ตอน316 โดนเธอหลอกมาห้าปี

ตอนที่ 316 โดนเธอหลอกมาห้าปี

ไม่ว่าโลกจะสั่นสะเทือนแค่ไหน ไม่ว่าเรื่องราวจะน่าตื่น เต้นเพียงใด หายไปก็คือหายไป หนีไปแล้วก็ไม่มีทางหวนคืน

นัชชาปล่อยให้น้ำตารินไหล เธอไม่อดทนอีกต่อไป “เตชิต พวกเรามาไกลเกินไป ฟ้ากำหนดไว้แล้วว่าไม่ให้พวกเราอยู่ ด้วยกัน ความเข้าใจผิดก็ดี ความขัดแย้งก็ใช่ ควรจะจบลงได้ แล้ว”

“คุณแค่หมดใจและต้องการเดินจากผมไป” เตชิตไม่ สามารถทนฟังสิ่งที่เธอพูดได้ จิตใจคิดแต่เรื่องเธอและ อุบัติเหตุที่เธอกับชนุดมวางแผนเอาไว้ เขารับไม่ได้ ถ้าหาก ยอมรับก็เท่ากับว่าเขากลายเป็นตัวตลกมาตลอดห้าปี “คุณจะ โทษผมเกลียดผมเพราะเรื่องบริษัท ผมไม่มีอะไรจะพูด แต่ที่หนี ผมมาผมรับไม่ได้ นัชชาคุณทรมานผมมาก ตอนที่คุณอยู่ที่ ลอนดอนเคยคิดถึงสภาพผมตอนที่คิดว่าคุณตายแล้วบ้างไหม

ลำคอของนัชชาแน่นอึ้ง เธอรู้ว่าเมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผย เต ชิตจะคลุ้มคลั่งอย่างแน่นอน แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ “เรื่องราวของปีนี้คือต้นเหตุ ฉันคือผลลัพธ์ อดีตผ่านไปแล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ คุณเองที่ทิ้งฉัน ฉันถึงต้องหนี ไปจริงๆ”
จะว่าไป พวกเธอมีความรับผิดชอบต่อกัน ตอนนี้มีเมนต์ มีบางเรื่องที่เธอพูดไม่ออก

เตชิตเหมือนถูกไฟเผา “ตอนที่คุณกระโดดลงจากรถ คุณ เคยคิดถึงลูกของคุณบ้างไหม

อุบัติเหตุรุนแรงมาก ไม่มีทางที่เด็กจะรอดไปได้ ดวงตาของนัชชาส่อประกายความไม่สบายใจ เมื่อพูดถึง

เด็กเธอรู้สึกประหม่าโดยสัญชาตญาณ “เด็ก… หลุดไปแต่แรก แล้ว ชีวิตมนุษย์ที่อยู่ตรงกลางระหว่างเรา เราย้อนกลับไปไม่ ได้แล้ว”

สายตาของผู้ชายคนนั้นอาละวาดยิ่งขึ้น จู่ๆเขาก็ลุก ขึ้น แกว่งกำปั้นไปในอากาศ ความดุเดือนเช่นนั้นทำลายความ เงียบทันที ดูเหมือนว่าเขาจะครามออกมา “อา!”

นัชชาตกใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาอย่างฉับพลันของเขา เลย หน้าและเห็นร่างที่กำลังโค้งงอ ร่างที่สูงใหญ่นั้นเต็มไปด้วย ความขมขื่น

น้ำตาค่อยๆไหลริน เธอยกมือขึ้นเช็ด กลัวว่าเขาจะเห็น พยายามหลบจากสายตาเขา ไม่กล้าที่จะมองมาก เธอหายใจ เข้าลึกๆ นิ้วมือสั่นขณะที่หยิบเอกสารบนโต๊ะ “ฉันตอบคำถาม คุณหมดแล้ว เรื่องของคดี

เมื่อได้ยินชายคนนั้นก็หันกายไป ตอนแรกก็ประหลาดใจ หลักจากนั้นก็โมโห จนในที่สุด ใบหน้าที่โกรธแค้นก็กลายเป็นสงบนิ่ง มันช่างน่ากลัวพิลึก “นัชชา ไม่เกิดกันไม่กี่ปี คุณทำ ธุรกิจเป็นแล้วสินะ”

เขาต้องการที่จะเปิดใจของเธอออกดู ขนาดเห็นเขาเศร้า

โศกจะเป็นจะตาย เธอยังพูดประโยคนี้ออกมาได้

ช่วงเวลานี้ เตชิตรู้สึกเกลียด เกลียดที่เธอสร้างเรื่องมา หลอกเขา ปล่อยให้เขาติดกับตักและไม่สามารถหลุดพ้นจาก ตัวเองได้!

