ตอน341 ดูว่าผมจะจัดการกับแม่ลูกคู่นั้นยังไง

ตอนที่341 ดูว่าผมจะจัดการกับแม่ลูกคู่นั้นยังไง

หลังจากประทินจากไปจริยาถามเขาสองสามประโยคเห็น ว่าเขาไม่เต็มใจที่จะพูดจึงไม่ถามเขาอีกเลยกลับบ้านไปกับ ชนุตต์และเวธนี

ชายชราเรียกให้เขาเข้าไปในห้องอ่านหนังสือระหว่างสอง คนกั้นด้วยโต๊ะตัวหนึ่งคนหนึ่งยืนอีกคนหนึ่งนั่งพวกเขาเผชิญ หน้ากันอย่างชัดเจนบรรยากาศราวกับเหมือนหากว่าใครคน ใดคนหนึ่งเผลอก็จะโดนยิงยังไงยังงั้น

“พูดมาสเด็กคนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น” ชายชราเริ่มพูดก่อน

เตชิตทำหน้าเฉยเมย”ก็ไม่มีอะไรเด็กคนนั้นเป็นลูกของผม กับนัชชาอายุสี่ขวบและดูเหมือนว่าหน้าตาจะมาทางผม

“ฉันถามว่าสรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!มีเด็กคนนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่แล้วเขาเกิดที่ไหนเรื่องพวกนี้ทั้งหมดแกต้องรายงานฉัน อย่างละเอียด! ” ชายชราอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นเสียงกับเขา

เตชิตฟังแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา”เธอตั้งครรภ์เด็ก คนนั้นเมื่อห้าปีก่อนตั้งแต่ก่อนเธอประสบอุบัติเหตุเพราะลูกเธอ จึงวางแผนไปจากผมหลังจากนั้นเธอให้กำเนิดลูกของผมในประเทศอังกฤษและเลี้ยงดูเขาจนโตส่วนเรื่องอื่นผมไม่รู้คุณตา ต้องถามเธอเอง”

หลายปีที่ผ่านมาคนที่ขาดหายไปไม่ใช่แค่พวกเขาแต่ยังมี ตัวของเขาด้วย

ชายชราฟังอย่างตั้งใจทุกคำท้ายสุดเขาก็พูดว่า” เด็กคน นี้ชื่อว่าอะไร? ”

“มนต์แดน โพธิ์แปลว่าผู้มีปัญญาฉลาดเฉลียว

“เด็กผู้ชาย? ”

“ใช่ครับ”

ชายชราพยักหน้า “ชื่อความหมายดีทีเดียวแต่… ทำไมถึง ใช้นามสกุลตามฝ่ายแม่

“ตอนที่เธอให้กำเนิดลูกคนนี้ก็ไม่คิดว่าจะให้ผมรับรู้ก็เลย ใช้นามสกุลของแม่เพราะฉะนั้นคุณตาก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะมี แผนการร้ายอะไรแบบนี้ไม่ดีหรอกหรือ?” เตชิตรู้ว่าพวกเขา ต้องมีความคิดไม่ดีเกี่ยวกับเธอเขาเลยพูดดักคอไว้ก่อน

“เรื่องของผู้ใหญ่ก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวกับเด็กใน เมื่อเด็กคนนั้นเป็นลูกของแกก็ต้องใช้นามสกุลเก่าแก่ของ ตระกูลเราจิวะพงษ์ไม่อย่างนั้นคนอื่นรู้เข้าจะเห็นเป็นเรื่องตลก เปล่าๆ!” ชายชรายังคงมีความคิดติดกับค่านิยมเดิมๆว่าเด็ก ควรใช้นามสกุลฝ่ายพ่อ

ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็ไม่เป็นไรแค่มีสายเลือดของตระกูลจิวะพงษ์ก็พอแล้วเตชิตรู้สึกไร้สาระแม้ว่าคุณ ตาของเขาจะยอมรับเด็กคนนี้แต่ว่า

“เธอเป็นคนให้กำเนิดเองเลี้ยงดูปูเสื่อเองแม้แต่ทะเบียน บ้านก็ไปทางฝ่ายแม่คุณตาคิดว่าเพียงคำพูดประโยคเดียวเธอ จะเปลี่ยนนามสกุลลูกหรอถึงผมอย่างให้เปลี่ยนก็ไม่แน่ใจว่า ชชาจะเห็นด้วย”

“เธอมีอะไรไม่เต็มใจล่ะถ้าลูกใช้นามสกุลตระกูลจิวะพงษ์ แล้วจะเสียเปรียบอะไรหรือยังไง? ”

