ตอน380หึงหวง

ตอนที่380ตึงหวง

นัชชายังไม่ทันปฏิเสธเขาก็โทรหาผู้ช่วยให้ไปซื้อโจ๊กที่ อร่อยที่สุดในเมือง”ครั้งที่แล้วซื้อให้ธีมนต์2แบบเขาชอบกิน ทั้ง2อันเลย”

พูดถึงลูกสายตาของนัชชาอ่อนโยนไปหมด เขากระเพาะ

ไม่ค่อยดีนักการกินต้องระวังหน่อย

“ฉันรู้” เนื่องจากครั้งที่แล้วที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นเขาก็ระวังมาก ขึ้นแล้วและให้น้าในทำอาหารที่มีประโยชน์ให้กิน

จินต์มองดูทั้ง2พูดคนละคำทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ดี ขึ้นเธอกะพริบตารู้สึกว่าตัวเองถึงเวลาต้องกลับแล้ว”งั้นฉันไป ก่อนนะฉันมีเรื่องที่ต้องไปทำอีก

เตชิตรอคำนี้ของเธอมาตั้งนานแล้ว ไปเถอะไม่รบกวน แล้วนะลาก่อน”

“ไม่ต้องเด็ดขาดขนาดนี้ก็ได้มั้ง?

จินต์เบะปากเอาโทรศัพท์คืนให้นัชชาถึงจะนึกเรื่องของชน ดมได้แล้วตีไปที่หัวตัวเองเบาๆ “ฉันลืมบอกว่าตอนเช้าคุณชน ดม โทรมาหาฉันบอกว่าโทรศัพท์เธอลืมไว้ที่ฉันและเขาให้ฉัน บอกเธอว่าให้เธอติดต่อเขากลับด้วย
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันโทรหาเขาตอนนี้ก็ได้

จินต์พยักหน้าแล้วเอากระเป๋าที่วางข้างๆ “งั้นฉันไปแล้วนะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ”

นัชชามองไปทางท้องฟ้าที่เริ่มมืดเพราะเธอมากับรถ โรง พยาบาลจินต์ไม่มีรถกลับแน่เลยเธออยู่ในสภาพนี้ก็ไปส่งไม่ได้ เธอเหนื่อยมาทั้งวันก็ให้เธอกลับคนเดียวไม่ได้

เธอมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆ คือ…….

“อะไร?”

นัชชาไม่รู้จะพูดยังไง “นายหาคนไปส่งจินต์หน่อยได้

ไหม?”

เรื่องนี้สำหรับเตชิตแล้วเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่เขาอึ้งไปนิด

นึงนี่เป็นครั้งแรกที่นัชชาขอความช่วยเหลือจากเขาตั้งแต่กลับ

มาในประเทศ

ในใจของเขาอดดีใจไม่ได้มันจะดีแค่ไหนถ้าตอนที่มี ปัญหาก็ให้เขาช่วยแก้แต่ไม่ใช่ผ่านคนอีกคนหนึ่ง

ที่จริงแค่เธอลองดูก็รู้การร้องขอของเธอทุกครั้งเขาไม่มี ทางปฏิเสธเขาไม่ใช่คนที่ไม่มีกฎของตัวเองแต่กฎของเขาไม่มี ประโยชน์เวลาอยู่กับนัชชา

เขาไม่มีแรงต่อต้านกับเธอเลยแม้แต่น้อย

จินต์เห็นเขาไม่พูดก็คิดว่าเขาไม่ยอมเธอก็ไม่ได้สนใจมาก ขนาดนั้นก็เลยพูดบอกว่าไม่เป็นไรมันก็ไม่ไกลฉันนั่งรถกลับเองได้”

“ฉันหาคนขับรถไปส่งเธอเอง”เตชิตพูดออกมาอย่าง กะทันหันตอนที่พูดเขาก็สั่งไปทันที

จินต์ไปแล้วในห้องผู้ป่วยคนก็ไม่น้อยแต่นัชชารู้สึกว่าที่นี่มี แค่พวกเธอสองคน

เธอก็เลยเปิดโทรศัพท์และเปิดดูที่ประวัติการสนทนาบน นั้นมีชื่อของชนุดมที่โทรมาตอน10 โมงกว่าตอนนั้นน่าจะเป็น ช่วงที่เธอเพิ่งถึงโรงพยาบาล

ตอนนี้จะ5โมงเย็นแล้วเขาก็คงจะรอนานแล้ว

เพราะคิดแบบนี้นัชชาก็โทรไปหาเขาเสียงรอสายเพิ่ง ดัง2ครั้งก็มีคนรับขึ้นมาแล้วเสียงของผู้ชายเร่งรีบมาก “ฮัล โหล?”

“ฉันเองนัชชาพยายามทำให้เสียงของตัวเองเป็นปกติเพิ่ง ได้โทรศัพท์มาตอนเช้านาย โทรหาฉันหรอ?”

“อืม”

เขาตอบมาจากนั้นก็ถามว่า “เธออยู่ไหน?”

นัชชารู้สึกกลัวมากรู้ว่าพูดความจริงไม่ได้กลัวเขาจะรีบ ร้อนแล้วรีบมาทันทีก็เลยพูดมั่วๆไปว่า “อยู่ที่บ้านจินต์เพิ่งมา

พูดจบเธอก็มองไปทางเตชิตและไปสบกับตาคู่นั้นพอดี
หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเธอไม่กล้ามองต่อรีบพูดว่า อ๋อ คืนนี้ฉันน่าจะนอนที่บ้านเธอพรุ่งนี้พวกเราจะออกไปพร้อมกัน

ชนุดมไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ในใจรู้แล้วว่าเธอกำลังโกหก

เขาใช้ชีวิตกันมา5ปีถ้าแค่นี้ก็ยังไม่รู้เขาคงเป็นคนโง่แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้เปิดโปงเธอแค่ตอบด้วยเสียงทุ้มๆว่า”โอเค

ฉันรู้แล้วรักษาตัวด้วย

“นายก็เหมือนกัน”

ชนุดมยอมให้เธอบอกกับตัวเองก็ไม่อยากโดนเธอหลอก แล้วจะทำยังไงได้ล่ะเธอก็เลือกวิธีแบบนี้นี่เองเขาไม่มีสิทธิ์อยู่ แล้วและการกระทำที่จะแทรกเข้าไปทำได้เพียงเป็นกำลังใจให้ เธอ

“เรื่องของเด็กไม่ต้องรีบร้อนนะฉันกำลังจัดการ

“อืม”นัชชานึกถึงเรื่องที่เขาบอกว่าจะหาเรื่องกับเตชิต หยุดพูดไปสักแป๊บแล้วพูดต่อว่า “ตอนนี้เขาเริ่มถอยแล้วนาย อย่าเพิ่งไปทำเรื่องนั้น

พอพูดคํานี้เสร็จเธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าหน้าผู้ชายที่อยู่ ข้างๆตัวแข็งทื่อไป

เธอก็ไม่อยากพูดแบบนี้เพราะก่อนหน้านี้เรื่องที่เขาทำมัน ทำให้เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้

ชนุดมพูดไม่ออกว่าตัวเองรู้สึกยังไงสุดท้ายก็เลยตอบไปว่า”โอเคฉันจะฟังเธอ
แค่เธอดีใจเขาก็ไม่รู้สึกว่าเสียเวลาแล้ว

ก่อนจะวางสายชนุดมก็เรียกชื่อเธอ”นัชชา

มือของเธอชะงัก “มีอะไรหรอ?”

“จำไว้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอทุก ถ้อยคำที่เขาพูดนั้นมันมีกำลังใจเต็มไปหมดแค่ฟังก็ให้คนรับรู้ ได้ว่าพึ่งพาได้

ในใจของนัชชาซึ่งมากและรู้สึกผิดที่ตัวเองโกหกเขาชน ดมดูแลตัวเองดีๆด้วย

นอกจากเธอแล้วเขาควรจะคิดเพื่อตัวเองมากๆ

แต่ใครจะรู้เขาแค่หัวเราะเบาๆเงียบไปสักแป๊บ แค่เธอ อยู่ดีฉันก็ดีแล้ว”

ทีแรกนัชชาอยากจะปลอบใจเขาอีกสักแป๊บแต่สายตา ของคนข้างๆดุเดือดเกินไปทุกครั้งที่เธอพูดอะไรก็ต้องคิดหน้า คิดหลังสุดท้ายก็เลยไม่ได้พูด

นัชชาเอาโทรศัพท์ไปวางไว้บนหัวเตียงเงยหน้าขึ้นก็ไปสบ กับตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความโมโหตาของเขามองตรงมาที่เธอ จนเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

ในวินาทีนี้ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกัน

นัชชาก้มหัวมองไปทางผ้าห่มสีขาวที่จริงแค่อยากหลบสายตาเขาเท่านั้นเอง
เตชิตยอมรับว่าวินาทีนี้เขาโกรธจริงๆ ไม่มีผู้ชายหน้าไหน ที่จะยอมให้ผู้หญิงของตัวเองพูดคำพวกนี้ชนุดมกำลังคิดอะไร กับเธออยู่ทุกคนก็ดูออกเธอเองก็ดูออกแต่นี่ก็ช่างเถอะแม้ กระทั่งเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นหาเรื่องเธอเองก็รู้

เขาอยากจะโมโหมากๆ แต่พอเห็นหน้าของเธอพร้อมกับ สายตาที่หลบๆซ่อนๆนอกจากเก็บไว้ในใจเขาก็ทำอะไรไม่ได้

เผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้แล้วเขาจะทำอะไรได้อีก ในตอนที่นัชชาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรคนที่อยู่ข้างๆก็เดินออก

จากห้อง

มองไปตามหลังของเขาที่เดินออกไปนัชชางงเล็กน้อย ไป…………ไปแล้วเหรอ?

ไม่นานผู้ชายก็หายไปในพริบตาทันทีที่ประตูปิดลงรอบ ข้างก็โล่งไปหมดนัชชามองไปรอบๆแล้วรู้สึกว่าในใจก็โล่งไป หมด

ในตอนที่เขาอยู่เธอหวังให้เขาไปแต่หลังจากที่เขาไป จริงๆเธอก็ไม่ได้ดีใจอย่างที่คิด