ตอน423ลูกถูกจับตัวไป

ตอนที่423ลูกถูกจับตัวไป

หลังจากวางสายของประทินเตชินก็หันไปกำชับกับพี่เลี้ยง ว่าให้ดูแลธีมนต์เป็นอย่างดีจากนั้นก็บอกสองตายายก่อนที่เขา จะออกจากบ้านไป

ร้านกาแฟพันเป็นร้านกาแฟที่มีชื่อเสียง ใช้วัตถุดิบที่คัด สรรมาเป็นอย่างดีอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ก็ทันสมัยจึงทำให้มีลูกค้า เป็นจํานวนมาก โดยเฉพาะช่วงกลางวันบรรยากาศในร้านจะ คึกคักมาก

การที่หล่อนนัดเขาที่นี่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสัยเป็นอย่าง มากด้วยสภาพจิตใจของประทินตอนนี้ไม่น่าจะชอบบรรยากาศ แบบนี้แต่เขาก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากเพราะในใจก็รู้ดีว่า หล่อนดื้อดึงเขาแค่ต้องการจะพบหล่อนเพื่อที่ห้ามไม่ให้หล่อน นำภาพของนัชชาไปส่งต่อ

เตชิตคิดไม่ถึงเลยว่าประทินไม่ได้คิดที่จะไปที่ร้านกาแฟ แต่แรกและไม่ได้อยากที่จะพบเขาด้วยซ้ำหลังจากวางสายจาก เตชิตหล่อนก็รีบขับรถมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูล จิวะพงษ์ทันทีมือที่กำพวงมาลัยรถมีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย สายตาชำเลืองไปที่โทรศัพท์มือถือกลัวว่าเตชิตจะโทรเข้ามา หล่อนต้องอาศัยจังหวะที่เตชิตกำลังเดินทางไปร้านกาแฟรีบมาให้ถึงบ้านหลังเก่าก่อนที่เขาจะถึงร้าน

ปกติคนที่ขับรถใช้ความเร็วไม่เกิน100ไมล์ต่อชั่วโมงตอน ขับโดยใช้ความเร็ว120กว่าไมล์ต่อชั่วโมงหล่อนขบกราม แน่นเหยียบคันเร่งรถเหมือนลูกกระสุนที่พุ่งออกไปทยานไปบน ถนนอย่างรวดเร็ว

จากบ้านหล่อนมาถึงที่นี่ใช้เวลา20กว่านาทีหล่อนไม่ได้ ขับเข้าไปด้านในแต่เลือกที่จะจอดรถในที่ที่ไม่สะดุดตานักแล้ว แอบอยู่ที่มุมหนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาโทรไปที่ บ้านหลังเก่านี้

โทรศัพท์ดังไม่กี่ครั้งก็ถูกรับสาย โดยพี่เลี้ยงในบ้าน

“สวัสดีค่ะ”

ประทินใจเต้นมองไปทางประตูบ้านหล่อนพยายามกด ความกังวลและประหม่าในใจเพื่อให้เสียงฟังดูนิ่งและ ธรรมชาติ”สวัสดีค่ะฉันเป็นคุณครูที่โรงเรียนอนุบาลของธีมนต์ ค่ะขอพูดสายกับคุณชนาพรหน่อยค่ะ”

ชนาพรคือชื่อของคุณยายแห่งตระกูลจิวะพงษ์หลายปีมานี้ ไม่ค่อยมีใครกล้าเรียกชื่อนี้โดยตรงเพราะเห็นแก่เตชิตพี่เลี้ยง ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบปลายสายว่า “คุณ รอสักครู่นะคะ”

ผ่านไปชั่วครู่เสียงที่ฟังดูมีอายุจากปลายสายก็ดัง ขึ้น”สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะคุณชนาพรดิฉันเป็นคุณครูอนุบาลที่โรงเรียน ของน้องธีมนต์นะคะเมื่อสักครู่คุณเตชิตบอกให้ดิฉันนำเอกสาร การเข้าเรียนมาให้เห็นไม่ทราบว่าตอนนี้คุณสะดวกมั้ย คะ”ประทินรีบพูดให้จบเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะจับพิรุธตนเอง ได้

