ตอน319ตื่นขึ้นมากลางดึก

ตอนที่ 319 ตื่นขึ้นมากลางดึก

หลังจากที่เตชิตออกจากโรงพยาบาล เขาเข้าไปนั่งในรถ แต่ว่าไม่ได้สตาร์ทเครื่อง เขาโทรไปหาประรม โทรศัพท์ดังขึ้น สักพักก็มีคนรับสาย “ฮัลโหล ประธานเตชิตหรือครับ

“ช่วยฉันตรวจสอบชนุดมอีกครั้ง และตรวจสอบร่องรอย ของนัชชาในห้าปีนี้อย่างรอบคอบด้วย รวมถึงตัวตนปลอมของ เธอด้วย” คำพูดของชายหนุ่มสั้นกระชับ เหมือนว่าเขาค้นพบ อะไรบางอย่าง

ประรมประหลาดใจ จดแต่ละข้อลงไป “ครับผม ยังมีค่า สั่งอื่นอีกไหมครับ”

เตชิตหยุดชะงักชั่วคราว มองไปที่หน้ารถ ใจเต้นอย่าง รวดเร็ว และพูดออกมาสองสามคำ “ส่งคนไปที่อยู่ปัจจุบันของ นัชชา พบอะไรแจ้งผมทันที อย่าเอิกเกริก

“ครับ”

พอวางสาย ชายคนนั้นก็เอนศีรษะไปทางด้านหลังพิงกับ เบาะรถ วางมือไว้ที่หน้าผาก นึกถึงเรื่องราวในวอร์ดที่เหมือน กันภาพยนตร์ การเคลื่อนไหวทุกอย่างของนัชชาและชนุดม

มีบางอย่างผิดปกติ
ผิดปกติอย่างมาก

เขาคิดเสมอว่านัชชาและชนุดมไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง

แต่ก็ความสัมพันธ์นั้นต้องไม่ธรรมดา แต่เมื่อเห็นในวันนี้ ทุก อย่างแตกต่างจากสิ่งที่เขาจินตนาการไว้ เขาอยู่กับนัชชามาก่อน ดังนั้นเขารู้ชัดได้ว่านัชชาชอบคน

เช่นไร ท่าทีที่ยอมให้คนอื่นอย่างเต็มใจเช่นนั้นก็ไม่ใช่

วันนี้เธออยู่ต่อหน้าชนุดม เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่วิธีที่แฟน ปฏิบัติต่อคนรัก

พลังของเธอทั้งหมดอยู่ที่เขา แม้ว่าจะไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ดี แต่ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์แบบไหน ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิด จากเขาทั้งสิ้น

และชนุดมไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ มีความรู้สึกที่เป็น ศัตรูต่อกันอยู่และปรากฎชัดเจนมาก แต่ความเกลียดนั้น เหมือนถูกสะกดกั้นเอาไว้

คนที่อดกลั้นกลับลงมือออกหมัดได้ เขาไม่คิดว่าชนุดม สามารถระงับอารมณ์ตัวเองได้ คำอธิบายเดียวก็คือเขาไม่อาจ ไม่อดกลั้นเอาไว้ได้ เพราะความสัมพันธ์ของเขาและนัชชาไม่ สามารถรับจุดยืนของเขาในเรื่องนี้ได้

ก่อนหน้านี้เตชิตคิดว่านัชชาและเขามีเรื่องหลอกลวง ตอน นี้กลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอมีเรื่องอะไรสำคัญกว่าถึงได้ตบตาเขา
เตชิตคิดว่าก็ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ ห้าปีมานี้เธอฉลาดขึ้น มาก ถ้าหากเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับชนุดม ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าเธอต้องการปกปิดเรื่องอะไรที่ใหญ่กว่านั้น

นิ้วทั้งห้าของชายคนนั้นมารวมตัวกันและจับไว้ที่หัวของ เขา จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จริงๆแล้วเธอมี เรื่องปกปิดเขาอีกมากแค่ไหน

นัชชาอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างไม่สงบ เมื่อคิดถึงการ เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันในวันนี้ เธอเป็นเหมือนมดที่ถูกใจ ลน

ตกกลางคืน เมื่อถึงเวลาที่ธมนต์กลับจากโรงเรียนมาถึง บ้าน เธอยิ่งนั่งอย่างไม่เป็นสุข เธอมองไปที่ชนุดมอย่างรวดเร็ว “ฉันว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า ธีมนต์อยู่กับน้าที่ช่วยดูแลเพียง คนเดียว ฉันเกรงว่าเขาจะกลัว

ถึงแม้โดยปกติแล้วธีมนต์จะเป็นเด็กที่กล้าหาญ แต่เขาก็ เพิ่งจะสี่ขวบและยังไงก็ยังเป็นเด็ก เมื่อเห็นว่าแม่และลุงไม่อยู่ เขาก็อาจจะกังวลใจ

“แล้วคุณจะทำอย่างไร” ชนุดมเข้าใจที่เธอเป็นห่วงธีมนต์ สิ่งที่เป็นห่วงที่สุดของผู้หญิงที่เป็นแม่

นัชชาส่ายหัว “ฉันไม่เป็นไร คุณไปเถอะ คุณอยู่เป็นเพื่อน ฉันที่นี่ฉันยิ่งไม่วางใจ คุณกลับไปยังช่วยฉันได้ จะว่าไปตอนนี้ฉันอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว จะเป็นอะไรไปได้