“คุณตาคิดว่าทุกคนจะอยากใช้นามสกุลจิระพงษ์หรือ ไง? เธออยู่ที่อังกฤษก็อยู่ดีกินดีถึงแม้ไม่มีผมเธอก็หาเงินทอง ได้ไม่ขาดสายไม่ลำบาก

“แก! ” ชายชราถูกเขาพูดขัดคอจนพูดไม่ออกตบโต๊ะด้วย ความโกรธ” แกตาบอดเพราะผู้หญิงคนนั้น! ”

“ใช่ผมตาบอดเพราะรักเธอ” จนถึงตอนนี้เตชิตไม่

ปฏิเสธ” ผมตาบอดตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้วคุณตาก็ใช่ว่าจะ ไม่รู้”

“ดีแกกล้าดีมาก…”ชายชราพูดอะไรไม่ออกได้แต่ถลึงตา ใส่เขาหยุดไปชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดอย่างโมโหว่า” ถ้าแกแน่ จริงแกก็จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยอย่าให้ฉันกับยายของแก ต้องเหนื่อยใจตอนนี้แกก็อายุปาเข้าไปสามสิบเจ็ดแล้วแกคิด ว่ายังมีอีกห้าปีที่แกยังลอยไปลอยมาได้หา? ”

เตชิตรอคำพูดประโยคนี้มานานแล้วดวงตาอันแหลมคมของเขาหรี่ลงสะท้อนให้เห็นแววตาที่เป็นประกาย” ผมก็อยากมี ครอบครัวอยู่กันอย่างสงบขอแค่คำพูดของคุณตาแค่ประโยค เดียวผมจะรับนัชชามาอยู่ด้วยกันทันที”

ตอนนี้ชายชราเข้าใจจุดประสงค์ของเขาแล้วเขาแค่ ต้องการยั่วโมโหเท่านั้น

สงบอารมณ์ลงแล้วถามเขาอย่างคลุมเครือ เมื่อแกบอก ว่าแม้ว่าแกจะเต็มใจแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเต็มใจด้วย มิใช่หรอพอตอนนี้มาบอกว่าแกตัดสินใจคนเดียวได้? ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณตารอดูต่อไปว่าผมจะจัดการกับแม่ลูกคู่ นั้นยังไง”

หลังจากพูดจบเตชิตก็ไม่สนใจว่าชายชรานั้นจะมีอารมณ์ อย่างไรเขาหัวเราะขึ้นมาอย่างลอยๆ “ผมไปก่อนนะครับ

หญิงชราขึ้นไปข้างบนเผอิญเจอกันกับเตชิตที่กำลังเดินลง บันไดมาเธอมองแวบหนึ่งเข้าไปที่ห้องอ่านหนังสือโชคดีที่ไม่มี อะไรแตกหักแต่ก็ไม่ค่อยวางใจเขาสักเท่าไรตะโกนบอก เขา”หลานจะไปแล้วเหรอขับรถช้าๆนะ!”

มองเตชิตเดินออกไปจากประตูได้ยินเสียงเครื่องยนต์ สตาร์ทเครื่องแล้วหญิงชราจึงเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ

ในห้องอ่านหนังสือชายชรานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่รู้ว่ากำลังคิด อะไรอยู่อย่างเหม่อลอยเห็นหญิงชราเข้ามาก็ไม่ได้เงยหน้ามอง

“คุณพูดอะไรกับเตชิตล่ะ? ”
“ถามเกี่ยวกับเด็กคนนั้น”

พูดจบทั้งห้องก็ปกคลุมด้วยความเงียบสงัดหญิงชรามอง เขาอย่างสังเกตแล้วถอนหายใจ “คุณคิดยังไงเกี่ยวกับเด็กคน นั้น? ”

ชายชราขมวดคิ้วแล้วค่อยๆพูดออกมาจะคิดยังไงได้ล่ะ ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเตชิตจริงๆก็คงต้องรับ!”

หลังจากทานอาหารที่บ้านเสร็จเธอก็คิดว่าจะไปหาจินต์ ตั้งแต่เธอกลับมาเธอก็มีงานหลายอย่างที่ต้องทำอยู่บ้านพ่อแม่ ก็ไม่ค่อยสะดวกออกไปตั้งแต่เช้าตรู่มืดดึกดื่นถึงได้กลับมารบก วนเวลาพักผ่อนของคนในบ้าน

ธีมนต์เข้ากับคุณตาคุณยายได้ดีมากแม้ว่าพบกันเป็นครั้ง แรกอาจจะรู้สึกห่างเหินอยู่นิดๆ แต่อย่างไรก็เป็นคนครอบครัว เดียวกันพวกเขาใช้เวลาไม่นานจึงกลับมาคุ้นเคยกัน

นัชชาคิดอยู่พักหนึ่งปรึกษากับเมทนีและณัชชนม์เรื่องจะ ฝากลูกของเธออยู่ที่นี่สักพัก”ธีมนต์จ๊ะแม่จะยุ่งพักใหญ่เลยอาจ จะไม่มีเวลาดูแลหนูช่วงนี้หนูอยู่กับคุณตาคุณยายไปก่อนได้ ไหมจ๊ะ?”

