ตอน299 ใกล้เพียงแค่เดินเฉียดกัน

ตอนที่299 ใกล้เพียงแค่เดินเฉียดกัน

ท้องถนนในกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษเดือนตุลาคม ค่อนข้างมืดครึ้ม

เขาสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์สีดำด้านในเป็นเสื้อสเวตเตอร์ คอกลมสีกาแฟอ่อนกางเกงขายาวทรงก งามมองลงมาอีกเป็นรองเท้าอังกฤษสีเข้ม บอกมองเห็นข้อเท้า

ผมดำขลับของเขาไม่มีการจัดทรงปล่อยพลิ้วไปในสายลม ท่ามกลางฝูงต่างชาติบนถนนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายัง คงดูงามสง่ากว่าใคร

เตชิตมาถึงเมืองที่คึกคักและดูย้อนยุคนี้ในฤดูฝนเขาไม่ เลือกพักในโรงแรมที่หรูหราแต่เลือกพักที่

โฮมสเตย์ระดับสูงทุกเช้าเขาจะไปที่จัตุรัสเพื่อให้อาหาร นกพิราบกินbrunchเหมือนคนในท้องถิ่นและนั่งใน

คาเฟ่เป็นเวลานานในช่วงบ่ายในตอนเย็นเขาชอบไปที่ ชายหาดตากลมทะเลเขามักจะถือหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจไว้ใน มือเหมือนเป็นผู้รักสันโดษ

เขาเดินคนเดียวบนถนนเพลิดเพลินกับบรรยากาศที่ไม่มี

ใครบกวน
เขาอยู่ที่นี่กว่าหนึ่งสัปดาห์ชนัยโทรมาหาเขาหนึ่งครั้งบอก ว่า ในวันถัดมาปรัณรู้ว่าเขาบินไปลอนดอนโมโหแทบแย่พูดว่า ต่อไปจะไม่แยแสเขาอีก

เตชิตได้แต่ฟังเขารู้ว่าปรับเป็นห่วงเขามากขนาดไหนแต่ เขาก็รู้ดีว่าเขาทำตามที่ปรัณอยากให้เป็นไม่ได้ได้แต่บอกให้ ชนัยปลอบปรัณเท่านั้น

ทุกๆวันผ่านไปอย่างสงบและน่าเบื่อหลายครั้งที่เขายัง สงสัยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งของสัปดาห์ที่สองเลขาฯของเขา โทรศัพท์มาหาเป็นเรื่องเร่งด่วนเกี่ยวกับธุรกิจ” ท่านประธานเต ชิตครับเมื่อสักครู่ทางเราเพิ่งได้รับจดหมายเชิญไปงานกาล่า ดินเนอร์FULLHOUSEที่จะจัดขึ้นในเย็นวันมะรืนของบริษัท อังกฤษที่เมืองลอนดอนชื่อบริษัทปีเตอร์ซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่อง การร่วมทุนเมื่อเดือนที่แล้วเป็นงานเกี่ยวกับการกุศลและ สาธารณะประโยชน์ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่ทางบริษัทเราจะได้ รู้จักกันมากขึ้น”

ปีเตอร์เป็นบริษัทมหาชนทำเกี่ยวกับเทคโนโลยีด้านสิ่ง แวดล้อมเมื่อเดือนที่แล้วบริษัทนี้มีปัญหาทางด้านเงินลงทุนหลัง ได้รับการช่วยเหลือจากเตชิตบริษัทนี้ถึงได้จดทะเบียนลับๆ ใน ตลาดหุ้นไม่คาดฝันว่าราคาหุ้นพุ่งทะยานอย่างไรก็ตามเหตุผล แท้จริงที่ดึงดูดการลงทุนของเตชิตกับบริษัทนี้คือ โครงการส่วน ใหญ่ของบริษัทนี้ได้รับประโยชน์จากการกุศล
เขาไม่ได้เป็นนักกุศลที่ยิ่งใหญ่เพียงแต่หลายปีที่ผ่านมา นิสัยของเขาเปลี่ยนแปลงไปมากเขาจึงรักทั้งสองสิ่งนี้ตอนนี้พอ เขาได้ยินเลขาฯแจ้งเรื่องนี้ความคิดแวบแรกคือปฏิเสธแต่เมื่อ เขาคิดถึงเหตุผลที่เขามาที่อังกฤษเขาเงียบไปสองสาม วินาที”ตกลงฉันจะไป

เมื่อเลขาได้ยินเขารับปากอย่างง่ายดายรู้สึกตกตะลึงไป ชั่วครู่”ท่านท่านบอกว่าจะเข้าร่วมงานนี้ใช่ไหมครับ?”