ชนุดมลเลเป็นอย่างมาก ใจจริงไม่อยากปล่อยเธอไว้ที่นี่ คนเดียว เขาไม่วางใจ แต่เมื่อเห็นเธอเป็นกังวลอยู่เช่นนี้ เขาก็ ไม่อาจปฏิเสธได้

ชนุดมค่อยๆถอยหลังไป “โอเคนะ ถ้างั้นผมกลับไปดูม นต์ ผมจะส่งคนสองคนมาเฝ้าที่ประตู

นัชชาได้ยินก็อยากปฏิเสธ เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อมีคนคอย เฝ้าดูเธอทุกการเคลื่อนไหว

“อย่าปฏิเสธ ถ้าหากไม่ยอม ผมจะอยู่ที่นี่เอง” ชนุดมรู้ทัน เธอจึงชิงพูดออกมาก่อน “ผมไม่อยากปล่อยช่องโหว่ให้เตชิต

นัชชาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ รู้ว่าเขาอ่อนข้อให้แล้ว

“ได้ แล้วแต่คุณ

ชนุดมจึงรู้สึกวางใจเมื่อจากไป

ไม่นานนักชายต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่สองคนก็เดินมาที่ วอร์ด พวกเขาแต่งกายด้วยชุดธรรมดา คนหนึ่งยืนอยู่ทางซ้าย อีกคนทางขวาของประตู ดูเหมือนเทพเจ้าเฝ้าประตูอย่างนั้น

นัชชาถอนหายใจ เอนกายลงบนเตียง มองไปที่เพดาน ลายดอกไม้ด้านบน เธอรู้สึกปั่นป่วน รู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่ สามารถทำอะไรได้เลย อุบัติเหตุทางรถยนต์ทำลายแผนการณ์ ของเธอ เธออธิษฐานอยู่ตลอดเวลาว่าขอให้เตชิตอย่าหาลูก เจอ
หัวของนัชชาในหลังจากที่ไม่ได้พักผ่อนสองวัน ไม่นับ อุบัติเหตุครั้งนี้เธอก็ยังเหนื่อยเกินขีดจำกัด เธอนั่งและผลอย หลับไป

เวลาผ่านไป หลังจากที่พยาบาลให้น้ำเกลือกับเธอในวันนี้ ก็ผ่านมาสิบชั่วโมงแล้ว

คนไข้ส่วนใหญ่ปิดไฟนอนกันหมดแล้ว เหลือเธออยู่ห้อง เดียว ระหว่างนั้นอยู่ก็มีสายลมเย็นพัดเข้ามา เธอขมวดคิ้วแต่ ไม่ได้ลืมตาดู เธอจำได้ว่าปิดประตูหน้าต่างดีแล้ว

ผ่านไปสักพัก นัชชาพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งของเตียง ผ่อน คลายและห่อตัวด้วยผ้าห่ม เธอขดตัวเข้ามาอย่างรู้สึกไม่ ปลอดภัย

เที่ยงคืนแล้ว เธอรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ เวียนหัวจนไม่ ต้องการที่จะลืมตา ระหว่างนอนอยู่นั้นลมหายใจของเธอ เหมือนถูกปิดกั้น อุณหภูมิระหว่างจมูกสูงขึ้นมา รู้สึกถึงลม หายใจถูกปิดกั้น เธออ้าปากโดยสัญชาตญาณต้องการหายใจ สัมผัสได้ถึงความชื้นเล็กน้อย

นัชชาตื่นขึ้นในทันที ดวงตาเปิดโตด้วยความระมัดระวัง ในที่มืดสายตาเธอปรับแสงอยู่สองสามวินาทีเพื่อตระหนักว่า เกิดอะไรขึ้น เขาสีเข้มอยู่บนร่างของเธอและริมฝีปากของเธอก็ ถูกคนบุกรุก บดขยี้

นัชชาตกใจมาก ต่อสู้โดยสัญชาตญาณ เธอกระแทกมือ ไปที่หน้าอกของชายคนนั้น ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะลุกตัวขึ้น การทรงตัวของอีกฝ่ายไม่มั่นคงและตกลงจาก เตียง

“ปิ้ง” เสียงดังมาก นัชชารีบลุกเปิดไฟ เมื่อมองถึงได้รู้ว่า

เป็นเตชิต เธอยังไม่ทันได้พูดจา ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตู

“คุณSuran คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ

คิดถึงบอร์ดี้การ์ดสองคนนัชชาหันกลับมามองที่หน้าต่าง ที่เปิดอยู่และชายที่กองอยู่บนพื้น เธอรีบก้มหน้าตอบ “ไม่ เป็นไรค่ะ ทำของตกน่ะ

“จริงหรอครับ” ชายที่อยู่หน้าประตูไม่เชื่อ

นัชชาทำเสียงเข้ม “อืม จริงค่ะ

“โอเค ถ้ามีอะไรเรียกพวกเราได้ตลอดนะครับ

หลังพูดจบ นัชชาก็หมุนไฟลดแสงลง เธอแทบจะมองไม่ เห็นและลดเสียงของเธอลงให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น ไม่ เจอกันห้าปี ฉันไม่ยักรู้ว่าคุณเตชิตชอบในหน้าต่างกลางดึกทำ เรื่องน่าอนาถแบบนี้”

เตชิดปัดกางเกงของเขาเบาๆและลุกขึ้นยืน เขาไม่ได้ คำนึงถึงคำแหย่ของเธอลูบไปที่หน้าผากเธอและถามว่า “ยัง เจ็บอยู่

นัชชาตาค้าง กลัวเกินไปที่จะหันหลบ แสงสลัวในดวงตา ของเขาช่างอ่อนโยน