“ได้ครับ!”คำตอบไม่เหมือนที่นัชชาคาดไว้เด็กน้อย รับปากอย่างรวดเร็วหลังจากรับปากเสร็จเขาก็มองเธออย่าง อาลัยอาวรณ์”คุณแม่ต้องมาหาผมบ่อยๆนะ”
“แน่นอนจ๊ะแม่ต้องมาหาหนูบ่อยๆแน่ๆ จะอีกอย่างแม่จะ ซื้อของอร่อยๆมาฝากหนูด้วย” นัชชารู้สึกภูมิใจในตัวลูกคนนี้ อย่างมากเขามีความคิดเป็นตัวของตัวเองและมีนิสัยสมเหตุสม ผลกว่าเด็กคนอื่นที่อายุเท่ากัน

“หนูอยู่ที่นี่กับยายพรุ่งนี้ยายจะพาไปกินซาลาเปาน้ำซุป ตรงปากซอยรับรองเลยว่าหนูไม่เคยกินแน่ๆ! ธีมนต์ดีใจจน ออกนอกหน้าความอาลัยอาวรณ์ก็หายเป็นปลิดทิ้งอย่างไร ก็ตามเด็กคนนี้เปรียบเสมือนรากของตระกูลแดนโพธิ์

แม้ว่าเมทนี้จะไม่เหมือนกับณัชชนม์แต่แววตาของเขาก็ รู้สึกสงสารเด็กน้อยคนนี้ พรุ่งนี้ให้คุณยายพาไป

“ดีจังเลย! ” ธีมนต์กระโดดขึ้นไปนอนอยู่บนโซฟามองไป ที่เพดาน แล้วหัวเราะคนเดียว “ผมมีความสุขจังเลย! ”

อยู่ด้วยกันกับครอบครัวมีความรักจากผู้ใหญ่สิ่งเหล่านี้ถึง

แม้จะมีของเล่นมากขึ้นก็เทียบกันไม่ได้

นัชชายิ้มอย่างหมดหนทางพลางส่ายหัวมองทางด้าน ข้าง”พ่อแม่คะถ้าอย่างนั้นหนูไปก่อนนะคะรีบเข้านอนพักผ่อน นะคะธีมนต์แพ้ลูกท้อต้องระวังหน่อยนะคะมีอะไรติดต่อหนูได้ ตลอด”

“ได้จ๊ะถ้าอย่างนั้นพ่อกับแม่ไม่ไปส่งนะจ๊ะเดินทางระวังตัว ด้วยนะลูก”ณัชชนม์เดินมาส่งที่ประตูบ้านอดไม่ได้ที่จะน้ำตา คลอเบ้า” อย่าลืมกลับมาบ่อยๆนะลูกแม่พ่อแล้วก็ธีมนต์อยู่ที่ บ้านตลอด”
หลายปีถึงจะกลับมาสักครั้งหนึ่งพอจะเจอกันแป๊บเดียวก็ ต้องจากกันอีกใจของณัชชนม์กลัวจริงๆกลัวว่าเธอออกจาก บ้านไปแล้วหายตัวไปห้าปีถึงจะกลับมา

นัชชารู้สึกปวดใจแปลบๆแล้วกอดเธอไว้ ไม่ต้องห่วงนะ คะแม่”

ทั้งสองพูดกันไม่กี่ประโยคณัชชนม์ถึงปล่อยให้เธอไปนัช ชาถือกระเป๋าออกจากบ้านไปนอกถนนความรู้สึกของเธอยัง ค่อนข้างเศร้าไม่ได้สนใจรถที่ขับไปขับมากำลังจะข้าม ทางม้าลายไปเรียกรถแท็กซี่ทันใดนั้นก็ได้ยินแตรรถดังลั่น

ในเวลานี้ไม่ค่อยมีรถสันจรไปมาเสียงแตรจึงดังเป็นพิเศษ

เธอสบทออกมากี่คำพรางมองหารถคันนั้นอย่างฉุนเฉียว กลับเห็นรถที่คุ้นตาจอดอยู่ข้างเ างเธอ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร