปากเด็ก

ความเหนียวที่โอเว่อร์ของเทปกาวทำให้ธีมนต์เจ็บจนร้อง โอ๊ย

เตชิตได้ยินเสียงร้องที่โหยหวนของความเจ็บปวดอย่าง ชัดเจน ในใจของเตชิตเหมือนถูกทิ่มแทงธีมนต์ใช่ไหม

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยธีมนต์ใช้เวลาถึงสองวินาทีเพื่อ ชะลอความรู้สึกเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนในครอบครัวก็ยากที่ อดกลั้นความรู้สึกอีกต่อไปจึงร้องขึ้นคุณพ่อคุณพ่อ

เตชิตได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของลูกหัวใจเขาเหมือน จะสลายเขาพยายามทำเสียงตัวเองให้นิ่งลงเพื่อจะปลอบใจลูก บอกพ่อหนูได้รับอันตรายตรงไหนรึเปล่า

ธีมนต์ไม่รู้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บรึเปล่าเพราะทั้งมือทั้ง เท้าก็ถูกมัดอยู่เขาเจ็บมากตรงที่โดนประทินลากแต่ก็ลังเลว่าจะ พูดยังไงประทินใช้สายตาที่เหี้ยมโหดมองผ่านมาเด็กน้อยรับรู้ ได้ถึงความอาฆาตนั้นได้แต่พูดว่าผมไม่เป็นไร
เตชิตได้ยินเสียงพูดอ้อนวอนของลูกไม่รู้ว่าลูกอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้างหัวใจเขาเหมือนถูกแขวนไว้บนหน้าผาเขา ยกมือขึ้นจับหางตาตาของลูกผู้ชายวัยสามสิบกว่าแดงขึ้นมา ทันใด ลูกรักไม่ต้องกลัวนะลูกพ่อจะรีบไปช่วยอดทนไว้นะลูก โอเคมั้ย”

เตชิตไม่ได้รับคำตอบใดๆ ประทินก็ไม่ได้ให้เวลาพวกเขา คุยกันนานมากนักเอาโทรศัพท์กลับมาแนบกับหูตัวเองเตชิต ตอนนี้คุณเชื่อแล้วใช่ไหมว่าเด็กอยู่ในมือฉัน

อย่าแตะต้องเขานะนอกจากเด็กแล้วเธอจะเอาอะไรก็ได้ เสียงของเขาดึงเครียดคล้ายกับสายพิณที่ถูกปรับให้ตึงถึงขีด สุดถึงอีกนิดก็จะขาดได้แล้ว

ประโยคเหล่านี้ทำให้ประทินเดือดขึ้นมาทันทีเลือดของ

เขาสูบฉีดอย่างรวดเร็วเขาพูดว่าจะรับปากเราทั้งหมดทุกอย่าง

แต่เขาก็ยังยืดเยื้อต่อไปใช้น้ำเสียงและเวลามาทรมาณ เขาดึงดูดความสนใจของเขาทั้งหมด ฉันต้องการให้คุณเลิก ติดต่อกับนัชชา”

ตกลงผมรับปาก

เชอะคุณมองว่าฉันโง่ไงที่จะเชื่อคำพูดคุณง่ายๆแบบนี้

เขารักนัชชาเพียงใดสามปีที่ผ่านมาประทินรู้ดีที่สุดเพียง แค่ตอนนั้นนัชชาเปรียบเสมือนคนตายคนหนึ่งจึงทำอะไรไม่ได้ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้วกลับมาเป็นอุปสรรคขัดขวางความสุข ของเขา
เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะกำจัดอุปสรรคให้หมดไป

ต้อง…..

คุณต้องการอะไรกันแน่เตชิตกัดฟัน

ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายประทินหัวเราะขึ้นมาหลัง จากพูดประโยคนี้ฉันต้องการแค่คุณหัวใจของคุณคนของคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ

เตชิตไม่มีอารมณ์ไปฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ของหล่อนเขา ต้องการแค่จะได้เจอลูก ให้เร็วที่สุดนั้นคุณบอกมาว่าคุณอยู่ ที่ไหนผมจะไปหาคุณ

ประทินไม่คิดว่าเขาจะรับปากง่ายขนาดนี้เกิดความไม่ คาดคิดขึ้นและความไม่คาดคิดนี้ทำให้เขาใจหายไม่ต้องรีบ ร้อนฉันคิดดีแล้วจะบอกคุณ

พูดจบเขาก็วางสายแล้วปิดเครื่อง

การปิดที่ไม่เหมือนใครของโทรศัพท์มือถือสมัยเก่าดังขึ้น ในอากาศที่เงียบสงบทุกอย่างกลายเป็นเรื่องแปลกธีมนต์มอง ดูผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ในที่มืดความปรารถนานัยน์ตาค่อยๆจาง หายไป

โทรศัพท์ของคุณพ่อถูกวางไปแล้วไม่ได้ยินเสียงพ่อแล้ว ความกลัวและอารมณ์เศร้ามัดตัวเด็กอายุห้าขวบไว้แน่นอีกครั้ง เขาหายใจอย่างรวดเร็วอยากจะร้องก็ทำได้แค่อดกลั้นไว้ในหู ของเขาเหลือแต่คำพูดของเตชิตที่ว่า “อดทนไว้นะ
มือเล็กๆ ที่ถูกมัดยื่นมือออกมาผ่านการเคลื่อนไหวเล็กๆ ดัง กล่าวเพื่อส่งเสียงเชียร์อย่างเงียบๆ ให้ตัวเขาเอง

