ตอน381ป้อนเธอกินโจ๊กและจูบเธอ

ตอนที่381ป้อนเธอกินโจ๊กและจูบเธอ

ว่ากันว่าผู้หญิงคือสิ่งที่ขัดแย้งที่สุดในโลกก่อนหน้านี้ไม่ เคยรู้สึกแต่ตอนนี้เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนแล้วไม่เคยคิดว่าวัน หนึ่งตัวเองก็จะเป็นแบบนั้น

พอนึกถึงเรื่องที่เตชิตจะพาเธอไปดูเด็กนัชชายังรู้สึกเหลือ เชื่อถึงแม้ในใจเธอรู้ว่าเขาไม่มีทางกลับคำแต่ระยะเวลาสั้น ขนาดนี้เขาเปลี่ยนแปลงเยอะขนาดนี้ก็ทำให้คนประหลาดใจดี

เธออยากหายดีเร็วๆ ในที่สุดก็จะได้ออกโรงบาลพรุ่งนี้ถ้า เป็นแบบนี้พรุ่งนี้กลางคืนก็จะได้เจอธีมนต์พอนึกถึงเด็กในใจ ของเธอก็อ่อนโยนไปหมด

ในตอนที่นัชชากำลังละเมออยู่ก็มีคนเดินมาข้างเตียงเธอ อย่างกะทันหันเธอก้มหัวก็ยังรับรู้ถึงความกดดันได้อยากจะเงย หน้าขึ้นดูว่าเป็นใครแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเตชิต

เขาออกไปแล้วกลับมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีและ มือก็มีโจ๊กสองชุด

ผู้ชายเห็นความสงสัยในตาของเธอเขารู้สึกน่าอายมาก แต่ก็จำเป็นต้องก้มตัวลงแล้วยื่นมือไปทางเธอและพูดด้วยน้ำ เสียงที่ไม่ค่อยดีนัก “โจ๊กของเธอ”
นัชชากะพริบตามองไปทางโจ๊กแล้วมองไปทางเขาเมื่อกี้ นี้ออกไปซื้อโจ๊กหรอ?”

“ทีแรกจะกลับแล้วแต่คนที่ส่งโจ๊ก โทรมาพอดีเขาปาก แข็งไม่ยอมรับถึงแม้จะอายุเยอะแต่เขาก็ต้องรักษาภาพพจน์ เลยเดินออกไปอย่างโมโหแล้วเดินกลับมาอีกครั้งน่าอายจริงๆ

นัชชามองไปทางหูของเขาที่เริ่มแดงเธอรู้ว่าเขาตั้งใจพูด แบบนี้จึงก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเล่นไปตามน้ำ “บังเอิญจริงๆ เลยเนอะ”

เสียงประชดประชันของเธอชัดเจนเกินไปจะทำเป็นไม่รู้ เรื่องก็คงทําไม่ได้

เขาทำหน้าบึงขึ้นมาทันทีตามองไปทางเธออยู่เงียบๆไม่ เป็นหรือไง”

นัชชาไม่สนใจเขารู้ว่าถ้าเถียงไปคงไม่มีอะไรดีก็เลย เปลี่ยนความสนใจไปทางโจ๊กเธอไม่มีความอยากกินเลยแม้แต่ น้อยแต่พอตอนนี้เห็นผักที่อยู่ในมือก็รู้สึกหิวขึ้นมา

เมื่อเปิดกล่องอาหารกลิ่นหอมลอยขึ้นมาเต็มเลยเธออด กลืนน้ำลายไม่ได้ยังไม่ทันใช้ช้อนไปตักก็เห็นเขายื่นมาอีกชุด หนึ่ง

“กินอันไหน?”

