ตอน310ความรักที่พูดออกมาไม่ได้

ตอนที่ 310 ความรักที่พูดออกมาไม่ได้

คำสองคำนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับชนุดม

เขาหยุดการกระทำ เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นได้น้อยมาก “คุณบอกว่า…ใครนะ

“เตชิต เขาเอง!” นัชชาร้องไห้สะอื้น ขนตาทุกส่วนเปียก ขึ้น น้ำตาไหลลงมาอย่างรุนแรง “ตอนนี้คุณรู้แล้ว พอใจแล้ว เอามือออกไปได้รึยัง

ชนุดมไม่ได้คาดคิดว่าเป็นเตชิต เขาตกใจ ปล่อยมือที่ยึด จับนัชชาไว้ ดึงมือกลับไป ไม่ทันที่จะได้พูดจา รู้สึกเหมือนมีมือ ที่ร้อนระอุตบมาที่ใบหน้า

“เพียะ” เสียงดังมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางเดินที่

เงียบสงบ

นัชชามองเขาด้วยน้ำตา น้ำตาทำให้สองตาของเธอเบลอ จนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ แต่ใจกลับชัดเจน มาก “ชนุดม คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก!

ชายคนนั้นถูกตบโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซไปเล็กน้อย แก้ม ด้านซ้ายของเขาร้อนผ่าว รู้สึกถึงพลังที่เธอใช้ ผนังปากติดกับ ฟัน ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด
เขาใช้ลิ้นเลียไปที่ปากที่แตก ยกมือขึ้นแตะแก้ม หัวเราะ อย่างชั่วร้าย “เตชิตมาแล้ว”

นัชชาเห็นท่าทีของเขา อึดอัดใจ เธอกระชับเสื้อเข้ามา ตาแดง “คุณไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว สิ่งที่คุณทำเมื่อสักครู่ อะไรแตกต่างจากเขา ถ้าหากฉันไม่พูด ถ้าหากฉันพูดแล้วคุณ ไม่เชื่อ คุณจะทำอะไร

ชนุดมไม่พูด ไม่มีคำพูดใดที่ถูกต้อง

แต่นัชชาไม่ได้ตั้งใจจะให้โอกาสเขาหนีไป “คุณจะบุกรุก ฉันในมุมมืดในคืนนี้ ระบายความต้องการของตัวเอง โดยไม่ คำนึงถึงความปรารถนาของฉัน!

เขาจะทำไหม

ชนุดมไม่รู้ เขารู้แต่ว่าเมื่อได้ยินชื่อของเตชิตเท่านั้น สมอง

ทั้งหมดของเขาก็แข็งทื่อ

“ฉันคิดว่าห้าปีที่รู้จักกัน จะทำให้คุณได้รู้จักตัวตนของฉัน

ไม่ควรใช้วิธีนี้บังคับฉัน คุณผิดหวังในตัวฉัน” นัชชาสูดน้ำมูด และพูดทีละคำ “ฉันก็ผิดหวังกับคุณมาก!

เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่สนใจความรู้สึกของเขาอีกต่อไป เดิน ตรงออกไปจากบริเวณทางหนีไฟ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเปิด และปิดประตู เธอกลับเข้าห้องพักไปแล้ว

ชนุดมยกมือขึ้นบังแสงจากดวงอาทิตย์เพื่อให้ตัวเขาสงบ ลง น่าเสียดายที่ออกแรงเท่าไหร่ก็สูญเปล่า
เขาทำผิดพลาดในคืนนี้ อารมณ์เสียกลั้นลมหายใจไว้ไม่ ไหว แต่ชัดเจนว่าหากสิ่งต่างๆกลับไปเหมือนเดิมอีก เขาก็ต้อง ยังอดไม่ได้ที่จะโมโห

แต่ถ้าหากว่าเขารู้ว่าเป็นเตชิตตั้งแต่แรก เขาจะไม่มีทาง ทำอุกอาจเช่นนี้แน่นอน!

ชนุดมคิดถึงเมื่อสักครู่ที่เธอหลั่งน้ำตา ความจริงแล้วเธอ บอบบางมากแต่แสร้งทำว่าเข้มแข็ง หัวใจเขาพังทลาย เหวี่ยง กำปั้นไปที่กำแพง

“ปัง” ข้อต่อของทั้งห้านิ้วเป็นสีแดง แต่เขาทำเหมือนไม่รู้ สึกอะไร ดวงตาเต็มไปด้วยเลือดจ้องมองไปที่ผนังอันว่างเปล่า

ห้าปีแห่งการอุทิศตนและความล้มเหลวในการยับยั้งชั่งใจ

เมื่อคืนนี้ ที่เธอตบไม่ใช่ใบหน้าของเขา แต่กลับเป็นตบไปที่

หัวใจ

เจ็บเหลือเกิน

ชายผู้นั้นหันหลังพิงกำแพง ร่างกายไหลลื่นไปตามกำแพง จนนั่งลงในที่สุด ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าวแต่เขาไม่กล้าที่จะเดิน เข้าไปในห้องนั้น เธอกลัว เขาไม่อยู่เธอน่าจะสบายใจมากกว่า

ชนุดมเริ่มสูบบุหรี่ ทีละมวนทีละมวน ผู้ชายที่ไม่ค่อยสูบ บุหรี่ในตอนนี้กลับสูบดุมาก สูบแต่มวนอย่างหนัก