“คุณหลอกผมมาห้าปี ให้ผมเป็นทุกข์มาห้าปี คุณคิดว่า ผมจะช่วยคุณง่ายๆอย่างนั้นหรอ” เสียงที่กัดเข้าถึงกระดูกของ ชายคนนั้นกระทบเข้าที่หูเธอ

นัชชาตัวแข็งทื่อ และลุกขึ้นจากโซฟา “คุณหมายความว่า อย่างไร เมื่อสักครู่คุณเพิ่งจะตกลงกับฉัน…

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” เขายอมรับหน้าตาย ไม่มีร่อยรอย

ของความละอาย

นัชชาขมวดคิ้วจนปรากฏเป็นรอยย่นบนใบหน้า “คุณล้อ ฉันเล่นใช่ไหม”

“คงเทียบไม่ได้กับที่คุณล้อผมเล่นมาห้าปีหรอก” เตชิต เห็นกระดาษสีขาวในมือของเธอ ดวงตาของเขาเจ็บ เขาก้าวไป ข้างหน้าหนึ่งก้าว ยึดจับเอกสารใจมือของเธอเอาไว้โดยไม่ได้ ตั้งใจ

“คุณ…”
นัชชาไม่ทันได้พูด เอกสารนั้นก็ขาดเป็นชิ้นด้วยน้ำมือ

มนุษย์

เขาปล่อยกระจายไปในอากาศ ปลิวว่อนไปทั่ว น้ำเสียง โกรธ “ผมมอบความรักทั้งหมดของผมให้คุณ ผมมันเป็นไอ้งั่ง นัชชา คุณยั่วโมโหผมแล้ว

นัชชานิ่งอึ้งอยู่เป็นเวลานานกว่าจะได้สติกลับมา เธอ หัวเราะอย่างหมดท่า “ฉันยั่วโมโหคุณมาตั้งแต่แรกแล้ว

“ไม่” ริมฝีปากเย็นชาของชายหนุ่ม “นับตั้งแต่วันนี้ เป็น บทเริ่มต้นของความโชคร้ายของคุณ ผมจะไม่ปล่อยคุณไป ผม เจ็บ คุณก็ต้องเจ็บ อย่างนี้ถึงจะยุติธรรม

เขาไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย นัชชารู้ดี เธอไม่เห็นไม่ยิน ความอ่อนโยน ในสายตาและเสียงของเขาแม้แต่น้อย เขาคิด เช่นนั้นจริงๆ เขาต้องการแก้แค้นที่เธอ หายไป” ห้าปีที่ผ่านมา และต้องการแก้แค้น “การจัดฉาก” ของเธอและชนุดม

นัชชาคิดถึงธีมนต์ คิดถึงเด็กที่เขาไม่รู้ ทันใดก็หัวเราะขึ้น อย่างขมขื่น มีความเข้าใจผิดอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนอยู่ เสมอ เธอไม่สามารถอธิบายได้ เขาไม่มีทางรู้ ก่อนนี้คือทีนาร์ ตอนนี้ก็คือธีมนต์และชนิดม

เตชิตเห็นเธอยืนนิ่งอยู่กับที่ แม้ว่าถึงตอนนี้ เขาก็ยังคาด หวังให้เธอพูดอะไรออกมาสักอย่าง ที่จะช่วยอธิบายอะไรสัก ประโยค บอกว่าอุบัติเหตุเมื่อห้าปีที่แล้วไม่ใช่อุบัติเหตุแต่ก็ ไม่มี สิ่งเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้ก็คือความเงียบ
หัวใจถูกแช่แข็งจนตาย อุณหภูมิที่เหลืออยู่ในนัยน์ตาของ เตชิตก็จางหายไป ตอนนี้ ไสหัวออกไปได้แล้ว

