ตอน305ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้

ตอนที่305 ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้

นัชชาเห็นบาดแผลในนัยน์ตาของเขา ทั้งที่ยังเหวี่ยง และ ประสาทเสียมาก แท้จริงแล้วไม่ได้สนใจเรื่องอื่น “ถ้าคุณไม่ได้ สารเลวแล้วมาทับฉันอยู่ทำไม ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้วคุณไม่ ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไง… หะ

คำพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็รู้สึกเจ็บปวดที่ริมฝีปาก เขา ออกแรงกดด้วยความโมโห จูบปากเล็กๆจนเธอรู้สึกระคาย เคือง

ทั้งสองมือของนัชชาถูกควบคุมอยู่ ทั้งตัวเป็นเหมือนปลา ดินอยู่บนกระดาน นอกจากการยอมรับโดยดีก็ไม่มีวิธีอื่นใด เธอเพียงแค่สามารถแกว่งหัวไปมาเพื่อหลีกเลี่ยงการจูบจาก เขา “ปล่อย ปล่อยฉันนะ…ไอ้คนสาละเลว!”

ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไหร่ เตชิตยิ่งพยายามรวบเธอแน่น ขึ้นเท่านั้น เขาไม่ต้องการได้ยินคำพูดที่น่ารังเกียจจากปา กน้อยๆนี้ แต่เมื่อจูบเธอเข้าจริงๆ กลับช่วยไม่ได้ที่อยู่เหนือการ ควบคุม

ในห้าปีที่ผ่านมา เขามองหาผู้หญิงคนอื่น ไม่คาดคิดว่าจะ ต้องยอมรับความรู้สึกใหม่ๆ แต่เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง มีใจที่บริสุทธิ์มาถึงห้าปี ขณะนี้แค่เพียงการจูบ เขาก็ เริ่มจะมีอารมณ์

จูบที่ร้อนแรงของชายคนนั้นแหวกว่ายไป ไล่จากคางไป คอไปถึงไหปลาร้า ทิ้งร่องรอยสีแดงเข้มไว้บนผิวขาวนวล ผู้ชายที่แข็งแกร่งกำลังจะทำให้เธอจมน้ำ

ชุดเดรสบนร่างเธอค่อยๆบิดหลุดออก ขอบชุดติดอยู่ตรง

หน้าอกของเธอ ถ้าไหลลงไปอีกเล็กน้อยก็จะโผล่ออกมาแล้ว

นัชชาไม่กล้าแม้แต่จะเคลื่อนไหว เธอกลัวจริงๆว่าเขาจะ ทำอะไร ร่างกายสั่นสะเทือนเหมือนตะแกรง แต่นอกเหนือจาก ความกลัวแล้ว ยังมีความรู้สึกแปลกๆจากการที่เขาสัมผัส ร่างกายเธออีก มันเป็นความอัปยศที่เธอไม่สามารถเผชิญหน้า ได้จริงๆ

เธอรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะเธอรู้สึกรังเกียจตัว

เอง

ห้าปีผ่านไปแล้วก็ยังหิวกระหายอยู่หรือนัชชา แม้ว่าฝ่าย ตรงข้ามจะบังคับด้วยการจูบและสัมผัส เธอก็ยังรู้สึกอย่างนั้น หรือ

น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลลงมาที่แก้ม ใบหน้าเต็มไป ด้วยความหวาดกลัว “อย่า เตชิตฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้

“ไม่ชอบแบบนี้ แล้วจะเอากับใคร กับแฟนที่คุณพูดถึงนะ หรอ” เพราะคำพูดเธอเช่นนั้น เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้ เพราะว่าเธอเข้าใกล้ ร่างกายของเขารู้สึกเจ็บ

แต่ทั้งหมดนี้ไปตกอยู่ที่น้ำตาที่หางตาของเธอ เมื่อเห็นเธอ ร้องไห้ เตชิตจะทําต่อได้อย่างไรกัน