ชนาพรได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อยด้วยความแปลก ใจ”ครูของธีมนน์”

เมื่อก่อนเคยได้ยินเตชิตพูดว่าจะหาโรงเรียนให้ธีมนต์อยู่ เหมือนกันแต่ไม่ใช่บอกว่ากำลังตัดสินใจอยู่หรอกหรือตกลง เลือกแล้วเหรอ

มือที่จับโทรศัพท์ของประทินเกร็งแน่นขึ้น” ใช่ค่ะเป็น เอกสารฉบับหนึ่งที่ต้องให้เด็กพิมพ์ลายนิ้วมือไว้เป็นหลักฐาน ค่ะฉันนำเอกสารมาแล้วเดี๋ยวอีกสักครู่คุณลองอ่านดูค่ะ”

“ตอนนี้คุณอยู่ที่หน้าประตูเหรอ”

“ใช่ค่ะคุณแค่พาเด็กออกมาก็พอ”หล่อนก้มลงดูนาฬิกาที่ ข้อมือ”เนื่องด้วยเวลาที่จำกัดขอความกรุณาคุณช่วยรีบหน่อย นะคะ”

ด้วยความที่สูงอายุทำให้หญิงชราไม่ได้สงสัยในคำพูด ของหล่อนเลยคิดว่าเรื่องแบบนี้คงไม่มีใครรู้นอกจาคนในบ้าน เท่านั้น”ได้งั้นคุณรอแปบนึงฉันจะออกไปเดี๋ยงนี้

เมื่อชนาพรวางโทรศัพท์ลงก็รีบเรียกเด็กน้อยมาทันที”มา นี่มาออกไปกับยายทวดแปบนึง”
ธีมนต์ที่กับกำลังเล่นเครื่องเป่าฟองสบู่อยู่อยากจะออก ข้างนอกอยู่แล้วพอได้ยินดังนั้นสายตาเป็นประกายทันทีได้ ครับ”

พี่เลี้ยงรู้สึกเป็นห่วงจึงถามว่า”ให้รถออกไปส่งคุณท่านดี กว่ามั้ยคะ”

“ไม่ต้องแค่สองก้าวฉันกับธีมมนต์เดินออกไปก็ได้ หญิง ชรายกมือขึ้นบอกปฏิเสธถึงแม้ว่าอายุจะมากแล้วแต่ขาแข้งก็ ยังแข็งแรงดีอีกทั้งยังได้อยู่กับธีมนต์มากขึ้นหล่อนก็ดีใจแล้ว

คนอื่นห้ามก็คงไม่ฟังได้แต่มองหญิงชราพาเด็กน้อยเดิน ออกไป

จากตัวคฤหาสน์เดินไปถึงหน้าประตูก็ไม่ไกลนักทั้งสอง เดินไปพลางคุยเล่นไปด้วยทำให้ยิ่งรู้สึกว่าระยะทางไม่ไกลเลย ธีมนต์เป็นเด็กฉลาดเขาจับมือหญิงชราไว้ไม่ปล่อยเพราะกลัว ว่าหล่อนจะล้ม

เมื่อเดินมาถึงประตูมองไปที่ถนนว่างเปล่าไร้ผู้คนหญิงชรา เริ่มสงสัยพอดีกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเพราะเบอร์โทรศัพท์ เบอร์เดิมที่โทรเข้ามาเมื่อกี้หล่อนกดรับสาย “คุณครู่คะตอนนี้ ฉันอยู่หน้าประตูแล้วคุณครูอยู่ตรงไหนคะ”

ด้านหลังไม่ไกลจากตรงนั้นประทินที่มองเห็นทุกการ เคลื่อนไหวของอีกฝ่ายหล่อนยังไม่รีบร้อบ”ดิฉันอยู่ตรงด้าน ขวาของประตูค่ะเห็นมั้ยคะ”

