ตอน382สารภาพรัก

ตอนที่382สารภาพรัก

นัชชาได้ยินเขาพูดอย่างจริงจังตัวเธอก็เริ่มจริงจังขึ้น มา”ตอนนี้เด็กธีมนต์ก็ไม่ค่อยร้องไห้และเป็นคนที่ร่าเริงมาก ด้วย”

“เด็กทุกคนที่อยู่ในอายุช่วงนี้ก็ร่าเริงทุกคนแต่ของเขาเป็น ช่วงๆไม่ใช่ติดต่อกันตลอด บ่อยครั้งที่เตชิตจะเห็นธีมนต์เหม่อ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่แต่ที่จริงแล้วเป็นการกระทำของเด็กที่ ทําออกมาโดยไม่รู้ตัว

พอนัชชาได้ยินในใจก็รู้สึกไม่สบายกลัวว่าจะทำให้เด็กไม่ สมบูรณ์ในด้านจิตใจ

“สาเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้มีสองอย่างคือข้อหนึ่งคือ ครอบครัวไม่สมบูรณ์ขาดอะไรหลายอย่างมากเกินไปทำให้เด็ก ขาดความมั่นใจแบบนี้เด็กเองก็ไม่รู้สึกแต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆของเขาเห็นได้อย่างชัดเจนข้อสองคือเค้าไม่ค่อยมีความ ทรงจำที่ดีเกี่ยวกับญาติพี่น้องความต่อต้านคนอื่น ในการเข้า ใกล้ตัวเองก็เลยมีมาก

สองข้อนี้แทงเข้าไปในใจของนัชชาปัญหาพวกนี้เธอเคย คิดแต่ดูรวมแล้วอาการของเด็กโอเคเธอก็เลยคิดว่าไม่มีปัญหา อะไรมากหรอก
ตอนนี้เตชิตพูดแบบนี้เธอเองก็เริ่มกังวลแล้วเธอกลัวว่า เพราะความสะเพร่าของตัวเองทำให้เด็กไม่สมบูรณ์ในด้าน จิตใจปัญหาพวกนี้อาจจะติดตัวเด็กไปตลอดชีวิตก็เป็นไปได้

มองไปทางสายตาของเธอที่เริ่มกังวลเตชิตนั่งข้างเตียง แล้วสบตากับเธอ เธอก็ไม่ต้องคิดมากตอนนี้ปัญหาของเขายัง ไม่หนักไม่นานก็จะดีขึ้นดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลและกลัวตลอด เวลาฉันรู้ว่าเธออยากจะชดเชยให้เขาแต่นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ

ครอบครัวทั่วไปเวลามีปัญหาก็จะเอาเด็กไปฝากไว้กับปู่ย่า ตายายหรือไม่ก็บ้านญาติทั้งหมดนี้ก็เป็นเรื่องปกติที่มีมนต์ ควรจะมีประสบการณ์พวกนี้บ้าง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่บ้านเขาอาจจะกลัวแต่ว่าครั้งที่สอง ครั้งที่สามก็ไม่กลัวแล้วทำแบบนี้จิตใจของเค้าถึงจะแข็งแกร่ง ขึ้น

นัชชาเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว ต้องหาหมอจิตมาช่วยหน่อย

ไหม?”

“ไม่ต้อง”พูดถึงตรงนี้สายตาของผู้ชายเริ่มดูหมอง ลง “ตอนนี้เธอกลับมาแล้วสิ่งที่ควรจะให้เขาเราก็จะให้ได้ทุก อย่าง”

คำพูดของเขามีอีกความหมายซ่อนอยู่นัชชารู้ว่าเขา หมายความว่าอย่างไรแต่เธอไม่รู้จะตอบกลับไปยังไง

ห้องผู้ป่วยพิเศษไม่เหมือนห้องฉุกเฉินก่อนหน้านี้ในห้อง เงียบสงบไม่มีใครพูดได้ยินแม้กระทั่งเสียงรถที่ดังขึ้นมา ดงขนมาจากด้านล่างไฟที่อยู่บนหัวเป็นไฟที่ดูอบอุ่นส่องมาทางทั้งสองและ ทำให้เห็นเงาที่ยาวเหยียด