หนึ่งชุดคือไส้ดอกบัวอีกหนึ่งชุดคือผักสดไม่ว่าจะหน้าตา หรือรสชาตินัชชาก็ชอบผักมากกว่า “ฉันกินอันนี้
แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะเอาโจ๊กไปวางข้างๆ กินให้หมดเลยก็ ไม่เยอะหนิ

เธอเพิ่งตักเข้าปากไปก็ได้ยินคำพูดแบบนี้เธออยากจะ โต้ตอบจึงพูดขึ้นมาทันทีก็เลยทำให้อาหารติดอยู่ที่ คอ”อืมยิ้มๆ”

ผู้ชายขมวดคิ้วแล้วรีบลุกขึ้นมาเดินไปทางเธอก้มตัวลง แล้วลูบหลังให้เธอกินช้าๆ ไม่มีใครมาแย่งเธอกินหรอก”

น้ำตาของนัชชาจะไหลออกมาแล้วหน้าของเธอแดงไป หมดผ่านไปซักแป๊บถึงจะหายใจเธอมองไปทางเขาในตาม ความโกรธแสดงออกมาและความโกรธนี้ก็มีความอ่อนโยน ของผู้หญิงปนอยู่

แม้กระทั่งเธอเองก็ยังไม่รู้ตัวว่าทั้งหมดนี้คือการกระทำ โดยลืมตัว

เมื่อเตชิตเห็นสายตาของเธอทีแรกอยากจะสั่งสอนเธอว่า กินข้าวห้ามคุยแต่ตอนนี้ความโกรธหายไปหมดแล้วก้มตัวไป จูบที่ปากเธอเบาๆ โอเคแล้วไม่มีอะไรแล้ว

นัชชารู้สึกริมฝีปากอุ่นๆรู้สึกครู่เดียวก็หายไปทุกอย่างเกิด

ขึ้นเร็วมาก

มือขึ้นไปจับที่ริมฝีปากของตัวเองนัชชายังอึ้งอยู่ตอนที่รู้ตัว อีกทีหน้าของเธอก็ยิ่งแดงไปใหญ่ นายนายทำอะไรนี่

ไม่พูดเรื่องที่เธอยอมไม่ยอมให้เขาจูบไม่ว่ายังไงที่นี่ก็ยังมีคนมากมายนะทำไมหน้าของเขาด้านแบบนี้ทำเหมือนไม่มีคน อยู่เลย!

อะไรยังจะพูดโอเคไม่มีอะไรแล้ว นี่เขากำลังใช้จูบง้อตัว

เองหรอ?

เธอไม่ต้องการโอเคไหม?

นัชชาไม่รู้ว่าจะสภาพในตอนนี้ของตัวเองเหมือนเป็นที่ กำลังงอนอยู่ขนที่ตั้งขึ้นมาทั้งหมดกำลังต่อต้านทุกอย่างแต่ก็ ยังน่ารักอยู่ดี

ทั้งๆ ที่เป็นแม่แล้วแต่ในตัวก็ยังมีความเป็นสาวอยู่ เตชิตถอนหายใจเขาหลงเธอหัวปักหัวป่าเลย

“รีบกินโจ๊กเร็วเดี๋ยวกลับไปอยู่ที่ห้องพิเศษ”เขาเหมือน ผู้ใหญ่ที่กำลังสั่งเด็กอยู่

นัชชามองไปทางโจ๊กสองกล่องอย่างลำบากใจฉันกินไม่

ผู้ชายมองไปทางกล่องโจ๊กที่มีไม่น้อยกระเพาะของเธอคง รับไม่ได้ก็เลยยอมให้กินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้นรักกัน”

สุดท้ายนัชชาก็กินไม่หมดชุดที่สองเธอกินไปแค่คำเดียวก็ กินไม่หมดแล้วแต่เตชิตก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอไปเอากล่องมาไม่กี่ คำก็กินหมดแล้วจากนั้นก็รีบไปทำเรื่องย้ายห้อง
20นาทีผ่านไปนัชชาย้ายไปถึงห้องพิเศษของโรงพยาบาล ที่เป็นห้องเดียว

ถ้าอยากจะอยู่ห้องเดียวในโรงพยาบาลเอกชนเป็นเรื่องที่ ยากมากอย่าว่าแต่ไม่มีเงินเลยถึงมีเงินก็ต้องต่อแถวมีแต่ผู้มี อิทธิพลหรือผู้มีอำนาจถึงจะได้อยู่ห้องแบบนั้น

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขาใช้เส้นแต่แค่คืนเดียวจำเป็นต้องขนาด นี้ไหม