ชนาพรมองไปทางขวาตามที่อีกฝ่ายบอกแต่ไม่เห็นใครทั้งนั้น

“ฉันไม่เห็นคุณเลย…”

“หรือว่าคุณอยู่ห่างออกไปอีกคุณลองเดินออกมาอีก หน่อยได้มั้ยด้านหน้าประตูไม่สามารถจอดรถได้พนักงานรักษา ความปลอดภัยก็ไม่ให้ฉันเข้าไปฉันอยู่ด้านหน้าขึ้นมาอีก นิด”พูดจบในหัวประทินก็ครุ่นคิดอย่างหนัก

หญิงชราค่อยๆเขยิบเดินออกมาด้านหน้าตามที่หล่อน

บอกแต่ทว่ามืออีกข้างก็ยังคงจับมือเด็กน้อยไว้ไม่ปล่อย

ประทินเม้มปากแบบนี้ไม่ได้หล่อนจะต้องหาวิธีทำให้ทั้ง สองแยกออกจากกันให้ได้

จังหวะนี้เองที่หญิงชราค่อยๆเดินไปข้างหน้าหญิงสาวอีก

คนกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ทั้งสองแยกจากกันโอกาสของ

หล่อนก็มาพอดี

ธีมนต์ปล่อยมือจากหญิงชราเพื่อถือเครื่องเป่าฟองสบู่ หมุนไปมาอยู่ที่เดิมชนาพรหยุดรอเขาแต่สายตายังคงมองไป รอบๆหาคุณครู

ไม่ง่ายที่โอกาสของเธอมาถึงแล้วใจหล่อนเต้นโครมคราม รู้สึกตื่นเต้นเสียงเริ่มสั่น”เดินมาข้างหน้าอีกนิดอีกนิด”

ชนาพรได้ยินเสียงอีกฝ่ายบอกประหนึ่งว่าอีกไม่กี่วินาที จะได้พบตัวหล่อนแล้วจึงไม่ได้คิดถึงอย่างอื่นเดินไปตามที่อีก ฝ่ายบอกประทินรีบฉวยจังหวะนี้ขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งพุ่งไปยังด้านข้างของเด็กน้อย

ธีมนต์ที่กำลังเล่นเครื่องเป่าฟองสบู่ในมือ ในขณะที่หญิง ชรากำลังชะโงกหน้าไปด้านหน้าเพื่อหาคนอยู่นั้นหล่อนก็ผลัก ประตูลงจากรถกระชากปกเสื้อของเด็กน้อยแล้วอุ้มร่างเล็กๆขึ้น รถ

ธีมนต์ร้องด้วยความตกใจทำให้หญิงชรารีบหันกลับมาดู เห็นประทินเข้าก็อึ้งไปประทินจึงฉวยจังหวะเปิดประตูขึ้นรถแล้ว ล็อคประตูทันที

หล่อนเหยียบคันเร่งจนมิดรถพุ่งทะยานออกไปอย่าง รวดเร็วกว่าหญิงชราจะได้สติรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นก็เห็นแค่เพียง ท้ายรถไกลๆจนค่อยๆลับสายตาไปในที่สุด

ชนาพรได้แต่ยืนมองตาปริบๆแล้วร้องอุทานออกมายัง ไม่ทันได้พูดอะไรดวงตากแดงกล่ำโทรศัพท์ในมือแทบร่วงหล่น ไปที่พื้นหญิงชราพยายามกดโทรออกไปหลายครั้งแต่ก็กดผิด กดถูกด้วยความลนลานจนสุดท้ายก็โทรหาเตชิตได้”เตชิตแย่ แล้วธีมนต์โดนประทินจับตัวไปแล้ว”

อีกด้านหนึ่งเตชิตที่เพิ่งจะขับรถเข้าไปจอดที่หน้าร้าน กาแฟและเตรียมจะลงจากรถแต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อนสิ่งที่ ปลายสายเล่าทำให้ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วขณะเหงื่อผุดขึ้นที่ด้าน หลังหน้าถอดสีแววตาเย็นเยือกขึ้นมาทันที ตอนนี้อยู่ที่ไหน”