ตอน338ลูกยังมีความรู้สึกต่อเขามั้ย

ตอนที่338ลูกยังมีความรู้สึกต่อเขามั้ย

ทันใดนั้นณัชชนม์กลัวว่าคนอื่นจะได้ยินรีบดึงพวกเธอสอง คนเข้ามาในบ้านแล้วปิดประตูลงไม่เชื่อหูตัวเองมองไปที่เด็ก น้อย”เด็กคนนี้…….เรียกฉันว่าอะไรนะ”

“คุณยายครับ ธีมนต์ตอบแทนคุณเป็นแม่ของคุณแม่ก็ เลยเป็นยายของผม

แค่คำเดียวทำทั้งสองมึนงงแม่ของแม่นั่นก็หมายความ ว่านัชชาเป็นแม่ของเด็กคนนี้

แต่ถ้ามองดูดีๆเด็กก็หน้าคล้ายๆเธอ

เมทนีกับณัชชนม์รู้สึกสับสนไม่ได้ไม่ดีใจแต่ก็ไม่ได้ดีใจ เหมือนถูกชกหน้าแต่ดีที่เธอกลับมามีชีวิตกลับมา

ทั้งสี่คนเดินมาอยู่ที่ห้องรับแขกธีมนต์ก็เริ่มอยากรู้อยาก เห็นมองไปรอบๆห้องแต่เขารู้ว่าบรรยากาศไม่ค่อยดีเลย กระซิบถามนัชชาเบาๆข้างหู แม่ครับนี่เป็นบ้านที่แม่อยู่ตั้งแต่ เด็กจนโตหรอครับ”

“ใช่ครับลูกเดินไปดูรอบๆได้ไม่เป็นไรนัชชาไม่อยากให้ ลูกรู้เรื่องให้เขาไปเล่นที่อื่น ห้องนั้นเป็นห้องนอนของแม่ลูก เข้าไปดูสิว่าต่างกับของลูกยังไง
“ครับ เขาวิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

ณัชชนม์นั่งอยู่บนโซฟายื่นมาดึงมือนัชชามือที่หนาแน่น ตอนนี้เริ่มเหี่ยวนัชชาเจ็บปวดหัวใจน้ำตาเริ่มคลอ แม่เป็นยังไง บ้างสบายดีมั้ย

“จะสบายดีได้ยังไง “ณัชชนม์ยกมือไปเช็ด น้ำตา หลังจากลูกเกิดเรื่องฉันกับพ่อของลูกร้องไห้ทุกวันร้อง จนตาจะบอดแล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งไม่ว่าจะลืมตาหรือหลับตาก็เห็น แต่ภาพของลูก”

“ขอโทษนะคะ”นัชชาไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรเป็นเพราะเธอ อกตัญญูเป็นความซวยที่พวกเขาได้เธอเป็นลูกสาว

“ไหนๆก็กลับมาแล้วอย่าพูดอะไรที่มันไม่มีประโยชน์ เมทนีพูดขัดขึ้นรู้สึกสงสารที่ทรมานกันมาตั้งนานไม่อยากให้ พูดถึงและกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีก หลายปีที่ผ่านมาไปอยู่ไหน มาทำอะไรบ้างเล่าให้ฉันกับแม่ฟังสิ

นัชชาเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นตลอดห้าปี ให้พวกเขาฟัง ทุกอย่างรวมถึงเรื่องลูกด้วย

พอฟังจบทั้งสองก็อึ้งไม่รู้จะตอบกลับยังไง

“แสดงว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเตชิตกับลูกหรอ”

นัชชาพยักหน้า “อืมห้าปีที่แล้วก่อนจะจากไปหนูก็ท้องแล้ว แต่ตอนนั้นศาลพิพากษาลงมาไม่มีเวลาคิดมากขนาดนั้นก็
“ซื่อบื้อลูกโง่หรอ”ณัชชนม์ทั้งโกรธทั้งไม่พอใจลูกเจอ เรื่องมากมายขนาดนี้เตชิตมั้ย……………..

นัชชารู้สึกซึ้งใจทุกคนยืนอยู่ตรงกลางมีเพียงพ่อแม่เธอ ยืนอยู่ข้างเธอ

“แม่เรื่องมันผ่านไปแล้วหนูก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ณัชชนม์ร้องไห้พูดไม่ออก

เมทนียื่นมือไปปลอบเธอแล้วถามนัชชา แล้วลูกจะเอายัง ไงต่อเด็กคนนี้กลับมายังจะกลับไปอีกมั้ย

นัชชาบอกแพลน ในหัวของเธออาจจะต้องกลับแต่ครั้งนี้ หนูตั้งใจจะพาพ่อกับแม่ไปอยู่ที่โน้นด้วย

“ฉันกับแม่ของลูกแก่แล้วไม่อยากไปไหนรู้แค่ว่าลูกยังมี ชีวิตอยู่แค่นี้ก็เกินพอแล้วถ้าลูกจะกลับไปพ่อกับแม่ก็จะไม่ห้าม ขอแค่ลูกมีชีวิตที่ดีแค่นี้ก็พอแล้ว” เมทนีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจมีพลัง

ที่จริงพ่อแม่จะคิดถึงลูกก่อนตัวเองเสมอเมื่อก่อนนัชชาไม่ ค่อยเข้าใจแต่พอตอนนี้ตัวเองมีลูกแล้วเธอก็เริ่มเข้าใจว่าความ รู้สึกแบบนี้มันเป็นยังไง

“เรื่องเด็กสำคัญไหนๆก็กลับมาแล้วคุยกับเตชิตให้เคลียร์ ไม่ว่ายังไงเขาคือพ่อของเด็กคุยกันดีๆ

“หนูรู้พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”นัชชากลัวว่าพวกเขาจะ เหนื่อยใจ
ณัชชนม์อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเธอนัชถึงแม้ว่าลูกจะเป็น คนเลี้ยงเด็กคนนี้มาแต่ลูกก็เป็นผู้หญิงถ้าลูกกับเตชิตกลับไป เริ่มใหม่กันไม่ได้พอวันหลังลูกอยากแต่งงานใหม่มันจะกลาย เป็นเรื่องยากแม่รู้ว่าลูกไม่อยากฟังแต่มันคือความจริงแม่ไม่ อยากให้ลูก ใช้ชีวิตลำบากอยู่คนเดียว”

“แม่ตั้งแต่ที่ลูก ใช้นามสกุลหนูหนูตัดสินใจจะดูแลเขาไป ตลอดชีวิต นัชชารู้ว่าเธอต้องการให้เธอมีชีวิตที่ดี

“ลูกยังรู้สึกอะไรกับเตชิตอยู่มั้ย” เมทนีพูดขัดขึ้น

นัชชาใจกระตุกเธอมองหน้าพ่อของเธอเขามองเธอด้วย สายตามุ่งมั่นตั้งใจเธอไม่รู้จะปกปิดยังไง “หนูไม่รู้กลับมาครั้งนี้ หนูก็ต้องการมาหาคำตอบว่าหนูรู้สึกยังไงกันแน่

“แล้วมันว่ายังไง”พูดถึงเตชิตคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับลูกสาว

ตัวเองเขาก็อารมณ์เสียขึ้นมา

นัชชา “เขา……..อยากคืนดี”

ทั้งสองไม่พูดะไรต่อเพียงมองหน้ากัน

ความรู้สึกของทั้งสองไม่เหมือนคนทั่วไปผ่านเรื่อง มากมายมาด้วยกันบางคู่ที่อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตก็ไม่เจอเรื่อง มากมายขนาดนี้ตอนนี้เวลาผ่านไปห้าปีแล้วและมีลูกคนหนึ่งอยู่ ตรงกลางคนนอกพูดอะไรไม่ได้แล้ว

“ลูกรู้ตัวเองก็พอไม่ว่ายังไงพ่อกับแม่ก็อยู่ข้างลูกเมทนีเป็นคําปลอบโยนที่ดีที่สุด

นัชชาซึ้งใจที่ได้พ่อแม่แบบนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดี พ่อ แม่ขอบคุณนะคะเขา…

“ลูกสบายใจได้พูดขนาดนี้แล้วพวกเรารู้ว่าต้องทำยังไง

เพราะไม่ว่ายังไงเด็กก็เป็นลูกของลูกถ้าลูกมีปัญหาหรือเรื่อง อะไรที่ต้องไปทำฝากหลานไว้ที่แม่ก็ได้เดี๋ยวพ่อกับแม่จะช่วยดู ให้”ณัชชนม์พูดจบก็มีเงาของคนวิ่งมาจากข้างหลังถ้าไม่ใช่เขา แล้จะเป็นใคร

“แม่ครับห้องของแม่เล็กกว่าของผมและมีตุ๊กตาเยอะแยะ เลยและยังมีธีมนต์เหมือนเจออะไรบางอย่างอื่นของในมือมา วางไว้บนโต๊ะ นี่เป็นรูปของคุณแม่ตอนเด็กหรอครับแล้วข้างๆที่ อุ้มแม่อยู่เป็นคุณยายหรอครับ”

นัชชามองตามเป็นรูปถ่ายก่อนเธอเข้าโรงเรียนไม่นึกว่า เขาจะดูออก” ใช่ครับเป็นแม่กับคุณยาย

เขาหันไปมองณัชชนม์เอ่ยปากชาเธอ”คุณยายตอนสาวๆ สวยกว่าคุณแม่อีกนะครับ

ณัชชนม์ได้ยินเสียงของเด็กน้อยในบ้านไม่มีเสียงหัวเราะ แบบนี้มานานแล้วเธอฉีกยิ้มดีใจ” ใช่ครับไม่งั้นยายคงไม่คลอด ลูกสาวที่สวยเหมือนแม่ของหลานออกมาหรอก”