ไสหัว

เขาใช้คำนี้กับเธอ

หลายปีที่ผ่านมาได้ยินคำสบประมาทจากคนอื่นมาก็มาก เธอก็ผ่านมาได้ แต่คำนี้ของเขากลับทำให้พละกำลังของเธอ หายไปจนหมดสิ้น

น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไว้ได้ทะลักออกมาอีกครั้ง นัชชา หันตัวอย่างรวดเร็วเพื่อหยิบกระเป๋ากลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตาของ เธอ ในวินาทีนี้ไม่มีความลังเลวิ่งตรงออกจากประตูวิลล่าไป

ริมฝีปากบางของชายคนนั้นกดแน่น มือที่อยู่ข้างเธอขณะ ที่เธอหมุนตัวนั้นกำเอาไว้แน่น พยายามสะกดตัวเองอย่างมาก ในการที่อยากจะดึงรั้งเธอกลับมา

เขาโง่มาพอแล้ว หลังจากถูกหลอกลวงมาห้าปี เป็น ศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลือไว้ให้กับตัวเองได้ เตชิต อย่าออกไป อย่าตามไป …..

หลังจากนัชชาออกจากวิลล่าแล้ว เธอก็รีบสตาร์ทรถออก ไป น้ำตาที่สะกัดกั้นไว้ก็ทะลักออกมา ทะลักออกมาอย่างไม่ ต้องเกรงใจในเมื่อไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอจับพวงมาลับไว้ ด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

มือและเท้าเย็นเฉียบ เตือนสติให้เธอรู้ว่าเธอกำลังประหม่าอยู่แค่ไหน

ก่อนนี้เธอคิดว่าสิ่งต่างๆ สามารถแก้ไขได้ แต่ก็ไม่ต้องการ ให้เกิดปัญหา แต่ว่าทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเพราะผู้ชายอย่างเต ชิต ตราบใดที่เขาเต็มใจตรวจสอบ จะมีเรื่องอะไรที่เขาไม่ สามารถพบได้

ธีมนต์

นัชชาคิดถึงลูก ในใจมีความคิดอื่น เธอนั่งเฉยอยู่ไม่ไหว ไม่สามารถให้เตชิตรู้ตัวตนที่แท้จริงของธีมนต์ได้ ด้วยสภาพ จิตใจของเขาในปัจจุบัน ไม่แน่อาจจะทำเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้

ถ้าเพื่อเตชิตแก้แค้นเอากับเธอไม่ได้ เขาอาจจะใช้วิธีต่อสู้ เพื่อแย่งชิงลูกกับเธอก็เป็นได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นัชชาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ คิดถึงทุกสิ่ง ทุกอย่าง ทั้งยังมีสถานการณ์ปัจจุบัน เธอไม่รู้ว่าระหว่างพวก เขาเดินมาถึงจุดนี้ในวันนี้ได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม สิ่งแรกคือต้องแก้ปัญหาเรื่องของเด็ก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัชชาก็ไม่ต้องการที่จะติดต่อชนุดมอีก ที่ จริงไม่คิดจะบอกเขาเรื่องพวกนี้ แต่ว่าเตชิตต้องเชื่อมโยงไปถึง เขาแน่นอน

นัชชาขับรถไปมือก็คลำหาโทรศัพท์ไป เมื่อถึงตรงสี่แยก ไฟแดง เธอชะลอรถ ในที่สุดโทรศัพท์ก็โผล่ออกมา เพิ่งจะกด หมายเลขยังไม่ทันมีเวลาพูดอะไรสักคำ ทันใดนั้นลำแสงสูงจ้าก็ส่องเข้าที่ดวงตาของเธอ

เธอหันหัวหนีโดยจิตใต้สำนึก ยังอยู่ในที่แห่งนี้ ด้านหน้า มีกระบะสีดำพุ่งเข้ามา เมื่อถึงเวลาที่จิตสำนึกบอกให้เธอหลบ มันก็สายเกินไปแล้ว…