ตอน315อุบัติเหตุเมื่อห้าปีที่แล้วเกิด จากเป็นการจัดฉาก

ตอนที่ 315 อุบัติเหตุเมื่อห้าปีที่แล้วเกิดจากเป็นการจัดฉาก

นัชชาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะถามคำถามนี้ เธอคิดแต่ เขาจะถามว่าเธอตกหลุมรักคนอื่นแล้วหรือไม่ หรือถามถึง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับผู้ชายคนอื่น คำถามนี้เป็นความ คาดหมาย เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

เงียบ และยังคงเงียบ

ดวงตาของคนมืดมิด ราวกับในนั้นเก็บงำความลับเอาไว้ มากมาย เขาเลิกคิ้ว “ระดับความอดทนของผม ถ้าหากว่า ใช้เวลานานเกินไปผมอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้…

“ห้าปี หน้าอกนัชชากระเพิ่มขึ้นลง อารมณ์กวัดแกว่ง เป็นอย่างมาก

“ผมถามถึงเวลาที่แน่ชัด” เขาเป็นเหมือนผู้ทรมาน ทุก ประโยคถามถึงจุดที่นัชชาไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้า

“ห้าปีก่อนที่ตอนที่คุณหาฉันเจอที่โรงแรมเล็กๆแห่งนั้น ตอนนั้นฉันบังเอิญเจอกับชนุดม

คำตอบนี้ น่าแปลก มันเร็วกว่าที่เขาคิดไว้
เขาทำปากเย้ยหยัน “ตอนที่ผมตกใจกลัวไปหาคุณในวัน นั้น คุณกลับอยู่กับเขาอย่างนั้น

นัชชารู้ว่าเธอพูดออกมา เขาต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน “นั่นเป็นอุบัติเหตุ

ตอนนั้นสถานการณ์อันตรายมาก เธอไม่รู้จักตัวตนของอีก ฝ่าย เป็นการเจอกันโดยบังเอิญท่ามกลางสถานการณ์อันเลว ร้าย ไม่บอกเขาก็เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นห่วงเหมือนที่เป็นอยู่ เช่นทุกวันนี้

“อุบัติเหตุ ได้” เขากลืนน้ำลายไปสองสามอีก ดูเหมือน จะพยายามระงับอารมณ์บางอย่างอยู่ “คำถามที่สอง มาที่สหราชอาณาจักรกับเขาใช่หรือไม่ คุณ

นัชชาตกตะลึงไปเมื่อได้ยินคำถามนี้ หัวใจเธอไม่สามารถ

หยุดสั่นไหวได้ “ฉัน ฉัน…

เธอต้องการจะบอกว่าไม่ใช่ แต่สายตาที่ร้อนแรงกำลังจับ จ้องอยู่ ถ้าหากโกหกเมื่อไรก็จะถูกจับได้ในทันที

อย่างไรก็ตามปฏิกิริยาของเธอตอนนี้ก็ไม่ต้องการคำตอบ เตชิตมีคำตอบนั้นในใจแล้ว

นัยน์ตาสีดำแสดงถึงความผิดหวัง เขาเปิดปากต่อมา ไม่ใช่คำถามแต่เป็นคำบอกเล่า “คุณมาอังกฤษกับเขา

นัชชารู้ ตอนนี้เขาเข้าใจผิดไปใหญ่โตแล้ว

“คำถามสุดท้าย เตชิตเหมือนมีเลือดออกที่หัวใจ ความจริงเขาเตรียมคําถามไว้สามข้อ ไม่คิดว่าจะสร้างบาดแผลให้ แก่เขาตั้งแต่คำถามแรก เหลือเพียงคำถามสุดท้ายเท่านั้น

ถ้าหากเธอให้คําตอบที่เขาต้องการ เขาก็จะยกโทษให้

เขาคิดเช่นนี้ คิดที่จะยอมแพ้เช่นนี้

นัชชาแทบจะหายใจต่อไปไม่ไหว เธอมองไปที่ชายคนนั้น และยืนขึ้น ค่อยๆก้าวเข้าใกล้เขาทีละก้าวทีละก้าว เขาเอนตัว ลง แขนอยู่ข้างหน้าเธอ กั้นไม่ให้เข้าใกล้ ไม่ใช่เพื่อเข้าใกล้ แต่เพื่อดูการแสดงออกทางสีหน้าของเธอ

ทันใดนั้นเธอก็เริ่มรู้สึกเสียใจ เสียใจที่รับปากทำตาม คำขอ

ไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น เขาต้องรู้อะไรมาแล้วแน่ๆ!

“เธอ—–” ชายคนนั้นพ่นออกมาช้าๆ หายใจรดหน้า ผากของเธอ “อุบัติเหตุครั้งนั้น เป็นอุบัติเหตุหรือว่าเป็นการจัด ฉาก”

“ยิ้ม” หัวใจของนัชชาเหมือนเพิ่งโดนระเบิดนิวเคลียร์ ” เธอกําลังจะตาย

เธอลนลานที่จะก้มศีรษะลง ตัวสั่นเหมือนแผ่นดินไหว วินาทีต่อไปก็โดนผู้ชายคนนั้นบีบคางเอาไว้ แรงอันแข็งแกร่ง ทำให้เธอเจ็บและอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา “อ้า!”

“ตอบผมมา” เขาดุเดือดทุกคำ ต้องการให้เธอหวั่นไหว
นัชชาไม่ใช่ไม่ต้องการพูด แต่ว่าไม่กล้า ไม่มีอะไรทำให้ เธอกลัวเตชิต ไม่มีจริงๆ แต่การที่ให้เธอพูดต่อหน้าเช่นนี้ “จัด ฉาก” สองคำนี้ ทุกอย่างก็จะพังทลายลงมา เธอพูดอะไรไม่ได้ จริงๆ

เตชิตไม่ต้องการอยู่กับภาพลวงตาอีกต่อไป เขา จินตนาการไปเองมาแล้วถึงห้าปี เขาไม่ต้องการที่จะสับสนอีก ต่อไป เขาต้องแน่ใจ ดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้เธอดิ้นหลุดแน่ “บอกผมมา ใช่หรือไม่ ห

“คุณอย่าบังคับฉัน!” เธอทนไม่ได้ กลืนน้ำลายไปอีกหนึ่ง “เตชิตคุณทำอย่างนี้กับฉันทำไม…

“เป็นอุบัติเหตุที่ถูกคุณและเขาวางแผนเอาไว้แล้วใช่หรือ ไม่” เขาถามด้วยเสียงแหบห้าว ไม่สามารถแอบซ่อนความ อ่อนแอเอาไว้ได้ “ทำไม บอกผมที่ว่าทำไม!

“เพราะคุณบังคับฉัน!” นัชชาหลับตาลงและเงยหน้าขึ้น มองด้วยความปวดร้าวที่สะสมมาทั้งหมดห้าปี “คุณบอกว่า เรื่องของฉันทำอะไรไม่ได้ การตัดสินใจสารภาพผิด โดยไม่ได้ รับอนุญาต คุณได้ถามไหมว่าฉันต้องการรึเปล่า! คุณเชื่อทีนาร์ โดยไม่มีเงื่อนไข คุณถามไหมว่าฉันรู้สึกอย่างไร! คุณไม่ได้ สงสัยฉัน แต่คุณก็ไม่เคยคิดสงสัยว่าฆาตกรตัวจริงเป็นใคร อย่างนั้นหรอ!”

เธอพูดจนเตชิตตกตะลึง ตาจ้องมองตรงที่เธอ น้ำตาปั่นป่วนการมองเห็นของเธอ เธอกลิ่นรสเปรี้ยวในลำคอ นึกถึงสภาพที่เธอทําอะไรไม่ได้ในคุกเมื่อห้าปีที่แล้ว “ถ้า ฉันไม่ใช้วิธีนี้เพื่อหลบหนีฉันจะทำอย่างไร ยังคงต้องนั่งรออยู่ ในคุกรึเปล่า”

“ผมหาทางออกได้” เสียงของเขาเหมือนเชือกที่กำลังจะ ขาด “เชื่อในตัวผมมันยากขนาดนั้นเลย

“ฉันไม่เชื่อในตัวคุณหรือยังไง คุณทำให้ฉันผิดหวังใน การที่ไว้ใจคุณ คุณไม่คู่ควร” นัชชานึกถึงความรู้สึกตอนที่แอบ ท้องเมนต์ “ฉันรอไม่ได้แล้ว ฉันรอไม่ได้

“ดังนั้นคุณจึงวางแผนเรื่องทั้งหมดนี้ แกล้งตาย โดยทิ้ง ผมและยังญาติรวมถึงเพื่อนสนิทคุณเอาไว้โดยไม่สนใจไยดีรี เตชิตรู้ว่าเธอให้ความสำคัญกับเมทนีและณัชชนม์มาก ยิ่งรู้ อย่างนี้เขายิ่งแน่ใจว่าการตัดสินใจหนีมาของเธอนั้นต้องแน่ว แน่เป็นอย่างมาก

