ตอน276นัชชาตายแล้ว

ตอนที่276นัชชาตายแล้ว

ล้อรถชนเข้ากับรั้วริมถนนความเร็ว 120กิโลเมตรต่อ ชั่วโมงมันทำให้ร่างกายของนัชชากระเด็นออกไปเธอหลุดออก จากที่นั่งและเขาก็ถูกดึงกลับทันที

ช่วงเวลานี้ในที่สุดเธอก็เข้าใจทำไมเขาถึงทำแบบนี้

เธอรู้สึกชัดเจนว่าด้านหน้ามีรถเพิ่มขึ้นทันทีหลังจากที่มัน ออกจากวงโคจรแต่ในวินาทีนั้นมันก็เพิ่มความรวดเร็วและกลิ่น ของเชื้อเพลิงที่เต็มถนนดูเหมือนจะไม่มีอยู่จริงยกเว้นเสียง คำรามของเครื่องยนต์

เสียงเริ่มเงียบลงทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าเริ่มเงียบเหมือนกับ ข้างหน้าเป็นการแสดงที่เพิ่งผ่านไปเธอรู้สึกว่ามีที่รัดเอวเธอยิ่ง อยู่ยิ่งแน่นเธอไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไมน้ำตาค่อยๆๆไหลออก มาจากตา

วินาทีนี้เหมือนจะนานขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ เพิ่มขึ้น

มีอยู่สิ่งหนึ่งที่สามารถทำลายความเงียบนี้ได้ ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า ตอนนี้แหละกระโดด
เหมือนมีปลามาตอดเหมือนรังสีแรกของแสงในเวลากลาง คืนพร้อมกับเสียงคำรามเธอได้ยินเสียงรถและได้ยินเสียงลม ผ่านไป

นัชชาไม่เคยรู้ว่าก่อนร่างกายของตัวเองมีแรงเยอะขนาดนี้ หลังจากที่เขาจะโกนเธอรวบรวมความกล้าแล้วโดดออกจาก ทางหน้าต่างทันที

เขาแตะเข้าไปที่ประตูอย่างเต็มแรงรู้สึกมีแรงร่างกายของ ทั้งสองเด้งออกมาจากระยะทางที่ไม่มีที่สิ้นสุดตกออกมาจากรถ แล้วดึงชิ้นส่วนของรถออกจากกัน

ทันใดนั้นที่โดดออกจากรถพวกเขาตกลงไปในน้ำความ เย็นในน้ำกระทบเข้าที่ร่างกายไม่ได้สะอาดมากผู้ชายที่อยู่ ข้างหลังไม่สามารถยื่นมือไปช่วยจับเธอให้ยืนขึ้นได้แต่เธอไม่รู้ ว่าอะไรอยู่ที่มือของเธอทั้งคู่ถูกดึงไปข้างหน้าด้วยแรงมหาศาล ความเร็วเพิ่มขึ้นและใบหน้าของพวกเขาถูกกดด้วยน้ำ

รถตำรวจที่ตามมาจากข้างหลังผ่านมาเห็นความเงียบนี้ รับผิดชอบการคุ้มกันตัวของนักโทษมาก็หลายปีทำไมถึงเกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น

“เร็วขับไปทางนี้” เสียงหนึ่งในนั้นพูดอย่างเร่งรีบ

รถค่อยๆๆออกไปอย่างเร็วมองดูถนนที่ยังอยู่ยิ่งใกล้ใน เวลานั้นทันใดนั้นด้านล่างของภูเขาก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นสาหัส ขนาดไหนแม้แต่คลื่นเสียงที่สร้างขึ้นโดยการระเบิดผลักขึ้น อย่างรวดเร็วไปทางข้างหน้ารถ
คนขับรถเหยียบเบรกอย่างแรงและเปลี่ยนทิศทางเสียง ร้องของยางที่เข้ากับพื้นและควันสีออกมาจากพื้นดินแต่ใน ที่สุดมันก็หยุด

ปัง

หลังจากเสียงดังขึ้นและเสียงระเบิดนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆๆ สองถึงสามครั้งจากแม่น้ำมาถึงภูเขาก็ห่างกันสิบกว่าเมตรและ คนที่นั่งอยู่ในรถก็เห็นเปลวไฟทากลิ้งอย่างน่ากลัว

อุณหภูมิที่ร้อนขึ้นบนใบหน้าของทุกคนดวงตาสีแดงที่เกิด จากการระเบิดและค่อยๆเริ่มมีควันสีดำที่เพิ่มขึ้นจากการเผา ไหม้ที่มีขนาดใหญ่กว่าก้อนเมฆบนท้องฟ้าและก๊าซที่มีกลิ่นของ เชื้อเพลิงทำให้พวกเขาสำลักควัน

แก๊กแก๊กแก๊กมีคนหนึ่งวิ่งผ่านมาตะโกนพูดว่า “ออกจากที่ นี่เร็ว”

ประตูรถเปิดออกมีคนวิ่งออกมาจากรถ3-5คนด้านหน้า ดวงตามีควันสีดำพวกเขาปิดปากแล้ววิ่งไปในอีกหนึ่งทิศทาง

ไม่ครึ่งครึ่งนาทีทุกวินาทีเกิดขึ้นอย่างเร็ววินาทีที่มีรถผ่าน ไปข้างหน้าและวินาทีต่อมาก็สลายเป็นขี้เถ้า

ทุกคนได้รับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนมันไม่ง่ายที่จะจะวิ่งไปถึงที่ ที่มีอากาศหายใจเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปทาง สำนักงานรถคุ้มกันได้หายไปแล้วห่างออกไปจากอุโมงค์ไม่กี่ ร้อยเมตรรถไหลลงไปที่ข้างล่างถนนภูเขาแล้วมันก็ระเบิดไปแล้วคนข้างในจะเป็นยังไงเรายังไม่ทราบยังไม่อยากมองโลก ในแง่ด

ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดเหลือบมองไปทั่วทุกคนก็ชัดเจนอยู่ แล้วระเบิดขนาดนี้แล้วสถานการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้99%ที่ไม่น่า

รอดนอกจากจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่เปลวไฟแห่งความโกรธก็ค่อยๆ จางหายไปตามด้วยควันที่หนาพวกเขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

หมุนตัวในควันสีเทาแล้วตะโกนสุดท้ายก็หายเข้าไปใน

ท้องฟ้า

ฮา

ฮา

ทันใดนั้นหลังนาก10นาทีเสียงรถดับเพลิงดังมาแต่ไกล มันคือหน่วยดับเพลิงที่ใกล้ที่สุดรถดับเพลิงสองคันมีแสงสีแดง จอดตรงที่ข้างถนนของภูเขาและถนนทางอุโมงค์ถูกปิด บรรยากาศเริ่มไม่ดี

“พวกคุณขึ้นรถก่อนเลยไม่ต้องมายืนตรงนี้ หลังจากที่ พนักงานดับเพลิงอพยพคนออกจากที่เกิดเหตุเปิดน้ำที่มีแรงดัน สูงพ่นน้ำลงไป

การเผาไหม้บนรถเริ่มน้อยลงเพราะการรั่วไหลของน้ำมัน จึงทำให้เกิดไฟไหม้หลังจากการเสร็จการควบคุม

ความสงบทางแม่น้ำก็กลับมาอย่างรวดเร็วจากที่ผ่านมา แม่น้ำมีน้ำที่ใสสะอาดแต่ตอนนี้กลายเป็นสีดำแล้วรถตู้มันได้แตกสบายไปกับการเผาไหม้ชิ้นส่วนรถยนต์กระจัดกระจาย อยู่ในสถานที่ที่ต่างๆและยางรถที่ถูกเผาก็เหลือเพียงครึ่งเดียว และคน

มองดูสภาพปรักหักพังที่เกิดเหตุตอนนี้ไม่มีใครพูดคุยกัน เลยเพียงเพราะต้องการหยุดยั้งการระเบิดเจ้าหน้าที่ดับเพลิงยัง คงพยายามพ่นน้ำต่อไป

เมื่อเตชิตรู้เรื่องเกิดเหตุมองเห็นสภาพที่พังพินาศ

ยืนมองดูเศษที่เหลือของการเผาไหม้แต่ผู้หญิงที่เขา ต้องการอยู่ด้วยทั้งชีวิตตอนนี้หายไปแล้วมองดูความเงียบสงบ บนแม่น้ำเตชิตกำลังตื่นตระหนก

ดวงตาคู่นั้นที่สวยสง่าดั่งสปอตไลท์ความอ่อนแอกำลังพัด ผ่านไปตามสายน้ำ นัชชานัชชาเธออยู่ไหนออกมาเดี๋ยวนี้

เขาล้มลงแล้วตะโกนหัวหน้าหน่วยดับเพลิงยื่นหน้ากาก

ออกซิเจนให้ในมือของเขาพอถึงมือของเขาเขากลับโยนทิ้ง “ไปให้พ้น เตชิตปัดมือเขาทิ้งเขาเดินถอยหลังสองก้าวมือ ทั้งสองข้างต้องจับยั้งไว้ถึงจะสามารถทรงตัวได้

ขึ้นมา

มองดูดวงตาสีแดงสดของเขามันไม่เหมือนคนอื่นใน สถานการณ์แบบนี้จะมีคนรอดชีวิตแบบนี้

“นัชชาเธอออกมาเดี๋ยวนี้ทั้งๆที่เธอรับปากฉันว่าพรุ่งนี้เธอ จะไปโรงพยาบาลทั้งๆๆที่เคยรับปากกับฉัน เขาเอาแต่ตะโกนอยู่แบบนั้นการตะโกนของเขาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยมีแต่ ความกลัวและการล้มละลาย

ในตอนนี้โลกทั้งใบของเขามืดไปหมดไม่มีแสงสว่างไม่มี อุณหภูมิเหลือเพียงแต่ความเย็นของน้ำเหมือนมีมีดมาแทงเข้า ที่หัวใจจนเป็นรูเมื่อเลือดขึ้นมาถึงที่นี่และสุดท้ายก็ไหลออกมา เขายังยืนนิ่งอยู่คนเดียวแต่เหมือนร่างกายของเขาจะยืนไม่ไหว แล้ว

พวกเขาบอกว่ารถของนัชชาชนเข้ากับถนนที่คดเคี้ยวบอก ว่าการระเบิดดูสาหัสมาก

เป็นไปไม่ได้

เป็นไปได้ไง

ทั้งๆที่เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งแยกจากกันเธอเพิ่งพูดกับฉันว่า เธอจะทำตัวดีๆเธอกลับมาลาเพื่อจะไปโรงพยาบาลเพียงแค่ แวบเดียวทำไมมันถึงเป็นแบบนี้