ตอน303เธอยังไม่ตายฉันหาพบแล้ว

ตอนที่ 303 เธอยังไม่ตายฉันหาพบแล้ว

งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่เตชิตไม่ได้ใจจดจ่อ อยู่ที่งานอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ สมองเขาคิดนึงไปถึง การพบกัน ที่นี่กับนัชชาโดยบังเอิญ

แม้จะรู้สึกภาคภูมิใจในความสง่างามของเธอ แต่ก็มี ความตึงเครียดและความคาดหวังในใจที่ปรากฏขึ้นอย่าง ชัดเจน ตั้งแต่ที่เขาเห็นเธอปรากฏตัว ก็ไม่สามารถเป็นตัวเอง ได้

เขาอยากกอดเธอไว้ในอ้อมกอดจนอยากจะเป็นบ้า เขา ต้องการบอกกล่าวเรื่องราวห้าปีที่ผ่านมาจนอยากจะเป็นบ้า ความรู้สึกที่สะสมมาห้าปีดูเหมือนจะเป็นทางออกที่สุด เขา อยากจะรีบออกไปอย่างเร็วที่สุด

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ทำ เขาฉุกใจคิดถึงสายตาแปลกๆของ เธอ โดนความกลัวจากสายตาและท่าทางของเธอหยุดเอาไว้ พวกเขาห่างกันไปห้าปี ห้าปีนี้ไม่ได้ผ่านไปในพริบตา และไม่ ได้ไม่เจ็บปวด เจ็บลึกถึงก้นบึ้งของหัวใจ ใช่สำหรับเขา และ ใช่สําหรับเธอเช่นกัน

เขาได้แต่ให้คนพาเธอออกไป กลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไปโดยไม่พูดอะไร กลัวยิ่งกว่าว่าเธอจะไม่ได้รับรู้สิ่งที่อยู่ในใจ

ของเขา

ธนิสรอยู่ที่ข้างกายเตชิตตลอด กระบวนการทั้งหมดเป็น

ไปอย่างระมัดระวัง เขาต้องการหาโอกาสอธิบายเสมอ อย่างไรก็ตามความจริงก็คือความจริง นัชชาพูดอย่างตรงไป ตรงมา เรื่องคิดปกปิดก็ไม่สามารถปกปิดได้

เมื่อถึงเวลาที่งานเลี้ยงสิ้นสุดลง เตชินก้าวเร็วเหมือน ดาวตกไปที่ชั้นสอง ธนิสรกัดฟันเดินตามไป “ประธานเตชิต ครับ เรื่องเคสบาดเจ็บในที่ทำงาน ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ ครับ”

“ไม่ต้อง” ชายคนนั้นไม่ได้หันมามองเขา “ผมจะฟังจาก ปากเธอเอง”

เมื่อพูดจบ เขาก็หายตัวไปจากมุมบันได

ธนิสรยืนนิ่ง เขาไม่ใช่คนโง่ เขาสังเกตเห็นว่าความ สัมพันธ์ระหว่างประธานเตชิตและทนายSuranต้องไม่ธรรมดา ไม่อย่างนั้นผู้ชายคนนี้คงไม่รีบร้อนไปหาเธอตอนนี้

นนทนเห็นเขายืนนิ่งอยู่กับที่จึงรีบเดินเข้ามา “ประธาน ธนิสร เป็นอย่างไรบ้างครับ

เป็นยังไง ธนิสรถอนหายใจและสบถออกมา “เทพเจ้า แห่งความมั่งคั่งไม่มีความสุข ทุกคนอย่าได้ไปยุ่ง!
ผู้ช่วยพาเตชิตไปที่ชั้นสองยังประตูของห้องที่แยกออกมา อย่างเป็นอิสระ ที่ห่างออกไปเห็นชายชุดดำยืนอยู่ที่หน้าประตู

สองคน

เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา ก็โค้งคำนับ “ประธานเตชิต

เตชิต โบกมือของเขา ส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ต้องพูด เขามองที่ลูกบิดที่เป็นประกายเช่นเดียวกับหัวใจของเขา ภาย ใต้ความกดดันเขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นเล็กน้อย

ผลักประตูออก แค่แง้มประตูเขาก็จะมองเห็นเธอแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้เขาก็ไม่สามารถ ใจเย็นได้

ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเช่นนี้มาหลายปี แต่ตอนนี้กลับเป็น กังวลมาก เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง เรื่องนัชชานั้น เหมือนว่าทำให้เขาไม่มีความสง่าเอาซะเลย

เมื่อความสงบนิ่งมาถึง ความเงียบก็เริ่มชัดเจน สำหรับ เธอแล้วไม่มีผลกระทบใดๆ เขาเป็นเหมือนขนนกที่ไร้เหตุผล และหุนหันพลันแล่น

เตชิตหายใจเข้าลึกๆ และที่สุดมือก็มีความขึ้นเล็กน้อย เอื้อมไปขยับลูกบิดประตู แผงประตูกลับไม่ขยับ เขาขมวดคิ้ว เธอล็อคจากข้างใน

ผู้ช่วยยื่นกุญแจประตูที่เตรียมเอาไว้ให้ทันที “ประธานเต ชิตครับ นี่กุญแจครับ
เขายกมือและหยิบมันขึ้นมา เวลานี้สีหน้าผ่อนคลายลง ผู้ ช่วยที่ด้านข้างได้แต่ปาดเหงื่อ ดีที่ก่อนหน้านี้ได้เตรียมไว้ ไม่ อย่างนั้นการประชุมนี้คงต้องขายหน้า

เมื่อเห็นเจ้านายของเขาถูกผู้หญิงขังไว้ที่ด้านนอก

คิดถึงภาพนี้ไม่ออก

กุญแจถูกสอดเข้าไป และประตูก็เปิดได้อย่างราบรื่น

เตชิตเดินเข้าไปเพียงคนเดียว เหล่าบอดี้การ์ดพากันปิด ประตู แยกจากโลกภายนอก เหลือพวกเขาแค่สองคน

ชายคนนั้นหันไปและกวาดสายตาไปรอบห้อง พื้นที่ขนาด กว้างและเงียบมาก ไม่มีใครอยู่ที่โซฟา ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่ง เล่น ไม่เห็นภาพเงาคนในจินตนาการ หัวใจเริ่มเต้นไม่ปกติ

มีความฝันมากมายในปีนี้ มีภาพลวงตานับครั้งไม่ถ้วน เขากลัวจริงๆ กลัวว่าครั้งนี้ก็เป็นแค่ภาพลวงตา

ในห้องยังมีห้องที่กั้นออกไปต่างหากเป็นห้องนอน เขา เดินไปอย่างรวดเร็วและผลักประตูอย่างไม่ลังเล ไฟภายในยัง คงเปิดอยู่ ใต้แผ่นผ้าสีขาวมีความปูดขึ้นมาเล็กน้อย ชายคนนั้นโล่งใจ และเดินช้าๆไปที่นั่น

แสงที่ด้านบนศีรษะเขาสว่างมาก ดูเหมือนจะสว่างเกินจน น่ารำคาญใจ หัวครึ่งหนึ่งของเธอถูกซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม โผล่มา แค่หน้าผากและจมูกของเธอเท่านั้น ผลแอพพริคอตที่ดูดีถูกปก ปิดปย่างมิดชิด ในเวลานี้ ขนตาที่ยาวและหนาวางอยู่บนเปลือกตา รู้สึกเหมือนจะหลับไม่สนิทมีการเคลื่อนไหวไปมา

เตชิตมองไปยังใบหน้าที่ทำให้เขาฝัน ทำอย่างไรก็ไม่สาม รถละสายตาไปได้ ก้มตัวลงนั่งที่ขอบเตียง ฝ่ามือใหญ่ลูบไปที่ แก้มอย่างระมัดระวัง