ได้แต่ระบายความโกรธด้วยปากเท่านั้น

“ลุกขึ้น ไอ้สาละเลว!” นัชชาร้องไห้ฟูมฟาย หรี่ตาร้องไห้ ขนตาทุกเส้นมีน้ำตาที่ใสราวคริสตัลติดอยู่

เตชิตมองอย่างขัดตา ยกมือขึ้นเพื่อปาดทิ้งให้ ไม่ได้ใช้ ควบคุมแรงเอาไว้ให้ดี เปลือกตาเธอกลายเป็นสีแดงปืน “ผม เป็นคนสาละเลว ก็เป็นคนสาละเลวคนเดียวของคุณ

“ไม่ใช่ เมื่อห้าปีก่อนไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว” เธอร้อง คำราม กำแพงที่สร้างขึ้นมาห้าปีนั้นแตกหักง่ายด้วยคำพูด เพียงสองสามคำ

นัยน์ตาของผู้ชายมืดหม่นลง หินภูเขาไฟที่มักมีความ ต้องการทางเพศ หัวใจกำลังสูบฉีดความเจ็บปวด “คุณรู้ไหม ว่าผมคิดอะไรในช่วงเวลาที่ผมเห็นคุณ

“ไม่รู้และไม่อยากรู้ ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้เธออยากปิดหูตัว เองไว้

เตชิตไม่สนใจการต่อต้านของเธอ เธอพูดพึมพำอยู่ในหู “ผมคิดถึงตอนที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน ตอนที่ผมช่วยคุณ เปลี่ยนเสื้อผ้า คุณยืนอยู่ตรงหน้าผม ผิวขาวนวล ประตู ไหปลาร้าก็สวยงาม……
“ไม่ต้องพูดแล้ว!” นัชชาตาเป็นสีแดงเมื่อหวนระลึกถึง เรื่องนี้ขึ้นอีกครั้ง เธออายและช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ตกอยู่ใน อารมณ์ที่ยากลำบาก ความทรมานทางจิตใจเช่นนี้เธอทนรับไม่ ได้ “เรื่องราวในอดีตฉันลืมไปหมดแล้ว ตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้า คุณคือ Suran ไม่ใช่นัชชา

ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่จับข้อมือเธอเอาไว้ออกแรง เขาจูบเธอ อีกครั้ง ไม่ลืมที่จะลงโทษเธอ เตชิตเป็นเหมือนเด็กที่กลัวการ สูญเสียเป็นอย่างมาก เขาใช้วิธีนี้ในการทำให้รับรู้ในการมีอยู่ ของเธอ

ห้าปี หนึ่งพันแปดร้อยยี่สิบห้าวัน สี่หมื่นสามพันแปดร้อย ชั่วโมง เขาใช้ความอึดอัดจากการสูญเสียเธอไปและการที่คิด ว่าจะต้องสูญเสียเธอในการคืบหน้าต่อไป เขาดูเหมือนจะ มั่นคง หัวใจว่างเปล่ามานาน พวกเขาไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่า ความปลอดภัยอีกต่อไป

การจูบเช่นนี้เท่านั้นที่ทำให้เขามั่นใจได้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้

“ทำไมคุณใจร้ายอย่างนี้ ทำไมเดินหนีผมไปตลอดห้าปีมา นี้ เขากระซิบ เสียงที่ตื่นเต้นฟังเปลี่ยนไป เมื่อผมรู้ว่าคุณ ท้อง หัวใจนี้ก็ได้ตายไปแล้ว ผมสำนึกเสียใจ ได้แต่ตำหนิที่ คุณไม่ยอมบอกผม นัช คุณรู้ไหมว่าผมทุกข์ทรมานแค่ไหน ทุก คนบอกให้ผมยอมแพ้ แต่ผมจะยอมแพ้ได้อย่างไร ผมเสียคุณ ไป ผมต้องหาคุณกลับมาให้ได้ ถ้าหากลับมาไม่ได้ผมก็จะตาย ตามคุณไป….
เขาโค้งคอของเขาข้างไม่นานมีของเหลวๆ ไหลลงสู่คอของกิ่ง กิ่ง อีกสักบ่า นั่นคือน้ำตาที่ ชายนี้หลั่งง่าย

