ตอน274จะไปหรือไม่ไป

ตอนที่274จะไปหรือไม่ไป

ทันใดนั้นนัชชาได้ถามความในใจกับเขาว่ามันเป็นหัวข้อ ที่ละเอียดอ่อนมากรวมกับการแสดงของตัวเองเมื่อ

นัชชาตกใจเล็กน้อยทั้งที่สีหน้าปกติก็ไม่ค่อยอยู่แล้วไม่งั้น จะถูกเขาจับได้แน่ๆ ในใจเธอกำลังนับวันหยุด สิ้นเดือนนี้ยัง เหลืออีกกี่วัน”

“กี่วัน”

“แต่มันไม่ค่อยถูกต้องบางครั้งอาจจะเร็วกว่าบางครั้งอาจ จะช้ากว่านัชชาไม่อยากให้เขาถามลึกลงไปมากกว่านี้เปลี่ยน เรื่องถามเป็นอะไรเป็นห่วงว่าฉันจะเจ็บหรอ

“ไม่ใช่เตชิตไม่ค่อยเข้าใจผู้หญิงในด้านนี้สักเท่าไหร่ใน ความเป็นห่วงจะมีเสียงคอยเตือนเขาตลอดนัชชาดูไม่เหมือน ปกติเลยเขายกมือของผู้หญิงตัวเล็กขึ้นไปโรงพยาบาลดีกว่า

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรนัชชาทำท่าเหมือนไม่เป็น อะไรมาก จริงๆนะฉันไม่ได้โกหกคุณ

เธอรู้สึกเหมือนทั้งชีวิตเธอโกหกตัวเองทั้งชีวิตนี่แหละจริง ที่สุดและเด็กในท้องคอยให้กำลังใจกับเธอ
“ต้องตรวจสอบให้ละเอียดแบบนี้ฉันถึงค่อยโล่งใจ เตชิต พูดจบแล้วพาเธอออกไป

นัชชาขมวดคิ้วรู้สึกมีแรงเล็กน้อย เตชิตฉันแค่ต้องการ ความเห็นเมื่อฉันต้องออกไปโรงพยาบาลและแล้วรถรับส่งก็ ข้างล่างคุณจะให้ฉันไปยังไง

“ฉันกล่าวทักทาย

“กล่าวทักทาย นัชชาตัดบทของเขามองดูเสียงที่แข็งใน ความเป็นจริงฉันก็ยังไม่ไว้ใจเขา “ตอนนี้ฉันก็คือฆาตกรมันยาก ที่จะประกันตัวต้องทำตัวดีๆถึงจะโอเคถึงมันจะเกี่ยวข้องกันแต่ ก็ไม่สามารถทำมันด้วยตัวเองอยู่ดี

เตชิตขังเธอไม่ต้องพูดเหมือนกำลังทบทวนอะไรบางอย่าง

นัชชาไม่กล้าที่จะกลืนน้ำลายรูปร่างสูงใหญ่เธอก้มหัวลง แล้วโบกมือให้กับคนที่จับมือเธอไว้สองคน ถ้าคุณยังไม่ สบายใจนั้นก็ไปพรุ่งนี้บอกก่อนล่วงหน้ายิ่งดี

“สภาพแบบนี้ของเธอฉันไม่ไว้ใจ

“ฉันก็ไม่ได้อาเจียนตลอดสักหน่อยแต่ถ้าฉันไม่ไหวก็ยังมี หมออยู่ นัชชารู้ว่าเขามักจะกินของนุ่มไม่กินของแข็งเธอเริ่ม ใจอ่อน โอเคไหม

หลังจากที่เตชิตเห็นเธออาเจียนสีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีสักเท่า ไหร่ไม่มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเธอนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของ ตัวเอง ในที่สุดก็ผ่อนคลาย งั้นคุณก็กลับไปรายงานพรุ่งนี้จะต้องไปแน่นอน”

“อือฉันรู้แล้ว นัชชารับปากพอพูดจบก็ไม่กล้าสบตากับ เขากลัวว่าตัวเองจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่

พรุ่งนี้แต่ว่าบางทีมันอาจจะมีการเปลี่ยนแปลง

ประกันตัวเธอไม่ได้เธอไม่สามารถนั่งรอความตายเธอไม่ แน่ใจว่าเด็กจะปลอดภัย100%จะให้เตชิตรู้เรื่องนี้ไม่ได้

นัชชาและเตชิตออกจากประตูโรงพยาบาลตอนที่ประตู เธอถูกตำรวจจับไปเตชิตยืนอยู่ไม่ไกลและมองดูเธอเดินขึ้นรถ ไป

ประตูรถถูกปิดแล้วก็เหมือนโลกได้เปลี่ยนไปเมื่ออยู่ใน โลกนี้นัชชาพบว่าได้เปลี่ยนคนขับรถ

พวกเขาไว้ผมสั้นเหมือนกันแต่ว่าดูหนุ่มกว่าคนเมื่อเช้า

ไม่เศร้าเหมือนที่เคยเป็น

รถเริ่มขับออกไปรถที่รับนัชชามาทำให้หัวใจเธอสั่นเธอไม่ พูดไม่จาและไม่ได้มองคนคนนี้ก็เหมือนปกติแหละนั่งเงียบๆๆ บนรถ