เงียบไปซักแป๊บเตชิตก็ไปจับที่มือของเธอโดยไม่สนว่า เธออยากจะให้จับหรือไม่เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นัชชา พวกเราคืนดีกันเถอะ”

คำพูดคำเดียวของเขาทำให้สมองของนัชชาเบลอไปหมด

คืนดีกัน

ความหมายของคำนี้มีมากมายความขัดแย้งของพวกเธอ ทั้งสองเมื่อห้าปีก่อนและความยากลำบากในระหว่างห้าปีที่ ผ่านยิ่งไปกว่านั้นคือสิ่งที่เกี่ยวกับเด็กทั้งหมด

“คืนดี?”ดวงตาของนัชชาสั่นถามกลับไปว่า “คืนดียังไง? พูดแล้วก็ตลกจริงๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะดี

“ฉันอยากจะดูแลเธอกับธีมนต์อยากจะให้ครอบครัวที่ อบอุ่นกับพวกเธอ”ลูกกระเดือกของผู้ชายขยับน้ำเสียงที่แหบ พูดทุกคำพูดด้วยความจริงจัง ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้แล้วปล่อย เด็กไปไม่ได้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงคน นั้นหลอกเธอตั้งแต่ต้นจนจบฉันไม่เคยมีใครเลยมีแต่เธอคน เดียว”

เสียงทุ้มๆของเขาเหมือนลมเบาๆที่เป่าเข้าไปในหูเธอ ความรู้สึกชาๆซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ

ที่จริงเขาแค่อ่อนโยนแล้วใช้เหตุผลกับเธอใจของเธอที่แข็งเหมือนก้อนหินก็จะอ่อนลงแล้วอย่าว่าแต่ตอนนี้เลยที่เขา อ่อนโยนขนาดนี้

นัชชาอดที่จะหลงเข้าไปในตาอันมืดมนของเขาไม่ได้มอง ไปยังตาของเขาที่มีแสงสว่างกระพริบกระพริบนอกจากความ ประหลาดใจแล้วยังมีความไม่เข้าใจ

เตซิตปล่อยมือของเธอแล้วเปลี่ยนไปเป็นจับที่หน้าของ เธอทำให้เธอไม่สามารถหลบหน้าได้ให้เธอมองเห็นความจริง ในใจของเขา ระยะเวลาห้าปีมานี้ฉันไม่เคยลืมเธอแม้แต่วินาที เดียวบังคับเธอเป็นเรื่องหลอกลวงกลัวว่าเธอจะไม่กล้าสู้หน้า ฉันแล้วหนีไปเรื่องที่จะแย่งเด็กก็เป็นเรื่องโกหกเธอคือแม่ของ เด็กและฉันคือพ่อของเด็กฉันไม่เคยคิดที่จะแยกจากกันที่จริง ความคิดที่ไม่อยากทะเลาะไปถึงศาลฉันมีตั้งนานแล้วแต่แค่ ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดกับเธอยังไง

หัวใจของนัชชาเต้นรัวมากเพราะคำพูดของเขาเธอแทบจะ ไม่เหลือสมองที่ใช้คิดอารมณ์ทั้งหมดไปตามเขาหมดแล้ว

เตชิตมองไปทางใบหน้าของคนตรงหน้าตัวเองคิ้วของเธอ และปากของเธอที่ยิ้มมุมปากตั้งแต่หน้าผากยังคางของเธอ ทั้งหมดนี้อยู่ในใจของเขาอย่างชัดเจน

ผ่านไปนานมากเขาเข้าไปใกล้ๆแล้วไปหยุดตรงหน้าเธอ ระยะห่างพวกเธอมีเพียง5เซนติเมตรแล้วใช้น้ำเสียงแหบๆพูด ว่า “พวกเราแต่งงานแล้วเราเลี้ยงลูกด้วยกันนะ”

คำๆนี้มันระเบิดดังปิ้งขึ้นมาในสมองของนัชชา
เธอลืมแม้กระทั่งกะพริบตาแล้วมองไปทางเขาอย่างอึ้งๆ เธอตกใจจนพูดติดๆ ขัดๆ “นายนายพูดว่าอะไรนะ?”