นัชชา สั่น ก่อนนี้เคยตื่นในอ้อมกอดเช่นนี้วันและ คืน อ้อมกอดที่อบอุ่นและคนเกิดภาพลวงตา เธอไม่ต้องการที่จะดิ่งไป

“คนนั้น…เสียงแหบห้าวของเขาพูดเพียงครึ่งเดียว หยุด ไม่สามารถพูดต่อไปได้

เมื่อนัชชาเข้าใจ ทันใดนั้นคู่ของชายชุดใช้เล็กน้อย ชุดหลังเธอเปิด ออก มือขนาดสัมผัสที่ของเธอ ขณะเขาเข้า ใกล้บริเวณท้องน้อย นัชชาก็ตกใจลนลาน

เธอเหมือนแมวหาง เธอดิ้นรนต่อสู้ ระเบิดเกิดขึ้นทันใดนั้นเตชิตถูกสลัดออกจากการ

มือทั้งสองข้างอิสระ นัชชารู้สึกหวาดกลัวและดึงซิบไป มา ตอนคลอดมนต์นั้นเธอคลอด หน้าจึงแผลเป็นที่ ไม่ไม่สั้น เห็นไม่ชัดเจน แต่สามารถมันอย่าง แน่นอน หากเขาเห็นรอยแผลเป็น ด้วยไอคิวของต้อง สามารถเดาบางอย่างได้อย่างแน่นอน ตอนนี้จะหันหลังกลับไม่ ได้แล้วเขารู้ถึงการดำรงค์อยู่ของเด็ก เธอไม่สามารถเข้าใจใน สถานการณ์ปัจจุบัน เธอไม่รู้สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ รอ ให้เธอแน่ใจก่อน เธอจะไม่ปกปิดเรื่องมนต์ เอาลูกเป็นเดิม พันกับความสัมพันธ์ครั้งนี้

ชายคนนั้นมีใบหน้าที่นุ่มนวลและกลายเป็นดุร้าย เขา เพียงต้องการสัมผัสหน้าท้องของเธอเพราะคิดถึงลูก เพราะที่ ตรงนั้นเป็นที่ที่ความรักของเขาทั้งสองได้ตกผลึก

แต่เธอหลบหนีเพราะความกลัวและรังเกียจ

เตชิตก้มหน้าลงคว้าข้อมือของเธอไว้ ผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่าง เขาม้วนตัวไปอย่างรวดเร็ว เธอดันตัวและลุกขึ้นยืนอย่าง รวดเร็ว และซ่อนตัวเองอยู่ที่มุมห้อง ดวงตาสีแดงเข้ม “ประธานเตชิต อย่าบังคับฉัน”

เตชิตคิดว่าที่เธอมีปฏิกิริยาเช่นนี้เพราะว่าไม่ต้องการให้ เขาแตะเนื้อต้องตัว หัวใจของเขาดำดิ่งลงไปอีกสองสามชั้น แต่ยังพยายามควบคุมสติเอาไว้ กลัวว่าตัวเองจะสูญเสียการ ควบคุมอารมณ์และเผลอทำร้ายเธอเข้า “ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณ บอกผมหน่อยทำอย่างไรถึงจะไม่ต้องบังคับคุณ

“ให้ฉันไป” เธอโพล่งออกไปโดยไม่คิด “ให้ฉันออกไป จากที่นี่”

สักพักเมื่อเธอพูดจบ ชายที่นั่งอยู่บนเตียงก็ยิ้มและหัวเราะ เขาหัวเราะอย่างสติหลุดและไม่นานก็พยายามควบคุมมันเอา ไว้ “นัชชา คุณรู้ไหม คำขอของคุณผมให้ได้ทั้งหมด แต่นี่คือสิ่งเดียวที่ไม่ได้”