ตอน307ความสัมพันธ์ของเธอกับชนุดม

ตอนที่307 ความสัมพันธ์ของเธอกับชนุดม

เขามีชีวิตอยู่มาสามสิบกว่าปี หลังจากโตเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่ กลัวอะไรทั้งสิ้น แต่สูญเสียพลัวหลังจากเห็นเธอหลั่งน้ำตา หยดน้ำคริสตัลหยดเดียวก็สามารถเอาชนะเขาได้

เขาไม่ได้พูดว่าไม่ดี ทันใดนั้นก็อ่อนโยน น้ำตาไม่ สามารถหยุดได้ เมื่อคำพูดถึงปากก็กลายเป็นเสียงครวญคราง ออกมา

เตชิตไม่ได้กระทำอะไรต่อไป ความปรารถนายังคงไม่ลง ความต้องการของร่างกายยังคงอยู่ สายตามองไปที่หญิงสาวที่ เปลือยกายอยู่กลางอากาศ แย่กว่าที่คิด

เขาหัวตัวกลับหยิบเสื้อสูทที่บนเตียงและคลุมไปบนไหล่ ของเธอ เสื้อมีขนาดใหญ่จนสามารถคลุมได้ตั้งแต่ช่วงบน ทั้งหมดจนถึงต้นขาของเธอ

หลังจากทำสิ่งนี้แล้ว เขาก็ผละออกไปสองสามก้าว หยิบ บุหรี่ในกระเป๋าออกมาจุดไฟ ดูดเข้าไปอย่างรวดเร็ว ราวกับ ต้องการให้รสชาตจากการสำลักมาปกปิดสิ่งที่ท่วมท้น

ไฟที่สะสมมาเป็นเวลาห้าปี ไม่ใช่เรื่องง่าย

ในห้องทำงานที่เงียบสงบ เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้หญิงตกกระทบถึงหู เห็นได้ชัดว่าร้องไม่ตั้งแต่กลับอัดอั้นตันใจ

มาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก ตามมา ด้วยเสียงเตือนอย่างสุภาพของผู้ช่วย “ประธานเตชิตครับ โทรศัพท์ของคุณนัชชาดังครับ

นัชชาหายใจเล็กน้อย ในจุดนี้คนที่โทรหาเธอไม่น่าใช่คน ที่บริษัท ในบรรดาคนรู้จักของเธอไม่มีใครจะโทรติดต่อเธอ กลางดึก นอกจากชนุดมและธีมนต์

เมื่อคิดถึงพวกเขา จิตวิญญาณของเธอที่เพิ่งจะผ่อนคลาย ก็เริ่มจะตึงเครียดขึ้นมาในทันที เธอมองดูผู้ชายคนนั้นทางด้าน หลังอย่างไม่ทันรู้ตัว แต่ชายคนนั้นก็ก้มหน้าพ่นควันต่อไป หลัง จากนั้นไม่นาน ก็ตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอเข้ามา

ตาจ้องมองเห็นไม่ผิด ชื่อที่อยู่บนหน้าจอ ชนุดม

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ในที่สุดก็คืนมือถือ ให้เธอ หรือไม่ให้ กลัวว่าจะร้องอีก

นัชชารับเอาไป อย่างเร่งรีบเล็กน้อย ราวกับฉกเอามา เธอเห็นดวงดาของเขาสั่นเทาอย่างไม่มีความสุข ร่างกาย ค่อยๆหดลง

ท่าทางเธอมีความสุขเช่นนี้ เตชิตก็ยิ่งรู้สึกโกรธแต่ไม่ สามารถระบายออกมาได้ ได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้ ภายในกำลัง มอดไหม้
นัชชาขยับเสื้อผ้าและเดินไปที่มุมที่ไกลที่สุดจากเขา หลัง จากสูดหายใจลึกๆสองครั้งก็พูดออกมา “ฮัลโหล

“ทำไมยังไม่กลับล่ะ” เสียงลอดออกมา น้ำเสียงมีความ ปวดหัวหมดหนทางและปนความน่าเบื่อ “เมื่อครู่ธีมนต์ตื่นขึ้น มาดื่มน้ำ ร้องหาว่าแม่อยู่ที่ไหน

เมื่อฟังประโยคนี้ นัชชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจหาย แต่ก็กลัว ว่าชนุดมจะผิดสังเกตเธอจึงพยายามสะกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ใบหน้าเล็กๆ ซีดๆกลายเป็นสีแดง ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ กำลังจ้องมองอยู่ เธอไม่กล้าพูดมากกว่านี้ “มีเรื่องที่ไม่คาดคิด ต้องจัดการให้เรียบร้อยในคืนนี้ ไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยวก็เสร็จ แล้ว”

“เรื่องที่ไม่คาดคิด ชนุดมรู้สึกถึงความผ่อนคลาย ถาม เธอย่างจริงจัง “มันสำคัญไหม

“ไม่มีอะไร ฉันจัดการเองได้”

“ให้ผมส่งคนไปรับไหม” ปิดส่วนไมโครโฟนเอาไว้ ชนุด สึกว่าเธอพูดจาแปลกๆ แต่ว่าแปลกอย่างไรก็บอกไม่ถูก

“ไม่ต้อง ฉันไปกับผู้ช่วย ไม่ต้องห่วง” เธอรีบพูดสับทับไป อีกประโยค อุณหภูมิของห้องลดลงสองสามส่วน ทั้งหมดนี้ก็ เพราะผู้ชายที่กําลังสูบบุหรี่อยู่