เธอต้องการหลบหนี จนไม่สนใจอะไรอื่นอีกแล้ว

นัชชาก็ยังไม่หายเศร้ากับเรื่องนี้เช่นกัน แต่ว่าความ เสียใจของเธอนั้น ห้าปีต่อมาเขาถึงได้รู้ “เตชิต ถึงตอนนี้คุณ ยังต่อว่าฉัน ว่าที่ฉันหนีมา ว่าว่าฉันใจ คุณเคยคิดมั้ยว่าฉัน เลือกทางนี้อย่างอับจนหนทาง! ในตอนนั้นฉันอยู่ในจุดที่คิดว่า ตัวเองเกิดมาเพื่อตาย ฉันถูกบังคับโดยไม่มีทางเลือก

“ไม่มีทางเลือกหรอ” เขาหัวเราะ หัวเราะอย่างคนปวดใจ “คุณรู้รึเปล่าว่าผมผ่านห้าปีนี้มาได้อย่างไร สองปีกว่าที่เราไปที่ ถนนที่เกิดเหตุทุกวันเพื่อรอพบคุณ ทุกคนบอกว่าคุณตายแล้วแต่ผมไม่เคยยอมแพ้ที่จะตามหาคุณ ผมออกจากอาชีพนัก กฎหมายก็เพราะคุณ เพราะคุณผมถึงยอมแพ้กับงานนี้ ผม ท้อแท้ ขัดแย้งกับครอบครัว ขัดแย้งกับเพื่อน พวกเขาบอกว่า ผมมีพฤติกรรมที่ผิดปกติและบอกว่าผมเป็นบ้า แต่ผมก็เป็นคน บ้าที่อยู่มาถึงห้าปี!”

เขาเสียงสั่น “คุณรู้ไหมว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน สำนึก เสียใจแค่ไหน ผมไม่สามารถเผชิญหน้ากับตัวเองได้ ไม่กล้า แม้แต่จะมองกระจกจนถึงตอนนี้ ผมคิดว่าเพราะความล่าช้า ของผมทำคุณเกิดอุบัติเหตุในครั้งนั้น ผมตื่นขึ้นมาทุกเช้าก็เห็น แต่หน้าคุณ ดื่มมากก็เห็นคุณ สร่างแล้วก็ยังเห็นคุณ หากผม ยังไม่มั่นใจว่าคุณตายแล้ว หากไม่เชื่อในภาพลวงตาเหล่านี้ ผมคงตายไปนานแล้ว แต่ตอนนี้คุณกลับบอกผมว่า นี่คือ ภาพลวงตาที่คุณและชนุดมสร้างขึ้นมา เพื่อหลอกผม เพื่อทิ้ง ผมไปหรอ”

คำพูดของเขาเหมือนใบมีดที่กรีดลงที่หัวใจของนัชชา เธอรู้ว่าตัวเองผ่านมายากแค่ไหน ในห้าปีที่ผ่านมา แม้ว่าชนุดม จะคอยอยู่ข้างๆคอยช่วยเหลือ แต่ผู้มีพระคุณก็คือมีพระคุณ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอกว่าจะเดินแต่ละก้าวจนมาถึงทุกวันนี้

นัชชาคิดถึงมันบ่อยๆ อีกด้านหนึ่งในที่ไกล เขาจะมีชีวิต อย่างไร เขาจะเจ็บปวดไหมกับการจากไปของเธอ เสียใจ เปล่า

ปีแรกผ่านไปเธอยังจำได้ดี ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็เหมือนยิ่ง ทำร้ายตัวเอง จนถึงปีที่สอง สาม สี่ จนถึง ในวันนี้ เธอพยายามป้องกันปัญหานี้ให้ได้มากที่สุด เพราะทุกครั้งที่คิดถึง ใจเธอจะรู้สึกต่ำต้อย นานขนาดนี้ เขาลืมเธอไปแล้ว ไม่มีใคร ที่โดนทิ้งแล้วอยู่ต่อไปไม่ได้

ตอนนี้เธอเศร้าเกินกว่าที่จะบอกคำเหล่านี้กับเขา เป็นไป ไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่มีความสับสนในใจ นอกจากความทุกข์ และความโศกเศร้าแล้ว ยังมีความยินดีอีกส่วนหนึ่งที่เธอไม่ สามารถพูดออกมาได้

ใช่แล้ว การที่ได้รู้ว่าเขาก็เหมือนเธอในห้าปีที่ผ่านมา รู้ว่า เขายังคิดถึงตัวเธออยู่ เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีและดีใจจนไม่ สามารถควบคุมตัวเองได้ สิ่งที่ไม่เกี่ยวอะไรกับจิตใต้สำนึก ส่วนตัว เป็นจิตใต้สำนึกที่ไม่รู้จะตอบสนองอย่างไร หลอกลวง เขาได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้