ตอน286ความเสียใจภายหลังกับความ โกรธแค้นของเขา

ตอนที่286ความเสียใจภายหลังกับความโกรธแค้นของเขา

ประโยคนี้ทำให้เตชิตมีอากัปกิริยาแข็งที่อฝ่ามือใหญ่ที่ถือ โทรศัพท์ชะงักค้างชายหนุ่มยกสายตามองตรงไปยังประตู เธอ รู้อะไรมาบ้าง? ”

ได้ยินประโยคนี้ปณิตารู้ว่าในที่สุด โอกาสแก้แค้นของตัว เองก็มาถึงแล้วเธอก้าวเท้าเดินตรงไปข้างหน้าเข้าไปภายใน บ้านทุกอย่างที่เป็นเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายทั้งหมดฉันล้วนรู้มัน

เตชิตก้มหน้าเรียบเรียงข่าวคราวที่ถูกถ่ายทอดออก มา เธอมีเวลาเพียงสิบห้านาที

“พอแล้ว จากเวลานั้นจนถึงตอนนี้ที่เธอกล้ามานี้และก็ไม่ เคยคิดหันหลังกลับดูลาดเลาใกล้ๆ โรงพยาบาลอยู่ตั้งนานไม่ ง่ายเลยที่จะตามทีนาร์มาถึงที่นี่เธอจะต้องไม่ปล่อยให้โอกาส หลุดลอยไปแม้แต่น้อย

เธอต้องนำสิ่งที่ตัวเองรู้ทั้งหมดมากล่าวอ้างอย่างครบถ้วน ถึงจะต่อชีวิตให้กับตัวเองได้

ในทางกลับกันทีนาร์เมื่อเห็นปณิตาปรากฏตัวขึ้นในตอน นั้นเธอก็รู้แล้วว่าทั้งหมดจบสิ้นลงแล้วร่างกายของเธอสั่นเทาไม่ราวกับถูกบนอากาศครึ่งส่วนร่างกาย อยู่ลึกเวลาฉับพลัน

“การตายของโคจิรัตน์คุณคาดไม่มากเหรอ? ปณิตา เสียงล้วนต้องพยายามที่จะพลังคุณรู้สึกว่านั่นยาย ของรู้สึกว่าเค้าญาติน้องคนสุดท้ายบนโลกดัง นั้นคุณจึงมีความลงอย่างไรว่าคุณคิดไม่ถึงว่านาร์ก่อนหน้าที่ โฮจิรัตน์จะย้ายโรงพยาบาลเธอก็ฝากฝังฉันไปสำรวจโรง พยาบาลก่อนเธอว่าโฮจิรัตน์มีชีวิตอีกนานดังนั้นเค้าก่อนหน้าจะและจัดการ ให้เหมือนนัชชา

ยิ่งเอ่ยปากเหมือนโยนระเบิดลูกหนึ่งลงบนหัว เตชิตระเบิดโยนใส่เค้านั้นทำให้สติแตกออกเป็นเสี่ยงชายหนุ่มตัวแข็งที่อภายหัวค่อยก่อตัว เป็นความคิดที่น่ากลัวเสียงของพร่า

ว่ามีคนชื่อชวิศยาพิษDH23นั้นปรากฏภายห้อง คนไข้และชายคนผลิตยาก็เพียงทำตามนาร์คอยสังเกตตัวหลบไปมุม หลังสวนดอกไม้
ปณิตาหัวเราะเยาะเย้ยเสียงที่ยากจะทนฟังได้เหมือนกับ เสียดสีกับกระดาษทราย สำหรับเค้าแล้วทำไมต้องใช้ยาพิษ ขวดนี้ฉันจะไม่พูดในใจเค้าน่าจะรู้ดี? ”

“เธอพูดโกหกฉันแต่เดิมก็ไม่รู้ว่าDH23 คืออะไรไม่รู้ว่าคือ ยาพิษอะไรเธออย่ากล่าวหาคนอื่นด้วยคำพูดชั่วๆ! ตอนนี้นัก ชาตายแล้วเธออยากพูดอะไรก็พูดได้เจ้าตัวก็ตายไปแล้วมัน ยืนยันไม่ได้หรอก! “ทนาตะคอกเสียงดังขึ้นมา

“เหอะนัชชาตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็คงจะไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมตัวเองต้องตาย ปณิตานึกถึงคนที่เคยเป็นเพื่อนกันต่อ มาก็กลายมาเป็นศัตรูความรักตอนนี้คนหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ส่วน อีกคนหนึ่งตายไปแล้วยังหนังตาไว้แน่น ทนาร์เธอเป็นหญิงสาว ที่เลวทรามอำมหิตที่สุดจริงๆ แม้แต่คนที่สนิทกับตัวเองที่สุดยัง สามารถลงมือได้ลงคอในเวลานั้นฉันไม่น่าเชื่อเธอเลยคนที่ แม้แต่ยายที่ตัวเองรักแท้ๆยังสามารถฆ่าได้จะให้เชื่อใจเธอ อย่างสนิทใจได้อย่างไร?

“เธอหุบปากซะ! ”

ปณิตาเดิมทีนั้นไม่คำนึงถึงว่าเค้าจะเป็นอย่างไรหมุนตัว หันไปมองเตชิต เวลานั้นฉันยอมรับว่าสาเหตุที่ร่วมมือกับเธอ ส่วนใหญ่นั้นก็เพื่อที่จะหนีไปให้ไกลจากตำรวจในประเทศที่ไม่ ตามจากนั้นก็ถือเงินก้อนหนึ่งหนีไปใช้ชีวิตอิสระในต่างแดนแต่ ว่าตั้งแต่ตอนเริ่มต้นเธอก็ไม่เคยปล่อยฉันเลยเพราะฉะนั้นวันนี้ ฉันต้องนำเรื่องทั้งหมดนี้ออกมาพูดถึงมันจะเป็นสะพานที่เกี่ยวข้องกับของฉันก็ตามฉันไม่จำเป็นต้องพูด โกหก”

ทีนาร์ยกตามองดูสายตาของฉับพลันก็ความรู้สึกแผดเผาจนสามาถทำให้เธอเป็นผุยผงได้

ครั้งแรกทีนาร์เห็นสายตาของเตชิตมีอารมณ์โกรธ ตนเองมากไม่ล่ะมันคืออารมณ์โกรธมากชายหนุ่มนี้ เกลียดจนอยากจะให้เธอซะ

เธอส่ายหัวงกๆเงิน ไม่…อาชิตเธอต้องฉันฉัน ไม่ได้อะไรจริงมันโกหกทั้งหมดมันคือเรื่องขึ้นมา

“ฉันโกหกเหรอ”คำแก้ตัวของทีนาร์ฟางเส้นสุดท้าย ที่มาหนักอยู่ปณิตาอะไรเธอล้วนไม่ได้มันหน้าตาก็เสีย โฉมแม้แต่เสียงก็เปลี่ยนมาเป็นแบบนี้แล้วในระยะเวลา อันใกล้ๆไม่อะไรต้องกลัวเกรงแล้วตอนนี้ให้เงินเธอนึง จากเธอไม่เจอชีวิต

ชีวิตของเธอเมื่อเร็วแบบมีชีวิตอยู่ก็เหมือนกับตาย

เธอจ้างฆ่าจัดการฉันเขาตัดเส้นเสียงฉันให้ ฉันสูญเสียเส้นเสียงคิดว่าทั้งหมดนี้มันเคยเกิดเหรอ? “ ปณิตาเหมือนจะสติวิปลาสไปแล้วเสียงเหมือนเป็ดตัวหัวเราะแทรกซึมอยู่ในเสียงหัวเราะเปล่งออกมาวางแผนได้ แยบยลนะวางแผนแยบยลปกติรอบคอบระมัดระวังขนาดว่าฉันไม่ได้เตรียมตัวมาจริงๆเหรอเธอพูดว่าเธอไม่ได้ทำดีล่ะ บันทึกเสียงช่วงนั้นเธอน่าจะฟังชัดเจนว่าเป็นเสียงใครพูด? ”

ปณิตาพูดแล้วก็หยิบเครื่องบันทึกเสียงที่เก็บข้อมูลไว้ออก มาจากกระเป๋าเป็นเครื่องสีเงินอันเล็กๆ แต่ยาวขนาดสองนิ้วกด สวิตซ์ลงไปในทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังออกมาจากในนั้น

“หยิบของติดมือมาไหม? ”

“หยิบมาแล้ว”