เธอเป็นคนจริงๆ ที่มองเห็นได้ ที่จับต้องได้ ในที่สุดผู้หญิง

ที่เขาเฝ้าฝันถึงมาตลอดก็กลับมา

ไม่ว่าเตชิตจะแข็งแกร่งแค่ไหน ความรู้สึกได้คืนมาหลัง จากที่สูญเสียไปเขาไม่สามารถต้านทานได้

เขาเป็นเหมือนปีศาจ ในสายตาของเขา เธอคือทั้งหมด ของหัวใจ อารมณ์ที่ไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดเติมเต็ม หัวใจเขาจนไม่เหลือช่องว่าง

เหมือนมีแรงฉุดลากที่อธิบายไม่ได้ เตชิต โน้มตัวของ เขาลงไปยังหน้าผากที่เนียนเรียบ ห่างอีกแค่สองเซนติเมตร จะจูบริมฝีปากบางเนียนนั่นแล้ว ทันใดนั้นโทรศัพท์ในกางเกง เขาก็สั่นขึ้น

อืด ตืด…”

เสียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะปลุกคนในห้องที่เงียบสงบ แห่งนี้ นัชชาเหมือนจะได้ยินรางๆ ขนคิ้วที่เรียงตัวกันอย่าง งดงามนั้นเหมือนกำลังจะหมุนเป็นวงกลม

เตชิตหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเดินไปที่ระเบียงอย่าง ช้าๆ ผู้ชายคนนั้นไม่ลืมที่จะผลักปิดประตูบานเลื่อน
ปรัณโทรมา

หลังจากมีคนรับสายแล้ว ไม่ได้รอให้อีกปยุตพูด อีกฝ่าย ก็รีบเปิดปาก “เพื่อเสร็จจากการผ่าตัด ข่าวที่ส่งมาผมเพิ่งเห็น หมายความว่ายังไง คุณพบนัชชาแล้ว

สายตาของเตชิตมองลงไปที่มุมหนึ่งของงานเลี้ยงซึ่งอยู่ไม่ ไกล หลังจากจบงานบริกรกำลังจัดการเก็บสิ่งของต่างๆ รวบรวมเอาไว้ ณ จุดหนึ่ง

เสียงของเขาอู้อี้ด้วยอากาศความชื้นของอังกฤษ แต่ก็ยัง กระตือรือร้นที่จะตอบไป “อื้อ ผมเจอเธอแล้ว

ปรัณสูดลมหายใจลึก เห็นได้ชัดว่าสมองกำลังมึนงง จาก นั้นเขาก็เริ่มคิดอย่างสับสน โดยจิตใต้สำนึก “คุณพบเธอแล้ว จริงๆ หรือว่า..…..

“จริงๆ” เตชิตรีบขัดจังหวะเขา ราวกับเด็กที่เพิ่งจะได้ คะแนนเต็มร้อยและอยากจะอวดเรื่องนี้ให้คนอื่นได้รู้ “ปรัณ นี่ ไม่ใช่ภาพลวงตาหรือว่าความฝัน เป็นเธอจริงๆ ผมได้พูดกับ เธอ ได้สัมผัสใบหน้าเธอ ผมพบเธอแล้วจริงๆ

ห้านิ้วของปรัณจับที่ขอบโทรศัพท์แน่น เขาหลับตาลง กลั้นลมหายใจสักสองสามวินาทีและปล่อยออกมา “หล่อน….เป็นยังไงบ้าง

“ดีมาก ดีกว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเยอะมาก มีสำนักงาน กฎหมายเป็นของตัวเอง มีความเป็นมืออาชีพเพิ่มมากขึ้นทำงานได้สวยงาม อุบัติเหตุครั้งนั้นไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้ เธอ” เตชิตนึกได้ว่าเหตุใดเธอจึงแอบเข้ามาในวันนี้ ริมฝีปาก เริ่มขยับ “มีแค่นิสัย ที่ตื้นนั้นเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด