ตอน396 ในทะเลแห่งดอกไม้

ตอนที่396 ในทะเลแห่งดอกไม้

ไม่ว่าจะโอเคหรือไม่โอเคแต่เป็นเช่นนี้แล้ว ไม่สามารถ เปลี่ยนได้ในเวลาอันสั้น

ตรักขึ้นไปด้านบนเพื่อที่จะหารืออีกสองสามเรื่องเกี่ยวกับ เรื่องการจัดงาน เขาเห็นเตชิตยืนอยู่หน้ากระจกไม่ขยับ เคลื่อนไหว

ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเอ่ยปากถามออกไป “ประธานเตชิต คุณตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรือครับ

“ไร้สาระ!” เตชิตไม่ได้ปกปิดและยอมรับมัน “สั่นขนาดนี้

ไม่ตื่นเต้นได้ยังไง!

“คุณให้ความสำคัญกับคุณนัชชามาก

ให้ความสำคัญ?

เตชิตตกใจเล็กน้อย คิดทบทวนว่าอารมณ์ทั้งหมดที่เขา เป็นอยู่ก็เพราะหญิงสาวตัวเล็กๆบ้านๆ คนนี้ สายตาของเขาก็ อ่อนโยนขึ้น “ไม่มีทางเลือก ผู้หญิงที่ยุ่งยากจริงๆ

ปากพูดอย่างไม่เต็มใจ แต่ถ้าหากว่าไม่เต็มใจจริงๆแล้ว ล่ะก็ จะมีความคิดริเริ่มที่จะทำสิ่งนี้เพื่อเธอได้อย่างไรกัน

เมื่อเห็นว่าเวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว ตรัณเตือนสติชายที่ตื่นเต้นจนเกือบจะลืมเวลา “คุณเตชิต คุณไปควรเปลี่ยนเสื้อผ้า ได้แล้วนะครับ”

เตชิตเลยนึกขึ้นมาได้ หลังจากได้ฟังประโยคนั้นเขาก็รีบ ร้อนลงบันไดไป

เขาแต่งชุดสูทสีเทาเข้ม แตกต่างจากเสื้อโค้ทปกติ เพิ่ม เสื้อกั๊กตรงกลาง สอดรับกับรูปร่างที่เห็นกล้ามเนื้อบริเวณเอว และหน้าอก กางเกงสแล็คยาวถึงข้อเท้า จับคู่กับรองเท้าสี กาแฟเข้ม ด้วยความสงบและท่าทีที่สง่างาม ดูราวกับเป็นเจ้า ชายอย่างนั้น

เมื่อเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกไป ทีมงานจำนวนไม่ น้อยก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองกันยกใหญ่ ช่างดูมีราคาและน่า มองยิ่งนัก

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะถูกจัดวางอยู่ที่ไหนก็เป็นสินค้าคุณภาพ สูง ไม่สามารถละสายตาได้ แค่ช่วงขาและเอวก็ทำให้ผู้หญิง

หลงใหลได้แล้ว

“หล่อมาก!” ผู้หญิงที่กำลังจะถูกขอแต่งงานนั้นน่าอิจฉา มาก นี่คือที่สุดของกาแล็กซี่! พนักงานหญิงต่างพากันกระซิบ กระซาบด้วยความริษยาและความตื่นเต้นก็ไม่สามารถซ่อนจาก น้ำเสียงได้

อีกคนถึงแม้จะตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เมื่อมีวัยวุฒิมากขึ้นก็ สามารถรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ได้ “เสียงซุบซิบ ฟังแล้ว เหมือนโดนนินทา”
แต่มันไม่สำคัญในสายตาเตชิต ความกังวลทั้งหมดของ เขาอยู่ที่การสารภาพทั้งหมดต่อหญิงสาวในคืนนี้ เรื่องอื่นไม่มี อะไรเกี่ยวข้องกับเขา

เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไป ฉากถูกปิดและทุกอย่างพร้อมแล้ว เตชิตหาโทรศัพท์และกดเบอร์ของนัชชาเพื่อโทรหา

ในสายได้ยินเสียง ตัด ตัด เขาฟังไปใจก็เต้นตึกตัก รอสัก สองสามวินาทีก็ได้ยินเสียงที่ชัดเจนพูดขึ้นมา

“ฮัลโหล”

ธีมนต์นั่นเอง

ชายแก่หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “ธมนต์ แม่ล่ะ”

“ไม่อยู่ในห้องครัว กำลังปอกผลไม้ให้ผมครับ” ตุ๊กตา น้อยตอบอย่างฉะฉาน เมื่อพูดก็หันไปมองทางห้องครัวด้วย แน่นอนว่ากำลังมองหาว่านัชชาอยู่ที่ตรงไหน

เตชิตถอนหายใจ “คนดี เอาโทรศัพท์ไปให้แม่หน่อยนะ ครับ ลุงมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”

“อ้อ ครับ รอสักครู่นะครับ”

“ไม่รีบครับ”

ตามมาด้วยเสียงเด็กวิ่งดังเข้ามาในไมโครโฟน “ตึง ตึง ตั้ง” จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่บอกกล่าวคู่สนทนา “แม่ครับ สาย จากคุณลุง บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”
“คุณลุง คุณลุงไหนล่ะ”

“เตชิต!”

นัชชาเช็ด ในมือให้สะอาดและรับโทรศัพท์มา “ฮัลโหล คุณหาฉันหรอคะ”

“คุณอยู่บ้านกับลูกใช่ไหม”

“อื้อ นอนหลับไปเพิ่งจะตื่นมาสักพักค่ะ”

“ทานข้าวรึยัง”

นัชชามองไปยังห้องครัวที่สะอาดหมดจด “ยังค่ะ น้าใน บอกว่าคุณ ให้หล่อนไปพักร้อน ฉันกำลังเตรียมตัวที่จะทำ อาหาร…”

“ไม่ต้องแล้ว” เตชิตขัดจังหวะเธอ กลัวว่าจะไม่ทัน ในใจก็

กลัวว่าจะทำพิรุธ “ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว เดี๋ยวให้คนขับรถ

ไปรับคุณ”

นัชชาเงยหน้าขึ้นมองเวลา จะหกโมงครึ่งแล้ว ไม่ต้อง หรอกค่ะ วันนี้ไปปีนเขามาเหนื่อยมากแล้ว คุณก็ยังไม่ได้พัก ผ่อนเลย ทานที่บ้านสบายๆก็พอ

“ไม่ได้ลำบากอะไร ร้านอาหารก็จองเอาไว้แล้ว คุณรอคน ขับรถไปรับก็แล้วกัน” ในตอนท้ายดูเหมือนเขากลัวว่าเธอจะ ปฏิเสธ ลำคอของผู้ชายทำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “ได้ยินแล้วใช่ ไหม”

“อย่างนั้นก็ได้ ฉันเก็บของนิดหน่อยก่อน
“ในห้องแต่งตัวมีเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่ เพิ่งจะซื้อมา คุณเลือก ตัวที่คุณชอบนะ” เขาสังเกตเห็นว่าชุดที่เธอใส่วันนี้ยังเป็นชุด เมื่อวาน เมื่อพูดจบเขาก็วางสาย “เดี๋ยวเจอกัน

นัชชาถอดผ้ากันเปื้อนออกและทำตาที่เขาบอก เธอเดิน

เข้าไปในห้องเสื้อผ้าชั้นบนและเห็นครึ่งหนึ่งของตู้เสื้อผ้าทั้งสาม ซึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้หญิง อีกสามด้านเป็นเสื้อผ้าของเขา นัช ชามองไม่ได้มองอะไรมาก หยิบมั่วๆได้ชุดกระโปรงยาวมาตัว หนึ่งยาวถึงข้อเข่า ร่างกายเธอค่อนข้างจะบอบบาง สวม กระโปรงตัวนี้แล้วก็ยังหลวมอยู่เล็กน้อย

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ผ่านไปไม่กี่นาที นัชชาก็ได้รับ สายจากคนขับรถบอกว่ามาถึงแล้ว เธอตกใจและสงสัยว่าเวลา ผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทำไมมาถึงเร็วเช่นนี้

เธอไม่รอรี พาธีมนต์ออกไป หลังจากขึ้นรถแล้วจึงได้รู้ว่า

“คนขับรถ” ที่ว่านั้นคือตรักนั่นเอง

หลังจากที่กลับถึงเมือง ทั้งคู่ได้พบกันแล้วครั้งหนึ่ง ยัง กล่าวอำลากันอย่างเร่งด่วน นัชชาตกใจเล็กน้อย “เธอเองหรอ”

ตรันเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพและเป็นกันเอง “คุณนัช ชา ขึ้นรถเถอะครับ”

ระหว่างทาง นัชชาและตรัณก็พูดคุยกัน เขาไม่ได้ถามว่า ระหว่างห้าปีนี้เธอไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร และไม่ได้ถามเรื่อง เกี่ยวกับเด็ก แต่กลับบอกกับเธอว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมานั้นได้ เกิดเรื่องที่น่าสนใจขึ้นบ้าง ทำให้บรรยากาศนั้นค่อนข้างผ่อนคลาย

ตรัณจ้องมองที่กระจกหลัง บังเอิญเห็นใบหน้าที่ซีดเล็ก ของธมนต์ ในใจก็รู้สึกดีใจกับคนทั้งคู่ “ไม่น่าแปลกใจที่ใครก็ ว่าลูกชายจะเหมือนแม่ เหมือนแม่มากกว่าหน่อยจริงๆ!