“อืม”

“ได้ครับผมจะส่งจดหมายเชิญไปที่อีเมลของท่านหลังจาก นั้นผมจะให้ผู้ที่รับผิดชอบในอังกฤษแจ้งรายละเอียดกับท่านใน ภายหลัง”

หลังจากวางหูโทรศัพท์เขาตักกาแฟหนึ่งช้อน ใส่ลงใน เครื่องบดกาแฟสักพักก็มีกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นโชยมาเขายก แก้วในมือขึ้นจิบกาแฟรสขมจนทำให้ขนลุกแต่เขารักมันมาห้า ปีแล้ว

ในเวลาเดียวกันนัชชาขับรถส่งธีมนต์ที่โรงเรียนอนุบาล แล้วรีบกลับไปที่บริษัทหลังจากทำงานอย่างหนักมานานกว่า หนึ่งปีสำนักงานของเธอก็เจริญรุ่งเรืองมากจนไม่จำเป็นต้อง ระแวงว่าจะไม่มีงานเข้ามา

เรื่องที่เธอต้องจัดการมีมากขึ้นและซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงจำเป็นต้องจัดสรรประเภทของงานและรับผู้ช่วยเพิ่มไว้ข้าง ตัวหากเป็นเรื่องไม่สำคัญมากนักก็ให้ผู้ช่วยจัดการ

เมื่อเธอกลับเข้ามาในสำนักงานเพิ่งจะวางกระเป๋าลงก็ได้ ยินเสียงผู้ช่วยรายงาน “Suranวันนี้ฉันได้รับข่าวว่าวันมะรืน บริษัทปีเตอร์จะจัดงานปาร์ตี้แบบFULLHOUSE”

นัชชาเลิกคิ้วบริษัทนี้เธอรู้จักเป็นอย่างดีเป็นบริษัท เทคโนโลยีด้านสิ่งแวดล้อมนับเป็นบริษัทชั้นนำสำหรับ อุตสาหกรรมเทคโนโลยีด้านสิ่งแวดล้อมของลอนดอน ใช้เวลา ดำเนินการมาแปดปีเพิ่งได้รับจดทะเบียนเป็นบริษัทมหาชนเมื่อ เดือนที่แล้วในมุมมองของคนอื่นบริษัทนี้สุดยอดเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตามนัชชาไม่ค่อยจะประทับใจกับบริษัทนี้สัก เท่าไร

เมื่อไม่นานมานี้มีชายผิวขาวคนหนึ่งมาที่สำนักงานแจ้งว่า ได้รับบาดเจ็บจากการทำงานทำให้ตาข้างซ้ายเกือบจะสูญเสีย การมองเห็นขอค่าชดเชยจากบริษัทหลายครั้งแต่ไม่เป็นผลคน ที่จัดการรับผิดชอบก็ไม่ออกมาพูดจาอะไรทั้งนั้นชายผิวขาวคน นี้จึงเดินทางมาขอความช่วยเหลือจากสำนักงานของเธอละ แน่นอนว่าคนผู้นี้เป็นพนักงานของบริษัทปีเตอร์

อีกฝ่ายมีความแข็งแกร่งมากดังนั้นหากเกิดการฟ้องร้อง ขึ้นเป็นเรื่องยากที่จะชนะความหากต้องการจัดการเรื่องนี้นัชชา จำเป็นต้องพบกับผู้บริหารชั้นสูงของบริษัทนี้

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่มีโอกาสนี้เลย
เธอปวดหัวคิดว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อไปเมื่อได้รับข่า วนี้นัชชารู้สึกเข้าทางดูเหมือนว่าฉันจะต้องไปที่นั่นแล้วล่ะ”

“เท่าที่ฉันได้ยินมาในงานนี้จะมีบุคคลสำคัญมาร่วมงาน ด้วยเห็นว่าเป็นบอสใหญ่ที่ร่วมลงทุนกับบริษัทปีเตอร์ดังนั้นจึง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะเข้างานโดยไม่ได้รับคำเชิญ ผู้ช่วยเตือน เธอ

นัชชาครุ่นคิดซักพักมีสำนักทนายความเหมือนเราได้รับ จดหมายเชิญไหม? ”

“มีคะB&R”

นัชชาหัวเราะขึ้นมาจนผู้ช่วยของเธอมองเธอ แปลกๆ”Suranมีปัญหาอะไรหรือ?”

“B&Rเป็นบริษัทที่ฉันฝึกงานเป็นบริษัทแรกเธอคิดว่ามี ปัญหาอะไร? “เธอหัวเราะและถามกลับรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ผู้ช่วยงไปสองสามวินาทีถึงได้คิดออกแล้วหัวเราะออก มา”คุณหมายถึงว่ามีคนรู้จักที่นั่นใช่ไหม?”

“ไม่ใช่แค่รู้จัก นัชชานึกถึงKenเป็นคนแรกแม้ว่าเธอจะลา ออกไปเกือบสองปีแล้วแต่เธอก็ยังติดต่อกับKenไม่ขาด สายเรื่องนี้น่าจะง่ายขึ้นมากเมื่อถึงเวลาพวกเราเดินเข้างานก็ ไม่มีใครสงสัยแล้ว”
“ได้คะถ้าอย่างนั้นฉันจะไปจัดเตรียมชุดไปงานและรายชื่อ ผู้ร่วมงาน”

หลังจากเลิกงานนัชชาไปพบกับKenชายร่างสูงชาว อังกฤษพวกเขานัดเจอกันในบาร์เล็ก ๆ มีพื้นที่ ประมาณ 100 ตารางเมตรเวทีไม่สูงมากมีนักร้องสามคนส่วน ใหญ่พวกเขาจะเล่นดนตรีแจ๊ส

นัชชาสั่งวิสกี้ใส่น้ำแข็งมาแก้วหนึ่งพร้อมกับถั่วแกล้มเธอ นั่งบนเก้าอี้บาร์พูดคุยกับKen”ฉันอยากได้จดหมายเชิญหรือไม่ ก็ให้ฉันเข้าไปกับคุณก็ได้”

“ในจดหมายเชิญจะมีเขียนระบุชื่อดูท่าจะยากถึงเวลาเธอ ก็เดินตามหลังฉันมา”Kenรับปากอย่างรวดเร็วเวลาผ่านไป หลายปีเขารู้สึกไว้ใจเธอไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปถึงประตูทางเข้างานล่วงหน้ายี่สิบ นาทีฉันจะพาผู้ช่วยไปด้วย

“ไม่มีปัญหาถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที”Kenดื่มเหล้าอกใหญ่ เขากึ่งถอนใจถึงชื่นชมว่า “Suran ในฐานะของผู้หญิงคนหนึ่ง บางทีเธอก็ทำให้ตัวเองลำบากจนเกิดไป”

เขาเห็นว่านัชชาทำได้ทุกอย่างเพื่อคดีความไม่ว่าจะ เหนื่อยหรือหนักหนาเพียงใดเธอก็ไม่เคยหวาดหวั่นเพื่อให้ได้ ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสําหรับลูกค้าของเธอ

นัชชาแกว่งของเหลวสีเหลืองอ่อนที่อยู่ในแก้วบนริมฝีปากมีรอยเปื้อนอยู่เล็กน้อยทันใดนั้นเหมือนเธอจะคิดอะไรออก ดวงตาของเธอสงบนิ่ง เพราะว่าฉันรู้ว่าคนเหล่านั้นอยากที่จะ ชนะความแค่ไหนการเรียกร้องความถูกต้องจำเป็นเพียงใด สำหรับพวกเขาฉันเป็นคนสุดท้ายที่สามารถเป็นกระบอกเสียง ให้กับพวกเขาได้”

Kenชะงักไปชั่วครู่ไม่คิดว่าเธอจะให้คำตอบที่ลึกซึ้งข งขนาด นี้กับเขาแต่ต้องบอกว่าคำตอบของเธอนั้นทำให้รู้สึกเห็นอก เห็นใจอย่างยิ่ง

นัชชาเข้าใจความปรารถนาแต่ไม่มีที่ใดไม่มีใครต้องการ รับฟังดังนั้นเธอจึงหวังว่าใช้ความสามารถที่เธอมีช่วยเหลือคน เหล่านั้นไม่อยากให้ใครมีประสบการณ์ที่ผ่านมาเหมือนเธอ

ความคิดของเธอล่องลอยไปไกลเธอรู้สึกเริ่มควบคุม อารมณ์ไม่อยู่จึงพูดเบาๆกับKenว่า “ฉันขอไปห้องน้ำสักครู่นะ

เธอเดินออกมาจากที่นั่งตรงไปทางห้องน้ำห้องน้ำอยู่ตรง ปลายทางเดินเล็กๆถัดจากเวทีแม้ว่าบาร์จะไม่ใหญ่นักแต่ลูกค้า ก็ค่อนข้างเยอะเมื่อเธอหันเข้าห้องน้ำหญิงทันใดนั้นดวงตาของ เธอก็เห็นชายร่างสูงใหญ่เดินเฉียดเธอออกไปจากห้องน้ำชาย

เธอเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างช้าๆ ทันใดนั้นเท้าของเธอก็ หยุดชะงักลงเงาที่คุ้นเคยแวบเข้ามาต่อหน้าต่อตาของเธอ…