ตอน362ลุงชอบผมรึเปล่า

ตอนที่362 ลุงชอบผมรึเปล่า

เขาหันหน้าหลบ จนกระทั่งสายถูกรับ แล้วมีเสียงแข็งกระ ต่างจากปลายสายพูดขึ้น “เตชิตคุณเอาลูกไปไว้ที่ไหนแล้ว

เขาเลียริมฝีปากแห้งๆของตัวเอง เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียง ต่ำๆ “ตอนนี้เธออยู่ไหน

“ฉันหาลูกอยู่” นัชชามือไม้สั่น “คุณเอาลูกไป……….

“ตอนนี้พวกเราอยู่โรงพยาบาล” เตชิตพูดแทรกขึ้น ทั้งที่ เธอยังไม่ทันที่จะได้ถามจบประโยค

เธอตกใจ

โรงพยาบาลหรอ

พวกเขาไปอยู่ทำไมโรงพยาบาล

มันทำให้คนคิดไปไกล ต่างๆนานา พอคิดถึงว่าลูกจะเป็น อะไรไป เธอตกใจกลัว หมดแรง มือไม้สั่น เธอถามขึ้นด้วยน้ำ เสียงสั่นเทา “ธะ เป็นอะไรไป

“ลูกไม่ได้เป็นอะไรมาก ท้องอืด ปรับให้ยาไปแล้ว” เตชิต พูดอธิบายอย่างใจเย็น

นัชไม่ได้เจอลูกไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง เขาลักพาตัวลูกไปทั้งๆที่ไม่บอกไม่กล่าว แล้วยังดูแลไม่ดีจนทำให้ต้องเข้าโรง พยาบาล เธอโมโหมากแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ กัดฟันสูดหายใจ เข้าลึกๆ

“ลูกพักอยู่ห้องไหน ฉันจะเข้าไปหา

เตชิตลังเลแต่สุดท้ายก็บอกเธอ

นัชชาไม่กล้าพูดยั่วโมโหเขา เพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยน ใจ ทำอะไรตามใจชอบอีก “คุณอยู่ดูแลลูกอย่าไปไหน รอฉัน แปปนึง”

เขาตอบกลับ “อืม”

หลังจากวางสาย เตชิตเดินกลับไปหาธีมนต์บอกเรื่อง ทั้งหมดให้เขารู้ ธีมนต์ฉีกยิ้ม “งั้นผมรอแม่มาก่อนแล้วค่อย นอน”

เตชิตมองดูมือน้อยๆของเขาด้วยแววตาเจ็บปวด “นอน เถอะ เดี๋ยวถ้าแม่มาแล้วเดี๋ยวลุงปลุก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทนได้”

ได้ยินดังนี้ เตชิตเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม กับการที่เขาเป็นพ่อ ไม่ได้เรื่อง “ลุงไม่รู้ว่าเธอกินได้มากน้อยแค่ไหน ครั้งหน้าจะ ระวังให้มากกว่านี้

ธีมนต์เงยหน้ามองเขา ตากลมโตจ้องหน้าเขาอย่างงงๆ “ผมแค่กินเยอะไปหน่อย คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วง

เขาจับมือข้างที่ไม่ว่าง มองด้วยสายตาเจ็บปวด “ลุงไม่อยากเห็นผมเจ็บ”

ความเจ็บแบบนี้มันไม่สามารถเอาอะไรมาเปรียบได้ เจ็บ กว่ากระดูกหักเส้นเลือดขาด ต้องเป็นเชื้อสายเลือดเนื้อเดียวกัน ถึงจะรับรู้ได้ เขายอมเป็นคนเจ็บแทนลูก

ธีมนต์มองด้วยความจริงจัง ถึงแม้จะไม่สบายปวดท้อง เขาก็ดีใจที่เห็นเขาเป็นห่วงเขามากมายขนาดนี้ เมื่อก่อนตอน ไม่สบายแม่ก็เป็นห่วงเขาแบบนี้ เขารู้สึกถึงมันได้

แต่เป็นเพราะแบบนี้เขายิ่งไม่เข้าใจว่าตลอดเวลาห้าปีที่

ผ่านมาเขาหายไปอยู่ไหนมา

เขาไม่เข้าใจ ถามขึ้นด้วยความงุนงง “ลุงชอบผมมั้ยครับ เขาถามขึ้นกะทันหัน เตชิตอึ้ง เขาสบตาเขา ใจเต้นเร็ว ตอบแบบไม่ลังเล “ชอบ ชอบมาก”

“จริงหรอครับ”

“จริงครับ”

ได้ค่าตอบดังนี้ เขาก้มหน้าลง เหมือนคิดอะไรบางอย่าง แล้วไม่นานก็พูดขึ้น “แล้ว แล้วทำไมไม่เคยมาหาผมกับแม่เลย

เป็นคำถามที่เขาอยากรู้มาก ตั้งแต่รู้ว่าเตชิตเป็นพ่อของ เขา เขาคิดมาตลอดแต่ก็ไม่เข้าใจ เพราะโลกของผู้ใหญ่มันสับ ช้อนเกินไป

ถ้าชอบเขาทำไมไม่ดูแลเขาล่ะ การที่ชอบใครสักคนต้อง ทำดีกับเขาไม่ใช่หรอ ต้องเหมือนกับพ่อของคนอื่นๆ ที่อยู่กับลูกชายทุกวันไม่ใช่หรอ

เขาอยากรู้มาก

เตชิตฟังน้ำเสียงที่น้อยใจของเขา หัวใจเขาเหมือนถูกบีบ แตกเป็นเสี่ยงๆ เขากุมมือเขาแน่นกว่าเดิม แล้วพูดขึ้น “ลุงไม่ ได้ไม่อยากไปหาเธอ แต่ลุงไม่รู้ว่าเธอกับแม่อยู่ที่ไหน ถ้าเกิด ลุงไปแน่นอน”

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร มันก็ไม่ จําเป็นต้องปกปิด เขาอาจจะไม่ต้องรู้ปัญหาที่เคยเกิดขึ้น แต่สิ่ง หนึ่งที่เขาต้องรู้คือเขารักเขา และรักมาก

เด็กน้อยขมดคิ้ว “ลุงไม่รู้ได้ยังไง เด็กคนอื่นเกิดมาก็ได้อยู่ กับพ่อกับแม่”

คำพูดบางอย่างมันทำให้เตชิตเจ็บแสบ เขาพูดอธิบาย แบบฟังแล้วเข้าใจได้ง่าย “ตอนนั้นตอนที่แม่ท้องอยู่ ลุงไม่รู้ แล้วหลังจากนั้นก็มีปัญหาเกิดขึ้น แล้วแม่ก็พาลูกหนีไปอยู่ อังกฤษ ลุงไม่รู้ว่าพวกเธอยังมีชีวิตอยู่นึกว่าพวกเธอไม่อยู่ใน โลกนี้แล้ว แต่ที่คิดไม่ถึงคือพวกเธอจะไปใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ

ธีมนต์ตั้งใจฟัง แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง แสดงว่า ลุงไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีผมเป็นลูก ใช่มั้ยครับ”

“อืม” เตชิตฉีกยิ้มเจื่อนๆ “ลุงไม่เคยรู้มาก่อน เด็กน้อยเงียบไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีคำว่าพ่อในหัวเขา ตอนนี้เขาเห็นมันแล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้เขาก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่

เขาเหมือนจะเข้าใจว่าทำไมเตซิตไม่เคยปรากฏตัว แต่ก็

ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแค่เขาที่เหมือนกับเด็กปกติทั่วไป เขาไม่ได้เปรียบเทียบกับใครเขาเพียงแต่ไม่เข้าใจ “นี่เป็นปัญหาของพ่อกับแม่ลูกไม่ต้องรู้ รู้เพียงแค่ว่าพ่อไม่ เคยคิดที่จะทอดทิ้งลูกกับแม่แค่นั้นก็พอแล้ว”

ทั้งสองสบตากันและกัน เขารับรู้ถึงความรู้สึกของกันและ กันได้

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “พ่อรักแม่กับลูก รักมาก ข้อนี้ลูกไม่ต้องสงสัย”

ธีมนต์ได้ยินดังนี้ เขาสูดหายใจพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

แต่ก็กลั้นเอาไว้ไม่ได้

ที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไม แต่ก็เหมือนความรู้ สึกลึกๆข้างในบอกให้ร้อง เขาก็อธิบายมันไม่ได้

เตชิต ดึงกระดาษไปซับน้ำตาและน้ำมูกให้เขาอย่างไม่

รังเกียจ “ไม่ร้องนะครับ หลังจากนี้พ่อจะปกป้องลูกกับแม่เอง

ไม่ปล่อยให้ไปไหนแล้ว

ธีมนต์อยากต่อว่าเขา ไม่อยากให้อภัยเขาง่ายๆ แต่ตอนที่ เขาดึงเขาเข้าไปในอ้อมกอดแข็งแกร่ง ตอนที่ทั้งสองกอดกัน อย่างอบอุ่น ความรู้สึกโกรธเหล่านั้นจางหายไป

เมื่อก่อนเขาอยากได้พ่อมากแค่ไหน ตอนนี้ฝันเป็นจริงแล้ว