ห้าปีที่แล้ว สิ่งที่เคยปรากฏก็ยังคงปรากฏอยู่ เมือง อยู่ ห่างไกลจากลอนดอนมาก เขายังคงมาปรากฏตัว ไม่สามารถไปไหนได้ แม้ว่าเขาไม่อยากจะยอมรับ แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกับ นัชชามีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่

ชายคนนั้นดวงตาตาดิ่ง แต่ว่ามองไม่เห็นว่าในอดีตเป็น

เช่นไร หลายปีมานี้ เขาก็ควรจะเผชิญหน้ากับมันเช่นกัน เตชิต หัวใจของชนุดมกำลังทำสมาธิกคำคำนี้ ถ้าอย่าง นั้นก็คอยดูว่าตอนท้าย ใครจะเป็นคนที่หัวเราะ

หลังจากที่นัชชาเดินไป ประรมก็กลับมารายงานเขาสอง คำ “คุณนัชชากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วครับ”

เตชิตฟังเบาๆ นั่งอยู่บนเตียงที่เธอเคยนั่ง “เธอพูดอะไร

เปล่า”

ประโนคิดถึงการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ในระหว่างอยู่ ในรถกับนัชชา ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายจิตใจเขาอีกครั้ง จึงพูดแค่ ว่า “คุณนัชชาดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดี อารมณ์….ไม่ค่อยดี

นิ้วที่คีบบุหรี่อยู่สั่นเล็กน้อย คงเป็นเรื่องปกติที่จะไม่มี ความสุข เขาทำเรื่องเช่นนั้นกับเธอ ความไม่พอและเต็มใจ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ ถูกความชั่วร้ายทำให้จิตใจแตก สลาย

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใจก็ไม่สามารถเป็นอิสระได้ ฉุกคิดถึงชื่อที่ ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ ความเหนื่อยล้าของร่างกายเริ่มมากขึ้น หันศีรษะและว่า ตรวจสอบคนชื่อ ชนุดม ส่งข้อมูลมาให้ด่วนที่สุด

ประโนเลิกลักพยักหน้า ครับ ประธานเตชิต

“ไปก่อนเถอะทันใดนั้นเขาเปล่งเสียงออกมา ประสนมองที่ประตูอย่างไม่รู้ตัว ถ้าอย่างนั้นคุณ…

ไร้อารมณ์ พรุ่งนี้เช้าแวะมาผม

“ครับถึงว่าประรนจะเข้าใจ แต่ใน

จะถามมากความเกินไป เมื่อหมุนตัวเดินออกไปช่วย เขาปิด

เหลือคนคนเดียวห้องทุกอย่างเงียบสงบ

เขาหยิบเอกสารที่ธนิสรเพิ่งให้เขาขึ้นมาด้านบนเป็น บันทึกการงานชายเวลาชื่อของเขาแสดง

นี่คือโจทก์นัชชารับผิดชอบอยู่นะ ผู้ชายได้รับค่า ชดเชยที่สมสมผลจากการได้รับบาดเจ็บในสถานที่ งาน

มันบริษัทเขาลงทุนเกิดเรื่องนี้ขึ้น และยังบังเอิญมา กนัชชาโจมตี เขาต้องเป็นต่อหน้าเธอเสมอ คนร้ายคนนั้นจะไม่ใช่เขา

เตชิตกวาดตามองและนำเอกสารวางกลับไป เขามองขึ้น ไปบนหัวเตียง ดวงตาถูกแสงจากคริสตัลที่บนหลังคาห้องแยง ตาเล็กน้อย

เขาหมกมุ่นอยู่กับเธอมากแค่ไหน

เพราะห้องนี้มีร่องรอยและกลิ่นของเธอที่ยังคงอยู่ ดังนั้น เขาจึงไม่อยากจากไป เห็นได้ชัดว่ามีที่ให้พัก แต่ต้องแจ้งให้ กับผู้รับผิดชอบจัดงานเลี้ยงได้รู้ก่อน

เขาปิดหน้าต่าง กลัวว่าความรู้สึกนี้จะหายไป

เตชิตยิ้มอย่างขมขื่น ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไร กลายเป็นคนประเภทที่ตัวเองชังมากที่สุด หน้ามืดตามัวเพราะ ความรัก ทำเรื่องโง่ๆเพราะคำว่ารัก

ชายคนนั้นยกแขนก่ายหน้าผาก ความมืดบดบังใบหน้า และประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ห้าปีมีนี้เขามี ชีวิตอยู่ไม่ตากจากการตายแล้วทั้งเป็น น่าเสียดายที่เธอไม่ เข้าใจ หรือจะพูดได้ว่าเธอไม่อยากที่จะเข้าใจ

เขาทำเรื่องที่ผิด พระเจ้าจะลงโทษเขาอย่างไรก็ได้ แต่ อย่าทำให้นัชชาลืมเขา ไปรักคนอื่น เขาทนไม่ได้ เขาเดินมา บนเส้นทางแห่งความรักสายนี้อย่างยากลำบาก เหมือนคนแก่ ที่เดินข้ามทะเลทราย และนัชชาเป็นแหล่งน้ำแห่งเดียวของเขา เป็นความปรารถนาเดียวในใจเขา