เมื่อได้ยิน นัชชาก็หันตัวไปมองหน้าธีมนต์ชัดๆ ที่จริงก็ เหมือนเธอมากกว่านิดหน่อยไม่ผิด แต่ถ้ามองอย่างละเอียด แล้ว ก็จะเห็นว่าตาและคิ้วนั้นเหมือนกับเตชิตมาก ความเป็น จริงแล้วตอนที่เขายิ้มแล้วองศามุมปากที่ยกขึ้นมานั้น เหมือน กับคนคนนั้นมาก รายละเอียดนี้ค้นพบได้จากการสังเกตเท่านั้น

คุยกันตลอดทาง อยู่ๆก็ถึงที่หมาย โดยไม่ทันรู้ตัว เมื่อมอง ออกไปนอกหน้าต่างรถก็เห็นร้านอาหารที่สวยงาม นัชชาปลด เข็มขัดนิรภัยออก เธอรู้สึกแปลกเล็กน้อย

วันนี้ใช้พละกำลังไปมาก วันนี้เขายังมีแรงที่จะตระเตรียม

ดินเนอร์ที่โรแมนติกอีกหรือนี่

ระหว่างที่เธอคิดพิจารณาอยู่นั้นตรัณก็ได้เปิดประตูออก ให้ “คุณนัชชา เชิญข้างในครับ ส่วนเด็กผมจะดูแลให้ครับ”

นัชชาเลิกคิ้วเล็กน้อย “เด็กไม่ได้ไปด้วยกันหรอคะ”

“ไปด้วยกัน แต่ว่าต้องรอสักครู่ครับ ประธานเตชิตบอกว่า ให้คุณเข้าไปก่อนครับ”

เขาพูดปิดๆบังๆฟังแล้วดูมีลับลมคมใน แต่ว่ามีเรื่องอะไร ปิดบังหรอ ไม่น่าจะใช่เรื่องร้ายแรงอะไร เรื่องนี้เธอค่อนข้างไว้ใจเต ต

ที่จริงตรงนั้นก็ยังมีคนอื่นอีก ไม่ใช่เขาเพียงคนเดียว ถ้าไม่ ยอมให้เด็กไป นั่นก็อาจไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน ไม่น่าจะต้องกังวล อะไรมาก

เมื่อนัชชาคิดถึงข้อนี้ เธอก็ได้แต่เลิกคิ้ว ความจริงแล้วมัน เป็นปัญหาเรื่องของการดูแลเด็ก ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปมาก ในสองวันนี้ ไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

คิดไม่ตก คิดไม่ตกจริงๆ แต่ว่าถึงตอนนี้ เธอก็ไม่ได้ปิดกั้น มาก เธอก้มหัวมองตุ๊กตาน้อย “ธีธี หนูไปกับคุณลุงก่อน อีกครู่ ค่อยตามมาหาแม่ ได้ไหมครับ”

ธีมนต์ไม่มีปัญหาอะไรเลย เขาถูกดึงดูดด้วยไฟ LED หน้า ร้าน “แม่วางใจเถอะครับ!”

นัชชายืดตัวขึ้น มองไปทางตรัญ “รบกวนคุณด้วย ฟ้ามืด แล้ว อย่าเดินไปไกล ถ้ามีเรื่องอะไรรีบโทรบอกฉันนะคะ”

“คุณวางใจได้ครับ”

นัชชาหันกลับมาและเดินไปที่ประตูร้านอาหาร เธอเดินไป ไม่กี่ก้าวเต็มไปด้วยความคิด ใจไม่สามารถสงบได้ เดินไปถึง ประตูอย่างยากลำบาก มือของเธอเอื้อมออกไปเพื่อดันที่ประตู เมื่อผลักประตูออกเธอก็ได้แต่ตกตะลึง

ชั้นหนึ่งทั้งหมดไม่ได้มีรูปลักษณ์ของร้านอาหาร แต่เต็มไป ด้วยทะเลดอกไม้…..