พ่อต้องมาช่วยเขาไม่ต้องกลัวรอให้พ่อมาช่วยก็พอ……… อีกฝั่งหนึ่ง ในขณะที่เตชิตเอามือถือออกจากหูสองตายาย ก็รีบแล่นเข้ามาถามสถานการณ์เด็กน้อยไม่หยุด

ในตอนนี้ใจเขารีบร้อนดั่งไฟหลังจากที่รีบเอาโลเคชั่นที่ได้ มาเมื่อสักครู่ส่งให้ชนัยเรียบร้อยแล้วก็ไม่มีอารมณ์จะไปสนใจ ความรู้สึกของสองตายายเท่าไหร่ได้แต่ตอบสั้นๆไปว่าเด็กน้อย ปลอดภัยดี

ชนาพรอยากจะถามต่อให้ละเอียดแต่ไม่มีโอกาสได้เปิด ปากเตชิตก็หยิบกุญแจรถวิ่งออกไปก่อน “เตชิตเธอจะไปที่ไหน ชีวิตลูกสำคัญแต่ตัวเองก็ต้องระวังตัวด้วยนะ

“ผมจะไปรวมตัวที่บ้านชนัย” พอเดินถึงประตูขาก็พลันนึก อะไรบางอย่างได้จึงเดินกลับเข้ามาอีก อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร นะครับรวมถึงนัชชาด้วยทุกคนรออยู่ที่บ้านไม่ต้องออกไปไหนมี ความคืบหน้าผมจะรีบบอกทุกคน

ชนาพรไม่สบายใจเขาอยากจะลุกขึ้นพูดอะไรแต่ก็ถูกชาย ชราดึงไว้ผู้ชายด้วยกันถึงแม้จะอายุอานามจะมากกว่า90ปีแต่ ความเป็นลูกผู้ชายไม่ได้ลดน้อยลงไปตกลงฝากนายด้วยนะ ช่วยหลานชายฉันให้กลับมาอย่างปลอดภัยด้วย”

เตชิตพยักหน้าแน่นอนครับ”
รอให้เขาหาตัวประทินเจอก่อนเถอะจับผู้หญิงคนสับเป็น ชิ้นๆเลย

เตชิตรีบมุ่งหน้าไปที่คลับเฮาส์ออฟฟิศของชนัยวุ่นวาย กันมากเขาพลางคุยโทรศัพท์ไปพลางปรึกษาหารือกับคนข้างๆ ไปพอเห็นเตชิตเดินเข้ามาก็รีบยื่นมือถือในมือให้เตชิตดู พี่เต ชิตโลเคชั่นที่พี่ส่งมาเมื่อกี้เป็นเบอร์ของต่างประเทศสัญญาน เข้ากันไม่ได้หาตำแหน่งไม่เจอเลย

ข้อมูลนี้ยิ่งทำให้เตชิตยิ่งลนลานขึ้นไปอีกหัวใจเขาเต้นเร็ว ยังกับจะหลุดออกมา “มีวิธีอื่นอีกมั้ยหารถจากกล้องวงจรปิด ยัง”

หาแล้วครับคาดว่าอีกสักพักจะได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ มาบ้างชนัยมองหน้าผู้ชายที่ใบหน้ามีแต่ความวิตกกังวลแต่ก็ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงจะทำยังไงถึงจะช่วยเขาได้ทำได้เพียงช่วยกัน หาวิธีช่วยเหลือเด็กให้เร็วที่สุดเด็กรอไม่ได้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทุกวินาทีมีความหมายกับเตชิตมาก เหมือนกับเชื้อไฟที่อยู่ใกล้ไม้ขีดไฟซึ่งจะโดนเผาเมื่อไม่ก็ไม่รู้

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคนของชนัยก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

หาตำแหน่งของรถเจอแล้วครับ

ในไมโครโฟนเสียงยืนยันของชายผู้นั้นกระทบหัวใจของ ทุกคนแต่ในวินาทีต่อมาคำพูดของเขาก็ทำให้ใจของเตชิตที่ พองโตขึ้นมาค่อยๆห่อเหี่ยวลงไปอีกครั้ง มันเป็นทางแยกของ ถนนแห่งชาติ104ที่เชิงเขาไม่มีสิ่งใด ในรถหมายเลขทะเบียนรถและรุ่นเป็นรุ่นเดียวกับที่แจ้งมาเขาน่าจะเปลี่ยนไปใช้รถคัน อื่นแล้ว”

เตชิตคว้า โทรศัพท์มือถือตาสองข้างแดงเหมือนสัตว์ป่าที่ ใกล้จะสิ้นหวัง”เฝ้าติดตามต่อไปกล้องสองตัวที่อยู่กลางถนน เอามาเปรียบเทียบดูว่ารถคันไหนเข้าที่ออกแล้วไม่ได้เข้ามาอีก”

ได้ครับ

การตามหาล่าช้าขึ้นเรื่อยๆ นอกจากรอแล้วก็ทำได้แค่รอ หัวใจของเตชิตเหมือนโดนไฟที่ร้อนระอุแผดเผาเหมือนโดนมีด แหลมทิ่มแทงเขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับตาลงพอหลับตาก็จะเห็น แต่ภาพของลูกที่น่าสงสาร

ในใจภาวนาแล้วภาวนาอีกต้องรอคุณพ่อรอคุณพ่อมาช่วย