ตอน417ของฉันก็เหมือนของเธอ

ตอนที่417ของฉันก็เหมือนของเธอ

นัชชาเห็นเขาโกรธหน้าดำก็ไม่ยั่วโมโหเขาอีก”ชื่อของฉัน เป็นผู้สาบสูญยังไม่ได้ดำเนินการขอแจ้งเปลี่ยนสถานะเลยสอง วันนี้ฉันต้องทําเรื่องยื่นเอกสารถ้าจะแต่งงานก็ต้องรอเรื่องนี้ ดาเนินการเสร็จก่อน”

“เดี๋ยวฉันหาคนช่วยให้เรื่องนี้ดำเนินการเร็วขึ้น ใช้เวลาไม่ ถึงสองสามวันหรอก”

หัวใจของนัชชาดีใจมากแต่ก็ทำเล่นตัวไปอย่างนั้น ไม่มี แหวนไม่มีขอแต่งงานคุณอยากแต่งงานแต่งแบบนั้นฉันก็เสีย เปรียบแย่นะ ?”

หลังจากฟังจบเตชิตชะงักไปชั่วครู่ไม่รู้ว่าอะไรไปจี้จุดเขาๆ หัวเราะไม่หยุดพลางพูดว่า “เธออยากให้ฉันมอบแหวนเพชร คุกเข่าขอเธอแต่งงานทีละขั้นตอนอย่างนั้นเหรอ?”

เขาหัวเราะซะจนนัชชาชักรู้สึกอายและโกรธๆเอื้อมมือไป พลักเขา” ใครอยากกันล่ะไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณซะหน่อย”

เตชิตรู้ว่าปากเธอไม่ตรงกับใจก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเขาเอื้อม แขนไปดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้เต็มอก แต่ฉันไม่โรแมนติกแล้ว ก็ไม่มีประสบการณ์แบบนี้มาก่อนด้วยคนที่อยู่รอบๆตัวฉันก็มี แต่ชายโสดทั้งนั้นฉันมีแค่ใจที่อยากอยู่กับเธอจนแก่เฒ่าทุกสิ่งของฉันคือของเธอไม่ว่าจะเป็นบ้านรถเงินฝากในธนาคาร เธอเอาไปได้ทั้งหมดดีไหม?”

แม้ว่านัชชาจะไม่เคยต้องการอะไรจากเขาแต่พอฟังเขา พูดดังนั้นในใจก็ชักจะโอนอ่อน”คุณให้ฉันหมดเลยเหรอ? ทั้งหมด?”

“อืม”เขาตอบโดยไม่ลังเลเลยสักนิด”ของฉันก็คือของ

เธอ”

“นัชชาสำลักชายคนนี้คงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็น ประชาชนคนธรรมดาหรอกนะ เขารู้หรือว่าทรัพย์สินของเขา ทั้งหมดมีเท่าไรให้เธอง่ายๆแบบนี้?

ไม่ได้ยินคำตอบของเธอเขาขมวดคิ้วกระซิบที่ข้างหูของ เธอทำให้จักกระจ”ทำไมไม่พูดล่ะ?”

“ไม่มีอะไรฉันก็แค่ตกใจนิดหน่อย”

“ตกใจอะไร”

หลังจากที่เขาถามคำถามนี้นัชชาก็ยิ่งอยากรบเร้า ในอ้อม กอดที่แข็งแรงของเขาเธอเงยหน้าขึ้นสิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกคือ คางที่ได้รูปของเขา”คุณไม่กลัวว่าฉันจะหุบสมบัติของคุณ ทั้งหมดหรือ?”

“ถ้าเราสองคนแต่งงานกันจะพูดว่าเธอหุบสมบัติของฉัน ได้อย่างไร?”

นัชชากระทุ้งเอวของเขาที่หนึ่ง”ไม่ใช่ซะหน่อยคุณเอาเงินมาฝากที่ฉันคุณไม่กลัวเหรอ?”

“กลัว?”เตชิตก้มลงมองตาสดใสกลมโตของเธอถามเธอ ด้วยความสงสัย”เธออยากจะพูดอะไรกันแน่?

นัชชามองไปที่แววตาที่เปิดเผยของเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ต่อดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจเรื่องเงินจริงๆ และไม่เคยคิดว่าจะ ขีดเส้นเรื่องเงินๆทองๆกับเธอ

ถามสักนิดว่าในเมืองเจนี้มีชายที่สมบูรณ์แบบที่ประสบ ความสำเร็จสักกี่คนที่ยอมสละทุกอย่างได้เพื่อแต่งงานกับผู้ หญิงคนเดียวอย่าพูดว่าเหมือนกับเขาส่วนใหญ่ชายที่พอจะมี ความสำเร็จอยู่บ้างก็คงคิดเรื่องสิทธิ์จะรักษาขอบเขตเรื่อง สมบัติของตัวเองทั้งนั้น

ข้อสงสัยเปลี่ยนเป็นถอนหายใจนัชชาถอนหายใจด้วย ความเหนื่อยใจ”คุณเต็มใจแบบนั้นจริงๆเหรอ…….

“ผู้หญิงของผมผมมีอะไรไม่เต็มใจล่ะ”เขาไม่ได้สนใจเรื่อง แบบนี้เลยสักนิดสำหรับเขาเงินเป็นแค่จำนวนตัวเลขที่อยู่ใน ธนาคารเท่านั้นมีจำนวนเท่าไรไม่สำคัญที่สำคัญคือจะใช้เงิน พวกนี้กับใคร

ถ้าเป็นเธอกับลูกเท่าไรเขาก็ยอม

นัชชาส่ายหัวพลางถอนใจ “คุณโชคดีที่พบฉันที่ใจดีไม่ เห็นแก่เงินถ้าเป็นคนอื่นคุณก็คงโดนดูดแห้งไปแล้ว”

จริงๆแล้วเมื่อห้าปีก่อนที่เธอเจอเตชิตสำหรับเธอแล้วเขาเป็นคนเย็นชาไร้ความปราณีทุกที่ขาดทุนแต่ตอนนี้เมื่อรู้จักเขาอย่างลึกซึ้งถึงจะว่าไม่ ได้คนเย็นชายิ่งไปกว่านั้นเหมือนคนด้วยซ้ำ

ดูดยังไง?

ประโยคแว่วผ่านมา…

เขายิ้มอย่างชั่วร้ายไปใกล้เธอนัยน์ตาดำเต็มไป ด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหล ผมอยากจะให้ดูดผมคืนนี้เลยก็ ทํา”

ฟังนัชชาแทบเขาหันเดินออกจากห้องแล้ว

อายจนหน้าแดงแต่รู้จะเอาเรื่องเขา

กระทืบเท้ากับที่เขาคนบ้า”

หลังจากประทินเตชิตปฏิเสธท่ามกลางฝูงชนหล่อนเธอทำให้พ่อแม่ตกใจเป็นห่วงมองลูกสาวผอมทุกเธอก็ปวดใจมากขึ้น

“ประทินลูกเป็นอะไรกันแน่เล่าให้แม่ฟังหน่อยนอกห้องเคาะประตูยังไงก็เปิดประตูห้องถูกล็อคไว้จากด้านใน

ประโยคเดียวกันนี้เธอถามมานับครั้งไม่ถ้วนประทินไม่ ตอบเลยสักค่า

เธออดที่จะกังวลไม่ได้ใจก็คิดว่าต้องหาเรื่องให้ลูกสาว สนใจก่อนแล้วค่อยๆ ให้ลูกสาวเล่าเรื่องให้เธอฟังไม่เช่นนั้นใจ ของเธอคงเย็นต่อไปไม่ไหวแน่ๆ

แต่เธอสนใจเรื่องอะไรล่ะ?

คิดไปคิดมาก็มีแต่เรื่องเตชิตเท่านั้นเธอชอบเตชิตมาก ขนาดไหน ใครๆก็เห็น

คิดถึงตรงนี้เธอก็ยกมือเคาะประตูเบาๆ พูดอย่างใจเย็น ว่า”ประทินถ้าลูกรู้สึกไม่สบายใจลูกลองออกไปเดินเล่นสักพัก ถ้าไม่อยากไปคนเดียวก็ชวนเตชิตไปด้วยลูกสองคนไม่ได้ คบหากันอยู่เหรอเขา….”

พูดยังไม่ทันจบบานประตูด้านหน้าก็ค่อยๆเปิดออกจาก ด้านใน ‘แอ๊ด’เห็นประทินที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังจะดีใจยังไม่ทัน ได้ยิ้มออกก็ถูกประทินต่อว่าอย่างรุนแรง

“เตชิตเตชิตเตชิต!พูดแต่เตชิตอยู่นั้นล่ะเขาไม่เคยสนใจ

เรื่องอะไรเกี่ยวกับหนูแม้แต่หนูสภาพยังไงเขาก็ไม่เคยชายตา มามองถ้าเขาไม่เห็นหน้าหนูเขาถึงจะสบายใจ!คุณแม่กับคุณ พ่อแนะนำเขาให้หนูมันดีตรงไหนเขาไม่ชอบหนูเลยสักนิดเขา ชอบคนอื่น ตอนนี้ยายผู้หญิงหน้าด้านนั่นมันกลับมาแล้วเขา ไม่มีทางจะคิดถึงหนูเลย! ประทินกรีดร้องเหมือนโดนผีเข้าเอะอะต่อว่าผู้เป็นแม่น้ำลายก็พ่นออกมาไม่เหมือนผู้ดีสักนิด

หลังโดนลูกสาวตะโกนใส่ผู้เป็นแม่ชะงักไปชั่วขณะตั้งแต่

เล็กจนเติบใหญ่พวกเขาเลี้ยงเธออย่างประคบประมตามใจทุก อย่างเธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ถามอย่างเป็นห่วง”ลูกทะเลาะ กับเตชิตเหรอ?” “ทะเลาะ?” ประทินยิ้มเยาะการแสดงออกของหล่อน

เหมือนคนโรคจิต”แม้แต่ทะเลาะเขายังไม่ให้โอกาสหนูเลย”

ในคืนนั้นท่าทีของเตชิตเขาไม่เต็มใจที่จะพูดอะไรกับเธอ ซะด้วยซ้ำถ้าเขาเต็มใจที่จะทะเลาะกับตนก็คงดี

“หรือไม่…หรือไม่แม่ลองโทรไปหาตระกูลจิระพงศ์ถามดู ว่ามันเกิดอะไรขึ้น? เมื่อสองวันก่อนยังดีๆกันอยู่เลยทำไมตอนนี้ กลายเป็นอย่างนี้ไปได้? “เห็นสภาพของประทินตอนนี้คนเป็น แม่รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก

ประทินได้ยินดังนั้นถึงมีท่าทีอ่อนลงเพียงแต่สายตาที่บ้า คลั่งและเย็นชายังไม่หมดไปท่าทางน่ากลัว”ถ้าอย่างนั้นคุณแม่ ก็ไปโทรสิตอนนี้นอกจากติดต่อตระกูลของเขาก็ไม่มีวิธีอื่น แล้ว”

“ได้จ๊ะได้แม่จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”พูดพลางเดินไปชั้นล่างคว้า โทรศัพท์บ้านไร้สายค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของตระกูลจิวะ พงษ์เธอกลัวว่าหากโทรไปเบอร์ส่วนตัวจะไม่มีคนรับ

โทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่งแล้วก็มีคนรับสายพ่อบ้านรายงาน ให้เจ้านายทราบก่อนที่จะมอบให้คุณตาของเตชิตคุณจุลินทร์
“สวัสดีครับ?”

“คุณจุลินทร์ฉันเองจันทร์จิรา”น้ำเสียงของเธอพูดคุยอย่าง คุ้นเคยท่าทางอย่างกับญาติสนิททีเดียว