“ดีหาวิธีที่จะนำของวางไว้ที่หลังสวนดอกไม้ของโรง พยาบาลลิ่งชื่อฉันจะไปหยิบมันมา

“มีคนคอยสังเกตการณ์ใหม

“ตรงนั้นมันเป็นมุมไม่มีหรอกฉันสำรวจมาแล้ว

เสียงคุ้นเคยที่ถ่ายทอดออกมาไม่เท่ากับว่าตอนนี้ทีนาร์ตัว

สั่นเทาไปหมดใบหน้าขาวซีดคล้ายกับผีอย่างไรอย่างนั้นยืนอยู่

ที่เดิม โดยที่ไม่มีเลือดฝาดแม้แต่น้อยได้ยินชัดถึงเสียงเลือด

ไหลภายในเส้นเลือดหลังจากนั้นจึงไหลเป็นสายเข้าสู่หัวใจ

ผ่านไปถึงห้องหัวใจที่หดตัวปล่อยความเครียดที่ใหญ่หลวงไป

หาแขนขาของเธอ

เธอรู้ปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆสองประโยคนี้ก็ทำให้ตัวเล็ก

ลีบลงไป
สองคนนั้นมีคำพูดด้วยกันอยู่ช่วงหนึ่งไม่นานนักจนกระทั่ง สุดท้ายได้ยินเสียงของตัวเองดังขึ้นมา

“เรื่องนี้ ให้ผลลัพธ์เร็วมากทำเสร็จแล้วก็โบยบินไปให้

ไกลๆเลย

“ยาฉีดนี้มันพิษร้ายแรงเธออยากทำอะไร เวลานั้นปณิตา ยังเป็นคนที่มีเนื้อเสียงปกติ

“วางใจเถอะฉันไม่ฆ่าเค้าหรอกฉันเพียงแค่จะยืมมืดฆ่าคน

เท่านั้นเอง”

มันไม่เท่ากับว่าทุกๆคำนั้นล้วนชัดเจนกระทบเข้าไปใน โสตประสาทหูเหมือนกับลูกหินที่ตกลงบนพื้นกระเพื่อมกลับไป กลับมาครั้งแล้วครั้งเล่าไม่เท่ากับว่าอากาศที่ว่างเปล่าเงียบ สงบภายในวิลล่าที่ใหญ่เช่นนี้เหมือนกับว่าเป็นเพราะประโยค นี้จึงมีเสียงสะท้อนรุนแรง

ไม่ฆ่าเธอเพียงแค่ยืมมืดฆ่าเธอ

ยังต้องพูดตรงไปตรงมามากกว่านี้อีกไหม

ปณิตาเหมือนถูกน้ำเย็นกะละมังหนึ่งราดรดลงไปเต็ม ร่างกายเธอภายในจิตใจหนาวเย็นยะเยือกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด และต้นกำเนิดที่ทำให้เธอรู้สึกเหน็บหนาวขึ้นมาไม่ใช่ใครอื่น เค้าคือชายหนุ่มที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหา

ไม่เท่ากับว่าหน้าตาที่หล่อเหลานั้นเห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลงไปแต่ทว่าที่ทนารมองเห็นนั้นกลับรู้สึกไม่เหมือนกันมองไปแวบแรกก็รู้สึกกลัวแล้ว

เตชิตมองดูหญิงสาวที่ล้มลงบนพื้นแต่ไหนแต่ไรมาเขา ไม่มีความเกลียดชังต่อใครคนหนึ่งเช่นนี้ตอนนี้เกลียดจนอยาก ฆ่าฝ่ายตรงข้ามด้วยน้ำมือของเขาเอง

ช่วยคนชั่วไว้

หลายปีที่ผ่านมาพยายามทุ่มเทฟูมฟักดูแลสุดท้ายกลับ พิสูจน์ให้เห็นถึงสี่ค่านี้

จิตใจของเขาเหมือนกับถูกสาดด้วยน้ำมันทั้งแข็งทื่อทั้ง มึนชาเขาเดินไปใกล้ๆตัวทีนาร์มองลงไปจากที่สูงจ้องมองดูเธอ ลงมาเหมือนกับอ่านความรู้สึกเธอเป็นครั้งสุดท้ายเป็นเธอที่ ทํามัน

อย่างไม่มีข้อสงสัยใดใดเลยเพียงความเงียบสงบ เป็นการบอกถึงความจริงข้อนี้