เหมือนจะคิดไม่ถึงว่าเธอจะถามอีกครั้งผู้ชายเอียงหน้า แล้วเลียริมฝีปากของตัวเองที่แห้งด้วยความประหม่าในใจก็ตื่น เต้นเหมือนกัน ฉันกำลังสารภาพกับเธออยู่

นัชชาฟังจบแล้วพยักหน้า”ฉันรู้แล้ว”

สิ่งที่เธอไม่เข้าใจคือทำไมเตชิตต้องสารภาพรักกับเธอใน ตอนนี้เมื่อวานเพื่อที่จะเจอเขาเธอยังโดนแกล้งอยู่เลยนะ

แล้วทำไม………มาเป็นแบบนี้ได้!?

ความสงสัยในตาของเธอชัดเจนจนเกินไปเตชิตอยากจะ มองข้ามก็คงจะทำยากแต่ก็ยอมอดทนและอธิบายกับเธอ เธอ คิดมาตลอดว่าที่ฉันทำร้ายเธอเพราะอยากได้ลูกแล้วเธอเคย คิดบ้างไหมที่ฉันชอบเด็กคนนี้เพราะเธอเป็นคนคลอดเขาถ้า เป็นผู้หญิงอื่นไม่มีทางได้รับการยอมรับจากฉันมีแค่ลูกของเธอ และฉันเท่านั้น”

ตอนที่พูดคำพวกนี้แผ่นหลังของเขาเหงื่อออกเต็มไปหมด เขาเคยผ่านสถานการณ์ที่กดดันมาได้แต่ไม่คิดว่าจะมีเรื่องหนึ่ง ที่ทำให้เขากลัวได้ขนาดนี้แค่เรื่องสารภาพรักเรื่องเดียว

น้อยมากที่เขาจะพูดคำอ่อนหวานอย่าว่าแต่สารภาพรัก เลยถึงแม้จะมีพูดคำหวานๆก็เป็นเมื่อห้าปีก่อน ในตอนนั้นเขาก็ ยังไม่ถนัดการพูดคำหวานๆ ตอนนี้เขาพูดออกมาในตอนที่ไม่รู้ ว่าเธอจะตกลงไหมสีหน้าของเขาดูนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรแต่ในใจของเขาตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว

สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้วผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจ้องมา แต่ทางเขาไม่มีการตอบสนองใดๆตาคู่นั้นดูจนเขาเริ่มขนลุก

เตชิตรู้สึกว่าหัวของตัวเองจะมีควันลอยออกมาแล้วเขาไม่ กล้าไปสบตาเธอหน้ากากทุกอย่างของเค้าเริ่มแข็งตัวอย่างช้าๆ

เขารอจนตัวจะแข็งอยู่แล้วแต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่มี การตอบสนองใดๆเลย

นี่หมายความว่าอย่างไร

อาจจะเป็นเพราะอายก็เลยโมโหหรือว่าเขินอายเกินไปเต ชิตลดมือที่ไปจับแก้มของเธอลงแล้วไปจับที่ไหล่เธอเขย่าตัว เธอ”ฉันพูดกับเธออยู่ได้ยินไหม?”

“ได้ยินแล้วนัชชาตอบกลับทันทีแต่เตชิตยังไม่ทันโล่งอก คำพูดต่อไปที่เธอจะพูดก็เกือบทำให้เขาช็อคตาย “ทำไมนาย ต้องสารภาพรักกับฉัน?”

แต่ที่รู้สึกว่าตัวเองรักนัชชามากๆถ้าตอนนี้เป็นคนอื่นมา พูดแบบนี้แล้วถูกถามแบบนี้คงจะบีบคอเธอตายตั้งนานแล้ว แหละ

เขาบ้าจนหัวเราะออกมาแต่หลังจากที่หัวเราะเสร็จตาคู่นั้น ดูจริงจังมากขึ้น เพราะฉันอยากจะจีบเธอใหม่เหตุผลนี้เพียงพอ ไหมหม?”