ถึงแม้นัชชาจะคิดแบบนี้แต่ในใจของเธอก็แอบซึ้งอยู่ดี

เธอมองไปทางของผู้ชายเธอก็เริ่มหวั่นไหวเขาที่ดีเขาที่ ร้ายคนไหนที่จะเป็นตัวจริงนะทุกครั้งก็อยากจะทำให้เธอหมด หนทางแต่คนที่ช่วยเธอแก้ปัญหาก็คือเขาอย่างเช่นเคย

หรือว่าเขาก็เหมือนกับตัวเองที่ในใจขัดแย้งอยู่ไม่รู้ว่าต้อง

ทำยังไงถึงจะดี?

ในความทรงจำของนัชชาผู้ชายคนนี้ไม่มีวินาทีเดียวที่ ลังเลก็เลยทำให้นัชชาสงสัยว่าสิ่งที่ตัวเองคิดนั้นถูกไหม

แต่เธอก็ลืมไปว่าผู้ชายที่จะแกร่งกล้าขนาดไหนอยู่ต่อหน้า ผู้หญิงที่ตัวเองรักก็คือผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งซึ่งเป็น ใจร้อนเป็น และเป็นคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกหรือผิดไปไหม

ตั้งแต่เรื่องเด็กที่เขายอมถอยให้ความสัมพันธ์ของทั้งสอง ก็ดีขึ้นถึงแม้จะบอกว่าไม่ดีนักแต่อย่างน้อยก็ไม่ถึงขั้นทะเลาะ วิวาทกัน
เวลาผ่านไปเร็วมากแป๊บเดียวก็เข้ากลางคืนแล้วนัชชา เวลาใกล้จะสามทุ่มครึ่งแล้วเธอกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “นี่ก็ดึก แล้วกลับบ้านเถอะ”

เขายักคิ้วเราไม่มีท่าทีจะลุกขึ้น”วันนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อน

“ห้ะ?”นัชชาไม่คิดว่าเขาคิดแบบนี้แล้วเด็กล่ะ?”

เตชิตมองไปทางสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความเป็น ห่วงในเวลานี้ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจคนอื่นบอกว่าเมียมัก จะหวงและห่วงลูกตัวเองแต่ทั้งใจของเธออยู่กับแต่เด็ก เธอไม่สนใจตัวเองอ่ะได้แต่เขาอ่ะไม่ยอมหรอก

เตชิตไม่รู้จะทำยังไงก็เลยถอนหายใจ แม่เด็กเข้าโรงบาล แล้วฉันควรจะอยู่กับแม่เด็กก่อนไม่ใช่หรอ

นัชชา โดนเขาถามจนเกือบเงยหน้าไม่ขึ้น “นายพูดอะไร เนียธีมนต์ยังเด็กกลางคืนไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนก็จะกลัวนายก ลับไปเถอะ”

“มีนารินอยู่เป็นเพื่อนจะกลัวอะไร เตชิต รู้สึกว่าเด็กผู้ชาย บางทีก็ต้องสอนให้เข้มแข็งไม่ใช่คิดเผื่อเขาตลอดแค่ปลอดภัย และแข็งแรงก็พอแล้วไม่จำเป็นต้องดีทุกด้านเด็กที่โตในสภาพ แวดล้อมแบบนี้ถึงจะเป็นเด็กที่แข็งแรงและกล้าหาญที่สุด

“แต่ว่า…….

ฉันรู้ว่าเธออยากเอาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเขาทั้งเวลาและการอยู่เคียงข้างแต่เธอสังเกตไหมธีมนต์เป็นเด็กที่เชื่อฟังมากแต่ พออยู่ไปนานๆแล้วจะสังเกตเห็นว่าเขาเป็นคนที่เขินอายได้ง่าย ในอายุของเขาในตอนนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่ถูกปลด ปล่อยเขายังไม่เข้มแข็งพอช่วงเวลานี้เตชิตไม่เพียงแต่ดูแลเด็ก แถมยังสังเกตเด็กอย่างละเอียดอ่อนและไปปรึกษากับผู้ เชี่ยวชาญด้านเด็กด้วย