การเดินทางกลับมาเรียบง่ายมากทั้งสองคนไม่ได้พูดคุย อะไรกันเลยจนกว่ารถจะผ่านอุโมงค์มันเป็นจุดศูนย์กลางของ การเดินทาง

รถอยู่ในอุโมงค์เสียงดังกว่าปกตินัชชาขยับตัวไปข้างแล้ว นั่งลงหัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาเธอเคาะประตูเหล็กระหว่างสองคนนั้นเธอสูดลมหายใจแต่เสียงก็ไม่ดังมากพอได้ ยินฉันอยากเข้าห้องน้ำ

คนขับรถหันไปมองที่หลังกระจกนัชชารู้ว่าเขากำลังมอง

เธอ

บรรยากาศเงียบมากเหมือนทุกอย่างกำลังหยุดนิ่งเสียง ฮูลาลาที่อยู่ข้างหูมันเป็นเสียงรถกับอากาศ

ผ่านไปไม่กี่นาทีนัชชาเครียดจนเหงื่อออกทั้งตัว

เห็นแต่เพียงผู้ชายกำลังเหยียบคันเร่งเสียงที่ส่งมาจาก ข้างหลังแหบแห้งมากรอแป๊ปนึงนะรอแป๊ปนึงนะ

สามค่าที่ต้องอยู่ในหูของนัชชาครั้งแรกที่ทำเรื่องแบบนี้ เธอรู้สึกขนลุกแล้วถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง

เธอเข้าใกล้ประตูเหล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาว่า “คุณเป็น

คนของชนุดม ใช่ไหม”

“อืม เขาตอบเพียงคำสั้นๆ ทำให้คนหนึ่งรับรู้ถึงอากาศ

นัชชาไม่กลัวเงยหน้าขึ้นถาม คุณจะทำอะไรต่อไป

ครั้งนี้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เงียบและรีบตอบกลับไป คุณชนุดม

ฝากผมมาบอกคุณว่า

นัชชาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง อะไร

ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “ไปหรือว่าไม่ไป
สีหน้าของนัชชาเปลี่ยนไปเธอรู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายที่ ชานุดม ให้เธอถ้าจะไปก็ไม่ต้องหันกลับมามองแต่ถ้าไม่ไปหลัง จากกนี้จะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องรับผิดชอบเอง

มันเป็นความลับที่สำคัญของนัชชาถ้าไม่มีเด็กคนนี้เธอ อาจจะเลือกที่จะจากไปตั้งแต่ตอนนี้แต่ว่าในโลกนี้ไม่มียารักษา อาการเสียใจภายหลัง

ไปหรือไม่ไปคำถามนี้ถูกถามขึ้นอีกครั้งมันช่างโหดร้าย และน่ากลัว

นัชชารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลังเลแต่มันเป็นเพียงชั่วขณะ ไม่มีเวลามากที่จะให้เธอเลือก ในเวลาที่สั้นที่สุดเธอต้องเลือก สิ่งที่ถูกต้องที่สุด

เธอมีคำตอบอยู่ในใจตอนนี้ความจริงกำลังบังคับให้เธอ ก้มหัวดวงตากลายเป็นสีแดงเมื่อเริ่มต้นอีกครั้งอย่าทำให้ สับสนมีเพียงความกล้าหาญไป

หลังจากที่ได้คำตอบที่แน่ชัดเห็นได้ชัดว่าเขาดูไตร่ตรอง มากกว่าเมื่อกี้ค่อยๆๆ เพิ่มความเร็วของรถ

มองไปทางหน้าต่างที่ทิวทัศน์เต็มไปด้วยความร้อนนัชชา รู้สึกตกใจ ทำไมขับเร็วแบบนี้คงไม่มีอะไรหรอก

“คุณนัชชาคุณสบายใจได้จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

ถึงแม้จะมีเรื่องฉันก็จะดูแลความปลอดภัยของเธอเอง พูดจบ เขาเอาของบางอย่างออกจากมือ
สีดำชิ้นเล็กๆ หลังจากที่กดปุ่มมีบางอย่างที่คมมากมันคือ ยึดถัดมาเขาใช้มีดตัดลวดตาข่ายที่อยู่ด้านหน้าและด้านหลัง

นัชชาไม่ทันได้สังเกตและได้เสียงคนผู้ชายคนนึง “คุณนัช ชาเชิญคุณปืนขึ้นไปบนดาดฟ้า

“ฉันให้ฉันปืนขึ้นหรอ นัชชามองดูตาข่ายที่เปิดออก

“ใช่ทำตามที่ฉันพูดจะดีกว่า

ถึงแม้ว่าพื้นที่มันจะไม่ใหญ่มากดีที่ร่างกายเธอผอมแต่มัน ก็ยากที่จะปีนขึ้นไปบนที่นั่งคนขับ

ถึงแม้เรื่องทั้งหมดยังไม่จบลงแม้เป็นเพียงที่นั่งที่นัชชาไป นั่งผู้ชายที่นั่งข้างๆก็เลื่อนไปนั่งตำแหน่งคนขับรถดวงตาของ เขายังมองไปที่พวงมาลัย “คุณนัชชารบกวนคุณมาควบคุมทาง นี้หน่อย”