เธอรีบตัดบท “ไว้กลับไปเล่าให้ฟัง วางแล้วนะ” สายถูกตัด นัชชาแต่งตัวในชุดชั้นในและเดรส แม้ว่าเสื้อผ้าจะถูกฉีกขาดเป็นชิ้นใหญ่ แต่เสื้อสูทของเขาก็สามารถ ปกปิดเอาไว้ได้

คลุมตัวมิดชิดแล้ว นัชชาก็หันมา กำลังจะมองหน้าก็เห็น สายตาชายคนนั้นต้องมา “แฟนหรอ”

เขายกหางเสียงขึ้น ฟังดูเหมือนจะเป็นคำเยาะเย้ย

มากกว่าคําถาม

ไม่ทันรอให้นัชชาอ้าปาก เขาก็พูดต่อ “พวกคุณอยู่ด้วย

“ฉัน…”

“เมื่อกี้ที่ผมทำกับคุณ เขาก็ทำกับคุณเหมือนกันรึเปล่า

นัชชาไม่รู้จะตอบยังไง พวกเธออยู่ด้วยกัน แต่ไม่ได้มี อะไรเกิดขึ้น ได้แต่หันหน้าหาเขาอย่างนี้เท่านั้น เธอไม่สามารถ พูดอะไรออกมาได้

แต่ความเงียบของเธอในสายตาของเตชิตกลับมองว่า เป็นการยอมรับ

ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมเธอถึงต่อต้านเขา ที่แท้เป็นเพราะ คบผู้ชายคนอื่นแล้ว

ความโกรธจางหายไปครึ่งหนึ่ง ณ จุดนี้หัวใจปีนขึ้นไปถึง จุดสูงสุดของความผิดหวังและเสียใจ เหมือนกับว่าคนที่ตนรัก ที่สุดถูกคนอื่นพรากไป เขาไม่เต็มใจ ไม่ขอร้องและไม่ได้รับ เช่นนั้น
จะทําอย่างไรต่อไป?

จะผูกเธอติดอยู่กับตัวหรือว่าจะขังเธอไว้

เธอเป็นคนอิสระ มีความคิดเสรี แม้ว่าคนจะอยู่ที่นี่ ถ้า หัวใจไม่อยู่ แล้วจะทำอย่างไร

ความคิดดังกล่าวทำให้เตชิตหวาดกลัวและไม่สบายใจ

อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่สามารถ ทนมองเธอไปรักคนอื่นได้

เขาได้แต่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น นี่เป็นเพียงชั่วคราว เธอ พูดเช่นนี้เพราะความโกรธ

บุหรี่มวนนั้นงวดไปถึงก้นอย่างรวดเร็ว เขาตกใจเมื่อ ปลายนิ้วโดนสะเก็ดไฟ ชายคนนั้นขยี้ก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ มองไปที่ร่างเธอ “ผมจะให้คนไปส่งคุณ

ดูเหมือนว่าเธอไม่คาดคิดว่าเขาจะปล่อยเธอในทันที นัช ชาแปลกใจ “คุณ… ให้ฉันไปหรอ

“ถ้าไม่อย่างนั้นคุณอยากจะอยู่ต่อก็ได้” ดูเหมือนว่าเขาจะ พูดติดตลก แต่ลึกๆก็มีความคาดหวังอยู่ภายใน

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ตรงไปเปิดประตูแล้วออกไปข้าง

นอก

เตชิตยืนอยู่ข้างหลังเธอ มองเงาหลังของเธอที่ค่อยๆลับ ไป ทิ้งไว้เพียงความโศกเศร้าและจิตใจอันเปราะบาง ผู้ช่วยหัน หน้ากลับไปมองที่สีหน้าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นห่วงแต่ช่วยเหลืออะไรได้

หลายปีมานี้ คนรอบข้างไม่เข้าใจเขา บอกว่าเขาไม่ความรู้สึก แต่สักกี่คนรู้ เขาเพิ่งจะ สูญเสียสิ่งเหล่าไปทั้งหมด ให้หมดล่ะ

ก่อนกลับ นัชชาหา Lily โดยเจตนา ชุดปัจจุบัน ของเธอสามารถกลับ

มีเสื้อผ้าสำรองให้ฉันบ้างไหม

Lily มองเธออย่างตกใจ อดไม่ที่จะเอามือปิดปาก โอ้โห คุณกลายเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร

นัชชารู้สึกอาย ตามธรรมชาติแล้วเธอรู้วิธีพูดคุยเกี่ยว กับเรื่องแบบนี้ ได้แต่แกล้งว่าพิพาทขึ้นนิดหน่อย

“เขาคุณรึเปล่า หรือคนบุกรุก ถ้ามีSuran เราเป็นทำงานด้านกฎหมาย ไม่ต้องกลัว…. Lily จา

นัชชายกขัดจังหวะการพูดเธอ “ไม่เรื่อง อันตรายร้ายแรง เธอวางใจได้ ฉันเรื่องส่วนตัว

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อถักไหมพรมแขนยาวและกางเกงยีนส์ สวมใส่อย่างสะดวกสบาย “คืนนี้ฉัน รบกวนเธอแล้ว อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร เจอกันพรุ่งนี้